คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9
Chapter 9
หลังจากที่แยกกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่ก็เดินตรงไปยังหอนอนกริฟฟินดอร์อย่างรวดเร็วเพราะเขาไม่อยากพลาดอาหารเช้าหลังจากที่เจอเรื่องเลวร้ายมาทั้งคืน ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาที เด็กหนุ่มก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เสร็จ ส่วนอุปกรณ์การเรียนเตรียมไว้บนเตียงเขาเรียบร้อยแล้ว แฮร์รี่เดาได้เลยว่าเฮอร์ไมโอนี่คงบอกให้รอนเตรียมไว้ให้ นัยน์ตากลมเหลือบมองนาฬิกาเรียนใหญ่บนฝาผนังก็ปาเข้าไป 7 โมงครึ่งแล้ว อีก 30 นาทีจะเข้าเรียน แฮร์รี่จึงรีบวิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็วไม่นานเด็กหนุ่มร่างบางก็มาถึงห้องโถงใหญ่
แฮร์รี่หารอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ยากเพราะในตอนนี้ห้องโถงไม่ค่อยมีนักเรียนมากนัก นักเรียนส่วนใหญ่เมื่อรับประทานอาหารเสร็จก็จะไปเตรียมตัวเข้าเรียน ที่เหลือก็ประเภทที่ทำการบ้านไม่เสร็จจึงต้องมานั่งทำในเวลานี้ และที่สำคัญตอนนี้ทั้งสองนั่งอยู่กับพ่อทูนหัวของเขา แฮร์รี่รู้สึกสบายใจขึ้นมานิด อย่างน้อยเช้านี้ก็ยังมีอะไรดีๆ อยู่... แต่พอเดินเข้ามาใกล้ๆ หน้าตาที่เคร่งเครียดของซิเรียสก็ทำให้แฮร์รี่ใจเริ่มห่อเหี่ยวอีกครั้ง ทั้งแววตา ท่าทาง บ่งบอกถึงลักษณะของคนที่เกลียดอะไรซักอย่างเข้ากระดูกดำ
“เอ่อ... เกิดอะไรขึ้นเหรอฮ่ะ?” เด็กหนุ่มถามพลางนั่งลงข้างๆ พ่อทูนหัวของเขา
“ยังจะมาพูดอีกนะแฮร์รี่! เมื่อคืนเธอไปที่ห้องเจ้าก้อนเมือกสนิฟเวอรัสใช่ไหม! รอนกับเฮอร์ไมโอนี่เล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว!!!” ชายหนุ่มตะโกนเสียงดัง แฮร์รี่ก็พอจะเดาเรื่องออกว่าอะไรที่พ่อทูนหัวของเขาเกลียดเข้ากระดูกดำ พลางหันไปมองสองสหายอย่างเคืองๆ ซึ่งทั้งสองก็เพียงทำหน้าเจื่อนๆ อย่างสำนึกผิด
“อันที่จริงฉันเป็นคนพูดก่อนเองแหละ...” รอนพูดเสียงอ่อย แต่ไม่มีสนใจ...
“เอ่อ... ผมก็แค่ถูกกักบริเวณนะฮะ ไม่มีอะไรมากหรอก...” แฮร์รี่พยายามพูดให้มันดูเป็นเรื่องดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ไม่มีอะไรมากงั้นเหรอ!! เธอก็รู้ว่าเจ้านั้นมันเลวร้ายแค่ไหน แต่เธอก็ยังไปหามันอีกเหรอ!”
“ก็เขาเป็นอาจารย์นี้ฮะ ผมขัดคำสั่งอาจารย์ได้ที่ไหน” แฮร์รี่พูด รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่ซิเรียสยังตะโกนใส่เขาอยู่ ไม่รู้จะอะไรหนักนา คนที่โดนนะมันเขาต่างหาก
“ถ้างั้นฉันก็สั่งกักบริเวณเธอได้สินะ ก็ฉันเป็นอาจารย์เหมือนกัน!” คำพูดที่เล่นเอาเด็กหนุ่มสะอึก
“คุณจะบ้าเหรอครับ!! ผมไปทำอะไรให้คุณกัน จะมาสั่งกักบริเวณผมโดยไร้เหตุผลแบบนี้ไม่ได้นะครับ!!!” แฮร์รี่เถียง รู้สึกถึงอารมณ์ที่เดือดปุดๆ ราวกับจะระเบิดออกมาซะให้ได้... ให้ตายสิ! นี้มันวันอะไรกันนะ ทำไมเขาจะต้องมาเจอแต่เรื่องปวดหัวแบบนี้ด้วย! ไหนจะเรื่องอาจารย์ขี้เก๊กจอมเย็นชา ไอ้เฟเร็ตหัวทองงี่เง่า แล้วตอนนี้ คนที่เขาคิดว่าน่าจะช่วยให้เขาอารมณ์ดีได้ดันกลายเป็นคนที่ทำให้เขาอารมณ์เสียสุดๆ โว้ย!!
“...” ศาสตราจารย์ซิเรียส แบล็คเงียบไปชั่วครู่พลางจ้องใบหน้าลูกทูนหัวสุดที่รักไม่ว่างตา ก่อนจะพูดเสียงเรียบแต่หน้าตามันช่างกวนอวัยวะเบื้องล่างแฮร์รี่เสียจนอยากจะบีบจมูกคมสันนั้นเสียเหลือเกิน... “งั้น... ฉันขอสั่งกักบริเวณคุณพอตเตอร์ 6 โมงเย็นโทษฐานที่กล้าต่อล้อต่อเถียงกับอาจารย์ อย่ามาสายเชียวล่ะ ถ้ามาสาย 1 นาทีฉันจะเพิ่มเป็นหนึ่งวันไปเรื่อยๆ เข้าใจนะ”
แฮร์รี่อ้าปากค้างราวกับเจอเรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต.... เดี๋ยวนะ! ไอ้คำพูดเมื่อกี้มันคุ้นๆ ใช่ไหม? ทำไม? ทำไม!? จะต้องมาใช้มุขเดียวกันด้วย มุขอื่นมันไม่มีแล้วเหรอ!! โว้ยยยยยยย!!! นี้มันวันโลกาวินาศอะไรว่ะเนี้ย!!! เสียงออดได้เวลาเรียนปลุกแฮร์รี่ออกจากภวังค์ความคิด ทำให้เขานึกขึ้นได้ว่าตอนนั้นเองเขาก็ถูกกักบริเวณกับสเนปเหมือนกัน
“ห่ะ!! คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ! ซิเรียส! อ้าว! เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิฮะ ผมยัง...” ไม่ทันเสียแล้ว เพราะนักเรียนหลายคนเริ่มทะลอยกันออกจากห้องโถง แล้วชายหนุ่มก็ช่างไวเหลือเกินอาศัยแค่ช่วงคนเดินผ่านก็หายแวบไปซะแล้ว แฮร์รี่จึงได้แต่ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
“นี้มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ย!!!” เด็กหนุ่มร้องโอดครวญ
“อา... เมื่อกี้... ใช่ซิเรียสที่เรารู้จักแน่เหรอ?” รอนที่บทหายไปนานราวกับถูกลืมพูดขึ้น ทั้งเขาและเฮอร์ไมโอนี่ต่างก็อึ้งทึ้งไม่แพ้แฮร์รี่
“พวกนาย!” แฮร์รี่เค้นคำพูดรอดไรฟันก่อนจะหันมาจ้องเขม็งที่เพื่อนสนิททั้งสอง
“เอ่อ... แฮร์รี่ ฉันว่าเราไปเรียนกันเถอะ... นะ” เฮอร์ไมโอนี่พยายามหาทางรอดเมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตของแฮร์รี่
“ให้ตายสิ! ทำไมพวกนายไปบอกเรื่องนั้นกับซิเรียสด้วย! พวกนายก็น่าจะรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง!”
“อา... แฮร์รี่พวกเราขอโทษ... จริงๆ แล้วเราไม่ได้บอกเขาหรอกนะ แต่ฉันมันโง่เองที่บ่นเรื่องนาย เอ่อ... เสียงดังไปหน่อย พอดีว่าซิเรียส ผ่านมาพอดี... ก็เลย...”
“แล้วพวกนายก็เลยเล่าให้เขาฟังทั้งหมดเลยงั้นเหรอ!!”
“ก็เขาฉลาดออก... ถึงเราไม่บอกเขาก็พอจะจับใจความเรื่องได้อยู่ดี...” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงอ่อย
“พวกนายนี้นะ!!” แฮร์รี่ตะคอกใส่ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าสลดของเพื่อนสนิท ไหนจะสายตาละห้อยราวกับลูกแมวถูกทิ้งนั้นอีก ความโกรธก็พลันอันตธานหายวับไป นี้ล่ะมั้งที่แย่ที่สุด... ไอ้อาการใจอ่อนง่ายๆ เนี้ย ยังไงมันก็แก้ไม่หายซักที... เฮ้ย
“โอเคๆ เข้าใจแล้ว ฉันรู้ว่าพวกนายไม่ได้ตั้งใจ แต่จะทำยังไงดีล่ะ คืนนี้ฉันก็ถูกสเนปกักบริเวณเหมือนกัน” แฮร์รี่พูดก่อนจะฟุบหน้าลงที่โต๊ะอย่างหมดอาลัยตายอยาก... ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน แถมยังต้องมีเรื่องปวดหัวตั้งแต่เช้าอีก... ตอนนี้แฮร์รี่มั่นใจได้เลยว่าคนที่โชคร้ายที่สุดในฮอกวอตส์เป็นเขาแน่นอน!!
“เฮ้! เดี๋ยวนะ นายถูกสเนปกักบริเวณอีกแล้วเหรอ! ให้ตายสิ ไอ้เจ้านั้นมันจะอะไรนักหนานะ!!”
“ระวังปากหน่อยรอน! เขาเป็นอาจารย์นะ!” เฮอร์ไมโอนี่เตือน เด็กหนุ่มผมแดงที่เลือดขึ้นหน้า
“ก็มันจริงหนิ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันว่านะไม่นานหรอก ถ้าแฮร์รี่เผลอเจ้าก้อนเมือกนั้น....”
“รอน!!”
“เอาเถอะเฮอร์ไมโอนี่ ฉันเห็นด้วยกับรอนนะ” แฮร์รี่พูดขึ้น ด้วยเกรงว่าทั้งสองจะทะเลาะกันเหมือนเมื่อวานอีก ขืนเป็นแบบนั้นคนที่ลำบากมันก็เขาอีกนั้นแหละ
“แล้วเรื่องที่นายจะเล่าให้เราฟังล่ะแฮร์รี่ เมื่อคืนนายไปทำอะไรกับสเนป ทำไมไม่กลับหอ” รอนถามเมื่อนึกขึ้นได้
แฮร์รี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขายังไม่มีอารมณ์เล่าตอนนี้ ให้ตายสิ! รู้สึกปวดหัวจนหัวแทบระเบิด เรื่องแบบนี้ก็มีด้วย... โดนคนสองคนกักบริเวณวันเดียวกัน เวลาเดียวกัน....
“เอาไว้ก่อนน่า ตอนนี้เลยเวลาเรียนมามากแล้ว รีบไปก่อนที่จะถูกศาสตราจารย์ฟิกวิตว่ากันเถอะ” เด็กหนุ่มร่างบางพูดก่อนจะลุกจากโต๊ะ รอนนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจแต่เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย เพราะเธอก็ไม่อยากพลาดการเรียนวิชาเวทย์มนต์เหมือนกัน
“แฮร์รี่นายจะเอาพายไหม ฉันเหลือไว้ให้นายอันหนึ่ง” รอนบอกพลางยื่นพายสับปะรดให้แฮร์รี่ ซึ่งเด็กหนุ่มผมดำรีบส่ายหัวทันที ยอมรับว่าเมื่อกี้เขาหิวจนไส้จะขาดแต่ตอนนี้ขืนกินเข้าไปมันคงอ้วกออกมาแน่
รอนยักไหล่ก่อนจะเดินออกจากห้องโถงตามเพื่อนรักทั้งสองไป
โชคดีที่วันนี้ศาสตราจารย์ฟิกวิตสั่งงานไว้และออกไปประชุมข้างนอก สามสหายจึงไม่ได้ถูกดุแต่อย่างใด
“ศาสตราจารย์ให้ทำอะไรเหรอ?” รอนถามเนวิลล์ซึ่งกำลังตีหน้าเคร่งเครียดอยู่
“รายงานเรื่องเวทย์มนต์คาถาในยุค 80 น่ะ หนังสือมีไม่เยอะเท่าไหร่ คงต้องไปหาเพิ่มเติมในห้องสมุด” เนวิลล์ตอบ
“ส่งวันไหนเหรอ?” แฮร์รี่ถาม
“วันพุธหน้า แล้วพวกนายไปไหนกันทำไมมาช้า”
“ก็... นิดหน่อยนะ” เด็กหนุ่มร่างบางพูดก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ว่างตัวหนึ่งข้างเนวิลล์ รอนนั่งอยู่ถัดจากเขาและเฮอร์ไมโอนี่นั่งถัดจากรอน แฮร์รี่เปิดหนังสือหาเรื่องเวทย์มนต์คาถาในยุค 80 เขาเริ่มต้นอ่านตั้งแต่ประโยคแรกแต่ในหัวกลับคิดไปเรื่องอื่น ไม่ว่าจะอ่านซ้ำไปซ้ำมาเป็นสิบๆ รอบมันก็ไม่เข้าหัวสักที อย่างนี้ล่ะมั้งที่เขาว่าไม่มีสมาธิ
โธ่เอ้ย! ให้ตายสิ เจ้างี่เง่าแฮร์รี่ เลิกคิดๆ เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยจัดการทีหลัง ทางออกมันย่อมมีเสมอนั้นแหละ
แต่ถึงจะปลอบใจตัวเองยังไงเด็กหนุ่มก็ไม่สามารถเรียกสมาธิกลับมาได้ สุดท้ายเขาก็จำต้องปิดหนังสือลง เพราะขืนยังฝืนทำต่อ มีหวังเขาต้องบ้าแน่ๆ เด็กหนุ่มเหลือบมองรอนซึ่งบัดนี้หลับฟุบหนังสือเรียนไปเรียบร้อยแล้ว ช่างดูมีความสุขเสียจริง... แฮร์รี่อดที่จะรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ รายนี้คงไม่ต้องบอก ตั้งอกตั้งใจทำอย่างขมักเขม่น
“ตารอนงี่เง่า! จะหลับก็อย่ากรนเสียงดังทำให้คนอื่นเสียสมาธิสิ!” เด็กสาวตะโกนใส่หูหนุ่มผมแดง รอนสะดุ้งโหยง
“อะไรกันเนี้ยเฮอร์ไมโอนี่ แล้วเธอมาตะโกนใส่ฉันทำไม!” เด็กหนุ่มพูดพลางลูบใบหูไปมาราวกับเป็นการเรียกขวัญที่แตกกระเจิงไปไกล
“ก็ใครใช้ให้เธอกรนเสียงดังล่ะ ฉันไม่มีสมาธิ!”
“อะไรกันเล่า ก็บอกกันดีๆ ก็ได้หนิ”
“ฉันเรียกเธอเป็นร้อยรอบแล้วรอน วีสลีย์!!”
แฮร์รี่ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ก็อยากจะช่วยห้ามทัพอยู่หรอก แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งสิ้น ใช่! ตอนนี้ที่เขาต้องทำก็คือไปพูดกับซิเรียสให้รู้เรื่อง! ก่อนที่เรื่องเลวร้ายบ้าๆ นี้จะเกิดขึ้นซะก่อน!
คิดได้ดังนั้นแฮร์รี่ก็ลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะ “รอน เฮอร์ไมโอนี่! ฉันจะไปคุยกับซิเรียสให้รู้เรื่องก่อนนะ!”
“เฮ้! แต่นี้เวลาเรียนนะแฮร์รี่” รอนบอก
“ใช่ ถึงศาสตราจารย์จะไม่อยู่ก็เถอะ แต่เธอจะออกไปข้างนอกในเวลาเรียนไม่ได้ ที่สำคัญ ซิเรียสก็คงจะสอนอยู่...”
“ช่างสิ ฉันไม่สนหรอกเฮอร์ไมโอนี่ เธอคงไม่คิดจะให้ฉันแยกร่างไปหาพวกเขาทั้งสองใช่ไหม! ถ้าไม่คุยตอนนี้แล้วจะไปคุยตอนไหนล่ะ!”
“พักเที่ยงสิ” หนุ่มผมแดงออกความเห็น
“นะแฮร์รี่ อย่าใจร้อนสิ อีกอย่างเธอต้องทำรายงานให้เสร็จนะ”
“ไม่! โทษนะพวกนาย ถ้าศาสตราจารย์ฟิกวิตเข้ามาไม่เห็นฉันก็ฝากบอกด้วยแล้วกันว่าฉันเป็นไข้หวัดใหญ่ แล้วเจอกันตอนพักเที่ยง!” พูดแล้วก็เดินออกจากห้องเรียนเวทย์มนต์คาถาโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่มองหน้ากันอย่างปลงกับชีวิต มีเพื่อนเป็นคนดังก็เงี้ยะ! เวลาว่างแทบจะไม่มี...
แฮร์รี่เดินตามทางเดินไปสู่สนามควิดดิช เข้ารู้ว่าตอนนี้ซิเรียสต้องสอนนักเรียนอยู่เป็นแน่ แต่จะทำยังไงได้ เขามันคนใจร้อน ไม่ค่อยมีความอดทนซะด้วยสิ ถ้าจะต้องรอจนถึงเทียงล่ะก็ ไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดี ที่สำคัญเรื่องนี้เคลียเสร็จเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี
เป็นดังคาด พ่อทูนหัวสุดที่รักของเขากำลังสอนนักเรียนปีหนึ่งบ้านเรเวนคลอกับฮัฟเฟิลฮัพอยู่ มันช่างเด่นสะดุดตาเสียนี้กระไร ชายหน้าตาหล่อจัดสูงเข้มกำลังถูกห้อมล้อมด้วยบรรดานักเรียนหญิงทั้งหลายราวกับเป็นซุปเปอร์สตาร์ก็มิปาน แฮร์รี่ชักเริ่มรู้สึกตะขวิดตะขวางใจ นี้มันชั่วโมงเรียนควิดดิชแน่เหรอ ทำไมความรู้สึกมันราวกับอยู่ในคอนเสริตไงงั้น!
“ศาสตราจารย์แบล็คครับ!” แฮร์รี่ร้องพลางเดินย้ำเท้ามาหาชายหนุ่ม “ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
ชายร่างสูงดูไม่ตกใจกับการมาของเด็กหนุ่มซึ่งควรจะอยู่ในห้องเรียนแต่อย่างใดราวกับคาดการณ์ไว้แล้วล่วงหน้า เขายิ้มกริ่มอย่างมีเล่ห์นัย ซึ่งทำเอาบรรดาสาวน้อยทั้งหลายพากันเคลิ้ม...
“ขอโทษนะแฮร์รี่ เธอเห็นรึเปล่าว่าฉันกำลังสอนอยู่ ฉันคงไม่มีเวลาว่างคุยกันเธอหรอก” ซิเรียสพูดขึ้น
“แค่แปปเดียวครับอาจารย์! นี้มันเรื่องสำคัญนะครับ”
“แย่หน่อยนะ ตอนนี้ฉันเป็นอาจารย์เรื่องสำคัญที่สุดของฉันก็คือการสอน เพราะงั้นถ้ามีอะไรจะคุยล่ะก็เธอช่วยรอจนกว่าฉันจะสอนเสร็จจะได้ไหม?”
แฮร์รี่รู้สึกอารมณ์ที่เดือดพุ่งพล่าน เป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่าพ่อทูนหัวของเขา ซิเรียส แบล็ค เป็นน่าหมั่นไส้ได้มากถึงเพียงนี้!! แต่เขาก็ต้องระงับอารมณ์ไว้ เพราะระบายออกมามันคงไม่ดีแน่ เป็นตัวอย่างไม่ดีแก่เด็กๆ แฮร์รี่จึงจำใจต้องตอบตกลง
ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะพายมือเป็นการเชื้อเชิญให้เด็กหนุ่มไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลตัวเท่าไหร่ ซิเรียสคงเอามาไว้นั่งเวลาเหนื่อย “งั้นก็... เชิญนั่งรอตามสบายนะครับ”
แฮร์รี่เหลือบตามองชายร่างสูงชั่วครู่ รอยยิ้มยังปรากฏบนใบหน้ามิจางหาย ราวกับว่าเรื่องนี้มันทำให้ชายข้างๆ นี้มีความสุขอย่างไม่เคยมีมาก่อน ก่อนจะเดินกระทืบเท้าไปนั่งที่เก้าอี้อย่างอารมณ์เสีย
นี้มัน...
เลวร้ายที่สุด!!!
ผ่านไป 20 นาที…
“ศาสตราจารย์ค่ะ คือว่า... ไม้กวาดของหนูมัน... จู่ๆ ก็หักน่ะค่ะ” เด็กหญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งพูดพลางยื่นไม้กวาดซึ่งหักเป็นสองท่อนให้ซิเรียสดู
“อา... งั้นก็แย่สินะ มารีน่า ใช่ไหม? งั้นหนูเอาไม้กวาดของครูไปใช้ก็ได้” ชายหนุ่มพูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะรับไม้กวาดซึ่งหักไปแล้วมาแล้วเอาไม้กวาดของตัวเองให้เด็กหญิงแทน สาวน้อยดูจะเขินจนไม่กล้ายื่นมาออกมา ท่าทางบิดกายไปมาดูน่ารักจนแฮร์รี่อดหมั่นไส้ไม่ได้!
ใช่สิ! ถ้าเด็กคนนี้เป็นคนแรกล่ะก็เขาก็คงไม่เกิดอาการแบบนี้ ถ้าไม่นับรวมเจ้าหนูอวดดีที่พยายามจะแย่งลูกสนิชไปจากมือของซิเรียสล่ะก็ นี้มันก็เป็นรายที่ 10 แล้ว! ทั้งไม้กวาดหักบ้างล่ะ ไม่กวาดบินไมได้บ้างล่ะ นานาสารพัดที่พวกเด็กๆ จะสรรหาเพื่อให้ได้คุยกับพ่อทูนหัวของเขา ก็รู้อยู่หรอกว่าหล่อ! รู้อยู่หรอกว่าเจ้าชู้นะ แต่จะช่วยละเว้นซักหน่อยไม่ได้รึไง นั้นมันเด็กนะคุณพี่!! คิดจะโลลิคอนไปถึงไหน!!!
คิ้วเรียวขมวดเป็นปมมากขึ้นอีกเมื่อสาวน้อยรายที่สิบไปรายที่สิบเอ็ดก็เข้าเสียบแทน ไอ้ความรู้สึกหงุดหงิดมันก็แล่นเปรี๊ยะในหัว รู้สึกแปลกๆ ราวกับยัยเด็กพวกนั้นเคยทำเรื่องร้ายๆ กับเขามาก่อนจึงเกลียดขี้หน้าขึ้นมาเสียดื้อๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม...
“เชอะ! คนบ้า งี่เง่า! แย่ที่สุด!!”
“ใครงี่เง่าเหรอครับ แฮร์รี่ พอตเตอร์?” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาข้างใบหู เด็กหนุ่มรีบหันควับไปทันทีตามสัญชาตญาณ ด้วยความตกใจไม่ทันนึกขึ้นได้ว่าใบหน้าของคนพูดอยู่ข้างหูเข้าพอดี ครั้นผินหน้าไปก็กลายเป็นว่าเอาแก้มไปให้ชายหนุ่มหอมแทน...
“เฮ้ย!!” แฮร์รี่ร้องลั่นก่อนจะลุกพรวดจากเก้าอี้ ใบหน้านวลแดงก่ำราวกับไปนอนแช่ในลาวามา ริมฝีปากอ้าค้าง มือข้างหนึ่งจับแก้มซ้ายส่วนมือที่ชี้ไปทางชายหนุ่มนั้นสั้นระริก
“อืม... น่าเสียดายไม่มีกล้องถ่ายรูป ว่างั้นไหมแฮร์รี่?” ซิเรียสพูดราวกับเป็นเรื่องปกติ ไม่ได้แสดงอาการใดๆ นอกจากยิ้มกว้างอวดฟันขาว ทั้งๆ ที่ในใจนั้นแทบอยากจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเพราะอาการเขินแบบสุดๆ ของลูกทูนหัว...
“คุณ... ทะ...” เด็กหนุ่มเกิดอาการพูดไม่ออก เขาเสหน้าไปทางอื่น ไม่พบเด็กนักเรียนที่อยู่กันเต็มสนามเมื่อกี้แล้ว เหลือเพียงเขากับชายตรงหน้า “เอ๋... แล้วนักเรียนหายไปไหนกันหมด?” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ก็หมดเวลาเรียนแล้วหนิ ออดออกจะเสียงดัง แต่เธอกลับไม่ได้ยิน มัวคิดอะไรอยู่รึเปล่า?”
“ปะ... เปล่านะครับ!!” เด็กหนุ่มโพล่งขึ้น เขาไม่มีทางบอกซิเรียสแน่ว่าเมื่อครู่เขาคิดอะไรอยู่ ขืนบอกล่ะถูกหัวเราะเยาะเอานะสิ
“หึๆ เขินได้น่ารักดีนี้ สมแล้วที่เป็นแฮร์รี่ ถ้าทำมากกว่านี้จะเป็นยังไงน้า...” ชายหนุ่มด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ เด็กหนุ่มค้อนใส่ทันทีพลางกอดอกแน่น
“คุณมัน... คนฉวยโอกาส!”
“ก็แหม่... โอกาสดีๆ นี้นะ พลาดได้ไงล่ะ”
“นี้คุณ!”
“จ้าๆ โอเคๆ ผมผิดไปแล้วครับ เลิกแล้วต่อกันเถอะนะ แล้วว่าแต่เธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันละ หืม? เด็กน้อย...” ชายหนุ่มพูด เน้นคำว่า ‘เด็กน้อย’ ราวกับจงใจ
ซึ่งก็ทำเอาเด็กน้อยที่ว่าตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจ “อย่ามาทำเป็นลืมสิครับ! เรื่องเมื่อเช้านี้ ผมต้องการคุยกับคุณให้รู้เรื่อง!”
“เอ๋... เช้าไหนน้า... ฉันก็ลืมไปแล้วล่ะ โทษนะแฮร์รี่ ฉันก็ขี้ลืมอย่างนี้แหละ คงจะไม่ว่าใช่ไหมถ้าเธอจะทบทวนอีกรอบ” น้ำเสียงขี้เล่นนั้นกับหน้าตาจริงจังมันช่างขัดกันเสียนี้กระไร ถ้าแฮร์รี่เชื่อ เขาก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กสามขวบ มีอย่างที่ไหน ผ่านไม่ไม่ถึงครึ่งวัน บอกว่าลืมแล้วงั้นเหรอ!
ให้ตายสิ! คนคนนี้ช่าง...
“ผมจะคุยกับคุณเรื่องกักบริเวณ!!” เด็กหนุ่มจงใจพูดเสียงดัง
“อ้อ! เรื่องนี้นี้เอง...” ชายหนุ่มทำท่าทางเหมือนพึ่งนึกออก แต่สำหรับแฮร์รี่มันเหมือนกับการเสแสร้งเสียมากกว่า แต่เป็นการเสแสร้งที่เหมือนเอามากๆ ซะด้วยสิ
“คืนนี้ผมไม่ว่างครับ”
“ทำไม? เพราะต้องไปหาเจ้าก้อนเมือกนั้นใช่ไหม!?” จู่ๆ น้ำเสียงขี้เล่นเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา ราวกับคนละคน แฮร์รี่รู้ดีว่าความเกลียดชังของซิเรียสที่มีต่อสเนปมันมากกว่าเขาหลายเท่า ถ้าให้เลือกระหว่างถูกสเนปหรือซิเรียสกักบริเวณ เขาก็ต้องเลือกซิเรียสอยู่แล้ว แต่ถ้าวันนี้เขามาหาซิเรียสแล้วไม่ได้ไปหาสเนป มีหวังสเนปเอาเขาตายแน่ ทั้งเลือกผมการเรียน หรือแม้แต่คะแนนของบ้าน ไม่แน่กริฟฟินดอร์อาจชวดถ้วยบ้านดีเด่นเพราะเขาอีกก็เป็นได้...
“คุณไม่มีเหตุผลที่ต้องกักบริเวณผมนี้ฮะ”
“เหตุผลฉันก็บอกไปแล้วหนิ”
“นั้นเรียกว่าเหตุผลเหรอครับ คุณน่าจะรู้นี้น่าว่าอาจารย์เขาไม่สั่งกักบริเวณนักเรียนเพียงเพราะแค่นักเรียนพยายามพูดอย่างมีเหตุผลด้วยหรอกนะครับ” แฮร์รี่พูด เขาเริ่มใจเย็นลงแล้วหลังจากที่ผ่านเรื่องร้ายๆ มา เขาก็ชักจะทำใจได้แล้วล่ะ
“เธอจะบอกว่าฉันไม่มีเหตุผลงั้นเหรอ?”
“เปล่านะครับ! ผมไม่ได้พูดแบบนั้น!!” เด็กหนุ่มรีบแก้ จากสีหน้าและแววตาของชายหนุ่ม บ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์เต็มที
“ยังไงก็แล้วแต่ ฉันไม่ยอมให้เธอไปอยู่กับไอ้หมอนั้นตามลำพังสองคนหรอก บอกแล้วไงว่าจะจะปกป้องเธอ...”
“นี้ในฮอกวอตส์นะครับ... ใครก็ทำอะไรผมไม่ได้”
“... ก็ฉันเป็นห่วงเธอหนิ แค่คิดว่าเธออยู่ลำพังกับใครสองคนเท่านั้นฉันก็อยากจะกระชากไอ้คนๆ นั้นมาชกหน้า ขอโทษนะที่ฉันเห็นแก่ตัว แต่ถ้าเห็นแก่ตัวแล้วเธอมองแต่ฉันคนเดียว ฉันก็จะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ นั้นแหละ...”
นัยน์ตากลมสบเข้ากับนัยน์ตาสีนิลคมกล้า ความรู้สึกนี้มัน... อะไรกันนะ... ทำไม... จะต้องมาพูดแบบนี้ ตอนนี้ด้วย...
“ทำไม...ครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เรื่องงี่เง่าของฉันนะ ส่วนเรื่องกักบริเวณฉันยกเลิกก็ได้” ซิเรียสพูด น้ำเสียงอ่อนลงกว่าเมื่อครู่มาก แต่ยังไม่ใช่ซิเรียสคนเดิมที่ชอบพูดทุกอย่างเป็นเรื่องล้อเล่นเสมอ... แต่แฮร์รี่ไมได้สนใจเรื่องนั้น
“เอ๋? จริงเหรอครับ!!” เด็กหนุ่มร้องลั่นด้วยความดีใจ ราวกับยกภูเขาใหญ่ออกจากอกได้
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบางๆ ก่อนจะพูดขึ้น “จริงสิ แต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องไม่ไปหาไอ้เจ้านั้น ห้ามไปเด็ดขาด!!”
“หา! แต่ว่า... คุณก็รู้นี้ครับ ถ้าผมไม่ได้ล่ะก็...”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะไปคุยกับหมอนั้นให้เอง ฉันจะไม่ยอมให้มันแตะต้องเธอเด็ดขาด ตราบใดที่ฉันยังอยู่ที่นี้ มันต้องข้ามศพฉันไปก่อน!!” ชายหนุ่มพูดเสียงดัง คำพูดนี้แหละที่แฮร์รี่อยากได้ยินมาตั้งแต่เช้า... สมแล้วที่เป็นพ่อทูนหัวของเขา... แบบนี้ปัญหาทุกอย่างก็คลี่คลายแล้วเขาจะได้ไปทำรายงานของศาสตราจารย์ฟิกวิตต่อสักที
“ขอบคุณมากๆ ครับ! ซิเรียส!” เด็กหนุ่มพูดพลางยิ้มกว้าง...
“หึๆ สำหรับลูกทูนหัวของฉัน ด้วยความยินดีครับ...”
หลังจากที่เคลียปัญหากับซิเรียสเสร็จแฮร์รี่ก็แยกทางกับชายหนุ่มไปห้องอาหาร ความหิวถาโถมเข้ามาเมื่อหมดเรื่องหนักใจ เด็กหนุ่มเดินฮัมเพลงไปสุดทาง จนกระทั้งถึงห้องโถงใหญ่ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่นั่งรอเขาอยู่แล้ว
“ไง สำเร็จไหม?” รอนถาม แทนคำตอบแฮร์รี่ส่งยิ้มจนหน้าบานให้ เป็นคำตอบได้ดี... งานนี้มีหรือจะพลาด
“ก็บอกแล้วไงให้ใจเย็นๆ ซิเรียสน่ะเขาใจดีกับเธอเสมอล่ะน้า” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“อืม” เด็กหนุ่มร่างบางรับคำก่อนจะนั่งลงจัดการกับอาหารเที่ยงอย่างสบายอกสบายใจ แบบนี้รึเปล่านะที่เขาเรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ไม่ต้องโดดกักบริเวณกับซิเรียส ไม่ต้องทนอยู่กับตาขี้เก๊กจอมเย็นชา เฮ้ย... โล่งสุดๆ
กลับมาแล้วขอรับ หลังจากที่ไม่ได้ผ่านมายังเด็กดีหลายเดือน ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาอันมีค่ามาอ่านแฟนฟิคของกระผม สำหรับตอนนี้เป็นตอนของซิเรียสนะค่ะหลังจากที่บทหายไปนาน ในที่สุดก็กลับมาแล้วจ้า! แถมยังขโมยหอยแก้มนู๋แฮร์ไปอีก 55+ ส่วนตอนหน้าไม่ผิดหลังแน่นอนครับ สำหรับใครๆ ที่เป็นสาวก SS กับ DM ออกแน่ เจ็บด้วยขอรับ อิอิ เนื้อเรื่องตอนนี้ออกจะบ้าๆ บอๆ ไปสักนิดนะค่ะ แต่งสดจ้า ผิดพลาดอะไร มีคำผิดตรงไหนก็บอกได้นะค่ะ แล้วจะแก้ไขทันที ขอบคุณคร่า~
ความคิดเห็น