คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Track 03 : Lollipops
Track 03 : Lollipops
ผมัวลมาลอเรื่อารย้ายโรเรียนมาถึอนนี้็ิว่าโรเรียน็ไม่ไ้แย่มานั ปัหา็ือารเินไปไหนมาไหนอผมูเหมือนะเป็นเป้าสายาอนัเรียนนอื่น ็เรื่อที่มี่าวว่าผมเป็นน้อายอานยอลนั่นแหละ
“เราน่าะพานายไปูมรมนะ เผื่อนายะสนใ” ฮยอนพูไปทาน้าวไป
“็ีนะ แล้วพวนายเลือมรมอะไรันล่ะ” ผมถาม แทมินทำหน้าแๆ
“ันอบเ้น”
“อ่าฮะ” ผมไ้ื่อว่าไม่ถูับิรรมเ้าัหวะใๆทั้สิ้น ผมอบเ้นไปามอารม์เพลมาว่าะ้าวเท้าามัหวะที่มีนำหนมันึ้นมา
ฮยอนเสนอมรมฟันาบ ผมรีบส่ายหน้า “ะบ้ารึไ ัน็ไ้่านไ้พอี”
“เาไม่ไ้ใ้าบริะหน่อย” ฮยอนทำหน้าูถู ็ผมไม่รู้นี่ เลยไ้แ่ยัไหล่แบบอไปที
พอหมาบบ่ายเราสามนเลยเินไปามห้อบนั้นสี่อึที่ใ้เป็นห้ออมรม่าๆ ระาษสีถูิเอาไว้เพื่อบอื่อมรมนั้นๆ นมาถึห้อสุทาเิน ห้อ้อม เา่อยันในนี้รึไนะ
บรรยายาศภายในห้อเียบมา มีเพียเสียนุยันเบาๆ พร้อมับเสียอสัาอะไรบาอย่าัึ้นมา เสียาบที่ถูิเนเอร์ัึ้นมาเมื่อถูุสำัอู่่อสู้
“ำลัเลือมรมเหรอ” ายนที่แุ่ฟันาบเ็มยศเอ่ยถาม
“พาเพื่อนมาูรับ ำลััสินใ” ฮยอนอบ ผมมอนสอนที่ำลัสู้ันอย่าุเือ
“แ่มาูเยๆน่ะรับ” ผมบอแล้วัสินใทันทีเลยว่ามรมนี้ไม่เหมาะอย่ายิ่ับนแบบผม
สัาัึ้นอีรั้ ผมหันไปมอาร่อสู้บลแล้ว เพิ่รู้นะว่าสอนที่สู้ันอยู่ ือแบฮยอนับไ รรมารบอะแนนยิ้มร่าเริ นนะือแบฮยอนะั้น แบฮยอนำลับ่นไว่าูไม่มีสมาธิเอาะเลย แล้วไ็หันมามอผม
ใบหน้าเรียบเยแ่ามบาในั้น สายามๆอเา ผมส่ยิ้มให้แ่เาลับทำเมินใส่แล้วเินไปหยิบน้ำึ้นมาิบ พอแบฮยอนเห็นผม็รีบโบมือให้พร้อมทั้เินมาหา
“ว่าไยอู สนใมรมันมั๊ย” แ้มาวๆอแบฮยอนเป็นสีมพูั
“ิว่าไม่ีว่านะ” ผมบอ แบฮยอนทำหน้าสสัย
“สนุนะไม่ลอหน่อยเหรอ ันะสอนให้” ผมรีบยมือเหมือนะบอว่าอยอมแพ้
“แ่เมื่อี้ไับนายเล่นัน็น่าสนุีนะ”
“แ่ริๆแล้วไเล่นไ้ีว่านี้นะ ูเหมือน...ะมีอะไร...ทำให้เาเสียสมาธิ” แบฮยอนมอหน้าผมพร้อมหัวเราะน้อยๆ
ผมไม่รู้ไเินเ้ามาเมื่อไหร่นเมื่อเาเอ่ยึ้นว่า
“ถ้านายิว่ามัน็แ่สนุ นาย็ไม่เหมาะับมรมนี้หรอ” เาเอ่ยเสียเย็น วาสีน้ำาลเ้มนั่น็เย็นาไม่่าัน
“ัน็ไม่ไ้ิว่าันะเล่นมันไ้หรอนะ” ผมรู้สึหุหิับท่าทาอเา
“ารฟันาบมันือศิลปะและาร่อสู้ ถ้ามีาบริอยู่ในมือ....” เาไม่ไ้มอมาที่ผม แ่ส่สายาุๆไปให้แบฮยอน แบฮยอนเหมือนะลั้นหัวเราะเอาไว้ “ทีุ่บอว่ามันน่าสนุนี่แหละ สามารถ่วยุให้พ้นอันรายไ้” ำพูอเาทำให้ผมนึถึเรื่อราวในืนนั้น
“แล้วนายะถือาบไปไหนมาไหน้วยมั๊ยหล่ะ” ผมหมั่นไส้ “ถ้าเป็นมวย็ว่าไปอย่า”
ไมอผมสีหน้าเาูเยาะเย้ย
“มวยน่ะเหรอ มอูแนัวเอมั่หรือเปล่า”
อยู่ๆเา็ับ้นแนอผมเย่าไปมา สัมผัสอเาทำเอาผมสะุ้ มืออเาเย็นเหมือนน้ำแ็เลย ผมใทั้ๆที่้นแนรู้สึเย็นแ่ทำไมหน้าผมมันถึไ้ร้อนนานี้นะ เาปล่อยมือาแนผม
“...อย่านายะไป่อยใรเาไ้” ผมรู้สึโมโห นี่มันูถูันมาเินไปแล้ว ผมอ้าปาะเถียแ่แบฮยอนพูึ้นมาว่า
“พอเถอะน่าไ” แบฮยอนหัวเราะเสียั
“ไม่แน่นะถ้ามีมรมมวย ยอูอาะสนใ็ไ้” แทมินพูึ้นมาหลัาเียบไปนาน
“ันว่า...ันไป้อม่อีว่า ามสบายนะ” แบฮยอนเอ่ยอัว
“พวเราะลับแล้ว อบุนะแบฮยอน..แล้ว็ไ” ฮยอนึแนแทมินับผมออมา รู้ว่าถ้าอยู่่อไปผมะ้อเปิศึับไอีแน่ ็ะไม่ให้โมโหไ้ไเาูถูว่าผมอ่อนแอ ึ่ใ่มัน็อาะริ แ่ไม่เห็น้อทำท่าทาแบบนั้นเลย ิว่าัวเอเ่มาเลยมั๊ แ่ในวามโมโหผมรู้สึถึวามรู้สึบาอย่า... วามผิหวั ไล่ะ
ผมหลิว่าเาะีว่านี้ ำแทบไม่ไ้เลยว่าเานี่แหละเป็นนส่เสื้อมาให้ผมเ็น้ำา
สรุปว่าผม็ไม่ไ้สนใมรมไหนเลย แทมินวนผมเ้ามรมเ้น เาบอว่าเป็นารออำลัายที่ี่วยลวามอ้วน แบบแทมินเนี่ยนะอ้วน เอาอะไริเนี่ย
ผมลับมาถึบ้านอน่ำเห็นรถอานยอลออยู่็ีใ รีบเ้าบ้าน านยอลนัู่ทีวีอยู่
“อ้าว..ทำไมลับ่ำนัล่ะ” านยอลมอผมเหมือนับผิ “ันรอนายที่ลาอรถั้นาน ไหนว่าะลับ้วยันไ” ผมลืมไปเลย “อโทษฮะ พอีว่าฮยอนับแทมินพาไปูมรม”
“มรม? นั่นสิ แล้วนายเลือมรมอะไรล่ะ”
“ผมว่าผมอยู่มรมอยู่เยๆีว่า...มีอะไรินบ้าเนี่ย” ผมถามแ่็รู้อยู่ว่าไม่มีอะไรให้ินหรอ
“ไม่มีอ่ะ ันยัไม่ไ้ินเลย นายทำสิ” านยอลทำหน้าเื่อนๆ ผมพยัหน้าแล้วเินเ้ารัว
เวลาแบบนี้สปาเี้เป็นอะไรที่่าย ลวเส้นสปาเี้อยู่แ่ผมลับิถึหน้าอ
ไ ท่าทาอเาวันนี้ทำให้ผมผิหวั ผมอบเานะ แ่็แปลใบารั้เาูอ่อนโยนมาๆ แ่บารั้เาเย็นา ผมำลัผัอสอยู่านยอลเินเ้ามาเร่ให้ผมทำเร็วๆ...นี่ิะรอินอย่าเียวสินะ
“นัู่ทีวีั้นานทำไมไม่ทำินเอะเลยล่ะ” ผมประ “แล้ว...วันนี้ไม่ไ้ไปเล่นเหรอ...นรีน่ะ”
“พับ้าอะไรบ้าเหนื่อยเป็นเหมือนันนะ” ผมัสปาเี้ใส่านานยอลแทบะะรุบไปามือผม นั่มอูานยอลิน อยาะถามเรื่ออไ แ่ไม่ีว่าเี๋ยวานยอละสสัยว่าผมน่ะ...ผมน่ะแอบอบไอยู่รึเปล่า
อย่าที่รู้ๆันว่าเือนุลามะมีลิ่นอายอเทศาลปล่อยผี ใ่...วันฮาโลวีน แ่็นั้นแหละผมไม่่อยไ้สนใเท่าไหร่ แ่พอไ้่าวว่าที่ผับอพี่ายไะัปาร์ี้ปีศาผม็เริ่มบ้าเทศาลั่วราว านยอลูไม่่อยพอใที่แบฮยอนเอ่ยวนให้ผมไปที่ผับ้วย ผมแอบิเหมือนันว่าทำไมานยอลถึไม่ล้าัใแบฮยอนเลยนะ
“นี่นายะไม่ให้ผมสนุมั่เลยรึไ” ผมโอรว านยอลเพิ่สั่ห้ามไม่ให้ผมไปที่ผับ เาบอว่ามันอันราย ผมว่าเาบ้าไปแล้ว!!!
“ทำไมนายไม่ไปทริออร์ทรีับพวแทมินในานี่เ่าที่บ้านอใรสันล่ะ นั่นแหละที่มันเหมาะับนาย!!!”
“แล้วนายล่ะ!!! ทีนายยัไปไ้เลย” ผมเริ่มไม่พอใ านยอลทำเหมือนผมเป็นเ็อีแล้ว ะห่วอะไรนัหนาเนี่ย
“เอาน่า านยอล...ยอูอยาไปนี่ นายะเ้าี้เ้าารมาเินไปแล้วนะ” แบฮยอนพูึ้นมา “เอาเป็นว่าไปนะ ันว่าานยอลอนุา” แบฮยอนหันไปมอานยอล สายาุๆแบบนั้น
“...โอเนะานยอล ถือว่าันอล่ะ” ผมแอบเห็นานยอลทำหน้ายอมแพ้
“เออๆ อยาทำอะไร็เิ” ผมร้อีใ ระโอานยอล แ่เาทำหน้าเบื่อ ผมอบุแบฮยอน แบฮยอนยิ้มเอียอล้อเลียนานยอล วามรู้สึผมสะุลทันทีที่เห็นสายา...สายาอานยอลที่มอแบฮยอน...วามีใอผมลลไปรึ่หนึ่ทันที...สายาที่านยอลมอแบฮยอน...ผมไม่เยเห็นเาใ้ับใร แม้แ่ับัวผมเอ็าม
อนมื้อเที่ยผมบอแทมินและฮยอนว่าะไม่ไปานปาร์ี้ที่บ้านใรสันนี่แหละ เพราะว่าะไปผับที่านยอลเล่น พวนั้นหัวเสีย หาว่าผมเบี้ยว ไม่สนใพวเามั่ล่ะผมไ้แ่ยิ้มแหยๆ
ะที่เราำลัุยเรื่อปาร์ี้ฮาโลวีน อยู่ๆฮยอน็า้า มอ้ามไหล่อผม ผมับแทมินเลยหันไปู้านหลั ไยืนอยู่ เายิ้มๆ ยืนอมยิ้มอันหนึ่ให้ผม ะมาแนวไหนเนี่ยวันนี้ ผมไ้แ่ิในใ
“ันให้” เาว่า สีหน้าเาูยิ้มแย้ม ยิ้มแบบนั้นน่ะทำให้าสีน้ำาลเ้มอเาูสวยึ้นั้เยอะ ยิ้มแบบนี้ีว่าทำหน้าบึ้เป็นไหนๆ
“เนื่อในโอาสอะไร?” ผมถามแ่เอามือออแน่น ลัวมือัวเอะสั่นถ้ายื่นออไปรับ
“นายไม่ทัน่าวเลยนะ โรเรียนเราายไอ้นี่เพื่อเอาเินไปบริาให้บ้านเ็ำพร้าสำหรับ่วเทศาลน่ะ”
ผมมวิ้ว “ไม่เห็นรู้เรื่อเลย” ผมหันไปทาฮยอนับแทมิน “พวนายรู้มั๊ย”
อยาะบ้าาย!!!พวนั้นพยัหน้าแทนำอบ
“ันื้อไปโหลหนึ่แล้ว” แทมินพู ส่วนฮยอนล้วลไปในระเป๋าหยิบอมยิ้มึ้นมาใหู้ ผมมึนไปเลยให้ายเหอะ พวนั้นบอว่าั้ายอยู่ที่หน้าโรเรียนใ่สิผมะไปเห็นไ้ไ ็เล่นหลับมาลอทา มาื่นอนที่านยอลปลุที่ลานอรถนี่เอ
ผมมอหน้าไ เาพยัหน้าให้ผมรับอมยิ้มาเา ผมเลย้อยื่นมือออไปรับอมยิ้มรสสรอเบอร์รี่หยิบมันมาอย่ารวเร็วามืออเา
“อบุ” บอไม่ถูเหมือนันว่าเสียผมเป็นแบบไหน ื่นเ้น ีใ แปลใ แ่หวัว่ามันไม่สั่นนะ
ไหันหลัแล้วเินาไป ฮยอนับแทมินหัวเราะ ระิบระาบัน ผมมอาวา
“ันว่าไน่ะ...หมอนั่น... อบนาย” ฮยอนวัอมยิ้มมาแะอม
“อะไรนะ? พวนายิอะไรันอยู่เนี่ย นาันยัไม่ล้าิเลย” ผมพูพลาหมุนแนอมยิ้มที่อยู่ในมือ
้นอาทิย์หน้า็ะเป็นวันฮาโลวีนแล้วผมอใรอแทบไม่ไหว ผมิว่าวบลัแวมไพร์น่ะสุยอ แ่ละนเ่ๆทั้นั้น
ทุรั้ที่ผมเอไ เาะมอผม้วยสายาแปลๆ หน้าเาเหมือนะหัวเราะแ่็ไม่ ผมิว่าเาเ่มาที่ปั้นหน้าเยไ้ทุวัน ผมอึอั...อึอัับสายาที่เามอมา ผมว่าิมันีว่านี้ถ้าไม่มีเรื่ออมยิ้มในวันนั้น ผมะไ้ิว่าเาหยิ่และถือัวผมะไ้เมินเาไ้อย่าสนิทใ ไม่ใ่ยิ่สนใเา ใ่ผมสนใไ ผู้ายที่มัะทำให้ผมใเ้นแปลๆอยู่เสมอ
วันฮาโลวีน...
ผมแทบทนรอให้ถึวันนี้ไม่ไหว ืนนี้ผมะไ้ออไปเปิหูเปิาหลัาที่หอยเหามานาน ไ้แ่ไปโรเรียนับบ้าน บ้านับโรเรียน อาทิย์ที่ผ่านมาผมนั่เล่นเมอยู่บ้านนเียว น่าเบื่อะาย
ผมมาถึโรเรียนแ่เ้า ไม่ใ่ว่าผมอยามาเ้าหรอนะแ่ไม่อยาโนแม่บ่นว่าะมาสาย ผมไม่มีอะไรทำนอารอเวลาเริ่มเรียน ผมเินไปามทาเินที่ทอยาวไปนมอเห็นสนามีฬา ใล้ๆับสนามะมีโ๊ะยาววาเรียรายเอาไว้สำหรับินมื้อเที่ยในวันที่ฝนไม่ แ่ผม็ไม่เยเห็นใรมานั่ินที่นี่นะ ็เพราะว่าฝนทุวันน่ะสิ!!! แ่วันนี้ฝนไม่ แ่็ไม่แน่นะบรรยาาศแบบนี้ับสภาพอาาศอเมือนี้ ฝนพร้อมะลมาทุเมื่อ
ผมเินมาหยุที่สุทาเินแล้วผม็ไ้ยินเสียนถอนหายใแรๆ ผมหันไปมอ...
ไยืนอยู่ที่เสา้นสุท้าย
“นายโผล่ไปทุที่ที่ันอยู่ไ้ไนะ” เาพูน้ำสียนิ่ๆ ผมเหมือนถูแ่แ็ ใระไปรู้ว่าเาเอ็มาเ้าแบบนี้
“ไม่รู้สิ ันไม่รู้ว่านายแอบอยู่หลัเสานี่” ผมว่า เา่อยๆออมาาหลัเสา้นให่ วาไเป็นประายวิบวับ ผมหลุบาลอานุภาพอประายาแบบนั้นมันอันราย่อหัวใอผม ให้ายผมห้ามหัวใอัวเอไม่ให้มันเ้นแรไม่ไ้เลย
“ันไม่ไ้แอบ...” เาเินมา้าๆยืน้อนหลัผม มืออผมทีุ่มันไว้เิสั่นึ้นมา...อย่าเ้ามาใล้นะ!!! “ันำลัิอะไรอยู่นเียวั้นานแล้ว...อยู่ๆนาย็มา”
“อ๋อ...อือ” ผมหันหลัลับไป แทบผะ เาอยู่ใล้มา...มานไ้ลิ่นอเาเลย มันเป็นลิ่นหวานๆ หวานแปลๆ และมันรบวนารทำานอสมอริๆ
“ั้น...็...เอ่อ...ันไป่อนล่ะ” ผมเินหนีพลาส่ายหน้าแรๆ ผมลายเป็นนิอ่าั้แ่เมื่อไหร่นะ เสียเาะโนพอไ้ยิน ผมเลยหันลับไป เ้ายยิ้มนิหน่อย
“แล้วเอันเย็นนี้”
ผมไปหมับท่าทาอเา และยัำพูอเาอี ไหนะวามรู้สึเวลาที่อยู่ใล้เาอี...เหมือนผมะมน้ำ แล้วหัวใที่เ้นแรนแทบหลุออมาอี...
อนเสิร์เริ่มอนหนึ่ทุ่ม ผู้นส่วนมาแ่ัวแฟนีันแทบหม ผม็แ่เียนาใหู้เ้มๆ ทำผมนิหน่อย(อย่าหลันี่านยอลทำให้ เารัสวยรัามแหะ)
วันนี้วบลัแวมไพร์เล่นไ้ยอเยี่ยม ทั้บรรยาาศ ทั้นันรี ทุนในวใส่เสื้อผ้าสีำแเ้าุันทั้ว านยอลแ้มสีแเลือไว้ที่มุมปา ื่อเทาทำผมี้ๆผูผ้าพันอสีแไว้ที่อ แบฮยอนใส่เสื้อเิ้สีแสวมสูทำทับ ส่วนไใส่แ่าเสีำับสูทเท่านั้น ูธรรมาแ่ผมไม่สามารถละลายาไปาเาไ้เลย...เามอมาทาผมนิหน่อยแล้ว็ั้หน้าั้าเล่นี้าร์แบบเอาเป็นเอาาย
พอีเเปิเพล านยอลเินรมาหาผมแล้วบอว่าะส่ผมลับบ้าน ผมทำหน้าเ็สุฤทธิ์แบฮยอนหัวเราะแทบาย แบฮยอนบอว่าไม่เยรู้เลยว่าานยอลหวน้อนานี้ ผม็ไม่รู้เป็นห่วผมรึว่าหวผมันแน่ แ่ที่ผมรู้ืนนี้ผมสบาับไเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั๊!!! เามอผมาบนเวที พอผมหันไปมอเาหลบา พอหันไปมออีทีเา็มอผมอยู่ ผมประหลาใับท่าทาอเาริๆ
านยอลมาส่ผมที่บ้านแล้ว็ลับไปที่ผับอี ผมเลยอาบน้ำเ้านอน ให้ายเหอะผมำลัถูวามรู้สึประหลาเ้าเล่นาน ็ะอะไระอีหล่ะ ไนั่นแหละ ผมหยุิถึเาไม่ไ้เลย!!!
อนเ้าแม่ไปส่ผมที่โรเรียน ผมรู้สึว่าเหนื่อยและเพลียเพราะนอนึ เพิ่รู้ว่าเมื่อืนานยอลไม่ไ้ลับบ้าน ผมิว่าผมะไ้เอานยอลที่โรเรียนแ่็เปล่า แทมินับฮยอนบอว่าไม่เห็นพววบลัแวมไพร์เลยสัน สสัยะเหนื่อยาานเมื่อืนล่ะมั๊ แทมินบอให้ผมเล่าเรื่อเมื่อืนที่ผับให้ฟั พอเริ่มเรียนวิาประวัิศาสร์ผม็ผล็อยหลับ ทันทีที่ริ่เลิเรียนัผมแทบะเ้ออาโ๊ะและไถลัวไปามทาเินนถึหน้าโรเรียน แล้วเินลับบ้าน้วยระยะทาที่ไลพอสมวร ึ่เป็นอันสิ้นสุอวันที่แสนสั้น ะไม่ไ้สั้นไ้ไในเมื่อผมหลับในทุๆาบ เป็นวันที่ไม่มีวามรู้อะไรใส่หัวลับบ้านเลย พรุ่นี้ผมะั้ใเรียนมาว่านี้ ไม่ั้นผมโนไล่ออาโรเรียนหรือไม่็อาะโนแม่ไล่ออาบ้านแทน
อยาะอัพไปเรื่อยๆวันที่15อาะลไ้หลายอนเพราะว่าและมีเวลาแ้ไเยอะ
อย่าที่บอนะะว่าพยายามทำให้มันเป็นปัุบันมาที่สุอาะไม่ไ้ีเท่าไหร่
ื่ออนเป็นเพลนะะลอหาฟัูไ้อนนี้เพลน่ารัๆ่ะ อบุที่เ้ามาอ่านนะะ
@ACupOfTea88
ความคิดเห็น