จดหมายถึงพ่อ...

ลำดับตอนที่ #1 : จากใจ พลอยถึงพลอย

   แม่พลอย...นี่อาจเป็นจดหมายฉบับแรกที่ฉันเขียนขึ้นมาอย่างจริงจัง ฉันสะดวกใจที่จะเรียกแม่พลอยอย่างนี้มากกว่า ถึงแม่พลอยจะอาวุโสกว่าฉันมากก็ตามที และฉันอยากจะขอเรียกแทนตัวเองว่า“ฉัน” เพราะถ้าให้ฉันเรียกแทนตัวเองว่าพลอย มันก็จะดูแปลกๆ และคงดูไม่เหมาะสมแน่ๆ หากเด็กอย่างฉันใช้ชื่อของตัวเอง ในการคุยกับผู้ใหญ่

   แม่พลอยอาจตกใจกับจดหมายที่ฉันเขียน มันเป็นจดหมายที่ไม่ต้องติดสแตมป์ ไม่ต้องให้คนไปส่ง เพราะมันถือเป็นเรื่องธรรมดาในยุคสมัยของฉัน ที่สำคัญคือในที่นี้“ทุกคนต่างเห็นมันได้” เอาล่ะ ฉันอยากเข้าเรื่องเต็มทน งั้นฉันจะเริ่มเล่าจาก...

   ในวันที่ ๑๓ ตุลาคมที่ผ่านมา ฉันนั่งดูโทรทัศน์ตามปกติ ใม่ใช่ว่าฉันไม่รู้เรื่องพระอาการประชวรของในหลวงหรอกนะ ฉันเพียงไม่รู้จะทำอย่างไรให้พระองค์ดีขึ้นเท่านั้นเอง เพราะสำหรับเด็กอย่าฉัน การไปสวดมนต์ใหญ่ตามวัด ท่องคาถาต่างๆมันคงจะยากไปเสียหน่อย และฉันเองก็ไม่ใช่แพทย์ที่ถวายการรักษาพระองค์ท่านเสียด้วยสิ ดังนั้นฉันจึงทำได้แค่ติดตามข่าวของพระองค์และขอพรให้พระองค์ดีขึ้นในเร็ววัน เหมือนที่พ่อเพิ่มแกเคยพูดว่า“ถ้าคนเรายังมีลมหายใจอยู่ เราก็ต้องมีความหวังอยู่เรื่อยๆ” แต่ความหวังของฉันกับใครอีกหลายๆคนมันริบหรี่เหลือเกิน

   แต่แล้วก็มีประกาศจากทางพระราชวังโผล่ขึ้นมาแทนหน้าจอที่ปกติแล้วเวลานี้จะมีคุณลุงหน้าตาดุดันแต่แฝงไปด้วยความใจดีคนหนึ่งขึ้นมาพูดกับหลานๆที่รักของเขา ฉันรู้ตัวทันทีว่ามันต้องเป็นเรื่องวิปโยค ไม่เป็นมงคลเป็นแน่ เพราะในหน้าจอนั้นมีเพียง“สีขาวและดำ”ใช่แล้ว...พ่อได้จากเราไปแล้ว...ถ้าให้พูดตามตรง ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าฉันไดเข้าใจความรู้สึกของแม่พลอยแล้วหรือยัง เพราะฉันเป็นเพียงเด็ก อายุ ๑๑ ยังคงไม่ทราบเรื่องของท่านมากมายนัก แต่สิ่งที่ฉันมั่นใจก็คือ ฉันก็รู้สึกรัก สูญเสีย และเสียใจไม่ต่างกัน เพียงแค่อาจจะไม่ได้มากมายเท่าพวกเขาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมากับพระองค์ ทดลองสิ่งต่างๆมาพร้อมกับพระองค์ และเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆเพราะพระองค์

   มันอาจเป็นทั้งข่าวร้ายที่เคลือบแฝงข่าวดีอยู่ก็ได้ แม่พลอยจำได้รึเปล่าว่าแม่พลอยเคยพูดไว้ว่า“ชีวิตเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินนั้นไม่เหมือนคนธรรมดา จะว่าสุขก็สุขนัก แต่ถ้าจะดูให้ลึกซึ้งเข้าไปแล้ว สู้เป็นอย่างเราๆก็ไม่ได้”แม่พลอยพูดถูกแล้วล่ะ จะมีผิดก็ตรงที่พระเจ้าแผ่นดินของฉันมีความสุขเกือบทุกเวลา พ่อมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือประชาชน พ่อมีความสุขที่ได้สอนประชาชนให้ทำสิ่งที่ดี พ่อมีความสุขที่ได้อยู่ท่ามกลางประชาชนของพ่อ...แต่อย่างที่บอกเรื่องนี้มันอาจเป็นได้ทั้งข่าวดีและข่าวร้าย ข่าวดีก็เห็นจะเป็นการที่ท่านได้พักผ่อน ได้ละวางสิ่งที่ท่านทำมาตลอด ๗๐ ปี ข่าวร้ายก็เป็นอย่างที่เราๆคิดกัน เราไม่มีโอกาศที่จะได้ใกล้ชิดพระองค์ ไม่มีโอกาศที่จะได้ชื่นชมพระบารมีของท่านอีกแล้ว...

พลอย