คำตอบสุดท้าย....ตรงปลายทาง

เนื้อเรื่อง

                                    คำตอบสุดท้าย....ตรงปลายทาง

                                               *

                                               *

                                               *

                          เป็นเรื่องราวบางตอนในละครชีวิต...ที่ผมเคยผ่านมา และผม...ยังจำได้ไม่เคยลืม

                          ...ถึงความผิดพลาด...ถึงคนที่เคยละเลย...ถึงคนที่เคย.......................................รัก

                          ตลอดเวลา...ผมพยายามจดจำ...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับตัวของเธอ เพราะ..

                          มันทำให้ผมยิ้มได้ทุกที...ที่เราได้คิดถึงกัน...ผมเขียนในสิ่งที่อยากเขียน...จำ...ใน

                          สิ่งที่อยากจำ...และผมจะจดจำและเขียนทุกสิ่งทุกอย่าง...ที่เป็นตัวเธอ.................

                          ลงในบันทึกแห่งความทรงจำ...

                          เพราะ....ผมกลัว...

                          กลัวว่าสักวันหนึ่ง...ผมจะลืม

                                       เราพบกันครั้งแรกตอนรับน้องใหม่ประจำคณะ ถาปัตย์...เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่สวย...

                        หากเทียบกับผู้หญิงคนอื่นที่ร่วมรับน้องด้วยกัน...เธอดูเป็นผู้หญิงธรรมดาด้วยซ้ำไป

                          ...แต่...สิ่งที่ทำให้ผมสนใจในตัวเธอนั้นคือ....รอยยิ้มที่แสดงออกมาด้วยความจริงใจ

                          ผมประทับใจในตัวเธอตั้งแต่วันแรก...ถึงแม้มันจะเป็นช่วงเวลาไม่นานที่เราได้เจอกัน

                          ...แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ผมรู้สึก...ถึงความรู้สึกที่เรียกกันว่า.....ความรัก

                                      หลังจากกิจกรรมรับน้องใหม่จบลง...เรา...ต่างก้อแยกย้ายกันกลับบ้าน...แต่...

                         ผมไม่ได้ทักเธอสักคำ...ผมคิดในใจว่า...ยังไงๆเราก็เรียนอยู่ห้องเดียวกัน........

                        นั่นคือโฮกาสดี...ที่จะทำให้ผมได้เจอเธอ...ทุกวัน

                                 เช้าวันแรกของการเข้าห้องเรียนอย่างเป็นทางการ............................ผมมาสาย

                         แต่ผมก็ดีใจที่เห็นเธฮนั่งเรียนอยู่...มันทำให้ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

                         เธอ......นั่งเรียนอยู่แถวหน้าสุดของห้อง..........ส่วนผม........นั่งแถวหลังสุด...เรายังไม่มี

                        โอกาสได้คุยกันจนกระทั่งเรียนเสร็จ.........................

                             "เธอๆมีแฟนรึยัง"ดูจะแรงเกินไปสำหรับคนที่เพิ่งรู้จัก...แต่นั่นคือคำแรกที่ผมทักเธอ

                         เธออึ้งไปพักใหญ่ก่อนที่เธอจะยิ้มแล้วตอบกลับมา

                             " แล้วคิดว่าหน้าอย่างนี้...มีรึยังล่ะ " นั่นคือบทสนทนาในเช้าวันแรกที่เราได้คุยกัน

                         ช่วงบ่าย....มีชั่วโมงเรียนดรออิ้งค์เราต่างคนต่างก็นั่งทำงานของตัว เองแต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิด

                         ก็เกิดขึ้น...เธอเดินมาดูงานผม...เธอบอกว่าผมวาดรูปสวย...แต่เธอวาดไม่ค่อยเก่ง...แล้วเธอก็เดิน

                        ไปยกเก้าอี้นั่งของเธอเพื่อมานั่งข้างผม...เธอบอกให้ผมช่วยสอน...ความรู้สึกของผมในตอนนี้

                         คือ...ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูกเพราะนั่นคือโอกาสดีที่เราจะได้ใกล้ชิดกันมากกว่าเดิม..ด้วยนิสัย

                         ส่วนตัวที่ผมเป็นคนขี้เล่น.....ผมบอกเธอว่า

                            " ถ้าจะให้เราสอนอ่ะ....เธอต้องเป็นแฟนเรานะ" เธอยิ้ม...แล้วตอบว่า

                            " น้อยๆหน่อย....พ่อเด็กหลังห้อง "เธอเรียกผมว่าเด็กหลังห้อง

                          ตลอดบ่าย....ผมเรียนวิชาดรอวอิ้งค์อย่างมีความสุข ก่อนกลับบ้านเธอบอกว่าอยากให้ผมช่วยสอน

                          ทุกวิชาที่เกี่ยวกับการขีดๆเขียนๆ เพราะเธอคิดว่าเธอทำได้ไม่ดี........ผมไม่ปฎิเสธ ตกปากรับคำอย่าง

                          ง่ายดาย............ผมขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอทิ้งท้าย......เธอก็ให้ผมมาโดยไม่ปฎิเสธ....เช่นกัน

                                    ผมโทรไปหาเธอทุกวันทั้งๆที่เราก็เจอกันทุกวัน....เวลาคุยโทรศัพท์เธอจะถามผมเสมอว่า

                          " ไม่เบื่อบ้างเหรอ....อยู่มหาลัยก็เจอกันทุกวัน....คุยกันทุกวัน....ตอนเย็นยังโทรศัพท์คุยกันทุกวันอีก"

                 ผมตอบเธอไป ว่าผมไม่เคยเบื่อเลยแม้ซักวัน....ถ้าเป็นไปได้....อยากไปส่งเธอที่บ้านทุกวันด้วยซ้ำไป

                          เธอถามผมว่า....อยากมาส่งที่บ้านทุกวัน....จะทำได้เหรอ.............................................แล้วผมก็ทำได้

                                    ในทุกๆวันหลังเรียนเสร็จผมจะไปส่งเธอที่บ้าน....เธอแนะนำผมให้รู้จักกับครอบครัวของเธอ

                          ครอบครัวของเธอน่ารักหลานๆเธอน่ารัก............................................................. ....... ผมรู้สึกดี

                                    ระยะเวลาผ่านไป...เราสนิทกันมากขึ้น....จนผมตัดสินใจว่าจะขอเธอ.......................เป็นแฟน

                 เย็นวันนั้น....ผมไปส่งเธอที่บ้าน เหมือนทุกๆวัน ระหว่างทางที่ผมเดินเข้าไปส่งเธอที่บ้าน....ผมบอกเธอว่า

                                    " เราเป็นเพื่อนกันมาก็นานแล้วนะ" เธอมองหน้าผมอย่าง งงๆ

                                    " ทำไมเหรอ?" เธอถามผม...แล้วผมก็ถามเธอตอบ

                                    " จะเป็นไรมั้ย....ถ้าเราจะเป็นแฟนกัน" เธอนิ่งแล้วมองหน้าผมคำตอบที่ผมได้รับ...มันทำให้ผม

                 แทบเดินตัวลอยกลับบ้าน...เธอบอกผมว่า

                                    " ก็คิดอยู่เหมือนกัน...เป็นเพื่อนกันมาก็นาน...เปลี่ยนมาเป็นแฟนก็คงไม่เป็นไร"ก่อนเข้าบ้าน

                 เธอหันมายิ้มให้ผม....มันเป็นรอยยิ้มที่ผมยังจำได้....ไม่เคยลืม....ทางบ้านเธอและบ้านผมก็รับรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน

                                    ตลอดเวลาที่เราคบกัน...ผมมีความสุขมาก...ทุกทีที่เธอเห็นผมนั่งหน้าเครียด...เธอก็จะเต้นท่าประหลาดๆ

                ให้ผมดูจนผมหลุดขำออกมา...เธอบอกผมว่า

                                    "เห็นมะ...ต่อให้เครียดแค่ไหน...ก็สู้ท่าเต้นของเธอไม่ได้หรอก"ใช่.....................เธอทำให้ผมยิ้มได้

                เธอเดินมานั่งข้างผมซบลงที่ตรงไหล่...เธอบอกผมว่า....อย่าทำหน้าเครียด....เพราะเธอเห็นแล้วไม่สบายใจ.....

                รู้สึกไม่ดี.........ผมเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง.......เธอรับฟังและชวนคุยจนผมอารมณ์ดี

                                   วันนึง....เธอถามผมว่า...ผมชอบเธอตรงไหน....ผมตอบเธอไปว่า....ผมชอบเวลาเที่เธอยิ้ม

                                    ผมถามเธอบ้างว่าเธอชอบผมตรงไหน....ชอบ...เพราะผมเป็นคนขี้เล่น..ทำให้เธอยิ้มได้........เธอตอบ

                                   เธอถามผมว่า....ขออะไรหน่อยได้มั้ย?.....อะไร?......ผมถามเธอกลับ......เธฮบอกว่า

                       .............ขอให้ผมเลิกสูบบุหรี่...ผมสูบบุหรี่จัด...เธอกลัวว่าผมจะตายจากเธอไปซะก่อน....เธอกลัวการอยู่คนเดียว

                 ผมบอกเธอว่า...ยังไงๆผมก็จะไม่ทิ้งให้เธออยู่คนเดียว

                       ............เธอขอให้ผมดูแลเอาใจใส่เธอให้มากกว่านี้.......ผมมีโลกส่วนตัวสูง....ผมบอกเธอว่า....ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุด

                ในช่วงที่เรียนอยู่...มีเธอที่ไหน..ต้องมีผมที่นั่น....จนเพื่อนมันบอก...ว่าเห็นแฟนดีกว่าเพื่อน....

                                   ใช่...............................................................ผมไม่เถียง

                                    จนกระทั่งเรียนจบ......เราต่างก็ทำงานกันคนละที่............วันหยุดไม่ตรงกัน..............มันทำให้เราเริ่มห่างกัน

                 เราทะเลาะกันทุกวัน.....เธอบอกว่า...ผมไม่ดูแลเธอ...ขอให้เลิกสูบบุหรี่ก็ทำไม่ได้...............ใช่.....ผมทำไม่ได้ในสิ่งที่ผม

                 เคยบอกเธอ....ผมขอโทษ

                                    แล้ว........สิ่งที่ทำให้เราต้องห่างกันมากกว่าเดิมก็คือทางบ้านผมมีปัญหา.........ผมลาออกจากงาน....

                  ต้องกลับต่างจังหวัดเพื่อแบ่งเบาภาระทางบ้าน....มันยิ่งทำให้ช่องว่างระหว่างเรา......ห่างกันมากกว่าเดิม....ผมเครียดมาก

                   .............หกเดือนที่เราไม่ได้ติดต่อกัน...........

                                   แล้วผมก็กลับมา.....ผมเลิกสูบบุหรี่ได้แล้ว...ผมทำได้แล้วเพื่อเธอ.....ผมอยากจะบอกเธอ.......................แต่....

                  มันก็สายเกินไป...............................

                                    การกลับมาเจอกันอีกครั้ง..ของเราสองคน....มันแตกต่างไปจากเดิม.....เธอเปลี่ยนไป....ผมรู้ได้ทันที

                  เธอบอกว่า...การที่เราห่างกันมันทำให้เธอได้รู้สึก...ว่าระหว่างเรามันไม่ใช่ความรัก....ผมคิดในใจ...เธอพูดผิด

                  แล้วเธอก็พูดต่อ...ว่า....เราไม่ได้รักกันแล้ว...เหมือนมีอะไรมาสะกิดใจให้น้ำตามันเริ่มคลอ.....

                                    แล้ว.............คำพูดที่ผมไม่อยากได้ยินก็หลุดออกมาจากปากเธอ..........เธอมีคนใหม่.......................................

                    และคนใหม่ของเธอ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน.............เค้าคือเพื่อนของผมเอง...เพื่อนที่อยู่ข้างผมมาตลอด...เพื่อนที่ผมไว้ใจ....

                     เพื่อนที่ผมยอมให้เค้าเข้ามาทำร้ายผม....โดยไม่รู้ตัว................................ผมทำใจไม่ได้

                                    ผมผิดเอง.....ผมดูแลเธอไม่ดี........ผมไม่เอาใจใส่เธอ........เค้าเอาใจใส่ดูแลเธอได้ดีกว่าผม.............ผมยอมรับ

                     ผมไม่ได้โกรธ..ทั้งๆที่รู้สึกเจ็บ..ผมไม่ร้องไห้....ทั้งๆที่เสียใจ.....................ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม....ทั้งๆที่ยังรักเธออยู่

                      ........คงเพราะว่าผมรักเธอมาก...มากซะจนยอมให้เธอได้เจอคนใหม่....และผมก็รู้...ว่าเค้าทำได้ดีกว่าผม.........

                                                              ....................ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากเธอ..............................

                    เธอถามผมว่า "ผมจะโกรธเธอมั้ย........และ......ผมจะทนจะอยู่ได้มั้ย.....ถ้าเราต้องเลิกกัน"ผมพูดไม่ออก..ผมตอบไม่ได้...                          ระหว่าง เรามีแต่ความเงียบ

                      งัน....ผมได้แต่คิด...ผมคงทนกลั้นน้ำตาไม่อยู่...เมื่อเธอเดินจากไป........................................แล้วมันก็เป็นความจริง.....

                      เธอลุกเดินจากไป...ไม่พูดอะไรซักคำ...........ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่....ความรู้สึกของคนผิดหวังมันเป็นอย่างไร....ผมได้รู้ซึ้ง

                      ก็วันนี้เอง........................ตอนนี้....................................................ผมสูบบุหรี่จัดกว่าเดิม.....................

                                              ............เราใช้เวลาเป็นเพื่อนกันหนึ่งปี............

                                              ............เป็นแฟนกันเจ็ดปี...............................

                        เราใช้เวลาคบกันแปดปี...... แต่เราใช้เวลาในการเลิกกัน....แค่เพียงไม่กี่นาที.......เพื่อจบสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเคยทำมาด้วยกัน

                     ปัจจุบันเราเลิกกันเกือบหนึ่งปีแล้ว.......แต่ทำไม?...ผมยังรู้สึกเจ็บไม่หาย...เจ็บ...ที่ต้องเสียเธอไป............
                     ทุกครั้งที่ผมคิดถึงเธอ  ผมจะคิดถึงแต่สิ่งดีๆที่เราเคยผ่านมาด้วยกัน...ภาพเธอ...ที่ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งที่คิดถึง.............

                        รอยยิ้มของเธอ....ที่ผมจำได้ไม่เคยลืม.....

                        ถ้าได้เจอเธออีกครั้ง...ผมจะบอกเธอว่า...ผมไม่เคยโกรธเธอเลย....และการที่ได้คิดถึงเธอและได้เห็นเธอ

        มีความสุขได้รับรู้ถึงความเป็นไปของเธอ....นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ผม............................................................ยังอยู่ได้

                                               และ.......นั่นก็คือคำตอบสุดท้าย....ตรงปลายทางของเรา

                                                                                                                                                                     ACT