คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
Chapter 4
แฮร์รี่นั่งมองพื้นน้ำพลางย่อนขาลงไปน้ำเย็นนิด ๆ ทำให้ร่างกายชื่นจี๊ดขึ้นมา แม้อากาศจะหนาว แต่เขากลับชอบ ไม่มีอะไรจะดีเท่ากับการอาบน้ำเย็นๆ หรอก
จ๊อม!!
มือเล็ก ๆ นั้นขว้างก้อนหินด้วยความเบื่อหน่าย แฮร์รี่ออกมาเดินเล่นในสระน้ำข้าง ๆ กลิมโมลเพรซเขาไม่ได้บอกรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เพราะไม่ต้องการให้ทั้งสองคนมาด้วย เด็กหนุ่มต้องการความเป็นส่วนตัวทีแรกแฮร์รี่คิดว่าจะมาแค่แปปเดียว แต่พอมาถึงที่นี้คงแปปเดียวไม่ได้แล้วคงเป็นเพราะสภาพอากาศที่นี้ดีมากแถมบริเวณรอบ ๆ ยังปลูกดอกไม้ไว้ซะสวยงามอีก
แต่แล้วความรู้สึกสดชื้นก็หมดลงเขากลับไปคิดเรื่องเมื่อวานอีกแล้ว! ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องรู้สึกดีใจด้วยที่ซิเรียสคอยเอาใจใส่เขาคงเป็นเพราะเขาโหยหาคำว่าครอบครัวรึเปล่า? และเขาเองก็ไม่เคยมีครอบครัวด้วยจึงต้องการให้คนอื่นดูแล? แต่ว่าทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจอีกล่ะที่ซิเรียสรู้สึกเขินเมื่ออยู่กับคุณเฮเลน หรือเป็นเพราะว่าเขากลัวว่าซิเรียสจะทิ้งเขาแล้วไปรักคนอื่นแทน หรือแม้ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะไปยุ่งนี้!
จ๊อม!
ก้อนหินก้อนที่สองลงไปสู้พื้นน้ำอีกที
เด็กหนุ่มขว้างก้อนหินไปเรื่อง ๆ แต่ในใจก็ยังคิดเรื่องของพ่อทูนหัวของเขาตลอดเวลา
“ทำหน้าอยากกะเบื่อโลก เป็นอะไรเหรอ?”
“ซิเรียส!!” เด็กหนุ่มร้อง นี้ชายหนุ่มมาตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย! ชอบโผล่มาเงียบๆ อยู่เลย ให้ตายสิ!!
“ใช่”
“คุณมาทำไม?”
“บ้าเหรอ ก็มาตามหาเธอไงทุกคนเขาตามหาอยู่นะทำไมไปไหนแล้วไม่บอกล่ะ!?”
“ขอโทษ.......”
“เป็นอะไร? ไม่สบายเหรอ? ไหนดูสิ” พูดแล้วก็เยื้อมมือไปแตะหน้าผากของแฮร์รี่ยังไม่วายยื้นหน้าเข้าไปใกล้อีกต่างหาก
“ผะ...ผมไม่เป็นไร!!” อีกแล้ว ทำไมถึงต้องตื่นเต้นด้วยนะเรา!!
“อืมมม.....คงจะใช่” พูดก่อนจะถอนมือออกพลางนั่งลงข้าง ๆ แฮร์รี่
“เธอไม่สบายใจเรื่องอะไรเหรอ?”
“เปล่าครับ” ถ้าเกิดบอกมีหวังถูกหัวเราะเยาะแน่!
“ไม่จริง ก็เธอเอาแต่หลบหน้าฉัน ไม่ยอมสบตาด้วย มีอะไรรึเปล่า”
“ก็ไม่มีนี้ครับ”
“ฉันไม่เชื่อ”
“นั้นมันเรื่องของคุณ”
“บอกฉันสิ.......ฉันเคยบอกเธอไปแล้วนี้ว่าอย่าหลบหน้าฉันน่ะ”
“............”
“ตามใจเธอล่ะกัน ถ้าอยากบอกเมื่อไหร่ฉันจะรอฟัง”
“รีบกลับเถอะ ทุกคนรออยู่นะ”
“ครับ” เด็กหนุ่มพูดเดินตามชายหนุ่มไปเงียบ ๆ
“แฮร์รี่!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเมื่อพวกเขาเดินเข้ามาในห้องครัวเธอกอดเขาด้วยความเป็นห่วง
“ให้ตาย! เราตกใจแทบแย่ที่นายหายไป!!” รอนพูดสีหน้าโล่งใจ
“เธอควรบอกเราก่อนนะแฮร์รี่!” นางวีสลีย์ดุเขาก่อนจะฉุดเขาเข้ามากอดไว้
“ผมขอโทษฮ่ะ......”
“เอาล่ะ พร้อมรึยังจ๊ะ”
“พร้อม? พร้อมอะไรครับคุณนายวีสลีย์”
“บ้าเหรอ วันนี้วันเกิดนายนะแฮร์รี่!!” รอนพูดพลางขำกับท่าทีตกใจของแฮร์รี่
“เธอจำวันเกิดตัวเองไม่ได้รึไง” เฮอร์ไมโอนี่พูดกลั่วหัวเราะ
“จริงสิ วันนี้วันเกิดฉันนี้!!!”
ทุกคนหัวเราะในท่าทางของเด็กหนุ่ม ดูเหมือนเขาคงจะประสาทไปแล้วแน่ ๆ ที่ลืมวันเกิดตัวเอง งั้นถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเขาก็อายุครบ 15 จริงๆ แล้วสิ!!!
“ไปเถอะ ฉันเตรียมของไว้แล้ว”
นางวีสลีย์พาเขามาที่ห้องครัว ครอบครัววีสลีย์ได้นั่งรอพวกเขาอยู่แล้ว
“ไงแฮร์รี่ อายุ 15 แล้วนี้” เฟร็ดแซว
“แต่รูปร่างยักกะเด็กอายุ 10 ขวบ” จอร์จเสริม
“นี้พวกเธอ!!! หยุดว่าแฮร์รี่ซะที!!” และโดยแฮร์รี่ไม่ต้องพูดอะไรมากนางวีสลีย์ก็เอ็ดสองแฝดแทนแล้ว
ทุกคนฉลองกันอย่างเอร็ดอร่อยแฮร์รี่รู้สึกดีใจมากเขาชอบอาหารของนางวีสลีย์เพราะมันทั้งอร่อยและแฝงได้ด้วยความอบอุ่น
เด็กหนุ่มได้ของขวัญจากทุก ๆ คน เฟร็ดกะจอร์จนั้นให้ของเล่นใหม่ที่พวกเขาประดิฐขึ้น คุณ นายวีสลีย์ให้เสื้อกันหนาวสีแดงแถบเหลืองเหมือนสัญลักษณ์บ้านกริฟฟินดอร์ที่เธอถักเองให้เขา เฮอร์ไมโอนี่ให้หนังสือเวทย์มนต์ฝึกหัด ส่วนรอนนั้นให้ขนมซึ่งดูเหมือนเขาจะไปซื้อเมื่อวานนี้ จินนี่ให้ผ้าพันคอสีขาวแก่เขาเธอหน้าแดงน้อย ๆ เมื่อเขากล่าวขอบคุณ เด็กหนุ่มมองไปทางพ่อทูนหัวของเขาซึ่งดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่เอาแต่ดื่มเบียร์สบายอารมณ์ ทั้ง ๆ ที่เขาคาดหวังอยากจะได้ของขวัญจากพ่อทูนหัวของเขามากกว่าคนอื่น ๆ แท้ ๆ แต่มันคงไม่สำคัญหรอก แค่เขาได้อยู่กับซิเรียสก็ถือว่าเป็นของขวัญชิ้นลำค่าเท่าที่คนอย่างเขาจะเคยมี...
“เอาล่ะ ๆ นี้ก็ดึกมากแล้วพวกเธอไปนอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะ” นางวีสลีย์กล่าวขึ้น เมื่อดูเวลาที่ดึกพอสมควรแล้ว เธอไล่เด็ก ๆ ขึ้นไปนอน ซึ่งแต่ละคนก็ดูเหมือนจะไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่อาจขัดคำสั่งได้
“แฮร์รี่ไปเถอะ!!” รอนเรียก
“อืม”
“เดี๋ยว!!” ซิเรียสจับมือเขาไว้ก่อนที่เด็กหนุ่มจะขึ้นบันไดตามรอนไป
“รอนเธอไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปส่งแฮร์รี่เอง” ชายหนุ่มพูดขึ้นรอนพยักหน้าก่อนจะเดินจากไป
“มีอะไรฮ่ะ?” เด็กหนุ่มถาม
“คือ.......” ชายหนุ่มพูดพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อนอก
“ฉันให้.....”
“สนิช!!” เด็กหนุ่มร้อง เขารับลูกสนิชสีทองที่กำลังดิ้นจากมือของชายหนุ่ม
“คุณเอามันมาจากไหน?” แฮร์รี่ถามด้วยความตื้นเต้น
“ก็.....ซื้อเมื่อวานน่ะ”
“แต่....เมื่อวานผมไม่เห็นคุณซื้อเลยหนิ?”
“จะเห็นได้ไงล่ะก็เธอเล่นจับมือกับพวกนั้นอยู่หนิ”
“เอ๋?”
“เอ่อ...”
เป็นครั้งแรกที่แฮร์รี่เห็นซิเรียสกำลังเขิน ชายหนุ่มเอามือลูบหัวตัวเองไปมาแก้เขิน
“คุณโกรธผมเหรอฮะ?”
“แหง่ล่ะ ก็เธอจับมือกับใครก็ไม่รู้หัดปฎิเสฐซะมั้งสิ!!”
“แต่พวกเขาก็ดีใจนี้ครับที่ได้จับมือผม”
“ก็ฉันไม่ชอบ........”
“ทำไมครับ?”
“ก็ไม่ชอบจำเป็นจะต้องมีเหตุผมด้วยรึไง!!”
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบเขาแทบจะกั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อนึกถึงคำถามแบบเดียวกันที่ชายหนุ่มถามเขาเมื่อวาน
“เออ ๆ ก็ได้ ๆ ฉันขอโทษ”
“ทำไมคุณไม่ชอบที่พวกเขาจับมือผมฮ่ะ?”
“ก็ฉันห่วงเธอน่ะเซ่!!!“
แฮร์รี่แทบสำรักเมื่อได้ยินคำพูดที่ชายหนุ่มตะโกนออกมา ใบหน้าคมเข้มนั้นแดงน้อยๆ ผิดกับแฮร์รี่ที่แดงไปหมดทั้งหน้า
“ฉันหึงที่พวกนั้นสัมผัสเธอ........”
“ฉันไม่ชอบเวลาที่พวกนั้นเรียกชื่อเธอ!!”
“ฉันไม่.....”
“พอซะทีเถอะครับ!!”
“ทำไมล่ะ?”
“เล่นพูดมาซะขนาดนี้ผมก็เขินเป็นนะ!!”
“หา... เอ่อ... ฮ่ะ ๆ โทษที ๆ”
“หัวเราะพอใจยัง!?”
“ยัง”
“ปัดโถ่”
“โอเค ๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้”
“งั้นผมไปนอนก่อนนะ” เขาพูดรู้สึกดีใจหน่อย ๆ ที่ไม่ต้องต่อล่อต่อเถียงกันอีก
“ฉันไปส่ง”
“อยู่ใกล้ ๆ นี้เองผมขึ้นไปได้” ก็แหง่ล่ะแค่ขึ้นบันไดไปไม่กี้ก้าวก็ถึงแล้วเห็นเขาเป็นเด็กหลงทางรึไง
“ก็ฉันเป็นห่วงนี้”
“…“ ก็มันมีอะไรน่าอันตรายล่ะ นี้มันบ้านคุณนะ!!
“แล้วก็สัญญากับเพื่อนเธอแล้วว่าจะไปส่ง ไปเถอะ” พูดพลางเดินนำเด็กเด็กหนุ่มไป.........
“ขอบคุณฮ่ะ” แฮร์รี่กล่าวขอบคุณเมื่อชายหนุ่มเดินมาส่งที่ห้องนอน
“แหม่....ดูแลกันจริ๊งแล้วทำไมไม่เอาไปนอนด้วยเลยล่ะ” รอนแซวทั้งสองเล่น เด็กหนุ่มนอนไขว้ห่างอยู่บนเตียง
“ก็กะอยู่แหละ แต่เจ้าตัวเขาคงไม่ยอม”
“ไปได้แล้ว!!” พูดแล้วก็ดันชายหนุ่มให้ออกจากห้องพลางปิดประตูใส่หน้าแรง ๆ
“โถ่ ๆ แฮร์รี่ไม่เห็นตั้งเขินขนาดนั้นเลยนี้”
“หุบปากไปซะรอน!!”
“ตามต้องการ” รอนรีบนอนลงทันทีเขาไม่อยากจะให้เกิดฆาตกรรมในห้องนี้ในขณะที่พรุ่งนี้จะได้ไปโรงเรียนหรอก
เด็กหนุ่มเดินมาทีเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง...
ลูกสนิชสีทองขยับปีกดิ้นไปมาอยู่ในมือของแฮร์รี่ นัยน์ตาสีมรกตเหม่อมองมัน... นี้ถ้าเขามองหน้าซิเรียสได้แบบนี้ คงไม่ต้องทำให้ชายหนุ่มลำบากใจ...
เช้าวันรุ่งขึ้นก็คงหนีไม่พ้นเสียงของนางวีสลีย์ที่ตะโกนเรียกเด็ก ๆ ทุกคนให้ตื่นแฮร์รี่นับถือเธอจริง ๆ ที่ไม่เคยบ่นว่าเหนื่อยสักนิดเมื่อต้องต่อล่อต่อเถียงกับพวกวีสลีย์ทั้งหลาย ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงสถานีรถไฟ คริงครอสในเวลา 8 โมงครึ่งพอดีเหลืออีกครึ่งชั่วโมงรถไฟก็จะออกแล้ว
“เอ่อ....คุณนายวีสลีย์แล้วซิเรียสล่ะฮ่ะ?” แฮร์รี่ถามเมื่อเขาข้ามกำแพงกั้นผ่านมายังชาลชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่
“เอ๊ะ!? ฉันไม่เห็นเขาตั้งแต่เช้าแล้วจ๊ะ”
“เหรอฮ่ะ.....”
“ไม่เอาน่าแฮร์รี่ เขาก็คงมีงานของเขาแหละ เดี๋ยวคริสมาตร์ก็ได้เจอกันแล้ว” รอนปลอบ
“ขอบใจรอน......”
“ไปเตรียมตัวเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดเขาลากเพื่อนทั้งสองเพื่อจะได้ไปหาที่นั่งในรถไฟ
“เดี๋ยวก่อนเฮอร์ไมโอนี่!!”
“อะไรเหรอ?”
“คือฉันอยากอยู่นี้ต่ออีกหน่อย พวกนายไปจองที่ก่อนเลยล่ะกัน”
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะส่งยิ้มร้าให้อย่างรู้ความหมาย
“ตกลง” รอนพูดแล้วทั้งสองก็ก้าวขึ้นรถไฟไป
แฮร์รี่ยืนอยู่ที่เดิมเขามีความหวังนิด ๆ ว่าซิเรียสอาจจะมาหาเขาก็ได้แต่อาจจะมาช้าไปหน่อย เพราะนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้เห็นหน้าพ่อทูนหัวของเขาก่อนจะได้เห็นอีกครั้งในคริสมาสตร์ ซึ่งก็หลายเดินพอดู
“เฮ้ย~” เขาถอนหายใจทำหน้าผิดหวังนี้ซิเรียสคงจะไม่มาแน่ ๆ เพราะนี้ก็ใกล้จะ 9 โมงแล้วเหลืออีกแค่นาทีเดียวเอง
“แฮร์รี่!!” รอนเรียกพร้อมกับโพล่หน้ามาจากประตู
“เร็วเข้ารถไฟจะออกแล้ว!!”
แล้วเขาก็จำใจเดินขึ้นรถไฟตามรอนไป พลางนึกโกรธที่ชายหนุ่มไม่มาส่งเขาแต่ก็พยายามหาข้ออ้างว่าอาจจะเป็นเพราะไม่ว่างก็ได้ แต่เขาก็อดน้อยใจไม่ได้.........
“ทำไมทำหน้าอมทุกข์จังแฮร์รี่?” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“เอาอมอ่อยไอ่” รอนพูดพลางยื้นกบซ็อคโกแล็ตให้แฮร์รี่
“พอเลยรอน!!! เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวไร้สาระซะที!!”
รอนกลืนพายฟักทองลงคอก่อนจะตอบว่า “เมื่อไหร่ที่เธอสอบตกนั้นแหละ!!” ซึ่งมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้
“ฉันง่วง ถึงโรงเรียนแล้วปลุกด้วยนะ..........”
พวกเขาเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ของโรงเรียนฮอกวอตส์ตามปกติก่อนจะมาหยุดนั่งที่โต๊ะบ้านกริฟฟินดอร์
“ไงแฮร์รี่” ดีนถาม
“ไงดีน”
“นายรู้รึเปล่าว่าจะมีอาจารย์ใหม่มาแทนมาดามฮูต” เซมักพูดซึ่งดึงดูดความสนใจจากทุกคนเพราะตั้งแต่ที่แฮร์รี่เข้ามาเขาเห็นโต๊ะของมาดามฮูตนั้นว่างเปล่า
“ใครเหรอ?” รอนถาม
“ไม่รู้”
“อ้าว!!”
“แล้วมาดามฮูตไปไหนเหรอ?” แฮร์รี่ถามเขาชอบมาดามฮูตเพราะเธอสอนควิดดิชดีมากและก็ไม่มั่นใจว่าอาจารย์ใหม่ที่มาสอนนั้นจะดีกว่ารึเปล่า
“เห็นว่าตกไม้กวาด ตอนนี้อยู่ที่เซนมังโก”
“ว่าไงนะ!!”
ทุกคนเริ่มพูดคุยเสียงดังบางคนก็ซุบซิบเรื่องอาจารย์คนใหม่ บางคนก็ซุบซิบเรื่องของมาดามฮูต และที่สำคัญเกือบทั่วทั้งห้องต่างพูดถึงศาสตรย์จารย์คนใหม่ที่มาสนวิชาป้องกันตัวจากศาสต์มืด
“เงียบ ๆ” เสียงอันทรงพลังของดัมเบิลดอร์ทำให้ทั่วทั้งห้องโถงเงียบกริบ
“ฉันรู้ว่าพวกเธอคงคิดถึงกันมากเพราะไม่ได้เจอกันมาสองเดือน แต่อย่างไรเสียฉันก็ต้องขอพูดอะไรซักอย่างสองอย่างก่อนที่จะปล่อยให้พวกเธอสวาปามกับอาหาร” ชายชราเคราสีเงินพูดขึ้นเรียกเสียงหัวเราะจากเด็ก ๆ ทุกคนยกเว้นพวกสลิธีริน แต่เมื่อเขากมือขึ้นทุกอย่างในนั้นก็เงียบอีกครั้ง
“เอาล่ะอย่างแรกเลย คือขอต้อนรับศาสตราจารย์โดโรเรจ อัมบริจ ปรัดอาวุโสจากกระทรวงเวทยมนต์ที่ได้ให้เกรียติมาเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด” หญิงสาววัยกลางคนยืนคนซึ่งแฮร์รี่เดาไม่ออกเลยว่าเธอได้ยืนขึ้นหรือเปล่าเพราะไม่ว่าจะนั่งหรือยืนมันก็ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่นัก เธอสวมชุมสีชมพูใบหน้าเหี้ยวย่นนั้นส่งยิ้มหวานไปให้ทุกคน
ทุกคนปรบมือดังเพื่อต้อนรับอาจารย์คนใหม่
“และเนื่องจากว่ามาดามฮูตของเราได้รับอุบัติเหตุนิดหน่อย เลยทำให้มาสอนไม่ได้ ถึงอย่างราเสียเราก็จัดอาจารย์ใหม่มาให้พวกเธอแล้ว รับรองว่าพวกเธอได้เรียนกันอย่างสนุกแน่ ขอต้อนรับ...” ดัมเบิลดอร์หยุดกลางคันเมื่อเขามองไปที่เก้าอี้แล้วมันว่างเปล่า
“เขายังไม่มาเหรอ?”
“ชูว์” เฮอร์ไมโอนี่เอามือจู่ปากเพื่อส่งสัญญานให้รอนเงียบ
“อือ..........ส่งสัยอาจารย์ใหม่ของเราจะติดภาระอาจจะมาสายหน่อย”
“ขอโทษครับศาสตราจารย์ ผมมาแล้ว” ชายหนุ่มร่างสูงรีบวิ่งมาที่โต๊ะอาจารย์
แฮร์รี่ที่กำลังดื่มน้ำฟักทองอยู่สำลักทันที!!
“พอดีงานที่คุณให้ผมไปมันเสร็จช้านะครับ” ชายหนุ่มพูดผมสีดำของเขาสั้นถึงต้นคอใบหน้าคมเข้มนั้นโชคไปด้วยเหงื่อ...
“เอาล่ะ ๆ ยังไงก็ต้องขอต้อนรับศาสตราจารย์.........”
“ซิเรียส!!!!” และโดยที่ดัมเบิลดอร์ยังกล่าวไม่จบแฮร์รี่ก็โผล่พราวลุกจากโต๊ะทันทีเด็กหนุ่มเรียกชื่อพ่อทูนหัวของเขาซะดังจนคนทั้งห้องโถงหันกลับมาจ้องเขาตาเป็นมัน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น