คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12
Chapter 12
ตลอดเวลาที่เรียนในฮอกวอตส์แฮร์รี่ไม่เคยคิดว่าสเนปจะญาติดีกับเขา ไม่เคยคิดหรอก เพราะตั้งแต่แรกพบ สายตาที่บ่งบอกถึงความเกลียดชังของชายหนุ่มที่มีต่อเขามันฝั่งใจ คำพูด คำดูถูก ดูหมิ่น ชายคนนั้นไม่เคยทำดีกับเขา มีแต่จะคอยซ้ำเติมให้เขาเจ็บช้ำใจอยู่ร่ำไป แล้วทำไม... ชายคนที่ยืนอยู่ข้างเขาตอนนี้ถึงได้มองเขาด้วยแววตาที่อ่อนโยนนัก... ทำไม?
“ศาสตราจารย์!!” แฮร์รี่เรียกสติตัวเองกลับคืน ก่อนจะลุกพรึบจากเตียงคนไข้ สเนปมองเขาด้วยแววตาที่ตื่นตนกแบบที่แฮร์รี่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่แล้วก็เหมือนกับเขาจะตาฝาดไปเมื่อแววตานั้นกลับเย็นชาเช่นเดิม
“อย่าเข้าใจผิดนะพอตเตอร์ ฉันก็แค่แวะมาดูว่ายาสูตรใหม่ของเขาใช้ได้ดีแค่ไหน ฉันกำลังต้องการทดลองยาใหม่แล้วก็มีหนูทดลองมาพอดี ต้องขอบใจเธอจริงๆ” สเนปกล่าวด้วยน้ำเสียงเหยียดเช่นเคย
แฮร์รี่สลัดภาพในความทรงจำเมื่อครู่ออกไปทันทีเมื่อฟังคำพูดของชายหนุ่ม ที่แท้เขาก็เป็นแค่หนูทดลองสินะ เชอะ! มันน่าเจ็บใจจริงๆ
“งั้นก็ต้องขอบคุณอาจารย์มากนะครับ ยาของอาจารย์ช่วยได้ดีมาก แต่ว่าตอนนี้ผมต้องการจะนอนพักผ่อน เชิญอาจารย์กลับไปเถอะครับ เพราะยังไงซะอาจารย์ก็ไม่ประสงค์จะเฝ้าไข้ผมอยู่แล้ว” เด็กหนุ่มพูดเป็นเชิงไล่ให้ชายหนุ่มออกไปด้วยวลีที่เพราะที่สุด เขายังไม่อยากมีเรื่องกับสเนปตอนที่ยังขยับตัวไม่ค่อยจะได้
“ปากดีนักนะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น แต่แฮร์รี่ไม่ใส่ใจจะฟัง เด็กหนุ่มเอนตัวลง ก่อนจะหลับตาลง ในความเป็นจริงคือ เขาหลับมาแล้วเกือบสิบชั่วโมงเต็มๆ!! ไม่มีทางที่เขาจะหลับต่อได้อีก แต่ถ้าเขาไม่หลับก็จะต้องทนเห็นหน้าสเนป แค่หายใจร่วมกันในห้องเดียวกันก็จะแย่อยู่แล้ว ให้ตายสิ!!
แล้วทำไมสเนปไม่ออกไปซักทีนะ!!
เด็กหนุ่มตะโกนในใจ เขาไม่ได้ยินเสียงเดิน หรือเสียงประตู ก็แปลว่าชายหนุ่มยังอยู่ในห้องนี้ นี้เขาไล่ทางอ้อมแล้วนะ ทำไมยังไม่ออกไปอีก!!!
แฮร์รี่ค่อยเปิดเปลือกตาออกเล็กน้อย ก่อนจะเสมองไปทางที่สเนปยืน พบว่าชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน แถมยังมองมาที่เขาเช่นเดิม เท่านั้นแหละ แฮร์รี่ก็รีบหลับตาลงทันที!
แย่ชะมัด!! แย่ที่สุด!!! ออกไปซักทีเซ่!!!
แฮร์รี่ตะโกนไล่อยู่ในใจอย่างบ้าคลั้ง
เหมือนชายหนุ่มจะรู้ เขากระตุกยิ้มบางๆ ที่ริมฝีปากเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่ม เขารู้หรอกว่าเจ้าเด็กแสบนี้ไม่ได้หลับ ถึงจะพยายามหลับยังไงก็คงหลับไม่ลงหรอก เล่นหลับไปตั้งหลายชั่วโมง แล้วก็ไอ้คิ้วที่ขมวดแทบจะผูกเป็นปมนั้น ดูจะพยายามกับการนอนให้หลับเสียเหลือเกิน...
คงจะรอให้เขาออกไปก่อนสินะ...
สเนปคิด ก่อนจะนึกขำในใจ เขาทำท่าเดินเสียงดังเพื่อให้คนที่รอเงี่ยหูฟังอยู่ได้ยินชัดเจนก่อนจะใช้เวทย์มนต์เปิดและปิดประตูลง เท่านั้นแหละคนที่หลับอยู่อย่างเคร่งเครียดเมื่อครู่ก็ลุกขึ้นพร้อมกับส่งเสียงอย่างดีใจทันที
“ไชโยออกไปแล้ว!!!!” แฮร์รี่ชู้มือขึ้นสองข้างเมื่อรับรู้ได้ว่าศัตรูตัวฉกาจอันดับ 2 ออกไปจากห้องแล้ว...
“หนวกหูพอตเตอร์!!! ที่คิดว่าที่นี้เป็นสนามควิดดิชรึไง ถึงได้แหกปากลั่น!!!” น้ำเสียงเข้มแฝงไปด้วยอำนาจดังขึ้นทำเอารอยยิ้มของเด็กหนุ่มหายวับไปกับตา เหงื่อเม็ดใหญ่ซึมออกตามร่างกาย ก่อนจะหันไปตามต้นเสียง
เฮ้ย!!
ได้ไงอ่ะ!!
“เฮ้ย!! อ๊ะ!! เอ่อ... ทำไมอาจารย์มาอยู่ที่นี้!!? ก็เมื่อกี้... ออกไป....ล่ะ...แล้วทำไม...?” แฮร์รี่พยายามข่มเสียงไม่ให้ดูตกใจเกินไป นี้มันเป็นไปได้ยังไงกัน ก็เขาได้ยินกับหูว่าสเนปเปิดประตูออกไปแล้ว
“อ่อนหัด! เธอคิดว่าฉันเป็นมัลเกิ้ลรึไงพอตเตอร์...” ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงของเด็กหนุ่ม แฮร์รี่มองมาทางเขาอย่างระแวดระวัง
“อา...” นี้สินะที่เขาว่าถ้าไม่เห็นกับตาอย่าเชื่อเด็ดขาด!!!
“มาดามพรอมฟรีย์บอกให้ฉันเฝ้าไข้เธอจนกว่าหล่อนจะกลับมา” สเนปบอกถึงเหตุผลที่เขามาอยู่ที่นี้ ซึ่งมันไม่ใช่สักนิดเพราะมาดามพรอมฟรีย์บอกให้เขาเฝ้าห้องพยาบาล ไม่ใช่เฝ้าคนไข้...
“มาดามพรอมฟรีย์ไปไหนครับ?”
“ไม่ใช่เรื่องของเธอ นอนลงไปซะ แล้วก็อย่ามาชวนฉันคุยอีก แค่อยู่ในห้องกับเด็กอย่างเธอฉันก็รู้สึกแย่อยู่แล้ว!!”
แค่นั้นแฮร์รี่ก็ไม่คิดจะถามอะไรสเนปอีก น่าเจ็บใจนัก คนที่ต้องพูดแบบนั้นมันเขาต่างหาก!! เด็กหนุ่มคิดก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างแรงด้วยความโมโห แต่มันไม่ช่วยอะไรเลยนอกจากทำให้เขาเจ็บตัวจากพิษไข้เท่านั้นแหละ
ให้ตายสิ!!! ทำไมเขาถึงได้ซวยนักนะ นอกจากจะเป็นไข้หวัดติดต่อ นอนหมกในห้องนี้ตั้ง 3 วัน ไม่ได้คุยกับเพื่อน แล้วตั้งมาอยู่ใกล้ปิศาจเลือดเย็นอย่างสเนปอีกเหรอเนี้ย!!!
“... คุณเข้ามาแบบนี้ไม่กลัวติดหวัดกับผมรึไง...?” แฮร์รี่ถามออกไปเพราะทนเงียบต่อไปไม่ไหว ซึ่งจริงๆ แล้วเขาก็อยากรู้มากๆ เพราะมาดามพรอมฟรีย์ยังไม่อยากเข้าใกล้เขาเท่าไหร่แค่เฉพาะตอนเอายามาให้เท่านั้น แต่ทำไมสเนปถึงต้องมาอยู่ในห้องเดียวกับเขาด้วย แค่อยากจะรู้ว่าผลของการใช้ยาเป็นยังไงงั้นเหรอ? แค่นั้นจริงๆ เหรอ สเนปเองก็เห็นแล้วหนิ แล้วทำไมยังไม่ออกไปอีก... ต้องการอะไรกันแน่นะ... แฮร์รี่ไม่เคยเข้าใจสเนป และเขาไม่มีทางเข้าใจ ไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำ... แต่ตอนนี้เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไม... เขาถึงอยากเข้าใจในตัวสเนปขึ้นมา...
“ฉันไม่ได้อ่อนแออย่างเธอนี้พอตเตอร์” เขากล่าวพลางยิ้มเยาะส่งมาให้ แฮร์รี่สะบัดหน้าหนีทันที เขาไม่ควรถามออกไปเลย สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องดูถูกเขานั้นแหละ... เขาน่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่ก็ยังถาม... แฮร์รี่ไม่เข้าใจตัวเอง เขากำลังคาดหวังอะไรจากสเนปอยู่กันแน่...
เด็กหนุ่มหลุบตาลงก่อนจะหันไปมองทางชายหนุ่ม สเนปนั่งกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง ทั้งๆ ที่ภาพภายนอกดูสวยงามแท้ๆ แต่ทำไมต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นด้วยนะ... แฮร์รี่คิด ก่อนจะต้องหันหน้าหนีทันทีเมื่อชายหนุ่มหันกลับมาทางเขา
เฮ้ย~ เกือบไป...
นี้เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่แฮร์รี่ไม่เข้าใจตนเอง... ตอนนี้เขาได้ปัญหาใหญ่มาเพิ่มอีกหนึ่งข้อแล้วล่ะ...?
ดวงตาคมกริบมองไปทางเด็กหนุ่มซึ่งแกล้งทำเป็นหลับอีกแล้ว เขาไม่ควรมาอยู่ที่นี้ ชายหนุ่มบอกตัวเองอย่างนั้น แต่เขาทำใจลุกแล้วเดินจากไปไม่ได้ นั้นเขารู้เหตุผลดี แต่ไม่อยากนึกถึงมัน... เขาไล่สายตาไปทั่วร่างของเด็กหนุ่มก่อนจะสะดุดที่ข้อมือบางซึ่งยังแดงช้ำเป็นรอยนิ้วมือ ชายหนุ่มรู้สึกผิดขึ้นมาทันที...
และโดยที่ไม่รู้ตัวเขาเอื้อมมือไปจับที่ข้อมือนั้น แฮร์รี่สะดุ้ง เด็กหนุ่มชักมือกลับตามสัญชาตญาณแต่ชายหนุ่มคว้าไว้ทัน เขาลุกจากเก้าอี้ก่อนจะยกมือเด็กหนุ่มขึ้นมาดูใกล้ๆ
“ทำไมไม่ใส่ยา?” เขาถาม ถึงแม้จะแค่รอยบีบแต่ถ้ามันอักเสบขึ้นมาก็ทำให้เจ็บเจียนตายได้ แล้วที่สำคัญถ้าหากใช้ยามันก็น่าจะหายไปแล้ว แต่รอยแผลยังคงอยู่...
แฮร์รี่มองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ แต่พอนึกได้ว่ารอยแผลนี้เขาได้มายังไงดวงตาสีมรกตก็แข็งกร้าวขึ้นทันที!
“ไม่จำเป็นนี้ครับ แล้วที่สำคัญมันก็ไม่เกี่ยวกับอาจารย์ด้วย ผมว่าอาจารย์น่าจะดี....”
“ฉันถามว่าทำไมไม่ใส่ยา!!!” ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังทำให้แฮร์รี่สะดุ้งไปด้วย เด็กหนุ่มพยายามใจแข็งไม่เกรงกลัวต่อเสียงตะโกนเมื่อครู่
“แล้วมันเรื่องอะไรของคุณเล่า! มาตะคอกใส่ผมทำไม! ผมจะใส่ไม่ใส่มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณหนิ คุณเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้มันเกิดขึ้นน่ะ!!” เด็กหนุ่มพูดเสียงดัง ก่อนจะพลิกกายนอนตะแคงและดึงผ้าห่มคลุมหัว
บ้าเอ้ย!! ตัวเองเป็นคนทำแท้ๆ คนอะไรแย่ที่สุดเลย!! แย่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
สเนปมองเด็กหนุ่มภายใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างหัวเสีย ไอ้เด็กบ้าเอ้ย! คนอุตสาเป็นห่วงยังทำหยิ่งอีก!
“เด็กบ้าเอ้ย!!!” เขาสบถอย่างหัวเสียก่อนจะกระทืบเท้าเดินออกจากห้องไป พร้อมกับปิดประตูเสียงดังลั่น แฮร์รี่เลิกผ้าห่มขึ้นทันที พลางมองไปที่ประตู ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องหาร่างของชายหนุ่ม แต่ก็ไม่พบ...
เด็กหนุ่มถอนหายใจ... ในที่สุดก็ไปได้สักที รู้งี้ตวาทใส่ตั้งแต่ทีแรกก็ดีหรอก แฮร์รี่คิด ก่อนจะเอนตัวลงนอนอย่างมีความสุข... แต่ภายในลึกๆ แล้วกลับรู้สึกผิดหวัง....
หลังจากที่สเนปออกไปมาดามพรอมฟรีย์ก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดยาสำหรับเขา ซึ่งยาที่ว่าก็ยาของสเนปนั้นแหละ แฮร์รี่ทำใจอยู่นานเพราะเขาคิดถึงคำพูดที่ว่าสเนปเห็นเขาเป็นหนูลองยา... แต่สุดท้ายเด็กหนุ่มก็ต้องดื่มเข้าไปเพราะทนต่อสายตาขมขู่ของมาดามพรอมฟรีย์ไม่ไหว
“เอ่อ...”
“ว่าไงพอตเตอร์?”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร...”
มาดามพรอมฟรีย์มองเขาอย่างงงๆ ก่อนจะออกจากห้องไป แฮร์รี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จริงๆ แล้วเขาจะขอยาเพื่อรักษาข้อมือของเขา แฮร์รี่รู้ว่าแผลแค่นี้แค่กินยาของมาดามพรอมฟรีย์คืนเดียวก็หาย แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่เอ่ยปากขอนะ... แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้มันก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากแล้วหนิ... เด็กหนุ่มเอนตัวลงนอนอีกครั้งด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย สุดท้ายก็เผลอหลับไปเพราะฤทธิ์ยา...
“ไงค่ะ ศาสตราจารย์สเนป ขอบคุณที่ช่วยดูแลห้องพยาบาลค่ะ” มาดามพรอมฟรีย์เอ่ยขึ้นกับชายร่างสูงสง่าซึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพยาบาล
“ด้วยความยินดีครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ” ชายหนุ่มบอก
“เชิญค่ะ... อ๊ะ! จริงสิ ขอบคุณสำหรับยานะค่ะ ดูเหมือนคุณจะรู้ว่าพอตเตอร์มีปัญหาเรื่องการนอนหลับตอนกลางคืน คุณเลยปรุงยาพร้อมกับใส่ยานอนหลับไปด้วยสินะค่ะ” หล่อนกล่าวอย่างรู้ทัน ชายหนุ่มหันควับมาที่พยาบาลวัยกลางคนทันที
“คุณพูดเรื่องอะไรกัน ผมก็แค่ทำตามสูตรที่บอกไว้ แล้วอีกอย่างผมจะไปรู้ถึงปัญหาของพอตเตอร์ได้ไง”
“ฮ่ะๆ นั้นสินะค่ะ...”
“ขอตัวครับ...” เขากล่าวแล้วก็เดินจากไปทันที
มาดามพรอมฟรีย์คลี่ยิ้มบางๆ ทำไมหล่อนจะไม่รู้ล่ะ แค่สายตาที่มองแฮร์รี่หล่อนก็รู้แล้วว่าศาสตราจารย์สเนปแห่งบ้านสริธีรินนั้นห่วงเด็กหนุ่มตัวเล็กนั้นมากแค่ไหน แต่ที่หล่อนไม่เข้าใจก็คือ... ทำไมจะต้องแสดงท่าทีที่ขัดกับใจตัวเองอย่างนั้นนะ...
ความมืดปกคลุมไปทั่วห้องมีเพียงแสงสว่างลางๆ จากดวงจันทร์ที่ส่องผ่านเงาต้นไม้เข้ามาในห้องพยาบาล ร่างเล็กนอนขดกายพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงอกเพื่อบรรเทาอากาศซึ่งเย็นลง หรืออาจจะเป็นเพราะอุณหภูมิในร่างกายกันแน่ที่เย็นลง แฮร์รี่รู้สึกปวดไปทุกส่วนของร่างกาย เขาทรมานพยายามตื่นขึ้น แต่ไม่ยิ่งพยายามก็ยิ่งทรมานมากยิ่งขึ้น เขาตื่นไม่ได้! ราวกับมีคนพยายามข่มหน้าอกเขาเอาไว้ ลมหายใจเริ่มติดขัด เขาไม่เคยกลัวอะไรมากมายขนาดนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขากลัว แต่มันมากมาย มากกว่าตอนที่ประจันหน้ากับ โวลเดอมอร์ มากกว่าตอนที่อยู่ต่อหน้าสเนป เขากำลังเผชิญหน้ากับความตาย!!!
ขณะที่เขากำลังดิ้นพล่านด้วยความทรมานอยู่นั้นก็สัมผัสได้ถึงน้ำเย็นๆ ที่หยดลงที่ริมฝีปาก เด็กหนุ่มพยายามไม่กลืนลง แต่เขาคายออกไมได้เหมือนมีใครกำลังอุดปากเขาอยู่!! มือเล็กยกขึ้นคว้านหาต้นตอก่อนจะถูกรวบเอาไว้ เขาสะดุ้งสุดตัวพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ
ไม่เป็นไร... ฉันจะช่วยเธอเอง... ฉันจะช่วยเธอแฮร์รี่...
น้ำเสียงทุ้มแสนอ่อนโยนกระซิบแผ่วเบาข้างใบหู... ใครกันนะ... ทำไมถึงได้อบอุ่นมากมายขนาดนี้... อาการปวดเหมือนจะหายไปในทันที แฮร์รี่หยุดชะงัก เขาพยายามลืมตาขึ้นแต่มันทำได้ยากเหลือเกิน แม้ความเจ็บปวดจะหายไปแล้วแต่ความอ่อนเพลียเข้ามาแทนที เขาแทบไม่มีแรงพอจะขยับปากด้วยซ้ำ สิ่งที่เขาทำได้คือจับมือหยาบกระด้างที่แสนเยือกเย็นแต่กลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาด ก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบลงพร้อมกับถอยคำสุดท้าย...
ฝันดี... เด็กน้อย...
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานด้วยความรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก...
เจ้าเด็กนั้น! คิดไว้แล้วเชียวว่าเจ้าเด็กอวดดีนั้นต้องไม่ทานยารักษาแผลที่ข้อมือนั้นแน่ๆ และด้วยความเป็นห่วงทำให้เขาทำอะไรก็ไม่เป็นอันสำเร็จ ขนาดจะนอนก็ยังเห็นภาพเจ้าเด็กนั้น ในที่สุดเขาก็ต้องแอบย่องเข้าไปห้องพยาบาลเพื่อไปดู และก็เหมือนที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด แผลที่ข้อมือเกิดอักเสบแล้วเจ้าตัวก็ดันเป็นไข้หวัดจึงทำให้ไข้ขึ้นสูงขนาดนั้น ถ้าหากเขาไปไม่ได้ทันล่ะก็มีหวังเจ้าหนูนั้นได้ไปเฝ้ายมบาลแล้ว! คิดแล้วมันก็น่าโมโหจริงๆ ทั้งโมโหเด็กดื้อที่ไม่ยอมกินยาหรือตัวเองกันแน่ที่เป็นห่วงจนแทบคลั่ง!
ให้ตายเถอะ! เป็นแบบนี้บ่อยๆ มีหวังเขาต้องประสาทกินแน่ๆ
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง แล้วความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว เป็นภาพตอนที่เด็กหนุ่มที่จับมือเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย... ก็ทำให้กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่ และตอนที่สัมผัสกับริมฝีปางงามคู่นั้น... รสสัมผัสหอมหวานนุ่มนวลน่าทนุทนอมนั้นตราตรึงในหัวใจคนอย่างเขาตลอดไป...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อา... เบลอครับพี่น้อง คือว่าตอนนี้มันมัวสุดๆ! แบบว่าพิมพ์ในนี้เลย ถ้ามีคำผิดก็ช่วยบอกด้วยนะงับ เราจะได้จัดการแก้ไข
สำหรับตอนนี้รู้สึกว่าสเนปจะทำแต้มไปเยอะที่เดียว 555+ เอาน่าๆ ซิเริยสออกเยอะแล้ว ออกตั้งแต่ตอนแรกเลยด้วย ส่วนเดรโก นายเป็นพระรองอันดับ 2 เพราะงั้นรอไปก่อนนะจ๊ะ อิอิ
ความคิดเห็น