จดหมายถึงพ่อ...

ลำดับตอนที่ #2 : พลเอกประยุทธ์

   แม่พลอย...นี่เป็นจดหมายฉบับที่สองแล้วนะ ฉบับนี้ฉันตั้งใจเขียนมาคุยเล่นกับแม่พลอยเท่านั้น คนที่มาอ่านจดหมายฉบับนี้จะได้มีกำลังใจ หายเศร้าโศกได้บ้าง บางทีฉันก็เริ่มคิดนะ ว่าฉันอาจจะเป็นพวกวิปริต ที่นั่งเขียนจดหมายถึงคนที่มีอยู่แค่ในนิยายก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็เชื่อมาตลอดว่าแม่พลอยมีตัวตนอยู่จริงๆ และถ้าถามหาเหตุผลที่ฉันเชื่ออย่างนั้น ฉันก็คงตอบไม่ได้ เหมือนที่พ่อเองก็ไม่มีเหตุผล ที่ต้องมาขึ้นเขาลงห้วย มาลำบากกับพวกเรา แต่พ่อก็เลือกที่จะทำมันอยู่ดีนั่นแหละ...

   แม่พลอยอาจถามว่าถ้าฉันมีเวลามานั่งเขียนจดหมาย สาธยายเรื่องของพ่อให้แม่พลอยฟังล่ะก็ สู้เอาเวลาไปเขียนหาท่านเลยไม่ดีกว่าเหรอ เอาเป็นว่าแม่พลอยอย่าเพิ่งตัดรำคาญฉันเลยนะ ฉันก็อยากเขียนจดหมายถึงท่านอยู่ เพียงแต่ว่าฉันยังไม่กล้าพอเท่านั้นเอง แม่พลอยคิดดูสิ เขียนจดหมายถึงพระมหากษัตริย์เชียวนะ มันคงจะตื่นเต้นไม่น้อยเลย ถ้าฉันจะต้องเขียนถึงท่านจริงๆ

   แม่พลอยคงจำได้ใช่ไหม ว่าในฉบับที่แล้วฉันได้เขียนถึงคุณลุงคนหนึ่งไว้ ฉันนับถือเขาระดับหนึ่งเลยนะ เขาทั้งเก่ง ใจดี แต่ดูเหมือนจะแสดงออกไม่เก่งสักเท่าไรนัก ก็แน่ล่ะเป็นนายกรัฐมนตรีเชียวนะ เรียกได้ว่าทำงานหนักรองลงมาจากพ่อเลยล่ะ แล้วยังต้องมาดูแลประเทศที่มีทั้งคอรัปชั่น แล้วก็ปัญาอีกเยอะแยะ แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นว่าเขาจะมีทีท่าที่จะทิ้งประเทศนี้ไปไหนเลย คงเพราะเขาไม่ใช่นักการเมืองที่เห็นแก่ตัวพวกนั้นล่ะมั้ง

   ฉันว่าฉันควรเขียนไว้แค่นี้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะได้นอนคุกเอา ๕๕๕ ถ้าจดหมายฉบับนี้สั้นไปเสียหน่อยฉันก็ต้องขอโทษแม่พลอยด้วย แล้วไว้ถ้ามีเรื่องอะไรน่าสนใจฉันจะเขียนมาเล่าให้แม่พลอยฟังอีกนะ

พลอย