เรื่องผีๆของผม

เนื้อเรื่อง

เรื่องผีๆของผม

            สวัสดีครับ ผมชื่อพีรพล อายุ15ปี เพื่อนๆชอบเรียกว่าไอ้ผี แต่ผมก็เป็นคนกลัวผีนะ แค่มีคนพูดว่า ผี ก็สันหลังวาบแล้ว

            เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นตอนเย็นวันหนึ่งเวลาหนึ่งทุ่ม ผมกำลังนั่งเล่นเกมยิงผีดิบเกรดบีอย่างเมามัน ในขณะนั้นเอง! ผมได้ยินเสียง ครืน…ครืน… เหมือนมีอะไรสั่นอยู่บนโต๊ะ ผมหันควับไปที่โต๊ะ ผมก็แทบจ้องจ๊าก โทรศัพท์มือถือของผมสั่นจนตกลงมาจากโต๊ะ แต่ผมรับไว้ได้ทัน แพงนะเนี่ย เครื่องละหมื่นสองหมื่นบาท

            ผมกดรับโทรศัพท์โดยไม่ทันดูเบอร์ที่โทรมา มีเสียงแหบๆจากปลายสายดังขึ้น…

“แก…ตาย…แน่…พรุ่ง…นี้…”ผมตกใจมากสาบานได้เลยว่าเสียงแหบๆนี้เป็นเสียงของผู้หญิง ผมกลั้นหายใจไปโดยไม่รู้ตัวชั่วอึดใจหนึ่ง แล้วเสียงปลายสายก็พูดต่อว่า

            “ถ้าแกไม่ส่งรายงานวิเคราะห์ข่าวพรุ่งนี้”เสียงแหบๆของผู้หญิงปลายสายเปลี่ยนเป็นเสียงนิ่มนวล อ๋อ..เชียร์เพื่อนผมนี่เอง โทรมาหลอกว่าผีโทรมา ผีที่ไหนโทรศัพท์เป็นว่ะ

            “เอ่อ..ใช่เกือบลืม ขอบใจว่ะ”ผมกล่าวขอบคุณแบบเพื่อนๆ แล้วกดวางหู ผมหันมาเล่นเกมต่อให้จบ ละ..เลือด ผมเห็นเลือด เลือดของมนุษย์ติดเต็มหน้าจอ!

            ในเมื่อตัวละครในเกมตาย ก็เท่ากับเกมจบ ผมไม่เล่นใหม่แล้ว ผมตัดสิ้นใจทำรายงานวิเคราะห์ข่าวดีกว่า

            รายงานวิเคราะห์วิชาสังคมศึกษา ให้วิเคราะห์หรือบทความจากหนังสือหรืออินเตอร์เน็ท ผมกะว่าจะหาวิเคราะห์หรือบทความเกี่ยวกับเรืองผีหรืออะไรที่เหนิอธรรมชาติ เพราะผมชอบอ่านเรื่องผีๆ แต่ก็กลัวผี เอ๊ะ! แปลกคนนะเรา

            คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะถูกเปิดขึ้นเองโดยไม่มีใครใช้มือเปิด! ผมเอานิ้วโป้งเท้าจิ้มเข้าไปที่ปุ่มเปิด โอ้ย! ไฟดูดเล็กน้อย

            ในขณะที่คอมพิวเตอร์กำลังรันวินโดว์อยู่ผมก็กระดิกนิ้วเล่นเป็นจังหวะเพลงเล่นพลางมองไปรอบๆห้อง สายตาของผมไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง มันมีสีขาว..ยาวเหมือนเส้นผมผู้หญิง ผมหรี่ตาจนเห็นมันชัด มันคือผี…ผีพุ่งไต้นี่เอง เล่นเอาซะตกใจหมดเลย

            เมื่อเครื่องคอมพิวเตอร์พร้อมจะใช้งาน ผมเข้าเวปที่ไว้เซิร์ทหาข้อมูล ผมพิมพ์คำว่า “ผี” ลงไป มีลิงค์ย่อยๆดังนี้

            ข่าวไทยทูเดย์ : หัวข่าว นึกว่าผีเข้า ที่แท้แค่ชัก

            ดูผีพุ่งไต้คืนนี้ที่หลังคาบ้านคุณ

            พาเที่ยว ผีตองเหลือง เหนือสุดของประเทศสยาม

            ไอ้บ้า ไอ้ผีบ้าผีบอ ไอ้ผีทะเล แกมาโพสอะไรในบล็อคของช้าน

            …ฯลฯ

            เมื่อผมเห็นผลการเซิร์ทออกมาเป็นแบบนี้ ผมเปลี่ยนใจเข้าเวปไซด์ที่เกี่ยวกับผีโดยตรงดีกว่า เวปนี้เพิ่งเปิดได้ไม่นาน บิวเพื่อนผมเป็นคนให้มาเอง

            “เวปนี้น่ะ สุดยอดเลยเพิ่งเปิดได้ไม่นาน ยังไงต้องเข้าให้ได้นะ”

            www.GhostOnline.com

ผมพิมพ์ชื่อเวปนี้ลงไปแล้วกดเอ็นเตอร์ แบ็คกราวสีดำปรากฎขึ้นมา เวปไซด์นี้คล้ายกับเวปบอร์ดทั่วๆไป ต้องสมัครสมาชิกก่อนจึงจะเข้าได้ ในเวปบอร์ดนี้คงจะแบ่งปั้นประสบการณ์ผีๆละมั้ง คงเอามาทำรายงานไม่ได้หรอก

แต่ในใจลึกๆก็อยากจะอ่านเรื่องผีๆของคนอื่นบ้าง ในชีวิตนี้ยังไม่เคยเจอผีกับเขาซักที ที่จริงก็ไม่อยากเจอ แต่อยากรู้เรื่องผี เอ๊ะ? ยังไง

ผมตัดสินใจสมัครสมาชิกไว้ก่อน เดี๋ยววันหลังมาอ่านขอทำงานก่อน ผมก็คิดจะทำแค่นี้แต่..  เวปมาสเตอร์ให้ยืนยันการสมัครทางอีเมลอีก โดยให้ยืนยันที่ลิงค์หนึ่ง ผมคลิกเข้าไป แบ็คกราวสีดำปนแดง มีตัวหนังสือสีแดงโทนเดียวกับสีเลือดเขียนไว้ว่า

“ยินดีต้อนรับสู่โกสออนไลน์ ความตายผ่านสายโทรศัพท์!”

ซักพักหน้าต่างก็เด้งเข้าไปที่หน้าแรกของเวปบอร์ดโดยใช้ชื่อล็อคอินของผมเอง ในบอร์ดมีหัวต่างๆของบอร์ดย่อย แต่ผมคลิกเข้าไม่ได้ มีเพียงบอร์ด“วิญญาณรายงานตัว”ที่เข้าได้ บอร์ดนี้น่าจะเป็นบอร์ดไว้แนะนำตัวก่อนที่จะเข้าไปอ่านเรื่องของคนอื่นในบอร์ดอื่นๆ

            ไหนๆ ก็สมัครแล้ว ผมเลยขอรายงานตัวเลยละกัน

            กฎของบอร์ดวิญญาณรายงานตัว

            -ใครก็ตามที่สมัครสมาชิก ขอให้เล่าเรื่องผีๆที่ประสบกับตัวเองจริงๆมา1เรื่อง

            *หมายเหตุ*

ใครก็ตามที่ไม่มีเรื่องผีๆมาโพส หรือโพสเรื่องผีหลอกๆ ท่านจะได้เจอผีที่เราจะส่งไปให้ท่านภายใน24ชม. และเมื่อเจอผีครบ5ตัว แล้วยังไม่ได้โพสเรื่องของผีที่ท่านเจอ ท่านจะต้องกลายเป็นวิญญาณเฝ้าบอร์ดนี้ตลอดไป..

            ไร้สาระ… ผมคิดอย่างนั้น แต่ก็กลัวอยู่เหมือนกัน ผมกำลังคิดแต่งเรื่องผีปลอมๆอยู่ ในขณะนั้นเอง…

                ฟลุบ!

                ผมถึงกับอาปากค้าง ที่เวปมาสเตอร์โพสไว้เป็นเรื่องจริง ผีตัวแรกเล่นงานผมที่คอมพิวเตอร์ของผม ไอ้บิวเพื่อนที่เก่งคอมเคยบอกผมไว้ และสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมคือ…

                ผี..ไวรัสหน้าจอผี ไวรัสตัวนี้สามารถควบคุมคอมพิวเตอร์ได้ส่วนหนึ่ง เช่นปิดคอมพิวเตอร์ที่โดนควบคุม หรือเปิดคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นขึ้นเอง ผมคาดว่าเครื่องคอมพิวเตอร์ผมคงแฮงค์ไปแล้ว พอกันทีกับเรื่องไร้สาระกับเวปบ้าๆนี่ ผมผละจากคอมพิวเตอร์ ไปที่กองหนังสือพิมพ์เก่า เพื่อที่จะหาข่าวมาทำรายงาน

                วันต่อมา ผมตื่นแต่เช้า รีบอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าว จัดกระเป๋านักเรียน แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอารายงานไปทำต่อที่โรงเรียน เมื่อคืนหาข่าวได้ครบแล้ว แต่ยังวิเคราะห์ไม่หมด มีทั้งหมด10ข่าว ทำไปแค่6ข่าวเอง

                โชคดีวันนี้วิชาสังคมอยู่คาบสุดท้ายช่วงเช้าของช่วงเช้า  ผมมีเวลาทำรายงานชิ่วๆถึงเที่ยง พอผมวิ่งมาถึงหน้าโรงเรียน ผมเห็นบิวกับเชียร์ยืนคุยกันอยู่ ผมจึงเข้าไปทักทั้ง2คน

                “หวัดดี”ผมกล่าวด้วยน้ำเสียงหอบนิดๆ ก็ผมวิ่งมานี่น่า

                “รายงานแกเสร็จยังว่ะ?”เชียร์ถามผมทันทีเห็นผม ผมตอบว่า

                “ยัง”

            “แกตายแน่!”เธอกล่าวกับผมเหมือนขู่  ผมยิ้มรับเล็กน้อย

                จู่ๆก็มีลมพัดมาแรงมากเหมือนลมบ้าหมู แรงจนพัดกระโปรงของเชียร์ปลิ้วขึ้นมาเกือบเห็นกางเกงใน

                “มอง’ไร ไอ้ลามก”เธอกล่าวด้วยความอายจนหน้าแดง“เดี๋ยวแม่ก็เชือดซะหรอก”ผมไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเธอ ผมต้องรีบไปทำรายงานให้เสร็จก่อน

                “ไปก่อนนะ เราขอทำรายงานให้เสร็จก่อน”บิวคิดแบบหัวการค้าทันทีที่ได้ยินว่ารายงานผมยังไม่เสร็จ

                “ให้เราช่วยทำเอามั้ย? ข่าวละ10บาท”ไม่เอาหละครับ ผมทำเองดีกว่า ผมตอบเชิงล้อเลียนกลับไปว่า

                “เอาไว้จ่ายเป็นเหรียญสิบยัดในปากแกละกัน…”

                ในขณะที่ผมนั่งปั้นรายงานอยู่นี้เอง ผมสังเกตเห็นผี.. ผีเสื้อตัวหนึ่ง ลวดลายสวยงามกว่าที่ผมเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ผีเสื้อตัวนี้กำลังผสมเกสรให้ดอกไม้อยู่ ผมหวังว่านี้คงไม่ใช้ผีตัวที่2ที่ผมเจอหรอกนะ

                วันนี้รายงานเสร็จไปด้วยดี ผมส่งไปทันเวลาพอดี แทบจะแป๊ะๆ หลังจากผมกินข่าวเที่ยงเสร็จแล้ว ผมไปนั่งจับกลุ่มคุยกับบิวและเชียร์

                “เฮ้ย บิว แกจำเวปGhostOnlineที่แกให้แนได้มั้ย?”ผมเริ่มเปิดประเด็นถาม

                “จำได้สิ ทำไมเหรอ?”

                “ตอนแกสมัครสมาชิกเสร็จแล้ว แกได้โพสเรื่องผีรึเปล่า?”ผมกลัวมากเลยว่าถ้าไม่โพสเรื่องผีภายใน24ชั่วโมงหลังจากสมัคร ผมจะกลายเป็นผี?!?

            “ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”บิวหัวเรอะออกมาอย่างสะใจพร้อมกับเชียร์ที่หัวเราะแจมมาด้วย

                “แกยังกลัวผีอีกเหรอว่ะ”

            “เวปGhostOnlineเนี่ย ไอ้บิวเป็นคนสร้างเอง ฉันยังนั่งเขียนบอร์ดช่วยมันอยู่เลย”เชียร์อธิบายให้ผมกระจ่างเข้าใจ ที่แท้สร้างเวปมาแกล้งผมนี่เอง

                “ใช่ ฉันเป็นคนสร้างเวปGhostOnlineเอง”ผมคิดไม่ถึงเลยว่าบิวจะเป็นเวปมาสเตอร์ และเชียร์ยังเป็นคนช่วยเขียนบอร์ดอีก

                “ในเวปนี้ ฉันใส่ฐานข้อมูลในสมัครไว้ว่า ถ้าไม่ใช่นักเรียนในโรงเรียนของเรา จะไม่สามารถสมัครได้”และทั้งสองก็พล่ามสรรพคุณของเวปไปเรื่อยๆ ผมคิดว่าบิวกับเชียร์คงแค่สร้างหลอกคนอื่นมาให้สมัคร และตั้งกฎน่ากลัวนั้น ให้ขนหัวลุกเล่นเท่านั้น

                โรงเรียนเลิกเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง แต่ผมกลับบ้านช้าหน่อย ประมาณบ่ายสามโมงห้าสิบ และไอ้บิวชวนผมคุยในห้อง จนอาจารย์ต้องเรียกมาตักเตือนในห้องพักครู

                ผมเดินกลับบ้าน ระหว่างทางผมมองตามทางไปเรื่อยๆ ในหัวของผมของผมแทบจะลืมเรื่องของเวปGhostOnlineไปหมดแล้ว แต่เมื่อผมเดินผ่านบ้านของบิวที่เป็นร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆ รวมถึงคอมพิวเตอร์และโน้ตบุ๊ค ซึ่งทำให้เขามีความสามารถด้านคอมพิวเตอร์ถึงระดับเซียน

                ภาพบนหน้าจอLCDขนาน28นิ้ว เผยให้เห็นความน่าสยดสยอง จนผมแทบทนดูไม่ได้ มันเป็นภาพที่ทำร้ายจิตใจผมเป็นอย่างมาก

                ผี…ผีแดงแพ้ปืนใหญ่ไปศูนย์ประตูต่อสอง ทำเอาแฟนผีแดงอย่างผมแทบคลั่ง!

                ผมชั่งใจเดินกลับบ้านต่อ ในหัวของผมมีแต่คำว่า… ผี… ผี… ผี… ผีตัวที่3!

                เมื่อผมกลับถึงบ้านแล้ว ผมหาอะไรมาทานรองท้องเพราะความหิว ผมต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกิน แค่3นาทีก็ได้กินแล้ว

                ตอนนี้ก็เกือบหกโมงแล้ว ผมสมัครเวปไซด์บ้าๆนั้นไปตอนประมาณสองทุ่ม เหลือเวลาอีกประมาณ2ชั่วโมงเท่านั้น ถ้าผมไม่ไปโพสเรื่องผีที่บอร์ดนั้น ผมจะกลายเป็นผีเฝ้าบอร์ดบ้าๆนั้น

            ติ๊ด.. ติ๊ด..

                เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ครั้งนี้ผมเปิดเสียงไว้เพราะ ครั้งที่แล้วเปิดแต่ระบบสั่น เล่นเอาโทรศัพท์เกือบตกตะ ผมรับโทรศัพท์โดยที่ยังไม่ดูเบอร์

                “ฮัลโหล”ผมกล่าวอย่างนี้ทุกครั้งที่รับโทรศัพท์

                มีเสียงๆหนึ่งที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นจากปลายสาย เสียงนี้ทุ้มมากจนเหมือนใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ทำเอา

                 เสียงจากปลายสายบอกให้ผมมองไปทางทิศตะวันตก บังเอิญหน้าต่างในห้องนั่งเล่นของผม มันหันไปทางทิศทิศตะวันออกพอดี ผมหันไปมอง…

                ขาว…สีมันขาวเหมือนเส้นผมผู้หญิง เมื่อวานนี้ผมเคยเห็นสิ่งนี้ไปแล้ว ผี…ผีพุ่งไต้นี่เอง ผมสะดุ้งเล็กน้อย  ตอนนี้ในหัวของผมกำลังรวบรวมเรื่องผีที่เหมือนส่งมาอำผมเล่น ตั้งแต่สมัครเวปบอร์ด

                ผีตัวแรกเป็นโปรแกรมไวรัสคอมพิวเตอร์ที่บิวเพื่อนผมเคยบอก มันจะควบคุมคอมพิวเตอร์เครื่องที่โดนไวรัสจากคำสั่งของแฮกเกอร์ที่ใช้โปรแกรมไวรัสตัวนี้ ผมเองไม่ค่อยรู้เรื่องไวรัสตัวนี้มากหรอก ไม่แน่บิวอาจจะเป็นเวปมาสเตอร์ที่ส่งไวรัสมาก็ได้

                ผีตัวที่สอง..จะบ้าตาย ผีเสื้อ หรือว่าผมคิดไปเองคนเดียว เดี๋ยว..ไม่แน่บิวอาจจะเอามาปล่อยให้ผมเห็นตอนปั้นรายงานก็ได้

                ผีตัวที่สาม ผีแดงหรือแมนยูฯ ฟุตบอลสุดโปรดของผม ผมเห็นผีตัวนี้ผ่านหน้าจอLCDของโทรทัศน์ยี่ห้อดังจากบ้านที่เป็นร้านขายอุปกรณ์ของบิว มีความเป็นไปได้มากกว่า50%ที่บิวจะเป็นคนที่แกล้งผม

                ผีตัวที่สี่ ผมเพิ่งเจอไปหมาดๆ พุ่งไต้ เมื่อกี้มีคนโทรมาบอกผมว่าให้หันมองไปทางทิศตะวันออก เสียงทุ้มเหมือนให้คอมทำเอา มีคนเดี๋ยวที่ทำได้

                บิว…

                ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรมา มันไม่ใช่เบอร์ของบิว แต่เป็น…

                เบอร์บ้านผมเอง

                ตุ๊บ!

                เมื่อผมรู้สึกตัวอีกที ผมถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้ในห้องที่มืดมิดแห่งหนึ่ง ด้านหน้าของผมมีคอมพิวเตอร์ของผมตั้งอยู่ หน้าจอแสดงเวลาว่าตอนนี้เวลา19.07น.

                ผมคิดว่านี้มันไม่น่าจะใช่การแกล้งกันธรรมดาแล้วนะ มันเหมือนการเรียกค่าไถ่ซะแล้วละมั้ง

            พรึบ!

                จู่ๆ หน้าจอก็เปิดเวปโกสออนไลน์ขึ้นมา ผมหยี่ตาดูเหมือนจากแสงแยงตา คอมพิวเตอร์เครื่องนี้มันกำลังล็อคอินในชื่อผมอยู่

                พอคอมพิวเตอร์ล็อคอินเข้าไปในบอร์ด“วิญญาณรายงานตัว” คอมพิวเตอร์ก็อยู่แค่นั้น เหมือนจะรอให้ผมทำอะไรบ้างอย่าง ผมรู้ดีว่ามันต้องการให้ผมทำอะไร

แต่เมื่อมือทั้ง2ข้างถูกมัดจะพิมพ์ได้อย่างไร จะใช้เท้าพิมพ์ไม่ต้องพูดถึง ผมยกไม่ถึงบนโต๊ะหรอก

“แกเป็นใครกัน!!!”ผมตะโกนอย่างเหลืออด ผมได้แต่ขอให้นี่เป็นแค่การแกล้งกันเท่านั้น แต่สะเก็ดเลือดที่แห้งกระอยู่บนหัวของผม มันเป็นคำตอบที่ชัดเจนเหนือสิ่งอื่นใด

ผมพยามดึงตัวล็อคมือของผมให้หลุดออก …แต่ไม่เป็นผล

                เวลาผ่านไปไม่นานนัก ผมก็หมดความพยายาม ในขณะนั้นเอง มีเงาคนๆหนึ่งเคลื่อนไหวอยู่หน้าผม

                ใบหน้าที่เละเทะ มีรอยบาดแผลเต็มไปหมด เลือดไหลเต็มใบหน้า ชุดที่มันใส่อยู่คือเสื้อเชิตสีขาวที่เต็มไปด้วยเลือด มีกลิ่นบางอย่างลอยมาเตะจมูกของผม มันไม่ใช่กลิ่นคาวของเลือด มันเป็นกลิ่นของ…

                น้ำหวาน เฮลบลูบอย!?!

                และอีกอย่างใบหน้าที่เละเทะนั้นมันเป็นแค่หน้ากาก?!

                “ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”เสียงหัวเราะที่ทุ้มมาก ผมเคยได้ยินเสียงนี้จากโทรศัพท์ที่โทรมาบอกให้ผมมองผีพุ่งไต้ ผมจำเสียงนี้ได้ดีเลยทีเดียว

                “แกต้องการอะไรจากฉัน!!”ผมตะโกนสุดเสียงกะจะให้คนอื่นที่อยู่ใกล้ๆสถานที่นี้ได้ยิน ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าเสียงนี้ไม่มีทางเล็ดลอดออกไปข้างนอกแน่นอน

                “วิญ…ญาณ…ของ…แก…”มันเว้นระยะพูดให้ฟังได้ชัด“แก…จะ…ต้อง…เฝ้า…บอร์ด…นี้…ตลอด…ไป”

                “ไม่จริง!”ผมเถียงมันไป“ฉันยังเจอผีไม่ครบ5ตัวเลย”

            “เอ๊ะ”บุคคลปริศนาสะดุ้งเล็กน้อย“แก…โก…หก…”

                มันหาว่าผมโกหก แต่มันไม่จริง ผมอธิบายทุกอย่างว่า ผมเจอผี…ไวรัสจอผี…ผีเสื้อ…ผีแดง…และผีพุ่งไต้ที่เจอตอนเย็น มันยังไม่ครบ5ตัวเลย

                “บ้าน่ะ ไม่น่าจะพลาด…”มันบ่นพึมพำ พลาด…พลาดอะไร?

                “ผีตัวแรกที่แกจะหน้าจะเป็นผีดิบ”มันพูดรวดเร็วและน้ำเสียงทุ้มจึงยากแก่การเข้าใจ

                “อะ อะไรนะ!”ผมแสร้งทำเป็นได้ยินไม่ชัด มันเดินเข้าไปในมุมมืด และก้มหยิบอะไรบางอย่าง ทำให้ผมเห็นกางเกงใน

                ไม่... ผมไม่ได้โรคจิตขนานนั้น ขอบกางเกงในที่บ่งบอกว่านี้คือกางเกงในลายลูกไม้ ไม่มีทางที่บิวจะปลอมตัวถึงกับเปลี่ยนกางเกงใน ถ้างั้นหมายความว่า…!?!

            เธอเดินมาหาผม พร้อมกับวัตถุที่มีด้านเป็นไม้ ปลายเป็นเหล็ก สะท้อนแสงแยงเข้าตาผม

                “แกตายแน่!”เธอกล่าวกับผมเหมือนขู่  ผมยิ้มรับเล็กน้อย

                จู่ๆก็มีลมพัดมาแรงมากเหมือนลมบ้าหมู แรงจนพัดกระโปรงของเชียร์ปลิ้วขึ้นมาเกือบเห็นกางเกงใน

                “มอง’ไร ไอ้ลามก”เธอกล่าวด้วยความอายจนหน้าแดง“เดี๋ยวแม่ก็เชือดซะหรอก”ผมไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเธอ ในหัวผมเห็นกางเกงในลายลูกไม้สีขาวตัวหนึ่ง!

                ลายเดียวกับตัวที่ผมเห็นเมื่อกี้

            “ตอนแรกฉันว่าจะเลือกเอง”น้ำเสียงใสๆปลุกให้ผมตื่นจากผวัง“แต่ในเมื่อมันไม่เป็นไปตามกฎฉันจะให้แกเลือก”ผมหันไปตามเสียง พบว่าเธอกำลังง้างขวานจะฟันผม

                “มือซ้ายหรือมือขวาดีน้า~”ผมกำลังงงกับสิ่งที่เชียร์ในชุดฆาตกรพูด

                “3…”

                “2…”

                “1…”

                “ซ้ายยยย!!!”

                เคร้ง!!

                เธอฟันขวานลงที่ล็อคข้อมือข้างซ้าย ข้อมือข้างซ้ายของผมเป็นอิสระ ถ้าวัตถุประสงค์ของหล่อนไม่ต้องการฟันมือผมให้ขาด หรือว่า…

                “แกเหลือเวลา45นาที21วินาที ที่จะพิม์เรื่องผีๆที่เกิดขึ้นกับแก ห้ามตัดตอนกลางหรือท้านตอน ต้องพิมพ์ให้จบ และต้องเป็นเรื่องจริง ไม่งั้น หัวแก…ขาด”

                แกร็ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

                ผมพิมพ์เรื่องที่เกิดขึ้นกับผมตั้งแต่ เมื่อวานตอนที่เชียร์โทรมา จนถึงผมโดนจับตัวล็อคอยู่กับเก้าอี้ ผมเคยได้รับรางวัลเขียนโดยคอมพิวเตอร์ด้วย ผมจึงพิมพ์ได้รวดเร็วและน่าอ่านเลยทีเดียว แต่ปัญหายังไม่หมดไป

                ผมไม่รู้จะจบตรงไหนดี

                19.55.55

            ผมหยุดนิ่ง จนหล่อนต้องถาม

            “ทำไมไม่พิมพ์ให้จบ อยากตายรึไง!”

                เวลาผ่านไป แต่ยังไม่ถึงตอนจบ

                19.56.00

            19.57.00

            19.58.00

            19.59.00

            “60… 59… 58…”เสียงพึมพำของหล่อนดังอยู่ในโซนประสาทหูของผม เธอเริ่มง้างขวานแล้วจ่อที่หัวผมแล้ว

                “48… 47…”ผมว่าตอนจบผมอาจจะไม่รอด

            “37… 36…”แต่ผมยังหวังอยู่ว่าเชียร์คงแค่ล้อผมเล่น

                “26… 25…”ผมอยากจะขอสั่งเสีย ผู้ที่ในบอร์ดนี้

            “15… 14…”ได้โปรดอย่าชักชวน ให้ใครมาเข้าร่วมบอร์ดบ้าๆ นี้อีก

                “3… 2…”ลาก่อน

Post by Peeraporn @ 19.59.59
 

นามปากกา Angeljit