[Mark] ความเวิ้งว้างอันงดงาม

ความตายพรากทุกอย่างไปจากชีวิต ความสิ้นหวังดูจะเป็นสิ่งที่ต้องพบเจออยู่ทุกวินาที ทั้งที่ต้องอยู่กับมันมาเนิ่นนานขนาดนี้ ผมก็ยังไม่เคยรู้สึกชินเลยสักนิด

ความปราถรถนาอันแรงกล้าที่จะมีลมหายใจอีกสักครั้งช่างริบหรี่ และผมลืมวิธีหายใจไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะแบบนั้น ผมถึงกลายเป็นแค่อากาศพิษ ไม่มีใครนึกถึง หรือต้องการ และคงอยากหลีกให้ไกล

จะมีสักคนมั้ย ที่จะมองเห็นการมีอยู่ของผม?

ผมอยู่ตรงนี้

นานแล้วนะ

ได้โปรด...
อย่าทอดทิ้งผม...