คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7
Chapter 7
“นี้ๆ นายจะพาฉันไปไหน” แฮร์รี่ร้องขึ้นเมื่อมัลฟอยไม่ยอมหยุดเดินซักที
“ตามมา เดี๋ยวรู้เอง” เด็กหนุ่มตอบก่อนจะเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆ ส่วนแฮร์รี่ก็ได้แต่วิ่งตามเพราะถ้าเดินคงไม่ทัน
หน่อย! เจ้าบ้ามัลฟอยจะพาเราไปที่ไหนกันเนี้ย?
แฮร์รี่คิด เมื่อเขาเดินตามมัลฟอยมาเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงป่าอาถรรพ์แต่มัลฟอยก็ยังไม่หยุด
“เอาล่ะๆ ที่นี้น่าจะใช้ได้” มัลฟอยพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อพวกเขามาถึงทะเลสาบ
“นี้ๆ นายจะบ้ารึไง พาฉันวนตั้งหลายรอบ แล้วก็มาหยุดที่นี้เนี้ยนะ!!”
“แหะๆ โทษที ก็เป็นที่ๆ นายจะคุยกับฉันดีๆ ครั้งแรกนี้ ก็ต้องหาที่ดีๆ หน่อยสิ”
“หา!”
“เอ่อ...”
“ฮ่ะๆ”
“นายขำอะไร” เด็กหนุ่มพูดพลางหน้าแดงยิ่งทำให้แฮร์รี่ขำไปใหญ่
“ก็ขำนายนั้นแหละ ฮ่ะๆ”
“เฮ้! พอได้แล้ว”
“เขินอยู่อ่ะดี๊”
“ไม่ใช่นะ!”
“หืม?”
“โอ๊ย! พอแล้วๆ”
“ก็ได้ๆ”
แฮร์รี่ชักเริ่มสนุกขึ้นมาเมื่ออยู่กับมัลฟอย ปกติแล้วเวลาเจอกันทีไหร่เขาก็จะทะเลาะกันทุกทีไม่เคยพูดดีๆ ด้วยกันเลยซักครั้ง แต่พอมาพูดดีๆ ก็ทำให้รู้สึกแปลกไปอีกแบบ
“นี้ๆ ถามหน่อยนะ ว่าทำไมนายถึงได้ทำท่าเกลียดฉันนักล่ะ ตอนที่เจอกันครั้งแรก” แฮร์รี่ถามเมื่อนึกขึ้นได้
“เอ่อก็... ฉันก็แค่...”
“แค่อะไร...”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“อืมมมม... นายนี้ก็แปลกแฮะ เรื่องนั้นช่างเถอะ งั้นนายมีเรื่องอะไรจะพูดกันฉันเหรอ?”
“เปล่าหรอก ไม่มี”
“อ้าว”
“กะ...ก็ เพื่อนจะคุยด้วยกันไม่ได้รึไง” จู่ๆ มัลฟอยก็โพล่งขึ้น แถมยังเน้นคำว่าเพื่อนซะชัดเจน
“หา?”
“เอ่อ...”
“...”
“นี้... ฉันเรียกนายว่า... แฮร์รี่... ได้ไหม”
“อะ...อืม... ก็ตามใจสิ” แฮร์รี่รู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย ดูมันไม่ชินยังไงไม่รู้สิ
“แฮร์รี่!”
“ห่ะ?”
“เปล่า... แค่ลองเรียกดูอ่ะ” มัลฟอยพูดพลางยิ้มนิดๆ
“เหอๆ ตลกตายล่ะ”
“ฮ่ะๆ อืม... จริงสิ! นายเองก็เลิกเรียกฉันว่ามัลฟอยซักที เรียกเดรโกล่ะกัน”
“หา! เอาจริงเหรอ”
“อืม” มัลฟอยพยักหน้าหงึกๆ
“เอ่อ...”
“เอาสิ”
แฮร์รี่ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกแปลกๆ พิกลเมื่อต้องมาเรียกชื่อจริงๆ ของคนที่เขาเป็นศัตรูมาตลอดสี่ปี
“อืม... ดะ...เดรโก“
“อุ๊บ! ฮ่าๆๆๆ”
“เฮ้ย! มีอะไรน่าขำรึไง!” แฮร์รี่จ้องเขม็งใส่มัลฟอยที่ปล่อยก๊ากออกมาไม่หยุด
“โอเคๆ โทษทีๆ”
“เชอะ! คนอุตสายอมเรียก!” พูดแล้วก็งอนแก้มป่อง มัลฟอยเองก็แทบจะกลั่นหัวเราะไม่ไหวเพราะความน่ารักของคนตรงหน้า ทำเป็นเด็กไปได้...
“จ้าๆ โทษที อย่าโกรธเลยน้า” พูดแล้วก็ทำตาใสแป๋วราวกับลูกแมวที่ออดอ้อนอาหารจากเจ้านาย
“ฮึ่ม!”
“อ้าวๆ งอนจนแก้มจะแตกปริล่ะ เดี๋ยวไม่น่ารักนะบอกให้” มัลฟอยง้อพร้อมๆ กับแกล้งไปด้วย
“ไม่เอาแล้ว! ไปไกลๆ เลยฉันไม่อยากคุยกะนาย!” พูดพร้อมกับหันหลังใส่
“น่านะ โอ๋ๆ ขอโทษคร้าบบบบบบ”
มัลฝอยเกาหัวแกรกๆ จนปัญญาที่จะทำให้คนตรงหน้าหายงอนซักที นึกแปลกใจตัวเอง เกิดมาเขายังไม่เคยง้อใครเลยด้วยซ้ำ แต่คนแรกกลับเป็นเจ้านี้ คนที่เขาตั้งป้อมเกลียดมาตั้งแต่ตอนปี 1 คอยหาเรื่อง กลั่นแกล้งอยู่เสมอ คอยมองตาร่างเล็กๆ นั้น จนกลายเป็นว่าไม่อาจละสายตาจากร่างนั้นได้ จนถึงตอนนี้ความเกลียดชังทั้งหมด ก็มลายหายไป กลายเป็นคนสุขเล็กๆ เมื่อได้ใกล้ชิดกับเจ้าของร่างบางนี้ จะด้วยวิธีไหนก็ตาม ถ้ามันทำให้เขาได้คุยกับคนคนนี้...
จนวันนี้... แฮร์รี่บอกว่าไม่ได้เกลียดเขา เขารู้สึกสุขใจยิ่งนัก จนแทบอยากให้คนตัวเล็กอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่างไปไหน เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน...
“นี้!” จู่ๆ แฮร์รี่ก็หันหน้ามาทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงหลุดจากภวังค์ความคิด
“เอ่อ... อะไรเหรอ?” เด็กหนุ่ยถามอย่างงงๆ ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนจะปัดฝุ่นที่เปื้อนก้นออกไป
“เฮ้! นั้นนายจะไปไหน?” มัลฟอยถามพลางลุกขึ้นตาม เมื่อเห็นร่างเล็กๆ นั้นเดินหนีไป
“เฮ้!? เดี๋ยวๆ แต่นายยังไม่หายโกรธฉันเลยน้า!”
“เอางี้ๆ ถ้าอยากให้ฉันหายโกรธนะ เลี้ยงไอติมดิ ฉันชอบรสซ็อกโกนะ” แฮร์รี่พูดก่อนจะเดินจากไป
“หา! เอ่อ... แล้ววันไหนล่ะ?” มัลฝอยตะโกนถาม
“ตามใจสิ!” เด็กหนุ่มตะโกนตอบกลับมา
“อืม... โอเคงั้นวันเสาร์นะ...” เด็กหนุ่มตะโกนไล่หลัง
“อืมมมมมมม... ไอติมรสซ็อกโก?” มัลฟอยทวนคำที่แฮร์รี่บอกเมื่อกี้ พลางคิดหนัก “เอ่อ..ลืมถามแฮะ แล้วไอติม? นี้มันคืออะไร... คล้ายกะไอศครีมรึเปล่าว่ะ...?”
แฮร์รี่เดินมาเรื่อยๆ อีก 10 นาทีก็จะเข้าเรียนวิชาแปลงร่างแล้ว เขายังไม่ได้ทานเข้าเลย นี้เป็นเพราะเจ้ามัลฝอยอ่ะแหละ
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงของเฮอร์ไมโอนี่ เธอกำลังกวักอยู่กับรอนเรียกเขาอยู่ใกล้ๆ ประตูห้องเรียนวิชาแปลงร่าง
“นายไปไหนมาน่ะ เห็นเนวิลล์บอกว่าไม่เจอนายที่ห้องอาหาร” รอนถามเมื่อเขาเดินมาถึง
“อือ... ฉันไปกับมัลฝอยน่ะ” แฮร์รี่ตอบ เด็กหนุ่มนึกนับถือในตัวของเฮอร์ไมโอนี่ เพราะดูเธอจะไม่ติดใจอะไรกันเรื่องนี้แล้ว แต่รอนนี้สิ เด็กหนุ่มผมแดงทำหน้าแหย่แก๋ราวกับกินนมบูด
“นี้! แฮร์รี่ นายไม่ควรไปไว้ใจหมอนั้นนะ” รอนพูดขึ้นเด็กหนุ่มทำหน้ายุ่งยากใจ
“นี้! ทำไมพูดแบบนั้นล่ะรอน เขาก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาไม่ได้เกลียดแฮร์รี่น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นพลางทำตาเขียวใส่รอน
“แต่หมอนั้นเป็นคนไม่ดีนะ เฮอร์ไมโอนี่ บางทีเขาอาจจะกำลังแกล้งอยู่ก็ได้!”
“เพราะคิดอย่างนี้ไงล่ะ โลกเวทย์มนต์ถึงได้เสื่อมลง!”
“ว่าไงนะ! เธอจะบอกว่าพวกมักเกิลมีความคิดที่ดีกว่าพวกพ่อมดแม่มดเหรอ?”
“อ้อ! รึว่าไม่จริงล่ะ อย่างน้อยฉันก็คนหนึ่งล่ะที่ฉลาดกว่าพ่อมดโดยกำเนิดอย่างเธอ!”
“เหอะ! ก็เธอมันผิดปกติ...”
“รอน!!”
“เฮ้! พวกนายพอก่อนน้า” แฮร์รี่รีบห้ามเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองทำท่าจะตีกันให้ได้
“พอแน่! ฉันก็ไม่อยากคุยกับยัยนี้นักหรอก!”
“อ้อเหรอ... ฉันก็ไม่อยากคุยกับคนไม่มีเหตุผลอยากนายหรอกย่ะ!”
หลังจากนั้นคาบเรียนวิชาแปลงร่างก็เป็นไปตามแฮร์รี่คาด เด็กหนุ่มต้องคอยห้ามทัพเพื่อนสนิททั้งสองที่ว่างเมื่อไหร่เป็นทะเลาะกัน จนไม่เป็นอันจะเรียน...
ก้าวแรกที่แฮร์รี่เข้ามาในหอนอนบ้านกริฟฟินดอร์เด็กหนุ่มก็ถูกเพื่อนๆ รุมถามถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน จะเรื่องไหนล่ะถ้าไม่ใช่เรื่องที่เจ้ามัลฟอยมันเข้าข้างเขา แถมยังมีคนเห็นเขากำลังมัลฟอยนั่งคุยกันแถมหัวเราะร่าทั้งสองอีก
“เฮ้! แฮร์รี่นายญาติดีกับมัลฟอยเมื่อไหร่นะ”
เมื่อตอนกลางวันล่ะครับ
“แล้วนายเชื่อใจหมอนั้นได้เหรอ? มันสลิธีรินนะ”
ไม่รู้คร้าบ ผมก็งงอยู่เหมือนกัน
“ช่ายๆ แล้วว่าแต่ทำไมสเนปถึงได้หักคะบ้านตัวเองล่ะ?”
ถามผมแล้วผมจะถามใครล่ะครับ
“นั้นสิ ร้อยวันพันปีไม่เห็นมันจะหักบ้านตัวเองเลย”
ผมก็งงพอๆ พวกนายแหละ
“แถมยังด่ากับเจ้าบ้ามัลฟอยศิษย์รักนั้นอีก”
เออๆ ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน
“นับวันยิ่งแปลกว่ะ แฮร์รี่แล้วว่าแต่นายญาติดีกับเจ้านั้นตั้งแต่ตอนไหนล่ะ”
พลั่ว~
รอนทุบหัวพวกชอบจุ้นก่อนจะไล่ให้ไปไกลๆ เพราะเขาเองก็ทนเห็นแฮร์รี่ถูกล้อมไม่ไหว แต่ดูเหมือนเจ้าตัวดูจะเต็มใจให้พวกชอบสอดรุมถามเอา
“นี้แฮร์รี่ ทำไมนายไม่ไล่พวกนั้นไปให้พ้นๆ”
“ง่วงล่ะรอน ขอตัวก่อนนะเฮอร์ไมโอนี่” พูดจบก็เดินเข้าหอพักไปทันที รอนก็ลุกไปตามแฮร์รี่ติดๆ เขาไม่อยากอยู่ใกล้เฮอร์ไมโอนี่นักหรอก ขี้เกียจเถียงด้วย... เด็กหนุ่มทั้งสองล้มตัวลงนอนที่เตียงอย่างเบื่อหน่ายในชีวิต ต่างก็มีเรื่องต้องคิดหนักในใจ...
“เฮ้ย...” แฮร์รี่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอน เหมือนกับลืมอะไรไปซักอย่าง แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ไม่รู้เพราะอะไร แต่รู้สึกเหมือนกับว่ามันไม่ใช่เรื่องดีเลย
จะว่าไป วันนี้มีแต่เรื่องแปลกๆ ทั้งนั้น เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดซะจนเด็กหนุ่มไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อเพราะมันเกิดขึ้นแล้ว อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้นะ เกิดขึ้นในวันนี้วันเดียวซะด้วย ทั้งเรื่องที่ซิเรียสมาเป็นอาจารย์แทนมาดามฮูต มัลฟอยญาติดีกับ เขา เสนปหักคะแนนบ้านตัวเอง ร้อยวันพันปี แฮร์รี่ก็ไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น...
“นอนไม่หลับเหรอแฮร์รี่?” รอนถามขึ้น เด็กหนุ่มเองก็นอนไม่หลับเหมือนกันเพราะเขารู้สึกไม่ดีเรื่องที่ทะเลาะกับเฮอร์ไมโอนี่ แล้วไม่รู้จะขอโทษยังไงดี
“ให้ตายสิรอน ทำไมวันนี้ฉันปวดหัวเป็นพิเศษ”
“ฮ่ะๆ แฮร์รี่ ไม่มีใครเขาใช้ประโยคแบบนั้นหรอกนะ”
“ก็มันรู้สึกไม่ดีหนิ”
“ฉันก็ด้วย รู้สึกไม่ดีเลย ให้ตายสิ...”
เฮ้ย...
แล้วทั้งสองก็ถอนหายใจพร้อมกัน
“แล้วเมื่อตอนกลางวันนายพูดอะไรกับเจ้านั้นบ้างล่ะ?”
“เจ้านั้น?” แฮร์รี่ท้วนคำอย่างฉงน
“ก็...”
“อ้อ! เดรโกนะเหรอ?”
“เคร้าเมอร์ลินเป็นพยาน นี้นายเรียกหมอนั้นว่า... เดรโกเหรอ? ให้ตายสิ บ้าไปแล้ว...”
“โถ่รอน... ฉันว่าอยู่กับหมอนั้นก็สนุกดีนะ ตลกดี หมอนั้นไม่ได้ร้ายอย่างที่นายคิดหรอก”
“ชิ นายโดนล้างสมองไปแล้ว...” รอนพูดพลางทำหน้าแหย่แก๋
“แหะๆ”
“ว่าแต่มันก็น่าคิดแฮะ เสนปกินยาผิดขวดรึหกล้มหัวฝาดพื้นอย่างแรงกันนะถึงได้กล้าหักคะแนนบ้านตนเอง ไม่อยากจะเชื่อ...”
“นั้นสิ ให้ตายเถอะ วันนี้มีแต่เรื่องแปลกๆ ทั้งนั้น”
คิดยังไงก็คิดไม่ตก รึสเนปอาจจะกินยาผิดจริงๆ คงไม่หรอกมั้งถ้าเป็นงั้นจริงอย่างน้อยก็ไม่น่าหาเรื่องเขาขนาดนั้น แถมยังกักบริเวณเขาอีก... กักบริเวณ...?
“โอ้! พระเจ้า! รอนตอนนี้กี่โมงแล้ว!!”
รอนสะดุ้งเล็กน้อยที่จู่ๆ แฮร์รี่ก็ตะโกนซะดัง
“เอ่อ... 3 ทุ่มล่ะมั้ง... ทำไม?”
“รอน... ฉันต้องตายแน่เลย เขาฉีกฉันเป็นชิ้นๆ แน่!”
“อะไร?”
“ตายแน่ๆ ฉันตายแน่เลย ตายจริงๆ ตายอย่างศพไร้ญาติ ตายอย่าง...”
“เฮ้! แฮร์รี่! ตั้งสติหน่อย เกิดอะไรขึ้น?”
“ฉันลืมไปว่าฉันถูกเสนปกักบริเวณตอน 6 โมง นี้ก็ 3 ทุ่มแล้ว...”
“ให้ตายเถอะ ลืมไปเลย มัวคิดเรื่องไร้สาระอยู่นะสิ แล้วทำไง...?”
“ไม่รู้สิ...”
“ฉันว่านายไม่ต้องไปแล้วล่ะ นอนเถอะ ขืนนายไปนายโดนสับเป็นชิ้นๆ ถูกโยนลงทะเลสาบเป็นอาหารของพวกเงือกแหง่แก๋...”
แฮร์รี่กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ พลางจินตนาการเรื่องที่รอนพูด แต่ว่าอย่างน้อย เขาก็น่าจะไป ขืนไม่ไปมีหวังเสนปโกรธแล้วได้ทำอย่างนั้นจริงๆ แน่
“คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แค่ 3-4 ชั่วโมงเอง”
“นายแน่ใจนะ...”
“ก็... ไม่เลย...”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น