คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
Chapter 5
“แฮร์รี่!!” รอนสะกิดเขาเบา ๆ เด็กหนุ่มอายแทนเพื่อนสนิทที่กล้ายืนตะโกนกลางคนนับพัน
“เอ่อ....” แฮร์รี่เกาแกมนิด ๆ เขารู้สึกอายจนแทบจะแทรกตัวเข้าไปใต้โต๊ะ
“หวัดดีแฮร์รี่!!” ซิเรียสพูดขึ้นเขาดูอารมณ์ดีจนเกินเหตุ แฮร์รี่นับถือเขาจริง ๆ ที่ยังคงสถานการณ์ไว้
“เอาล่ะ ๆ แฮร์รี่เธอนั่งลงก่อนดีกว่านะ” ชายชราพูดขึ้นเขามองแฮร์รี่ที่ยืนตัวสั้นหงึก ๆ ผ่านกรอบแว่นพระจันทร์ครึ่งเสี่ยว ถ้าแฮร์รี่มองไม่ผิดเขาเห็นริมฝีปากของดัมเบิลดอร์กระตุกขึ้นนิดหน่อย
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบรับพลางนั่งลง
“เธอด้วย ซิเรียสไปนั่งโต๊ะได้แล้ว”
“คร้าบ ๆ ศาสตราจารย์” ชายหนุ่มพูดแล้วก็เดินไปที่โต๊ะอาจารย์
“เอาล่ะ เชิญทุกคนท่านอาหารได้” ดัมเบิลดอร์กล่าวจบก็มีเสียงปรบมือที่ดังกระหึ่มโดยเฉพาะจากกลุ่มสาว ๆ ที่ดูเหมือนพวกเธอจะทำหน้ายกย่องซิเรียสเหลือเกิน
“ไม่อยากจะเชื่อ!!! ทำไมเขาไม่บอกฉันซักคำ!!” แฮร์รี่พูดแก้เขินเขาแกล้งทำหน้าจริงจังเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องน่าอายตะกี้
“ฉันว่านายต่างหากที่ไม่อยากจะเชื่อ!! นายกล้าไปได้ไงแฮร์รี่!!”
“พอเลยรอน เลิกตอกย้ำแฮร์รี่ซะที!”
“อ้อ ๆ เขาคงอยากเซอร์ไพร์นายล่ะมั้ง!” รอนพูดพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ
“เออ ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างงั้นเหรอรอน!! แค่นี้ฉันก็อายจะแย่อยู่แล้ว!!”
“โอเค ๆ”
“ดูเหมือนว่าเขาจะกลายเป็นอาจารย์ที่ฮอตที่สุดแล้วล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นเมื่อเห็นสาว ๆ หลายคนไม่แม้แต่พวกสลิธีลินมองไปทางโต๊ะอาจารย์ตาเป็นมัน
“สงสัยคงมีการตั้งแฟนคลับอีกแหง่เลย” รอนพูดตอนนี้เขาหยุดอาการหัวเราะได้แล้ว
“แฟนคลับ? โรงเรียนเรามีแบบนี้ด้วยเหรอ?” แฮร์รี่ถาม เขาไม่นึกว่าโลกเวทยมนต์จะมีอะไรเหมือนโลกของพวกมัลเกิล
“โถ่ ๆ แฮร์รี่น้อย นี้นายไม่รู้จริง ๆ เหรอว่ามีการตั้งชมรมแฮร์รี่ พอตเตอร์ด้วยนะ” เฟร็ดที่โพล่มาจากไหนไม่รู้พูดขึ้น
“ว่าไงนะ!!” นี้เขาอยู่โรงเรียนมาตั้ง 5 ปียังไม่รู้สักนิดว่ามีเรื่องแบบนี้ด้วย
“ว้า~ ดูท่าจะไม่รู้จริง ๆ แฮะ” จอร์จพูด
“จริงเหรอเฮอร์ไมโอนี่!” เด็กหนุ่มถามเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งเธอน่าจะเป็นคนที่น่าเชื่อถือมากที่สุด
“อืม~...”
“ไม่จริงน่า!!”
“จริงแท้”
“แน่นอน”
“เชื่อเราเถอะหนุ่มน้อย”
“สินค้าของนายอ่ะ ขายได้ดีมากเลย”
เฟร็ดกะจอร์จสารยายออกมาเป็นเพลงจนเด็กหนุ่มทนฟังไม่ไหวนี้เขาถูกขายไปแล้วเหรอนี้!!
“นี้รอน........เรื่องมันเป็นมายังไงเหรอ?”
“เอ่อ..ก็....คือ...ว่า...มัน”
“พอ!! พูดมาดี ๆ”
“ครับๆ คืองี้นะ พวกแฝนนรกนั้นน่ะเอาสินค้าที่เกี่ยวกับนายไปโฆษณาทีแรกก็แค่ของเล่นที่พวกนั้นประดิษฐ์มาเฉย ๆ แต่เอาไปเอามาสินค้าของนายขายดีเหลือเกินพวกนั้นก็เลยเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นน่ะ.....”
“อย่างอื่นอะไร!!!?”
“เอ่อ...”
“รูปถ่ายเธอในอิริยาบทต่าง ๆ น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแทนเพราะรอนได้แต่อำอื้อไม่ยอมตอบซักที
“แล้วทำไมพวกเธอไม่บอกฉัน!!!”
“ก็...บอกแล้วมันก็เป็นอย่างงี้ไง” รอนตอบเขารู้หากบอกแฮร์รี่ล่ะก็มีหวังบ้านกริฟฟินดอร์ได้ระเบิดเป็นจุล
“หน่อยเจ้าพวกแฝดนรกนั้น!!!”
“แล้วคลับที่ว่าอะไรนั้นล่ะ!!”
“ก็คือว่าพวกนักเรียนที่หลงใหลคลั่งใคลนายเขาตั้งแฟนคลับกันเองน่ะ อันนี้ฉันเองก็ไม่รู้นะเพราะไม่เคยเข้า”
“ใครเป็นหัวหน้า!!!”
“ไม่รู้หรอก”
“ทำไมพวกเขาถึงขยันหาเรื่องใส่ตัวฉันจริงนะ!! คิดว่าฉันไม่ยุ่งพอรึไง!!”
“ก็นายน่ารักอ่า...”
“ว่าไงนะรอน!!!”
“เปล่าจ้า”
“ให้ตาย!! นี้ฉันไม่รู้อะไรเลยเหรอเนี้ย!!~”
“ไม่เป็นไรหรอกแฮร์รี่.....พวกเขาก็ไม่ได้ทำให้เธอเดือดร้อนนี้”
“แต่นี้มันละเมิดสิทธิส่วนบุคคลนะ”
“นายมาอยู่ในโลกเวทยมนต์นะ เขาไม่มีกฎหมายแบบนี้ซะหน่อย” รอนบ่นอุบอิบซึ่งแฮร์รี่ได้แต่ส่งสายตาพิฆาตมาให้เด็กหนุ่มจึงก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารต่ออย่างตั้งใจ
“เถอะน่า.......”
“รู้แล้ว!!”
ที่โต๊ะอาจารย์
“ทำไมฉันจะต้องมานั่งใกล้แกด้วย!!!” ซิเรียสพูดใบหน้าหล่อเหล่านั้นจ้องบุคคลข้าง ๆ อย่างกินเลือดกินเนื้อ
“ก็ใครใช้ให้แกมาสาย!!” สเนปพูด
“เชอะ! เห็นหน้าแกแล้วกินข้าวไม่ลง!”
“ก็อย่ากิน อย่างแกมันเหมาะกับเศษอาหารไม่ใช่อาหารดี ๆ แบบนี้”
“มันจะมากไปแล้วนะ สนิฟเวอร์รัส!!!”
“แกหาเรื่องฉันก่อน!! แล้วอย่ามาเรียกฉันแบบนั้น!”
“จะเรียก!! มีปัญหารึไง!”
“ไม่มี!”
“เออ!”
ทั้งสองหยุดทะเลาะกันสักพักก่อนจะกินอาหารเข้าไป
“นั้นฉันเห็นก่อนแก!!” สเนปพูดเมื่อชิ้นเนื้อชิ้นสุดท้ายถูกซิเรียสเอาไป
“ใครเร็วใครได้!”
“แกมันไม่มีมารยาท! มิหน้าถึงเป็นหมาไม่มีชาติตระกูล”
“แกนั้นแหละไอ้ก้อนเมือก!!”
“ไอ้หมาขี้เรื่อน!!”
“ไอ้.....”
“ถ้าจะกรุณาพวกคุณอย่าเพิ่งคุยกันตอนนี้ดีกว่านะ เพราะนี้มันเวลาทานข้าว!!” ศาสตรา จารย์มัลกอนากัลที่ฟังอยู่นานซักเริ่มทนไม่ไหว
“ไม่เป็นไหร่หรอกมินอร์ว่า พวกเขาแค่อยากรำลึกความหลังกันน่ะ” ดัมเบิลดอร์เอ่ยขึ้นซึ่งทำให้ทั้งสองทำท่าเหมือนอาจจะอ้วกกับคำว่า ‘รำลึกความหลัง’ แต่ทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเนื่องจากสายตาทุกคู่ของบรรดาอาจารย์จ้องมาทางพวกเขา
“ฝากไว้กอนเถอะ!” ซิเรียสกระซิบ
“ไม่รับฝากว่ะ!” สเนปพูด
พวกเด็ก ๆ รับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยและคุยกันแลกเปลี้ยนความสนุกที่ได้ไปทำมาในตอนปิดเทอมหลังจากนั้นดัมเบิลดอร์ก็อนุญาติให้พวกเด็ก ๆ ไปพักได้
“นี้!! คิดถึงหอนอนจริงเลยเนอะ” รอนเอ่ยขึ้นทั้งรอนและแฮร์รี่อยากจะก้มตัวลงนอนที่เตียงนอนบ้าน กริฟฟินดอร์เหลือเกิน
“ใช่!!”
“เอ่อ.......แฮร์รี่มีคนอยากพบนายแน่ะ” เซมัคเรียก
“ที่ไหน?”
“ห้องโถงน่ะ”
“ใครกัน?”
“ไปก็รู้” เด็กหนุ่มยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยให้แฮร์รี่ก่อนจะเดินเข้าหอไป
“ฉันไปด้วยไหม?” รอนถาม
“นายไปนอนเถอะ” พูดแล้วก็รีบเดินกลับไปทางเดิม ทางเข้ามาห้องโถงใหญ่นั้นดีใหญ่ขึ้นมาทันตาเพราะไม่มีใครอยู่เด็กหนุ่มเดินเข้ามาเขาพบชายคนนึ่งนั่งรออยู่แล้วที่โต๊ะบ้านกริฟฟินดอร์
“คุณมีธุระอะไร?” แฮร์รี่พูดอย่างเย็นชาเมื่อคนที่นัดเจอเขากลับกลายเป็นคนทีเขาไม่อยากเจอที่สุด
“โถ่ เธอโกรธฉันเหรอ?” ซิเรียสพูดชายหนุ่มลุกขึ้นตรงมาหาแฮร์รี
“เปล่า...”
“ไม่จริง!! เธอต้องโกรธฉันแน่ ๆ”
“แล้วถ้าผมโกรธคุณจริงคุณจะทำอะไรได้!”
“แล้วเธออยากให้ฉันทำอะไรล่ะ?”
“ไม่ต้องทำอะไร อยู่เฉย ๆ เถอะ”
“ฉันขอโทษ....”
“เรื่องอะไรครับ”
“ที่ไม่บอกเธอก่อนว่าฉันจะมาที่นี้”
“.................”
“คือว่าฉันก็พึ่งรู้ข่าวเมื่อวานนี้เองตอนที่ฟ็อคซ์ของดัมเบิลดอร์มาแจ้งข่าวน่ะ”
“แล้วคุณก็น่าจะบอกผมก่อน!”
“ก็ตอนนั้นฉันต้องไปทำธุระนี้!”
“ธุระ?”
“ใช่”
“เชอะ! ไม่อยากจะเชื่อเล้ย!”
“น้าาาาาาาา~”
“จะเชื่อซักครั้งก็แล้วกัน” แฮร์รี่พูดเขาเองก็ไม่ได้โกรธชายหนุ่มนักหรอกเพียงแค่น้อยใจนิดหน่อยเท่านั้นแต่ตอนนี้เขากำลังดีใจมากตะหากที่ซิเรียสมาอยู่ที่นี้ใกล้ ๆ เขา......
“คุณเคยเล่นควิดดิชเหร้อ?” เด็กหนุ่มถาม
“แหง่ซี่~ ไม่งั้นดัมเบิลดอร์จะจ้างทำไมให้เสียเงิน”
“แหวะ”
“จริงน้า ถึงจะสู้พ่อเธอไม่ได้ก็เถอะ”
“ก็พ่อผมเก่งอ่ะ”
“รู้แล้วคร้าบ ไม่ต้องตอกย้ำก็ได้” ชายหนุ่มค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นแฮร์รี่ยิ้มได้เขากังวลมาตลอดว่าถ้าเด็กหนุ่มรู้คงต้องโกรธแน่
“ผมง่วงแล้ว” แฮร์รี่พูดขึ้น
“หึๆ”
“หัวเราะอะไร!?”
“เปล่านี้”
“ก็คุณกำลังหัวเราะอยู่ตะกี้นี่”
“เธอตาฟาดล่ะมั้ง”
“แต่.....”
“เอาล่ะๆ ได้เวลานอนแล้วเด็กน้อย......”
“ไม่ใช่เด็ก! ผม 15 แล้วนะ”
“คร้าบบบบๆ”
“........”
“งั้น! ฉันไปส่งที่หอ”
“ฮะ”
แล้วซิเรียสก็เดินนำหน้าเขาขึ้นไปที่หอนอนบ้านกริฟฟินดอร์เด็กหนุ่มบอกรหัสผ่านกับสุภาพสตรีอ้วนซึ่งเขารู้มาจากเฮอร์ไมโอนี่
“ราตรีสวัสดิ์ฮ่ะซิเรียส”
“ราตรีสวัสดิ์หนุ่มน้อย”
“...“
แฮร์รี่รีบเข้าไปในหอทันทีเขาไม่ชอบจริง ๆ เวลาที่ซิเรียสเรียกเขาแบบนั้น!
“เอ๋? นี้ฉันเคยเห็นคุณมาก่อนรึเปล่า” สุภาพสตีอ้วนถามเธอรู้สึกคุ้นหน้ากับชายหนุ่มเป็นพิเศษ
“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งครับสุภาพสตรีอ้วน.........” ชายหนุ่มตอบพลางส่งยิ้มให้
“ใช่! ใช่เธอจริง ๆ ด้วยซิเรียส แบล็ก ฉันไม่มีวันลืมเธอหรอกน่า” เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ
“คร้าบๆ ผมเองนึกว่าคุณจะลืมใบหน้าอันแสนหล่อเหลาของผมแล้วซะอีก”
“แหม่~ ฉันก็อยากจะลืมเหมือนกันแหละพ่อหนุ่ม” เธอตอบพร้อมกับนึกย้อนไปในอดีตที่เหล่าตัวแสบได้ทำวีรกรรมไว้กับเธอ
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“ราตรีสวัสดิ์.....”
“นี้แฮร์รี่นายรู้จักเขาด้วยเหรอ” เซมัคถามตั้งแต่แฮร์รี่ย่างก้าวแรกที่เขาก้าวเข้ามาในห้องนอน
“เขาเป็นใครกันน่ะแฮร์รี่” เนวิลตั้งคำถามใส่เขาอีกโดยที่เขายังไม่ได้ตอบคำถามเซมัคเลย
“แล้วเขาเป็น.......”
“พอที!!” รอนพูดเขาเองก็สับสันไม่น้อยพอ ๆ กับแฮร์รี่
“เอ่อ.....แล้วตกลงนายรู้จักเขาด้วยเหรอ” เนวิลถาม
“ใช่”
“เขาเป็นญาตินายเหรอ?”
“ใช่”
“นายมีญาติด้วยเหรอ?”
“คงงั้น”
“เขาเป็นใครเหรอ?”
“เอาล่ะ ๆ ฉันจะตอบแทนนายเองนะแฮร์รี่ไปนอนเถอะ” รอนพูดพลางไล่แฮร์รี่ไปที่เตียงนอนและแทบไม่ต้องนับแกะหนึ่งแกะสองหรือนับหนึ่งถึงร้อยเขาก็หลับสนิทโดยไม่ได้ยินเสียงคัดค้านของเพื่อน ๆ
“ไงต่อล่ะรอน?”
ตอนนี้รอนรู้สึกเสียใจมหันต์เพราะต้องมานั่งเล่าเรื่องราวของซิเรียสให้พวกเพื่อนๆ สมองทึ่มพวกนี้ฟัง
“ฉันจะเล่าย่อ ๆ นะ คือว่า ซิเรียสเป็นพ่อทูนหัวของแฮร์รี่ ตอนที่แฮร์รี่เกิดพ่อกับแม่ของแฮร์รี่ก็ยกแฮร์รี่ให้ซิเรียสแล้ว โอเคสั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความพวกนายรู้แล้วใช่ไหม?
“อ้อ..”
“อืม..”
“งี้นี้เอง”
“เออๆ พอเหอะ เลิกจินตนาการอะไรซักทีฉันง่วงจะแย่”
แล้วเด็กทั้งสามก็แยกย้ายกันไปนอนตามที่นอนของแต่ละคน.........
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น