คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Track 02 : Teenagers
Tack 02 : Teenagers
“ยอู!! ถ้าลูยัไม่ไ้ทาน้าวเ้าอนนี้ แม่ิว่าลูะ้อ....”
แม่ทำหน้าเหมือนเห็นผีเลยอนเปิประูเ้ามา แล้วเห็นว่าผมับานยอลอยู่้วยัน้วยัน
“....เินไปโรเรียนเอ”
“อ้าว...านยอลลับมาเมื่อไหร่น่ะเรา” แม่เอ่ยปาถาม เินเ้ามาลูบผมอานยอลแ่านยอลลับับมือแม่ออแล้วเอามาุมไว้เบาๆ
“เมื่อืนรับ”
แม่หันมามอหน้าผม ผมไ้แ่ยิ้มอนนี้ผมอารม์ีเลยไม่อยาวนประสาทแม่เท่าไหร่ แม่ทำหน้าเหมือนอยาะถาม่อว่าเมื่อไหร่ะลไปทาน้าวเ้าะที แ่านยอลเหมือนะรู้ทัน
“ไม่้อห่วรับ แม่ไปทำานไ้เลยรับ เี๋ยวผมับยอูะไปเรียนพร้อมัน นี่เพิ่หโมเ้าเอนะรับ” แม่ไม่พูอะไร่อพยัหน้ารับรู้แล้วเินออาห้อไป
เราเินลมาเทีเรียลลไปในาม เทนม เราสอนรีบวาีเรียลเ้าปา ่อนที่ะสายันไปมาว่านี้
“รีบหน่อยเหอะ ว่าะเินถึสายันพอี” ผมพูในะที่้มลผูเือรอเท้า
“ใรบอว่าันะเินไปับนาย”
“ไหั้นอ่ะ เมื่อี้ยับอว่าะไป้วยันอยู่เลย” ผมเยหน้าึ้นถาม านยอลไ้แ่อมยิ้ม
“เราะับรถไป่าหา”
“นี่นายมีรถเรอะ!!!” ผมยิ้มริ่ม านยอลไม่อบแ่ล้วมือเ้าไปในระเป๋าาเยุแึ้นมาเย่าใหู้ พี่ายผมเ๋ริๆเลยแหะ
“สวย!!!” ผมพูออมาทันทีที่เห็นรถอานยอล
“ใ่มั๊ยหล่ะเ็บเินแทบายว่าะไ้มา บวับที่อแม่มาอีนิหน่อย” ท่าทาภูมิใอานยอลทำผมำนิหน่อย เาประูแล้วเ้าไปนั่ านยอลูีมาๆในเสื้อสีำับาเยีนส์าๆ “นายน่ารัว่าเิมั้เยอะ นายไว้ัผมแบบนี้แล้วูีริๆ” ผมไ้แ่หัวเราะเสียั
เรามาถึโรเรียนอนเ็โมสิบนาที นัเรียนเริ่มทยอยมาโรเรียนันแล้ว ผมลารถ านยอลโยนระเป๋าสะพายพาบ่าแล้วเอ่ยถาม
“อนเย็นะลับ้วยันมั๊ย” ผมทำท่าลัเลนิหน่อย่อนอบ “ไม่ีว่า ันเินลับเอไ้”
“าบแรันเรียนที่ยิม แล้วเอัน” านยอลพูพร้อมทั้้มลมาหอมแ้มผมเบาๆ แล้วเินาไปทิ้ให้ผมยืนนเียว สายาผมหันไปเห็นเ็นัเรียนสอสามนมอมาทาผมแล้วหันไปุยัน
ผมเินไปามทาเินยาวเหยียมุ่หน้าสู่ห้อเรียน โมาสอวัน เอาเหอะผมทำเป็นไม่สนใ อนนี้ผมนั่อยู่ในาบเรียนแลูลัสที่แสนะเลีย ผมใหาที่นั่เรียนว่าๆ้านหลัสุ
“นี่...ยับมานี่สิ” ผมหัน้ายหันวา ่อนที่ะี้ที่อเสื้อัวเอ ไม่รู้ว่าเาเรียผมรึเปล่า
“ใ่ นายนั้นแหละ” เาทำเสียหุหิใส่ผม้วยอ่ะ ผมเลยลุไปนั่ที่เ้าอี้ใล้ๆเาสอนนั้น ผู้ายที่เรียผม เ้าัวเล็บอบบา หน้าาน่ารั
“นายื่อ ยอู ใ่มั๊ย”
“ใ่ ยอูื่อันเอ”
“นายหายไปไหนมาั้สอวันน่ะ” ผู้ายที่นั่้าๆถามึ้น
“อ๋อ...ไม่่อยสบายนิหน่อยน่ะ” ผมเลือที่ะโห แ่็ไม่รู้เหมือนันว่าัวเอำลัทำหน้าแบบไหนอยู่
“อย่าโหน่า ย้ายมาลาเทอม้อใ้เวลาปรับัว ันไม่ว่าอะไรนายหรอ” นัวเล็พู
“ัน็ย้ายมาปีที่แล้ว แทมิน ็พูแบบนี้ับันเหมือนัน” ผู้ายที่นั่้าๆแทมินเอ่ย นัวเล็เลยทำท่ายัิ้วให้นพู
“ันื่อแทมิน นี่ฮยอน เรามาเป็นเพื่อนันเหอะ” ผมยิ้มรับำวนนั้นพร้อมทั้หัวเราะแห้ๆ เหมือนโ่วยอาารย์เินเ้ามาพอีพวเราเลย้อเียบไป
ผมนั่เรียนไปหลับไป รู้สึว่าวามรู้ที่อาารย์พูออมานั้นไม่ไ้เ้าไปอยู่ในหัวอผมเลยสันิ
“ไปิน้าว้วยันมั๊ย” ผู้ายัวเล็หน้าหวานที่นั่้าๆผมเอ่ยถาม ท่าทาอเาเหมือนเ็เรียนแ่แทมินพูแทรึ้นมา่อน
“ยอูะไปิน้าวับพวเรา่าหา” ผมหันไปทำหน้าๆ “ใ่มั๊ยฮยอน” ผมเลยพยัหน้า พร้อมหันไปเอ่ยอโทษผู้ายหน้าหวานนนั้นเสียเบาว่า “ไว้วันหลันะ ันะไปิน้วย”
เายิ้มสวยให้ผมทั้ยัพยัหน้าเร็วๆ
“นายนั่นยัไม่เลิหาเพื่อนอีเหรอ เห็นหามาั้สอเทอมแล้วนี่” ฮยอนหัวเราะน้อยๆ
ผมนึเห็นใผู้ายหน้าหวานนนั้น ผมรู้ารไม่มีเพื่อนมันแย่นาไหน
โรอาหารที่โรเรียนูเหมือนโรอาหารที่โรเรียนเ่าอะไร็ไม่ไ้่าัน พวเราุยเรื่อโน่นเรี่อนี้ไปเรื่อย ส่วมมาแทมินะพูถึแ่เรื่อผู้ายหน้าาีๆในโรเรียน (ึู่เหมือนว่า ฮยอนะไม่่อยพอใเท่าไหร่) ผมไ้แ่พยัหน้าเออ ออไป้วยหรือ็แ่หัวเราะไปับแทมินเท่านั้น
“นั่นๆๆๆ” แทมินสะิฮยอน่อนที่ะพยัเพยิไปยัลุ่มผู้ายที่เพิ่เินเ้ามาในโรอาหาร เือบทุนในโรอาหารหันหน้าไปมอพวเา ่อนหันลับมา้มหน้า้มาทานัน่อไป แย่แล้ว...หนึ่ในนั้นุ้นหน้าุ้นาผมเหลือเิน านยอลเินเ้ามาับลุ่มนั้น แ่ที่ทำผมใมาที่สุเป็นผู้ายนนั้น!!! นที่ผมเอเมื่อืน นที่ับน้ำาผม้วยเสื้อสีำสนิทอเา ให้ายเหอะมืออผมเย็นไปหมแล้ว
“็แ่หน้าาี” ฮยอนพูเสียเรียบ
“ันน่ะไม่ไ้อบแบบนั้นนะ แ่พวเาหน้าาีริๆนี่” ผมหัวเราะับำพูอแทมิน ที่มาพร้อมับารทำหน้าาเลิ้มฝันแม้ว่าะ้อมอลุ่มนั้นอยู่็าม พวเาเลือนั่โ๊ะยาวที่พอีับสี่น
่อนที่านยอละนั่เาเินมาทานี้ พร้อมับโบมือให้ผม แทมินแทบะบ้า แ่
ฮยอนทำหน้าเหมือนมีอะไริอ
“ไ หาเพื่อนไ้แล้วสิ” านยอลพูอนเินเ้ามาถึัวผม ้มลหอมหน้าผาผมเบาๆ “อนเย็นรอันนะ ลับ้วยันเถอะ” ประโยสุท้ายพู้วยน้ำเสียสั่ว่าผม้อทำาม ผมไ้แ่ยิ้ม
“อืม” ผมอบรับเสียเบา านยอลลูบหัวผมเบาๆแล้วเินาไป พอผมหันมา็้อเอับหน้าอ แทมินและฮยอนที่าเบิโพล ไม่ใ่แ่สอนนี้ แม้แ่โ๊ะ้าๆ็ยัหันมามอ พอผมหันไปมอพวนั้น็ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเิึ้น
“อะไร...มีอะไรเหรอ” ผมยื่นหน้าถาม
“นะ...นาย...ับ...านยอล” แทมินพูอึอั ฮยอนไ้แ่ทำหน้าสสัย
“แล้วไ” ผมยัไหล่ “เาเป็นพี่ายัน”
“อ๋อออออออ” แทมินับฮยอนพยัหน้าเ้าใ
“ทำไม้อใันนานั้น้วย?” แทมินมอหน้าผมอย่าูถู
“นายะรู้อะไร พวนั้นน่ะ ไ านยอล แบฮยอน ื่อเทา น่ะัะายไป ใร็อยาะรู้ัแล้ว็อยู่ใล้ๆพวเา มีแ่นอิาแบฮยอน ทั้นั้นที่ไ้อยู่ใล้หนุ่มหล่อๆ แ่แบฮยอน ็น่ารัมาใ่มั๊ยหล่ะ เห็นแบบนั้นน่ะป๊อปใ่ย่อยนะ พวผู้าย็หลันแทบหม” แล้วผม็้อแอบหัวเราะเบาๆเมื่อไ้ยินฮยอนพูเบาๆว่า “แ่ันอบแบบนายมาว่า” ให้แทมินไ้เินหน้าแ
ผมมอไปที่ผู้ายหน้าาน่ารัรอยยิ้มสวยๆนั้นสะสายาผมให้้อมอ พวเาูีมาริๆ น่าแปลที่พวเาไม่ไ้สั่อะไรมาินเลย เหมือนมานัุ่ยันเยๆะมาว่า ส่วนานยอลเามีแ่โ้ระป๋อเียวอยู่รหน้า เวรรรม....สายาอผมันไปสบเ้าับสายามเ้มำลับอผู้ายนหนึ่ ให้ายเถอะเา้อลับมา เาไม่ยิ้มแย้มเลย ผมเลย้อหลบาเา
“เอ่อ...แล้วผู้ายนนั้นหล่ะ” ผมเอ่ยถามแทมินโยที่ไม่หันลับไปมอ
“อย่าเพิ่หันไปมอนะ...นนั้นน่ะ...นที่ใส่เสื้อยืแนาวสีาว้าในน่ะ”
แทมินเหลือบาไปมอนินึ “อ่อ...นั่น ไ ิม ไ เาเท่สุๆไปเลยในลุ่มนั่น”
“ไ...ั้นเหรอ” ผมใ้วามล้าเพื่อที่ะเยหน้าหันไปมอทานั้นอีรั้ แ่เาหันลับไปแล้ว “ไหนนายว่าพวเาั...แ่หน้าาีเท่านั้นเหรอ” ผมถาม่อ
“บ้าสิ ถ้าแ่หล่อมันะไปป๊อปอะไร” แทมินพู (มาถึอนนีู้เหมือนว่าฮยอนะไม่พอใมาึ้นเรื่อยๆ)
“พวเาฟอร์มวันั้แ่เ้ามาใหม่ๆ อนนี้ไ้เล่นสที่ผับที่ไหนสัแห่นี่แหละ แ่พวเา็ไม่ไ้บอใร ไม่มีโษาันมั่เลยเหอะ แ่มีนเยพูว่าไ้เ้าไปูพวเาเล่นมาแล้วบอว่าเ๋สุๆไปเลย แ่ัน็ไม่รู้หรอนะว่าพวนั้นน่ะเาเล่นันที่ไหน รู้สึะเป็นผับอพี่ายอไ ในเมือที่ไหนสัแห่นี่แหละ”
“น่ารัสุๆไปเลยนะ...แบฮยอนน่ะ” ฮยอนพู(ผมแอบเห็นสายาวาๆอแทมิน)
“ันไม่เห็นะรู้เรื่อวอานยอลเลยแหะ” ผมพูเรื่อยๆ
“ห๊ะ นายไม่รู้ริๆเหรอยอู” ฮยอนถามผม
“็านยอลอยู่ับแม่ ันอยู่ับพ่อ พอีว่าพ่อเสียแล้วน่ะ เลย้อย้ายมาอยู่ับแม่ พวเราไ้อยู่้วยันถึอายุเ็วบ แ่แม่อานยอล็ไม่ใ่แม่แท้ๆอัน เรา่าน่าเป็นลูิน่ะ” แทมินเอ่ยอโทษผมเบาๆ
“วันหลัแนะนำให้รู้ัมั่สิ” ฮยอนเอ่ย
“ไ้สิ ็พวนายเป็นเพื่อนันนี่นะ” แทมินับฮยอนหัวเราะเสียั
“ใ่สิใ่ ไม่ใ่ว่านายรู้ัับพวนั้นหรอนะ แ่ันว่านายเป็นนรๆีน่ะ” แทมินเอ่ย
“็นะ...รๆแบบนี้นี่แหละัน” ผมยิ้มยิฟัน
ผมับแทมินและฮยอนอิ่มันแล้ว ้อเรียมเรียนาบ่อไป พวเราเินออาโรอาหารว่าะไปอที่ีๆ (็แถวหลัสุอห้อนั่นแหละ)
“ยอู” เสียานยอลเรีย ผมหยุรอ เาเินมาท่าทาอารม์ี “มาทานี้สิ ะแนะนำให้รู้ัเพื่อนๆ อ่อ พวนาย้วยนะ” านยอลส่ยิ้มหวานๆให้เพื่อนๆอผม
พวเราเินไปที่โ๊ะยาว นสามนที่นั่อยู่้อมอมาทาเรา ไูหล่อที่สุริๆแฮะ เาไม่ไ้ส่ยิ้มอะไรมาแ่ลับทำหน้าสสัย ผู้ายอีนผิวสีเ้มอมยิ้ม ส่วนแบฮยอนนั้นยิ้มน้อยๆ
“สวัสี ไ้่าวว่าเป็นน้ออานยอล ยินีที่ไ้รู้ันะ” แบฮยอนเอ่ย เสียอแบฮยอนสใส ผมยิ้มอบามมารยาท
“ฮะ ยินีที่ไ้รู้ัเ่นัน” ผิวอแบฮยอนสวยริๆ ถึะาวแ่็อมมพู อ่า...ผมว่าเาน่ารัสุๆไปเลย
“น่ารัีนี่” ผู้ายผิวสีเ้มนนี้เป็น ื่อเทา ผมไ้แ่ยิ้มอบแทนำพู
“เอ่อ...นี่ ทุๆน นี่น้อายัน ยอู” านยอลทำท่าอวแนะนำผมับเพื่อนๆ ผมมอหน้าานยอลแล้วยิ้มแหยๆให้ ้อมีรบันสัย “นี่แบฮยอน ื่อเทา แล้ว็นั่นไ”
“สวัสี..แล้วนี่็เพื่อนอผม” ผมึแนแทมินออมา
“แทมินับฮยอน” แทมินไ้แ่มอหนุ่มๆาแทบหลุ ส่วนฮยอนไ้แ่ยิ้มแห้ๆ
“ยินี...” ไพู สายาเาน่าลัวแถมยั้อผมเม็
“อบุอีทีสำหรับเสื้อ” ผมพูเบาๆ เาหลุบาล แล้วยิ้มออมา ผมิว่ามันเป็นรอยยิ้มที่สวยมาริๆ เา้อนามอหน้าผมที่ยืนอยู่ แล้วเอ่ย้วยเสียนุ่มๆว่า
“หวัว่านายะไม่ร้อไห้อี”
“อืม” ผมพูแล้วยิ้มออมาเล็น้อย เพื่อนอผมอ้าปา้า
“อะไรัน พวนายเยเอันแล้วเหรอ ที่ไหน อนไหน ทำไมันไม่รู้เรื่อ ยอู” านยอลรัวำถามใส่ผม ทำหน้าาสสัย
ไเอื้อมมือไปหยิบระป๋อโ้้าๆมาใล้ เาบีบหลอเอาไว้สัพั ่อนที่ะยระป๋อึ้นมา หลอสีาวรับริมฝีปาสีแส ื่อเทาอ้าปาเหมือนะพูอะไร แ่แบฮยอนลับีไหล่อื่อเทแรๆนหน้าทิ่ม
“น้ออนาย...ร้อไห้ในอนเสิร์” ผมแทบอยาะเอาระเป๋าทุ่มใส่หน้าผู้ายที่ื่อ ิม ไ ริๆให้ายเหอะ ันเอาเรื่อหน้าอายอผมมาพูะไ้ แบฮยอนเอามืออุปาหัวเราะ ผมเริ่มิว่าแบฮยอนไร้มารยาท็อนนี้แหละ ไทำสีหน้าผะอืผะอม เาลุึ้นอย่ารวเร็ว หายเ้าห้อน้ำายไปเลย ผมไ้แ่ยืนอึ้ พอหันมา็เห็นไับื่อเทาออันหัวเราะ ส่วนานยอลไ้แ่โอบบ่าอผมเอาไว้
“เมื่อวานนายไปูอนเสิร์้วยเหรอ” านยอลถามผม ผมพยัหน้า “โธ่...ัน็ไปทำไมไม่เอนาย” “นเยอะะาย เอัน็แปลแล้ว” ผมทำหน้าวนประสาทใส่
“แล้วนายร้อไห้ทำไม ใรแล้อะไรนาย ใรทำอะไร” นั่นไวิาพี่ายที่แสนีเ้าสิานยอละแล้ว “ไม่มีอะไรหรอ ัน...แ่เศร้าๆหลายๆเรื่อ น้ำาเลยไหล ็แ่นั้น” านยอล
พยัหน้าเ้าใ ผมไ้นิสัยอ่อนไหวอแม่มาเ็มๆ ริๆผม็ไม่่อยรู้เรื่อแม่หรอ แ่พ่อมัะบอเสมอว่าผมน่ะอ่อนไหวเหมือนแม่ไม่มีผิ
“ั้น...นายโอเริๆนะ” านยอลถามผมเบาๆ
“เรามี้อมนรีัน...านยอล นายพายอูไป้วยสิ” แบฮยอนพูแล้วหันมายิ้มว้าให้ผม “ไปนะ ยอู”
ผมอบ หันมามอหน้าานยอล
“อนเย็นเอัน” ผมับทแล้วเินามา แทมินับฮยอนเินามผมแทบไม่ทัน พวเามีสีหน้าแปลใเล็น้อย ผมไ้ยินเสียานยอลถามแบฮยอนับื่อเทา “หัวเราะอะไรันน่ะ”
“็ไน่ะ...” เสียแบฮยอนพูเบาๆ ผมเินมาไลเลยไม่ไ้ยินประโยที่เหลือ เลยไม่รู้ว่าแบฮยอนพูว่าอะไร
ผมนั่เรียนไปนแทบะหลับเลยเอาไอพอึ้นมายัใส่หู เป็นารเรียนที่น่าเบื่อริๆ แทมินสั่ให้ผมเล่าเรื่อที่บัเอิเอับไในานอนเสิร์ทั้หม ผม็ไ้แ่บอว่าผมเศร้านิหน่อยเลยร้อไห้เา็แ่ให้ยืมเสื้อมาเ็น้ำาเท่านั้น ส่วนรายละเอียเรื่ออื่นๆและที่ผมำไ้อเ็บเอาไว้สสัยนเียวีว่า มันเป็นเรื่อที่เ้าใยาแล้ว็ูแปลสำหรับนอื่น
อนบ่ายแ่ๆ ผมรู้สึีึ้นมาหน่อยที่ถึเวลาเลิเรียนะที บอลาแทมินับฮยอนทีู่ท่าทาะเสียายที่ไม่ไ้ถูวนให้ไปูาร้อมอว แล้วเินไปรอานยอลที่ลานอรถ แทมินย้ำับผมอีหลายรอบเลยว่า้อลับมาเล่าให้ฟัทั้หม
ผมยืนรออยู่ที่้ารถอานยอลอาาศเย็นๆแบบนี้อีแล้วูเหมือนว่าฝนะ...ผมเลียฝนริๆ านยอละลมาเมื่อไหร่ไม่รู้ไม่ไ้ถามเลยว่าเลิเรียนอนไหน
ิไ้ไม่ถึไหน นั่นไเินมานั่นแล้ว ะโนเรียผมมาแ่ไลเลยเาเินมาับลุ่มเพื่อน ผมมอูพวเา เหมือนะำไ้ลาๆว่าอนเ็ๆานยอลอบเล่นนรีอะไรทำนอนี้ อนนี้สมใอยาแล้ว ไ้มีวนรี มีเพื่อนหล่อๆ ัวเอ็หล่อ
านยอลเิน่อมานเียว พวื่อเทา แบฮยอนับไเินแยไปอีทาพวเาเอารถมาเอ
“มีวริๆอ่ะเหรอ” ผมเอ่ยถามะที่านยอลวาแนหนัๆอเาบนบ่าอผม ผมแอบีใที่เราทั้สอนยัสนิทันีอยู่ “ริๆแม่ไม่่อยอบเท่าไหร่ แ่ัน็มาโรเรียนเพื่อแม่แล้วนี่ไ แม่เลย้อยอมัน” ผมหัวเราะเสียั ใรมั่ไม่อบนรี แม่อพวเรานี่ไ!!!
“ื่อวอะไรน่ะ” ผมสสัย านยอลหยุแล้วยมือออาบ่าอปม แล้วเปิประูรถ สีหน้าเานิ่
“บลัแวมไฟร์” านยอลพูเบาๆ
“ฟัูีนะ” ผมพู่อนที่ะเปิประูรถเ้าไปนั่ “ไป้อมแถวไหนันล่ะ”
านยอลไม่พู่อ พร้อมับออรถ้าๆ “ันไม่อยาให้นายไปเลย”
“ทำไมอ่ะ เอ้อ...เอ่อ...แบฮยอนน่ะ...น่ารัีนะ” ็ริ แบฮยอนูีมาๆ อัธยาศัยี แถมยัวนผมไปู้อม ถ้าไม่นับรวมับที่หัวเราะผมเมื่อเที่ยนะ
“พวนั้นน่ะ...” านยอลูหุหิ “ันว่าันไปส่นายที่บ้านเลยีว่านะ”
“ไม่เอาสิ นายอ่ะ ให้ันไปเหอะนะ ั้แ่มา็อยู่แ่บ้านเบื่อะแย่” ผมื้อ แ่็แอบทำเสียอ้อน
“ั้น็ามใ แ่้อลับบ้าน่อนหโมนะ...ลับเอ้วย” านยอลู่ผม
“็ไ้ๆ ลับเอ็ไ้”
เสียานยอลถอนหายใเหมือนผมเป็นัววุ่นวาย ผมเลยไ้แ่นั่ออ เม้มปาแน่น น้อยใหน่อยๆที่านยอลพูแบบนั้น
“อนรึไ” ผมไม่อบ านยอลเลยหันมา “โธรเหรอ...็ันเป็นห่วนาย”
“ห่วอะไร แ่ะไปู้อม มันอันรายรไหนเนี่ย นาย็อยู่้วยนะ นั่น็เพื่อนนายไม่ใ่รึไ” ผมเหวี่ยเล็ๆ
“เออๆ อยาไป็ไป” านยอลพูเหมือนัรำา ผมไ้แ่ทำหน้าอ้อน “ันว่าแล้วว่านาย้อยอม”
านยอลหัเลี้ยวะนผมหน้าะทิ่ม “ะ่าัวายรึไ” านยอลไม่อบ แ่เลี้ยวเ้ามาที่ถนนสายหนึ่...นี่มัน...สถานที่เิเรื่อเมื่อืน
“นายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย น่าลัวะาย” ผมพูพร้อมับมอไป้านนอรถ แถวนีู้เปลี่ยวไม่่อยมีผู้น แถมยัูน่าลัวไม่่าาเมื่อืนเลย ทั้ๆที่อนนี้เป็นอนลาวันแท้ๆ บรรยาาศเหมือนฝนะ ผมล่ะเลียฝนริๆ บรรยายาศ่อนฝนทำผมหายใไม่ออ ฟ้าร้อเสียัผมไ้แ่ห่อไหล่
านยอลเินนำผมเ้าไปามทานสุอย ที่ึสุอยมีอเล็ ป้ายบนนั้นเียนว่า
“Vampires will never hurt you” ประูึ้นสนิทเรอะเปิอ้าเล็น้อย มีบันไเหล็เ่าๆทอยาวลไปมอเห็นไฟสีส้มรำไร
“ที่นี่น่ะเหรอ” ผมถาม มอไปรอบๆอย่าหวาหลัว “นาย้อมันที่นี่ริๆน่ะเหรอ”
“ใ่...หรือว่าเปลี่ยนใะลับ็ไ้นะ” านยอลบอ ทำสีหน้าวนประสาท
“ไม่” ผมระาเสียอบ เินามลไปามบันไ านยอลหัวเราะในลำอ
้านล่าอัวึหรูมา ูีเลยทีเียว แทบไม่น่าเื่อว่ามันะั้อยู่ในแหล่เสื่อมโทรม ภายในถูแ่้วยสีำับสีแอเลือ ฝาผนั้าน้าเป็นสีำ้านแล้วถูสา้วยสีแ มอผมไปรอบๆ้วยวามอึ้ โ๊ะเ้าอี้มามายเรียราย ูแล้วเหมือนผับหรูๆที่อยู่ในโรแรมะมาว่า
“สวยนะ” ผมมอ้ายมอวา รอเท้าผ้าใบอผมส่เสียเอี๊ยอาบนพื้นระเบื้อสีำสนิท พื้นสะท้อนแสไฟาวน์ไลท์
“ห้อ้อมอยู่ทานี้” านยอลเรียผมให้เินามเ้าไปในห้อ ที่อยู่ในอๆหนึ่ านยอลเปิประูเ้าไป ้าในเป็นห้อสีาวที่ว้ามา ผนัเ็บเสีย เ็มไป้วยเรื่อนรี เรื่อเสีย แผ่นีี ที่มุมๆหนึ่มีโฟาสีาว นสามนำลันอนอยู่บนนั้น เท้าอไพาอยู่บนโฟาที่ื่อเทานอนอยู่ ไเอนัวนอนอยู่ในท่าทีู่สบายๆ พอเาเห็นผมเินเ้ามานั้นแหละเา็รีบลุึ้นอย่ารวเร็ว
“นายมาที่นี่ทำไม” ไพูเสียเย็น
“ันวน” แบฮยอนพู ทั้ๆที่ยัหลับาอยู่้วย้ำ รู้ไ้ไนะว่าผมมา ไหันไปมอแบฮยอน แบฮยอนไ้แ่ยยิ้ม ส่วนื่อเทายิ้มโว์ฟันาวๆ
“ันบอนายแล้วว่าแถวนี้อันราย”
“เฮ้อออออ” ผมถอนหายใ “็มาับพี่ายไม่เลวร้ายเท่าไหร่หรอมั๊” ทำไมทุน้อห่วผมนเินเหุ้วยเนี่ย ท่าทาผมมันอ่อนแอูและปป้อัวเอไม่ไ้เลยรึไนะ
“แ่เมื่อืนนาย...”
ไยับปาะพู ผมหน้าาื่นแล้วรีบเินเ้าไปหาเาแล้วพูว่า
“ัน็แ่อยาูพวนาย้อม็แ่นั้นเอ” ผมียิ้มให้อีหนึ่ที ถ้าานยอลรู้เรื่อที่เิึ้นับผมเมื่อืนสาบานไ้เลยเาะไม่ให้ผมออาบ้านไปไหนอีเลย สั 3 เือนล่ะมั๊ ิแล้ว็เสียประสาท ผม้อไแล้วัริมฝีปา เามอหน้าผมนิ่แล้วหันลับไปนั่ที่เิม
สัพัแบฮยอน็ลืมาึ้นแล้วบอว่าให้เริ่ม้อมันไ้แล้ว ไับี้าร์ านยอลเินไปที่ลอ ื่อเทาหยิบเบสึ้นมา แบฮยอนเินไปับไม์ ู็รู้ว่าแบฮยอน้อเป็นนร้อนำ ผมนัู่พวเา้อมไปเรื่อยๆ พวเาูีริๆเวลาที่เล่นนรี ยเว้น็แ่ไที่เล่นี้าร์ ้วยสีหน้าที่เย็นาสุๆแถมยั้อผมไม่วาา ผมปรบมือเมื่อพวเา้อมันเสร็ ไวาี้าร์ ลทันที่อนที่ะึแนแบฮยอนนัวแทบปลิว
“มีอะไรเหรอ ไ” แบฮยอนยิ้มน้อยๆ ทำท่าปาเหื่อบนหน้าผาทั้ๆที่มัน็แห้สนิท ไม่เห็นะูเหมือนเหนื่อยเลย
ไระิบอะไรับแบฮยอนเบาๆ ส่วนแบฮยอน็ไ้แ่หัวเราะ ไมีสีหน้าที่เร่เรียมา ผมมอแวบเียว็หันหน้าหนี านยอล้อผมแล้วบอ “ลับบ้านเหอะ...ื่อเทาันเหนื่อนแล้วอลับ่อนนะ”
ื่อเทาพยัหน้า “เหนื่อย่ายัเลยนะ” านยอลสวนไปทันที “ใรเาะไปทนเหมือนพวนาย วันนี้ันเ้าเรียน้วยเหอะ ็้อเหนื่อยเป็นธรรมาสิ”
“นั้นสินะ” ื่อเทายิ้มแล้วหันไปสนใเบส
“ลับัน...” านยอลเร่ให้ผมลุึ้น ผมทำหน้าอ้อนว่าออยู่่อ แู่แล้วว่าะัไม่ไ้ เวลาานยอลน่าลัวน้อยะที่ไหน
“็ไ้” ผมทำหน้ายู่ ผมับานยอลเินออาห้อ้อม แ่แบฮยอนร้อเรีย
“อะไรานยอล นายเพิ่้อมไ้เพลเียวเอนะ ะอู้เหรอ ืนนี้้อเล่นสนะ”
“ะพายอูไปส่ที่บ้าน่อน เี๋ยวแม่่า แล้วะลับมาเล่นืนนี้” านยอลหันหลัไปบอ
“ั้น็ให้ยอวูลับไป่อนสิ นาย้อ้อมหนัว่านี้นะ ไม่ั้นวเรา็เ๊สิ” แบฮยอนพู สายามอมาทาผมเป็นประายแวววาว
“ันะไปส่ยอู” านยอลยืนยัน
“มือลอห่วยๆ” เสียอื่อเทาเอ่ยึ้นมา านยอลหน้าึึ้นมาทันที แล้วรีบหันหลัให้พวนั้น แล้วผม็้อใเ้นแรึ้นมาทันทีเมื่อไ้ยินเสียๆหนึ่เอ่ยึ้นมา
“ันะไปส่ยอูเอ...”
เสียนุ่มทุ้มนั้นเอ่ยึ้นมา านยอละั ผมเอ็เหมือนัน
“นายอยู่้อมให้แบฮยอนพอใเถอะ ส่วนน้ออนายเี๋ยวันัารเอ” แววาอ
ไเป็นประาย แบฮยอนยยิ้มมีท่าทีพอใ
านยอลมอไูท่าทาไม่่อยพอใเท่าไหร่
“เอาเถอะน่า...ยัไยอู็น้อายนาย ันไม่ทำอะไรหรอน่า” ไพูแล้วเินเ้ามาใล้ผม “นายไม่ว่าถ้าันะเป็นนไปส่นายแทนานยอล แม่นายะไ้ไมุ่ว่านายลับบ้านเินเอร์ฟิว” เาทำสีหน้าเยาะๆ เินนำไปที่ประู ผมไ้แ่ัปา นึอยาะ่อยผู้ายนนี้ให้ว่ำะรนี้โทษานที่อบพูาวนประสาทผม
“ั้นันไปแล้วนะ”
“ูแลัวเอ...” านยอลพูเบาๆไม่ไ้หันมามอผม แ่้อเม็ไปที่ไแทน
ะที่ผมนั่อยู่บนBMWสุหรูอไ ู่ๆผม็อยาพูอะไรบาอย่าเหมือนอยาะระบาย
“านยอลน่ะน่าเบื่อ ทุน็น่าเบื่อ ทำเหมือนันเป็นสโนไวท์ ที่้อมีนอยูแล”
“ั้นเหรอ... นายิว่านายเหมือนสโนไวท์ ั้นเหรอ” ไพูเสียเรียบไม่เยาะเย้ยเหมือนทุรั้ที่เาพูับผม
“ไม่ใ่ว่าันน่ารัหรือว่าอะไรหรอนะ แ่เปรียบเทียบน่ะ มีนอยเป็นห่วันั้เยอะ ทั้แม่ ทั้เพื่อน ทั้พี่ นี่ันไม่ใ่เ็อมมือนะที่ะไู้แลัวเอไม่ไ้นะ” ผมพูออมา รู้สึอึอัับนรอบ้าที่ห่วใยผมมานเินไป
“เปล่าหรอ...นายน่ารั...” ไพู เาหันมามอผม ผมรู้สึร้อนที่หน้า เลยไ้แ่้มหน้าหลบสายามอเา “แ่นายไม่ใ่สโนไวท์”
“ั้นันเป็นอะไรล่ะ...นแระั้นเหรอ ็อาะใ่นะ” ผมพูำๆ
“นายเหมือนแอปเปิ้ล” ไพู้วยน้ำเสียเรียบๆ แ่ไม่รู้อะไรในน้ำเสียนั้นที่ทำให้ผมนอลุัน
“อ่อ...ั้น็เป็นแอปเปิ้ลอาบยาพิษ” ผมพู่อ
“อาะใ่...แล้วนายิไว้รึยั...ว่าอะไระถอนพิษอนายไ้”
ผมยนิ้วึ้นแะปาแล้วใ้วามิ
“อืม...อะไรีนะ วามรัล่ะมั๊” ผมพูอย่าไม่ใส่ใ แ่ไลับยยิ้มมุมปาึ้น พูเบาๆ
“วามรั...เหรอ”
ไเลี้ยวรถออย่านุ่มนวล ผิับานยอลรายนั้นอรถทีหน้าผมแทบะทิ่ม เาอรถรมุมถนนที่เิมที่เยมาส่ผม เาหันมา แววาเป็นประายระยับ ผม้อหันหน้าหนีสายามาวาสีน้ำาลเ้ม
“เอ่อ...อบุ” ผมเปิประูรถ ยระเป๋าึ้นสะพาย รู้สึเหมือนมีแรระุเล็ๆที่แน แ่อนที่หันไปมือเา็ำรอบแนผมะแล้ว อ่า...ผู้ายที่ื่อไยันทำผมใเ้นแระมั นี่หน้าผมไม่ไ้แใ่มั๊ย
“แผลเป็นไมั่” เาถาม ผมยศอ แล้วถลแนเสื้อึ้นมอู
“ไม่เป็นไรนี่็แ่ถลอ เี๋ยวแผล็แห้” ผมแะที่แผลเบาๆยัรู้สึเ็บนิๆ
“อบุที่เป็นห่ว ไปล่ะ” ผมบอลาะที่ลารถ
“แล้วเอัน” เาพูแล้วยิ้ม ผมเลยไ้แ่ยิ้มอบแบบๆ ไ้แ่ส่ายหัวเบาๆับำพูอเา
อะไรันนๆนี้!!!แล้วหัวใะเ้นแรไปไหนเนี่ย!!!
*ที่รีบอัพเพราะะไม่อยู่หลายวัน่ะ
อาะล้าบ้าเพราะว่า้อแ้อะไรหลายอย่า่ะ
พยายามะทำให้เป็นปัุบันมาที่สุ
อบุที่อ่าน่ะ
@ACupOfTea88
ความคิดเห็น