คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10
Chapter 10
ช่วงบายของวันนี้ มันช่างเป็นวันที่ดีเสียนี้กระไรหลังจากที่ต้องทนทุกข์ทรมาณ นี้ล่ะน้า... หลังพายุฝนฟ้าก็จะสร่าง... จะด้วยเหตุอันใดนั้นแฮร์รี่ก็ไม่อาจทราบได้ว่าทำไมวันนี้บรรดาอาจารย์ถึงขาดสอนกับ อาจจะเป็นธุระที่สำคัญมากๆ ไม่งั้นคงไม่ทำให้ศาสตราจารย์มัลกอนนากัลจอมเฮี้ยบขาดในชั่วโมงนี้ ตั้งแต่เข้าเรียนมาปีหนึ่งจนถึงบัดเดี๋ยวนี้ ไม่เคยมีสักครั้งที่ศาสตราจารย์มัลกอนนากัลจะขาด มันยากพอๆ กับการที่สเนปจะญาติดีกับเขานั้นแหละ
ทั้งแฮร์รี่และเด็กบ้านกริฟฟินดอร์กับเรเวนคลอแทบจะกรี๊ดออกมากดังๆ ส่วนคนที่กรี๊ดไม่ออกนั้นคงไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร แต่กระนั้นแล้ว แฮร์รี่นับถือในความพยายามอย่างยิ่งของอาจารย์ประจำบ้านคนนี้มาก เพราะขนาดติดธุระยังอุตสาสั่งงานไว้เพียบ และไม่ยอมปล่อยให้นักเรียนอยู่กันเองในห้องเพียงลำพัง โดยมีคำสั่งให้โยกย้ายที่เรียนไปเป็นห้องสมุด ซึ่งจะอยู่ในความดูแลของมาดามพินซ์เจ้าระเบียบ... นับเป็นความคิดที่ฉลาดมากๆ
แม้จะได้งานมาเยอะเป็นสามเท่าของรายงานที่ยังค้างคาอยู่ แต่แฮร์รี่ก็คิดว่านี้เป็นฤกษ์งามยามดี และแฮร์รี่ก็แอบหวังว่าชั่วโมงต่อไป... ปรุงยากับสเนป ไม่แน่บางที่สเนปอาจจะไม่อยู่ก็ได้ อาจจะไม่ชัวร์แต่เปอร์เซ็นต์ที่แฮร์รี่ตั้งไว้ก็สูงมาก!
“วันนี้มันอะไรกันนะ ช่างเป็นวันที่เยี่ยมยอดอะไรอย่างนี้ นี้ถ้าฮอกวอตส์เป็นแบบนี้ทุกวัน สวรรค์ก็อยู่ใกล้ๆ นี้เอง” รอนพูดขึ้นขณะเดินหาหนังสือทำรายงานแอนนิเมจัสของมัลกอนนากัล
“นรกล่ะสิไม่ว่า! ถ้าฮอกวอตส์เป็นแบบนี้ทุกวัน ฉันก็ขอตายดีกว่า!!” เป็นอีกครั้งที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่เห็นด้วยกับรอน มันน่าแปลกที่นิสัยของทั้งสองแตกต่างกันแบบหน้ามือหลังมือ แต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ แต่สำหรับแฮร์รี่แล้ว ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองนิสัยยังไง แต่เด็กหนุ่มก็ดูจะเข้ากับเพื่อนทั้งสองได้ดี แม้บางครั้งก็มักจะเห็นด้วยกับรอนอยู่บ่อยๆ
“ฉันว่ารอนพูดถูกนะเฮอร์ไมโอนี่...” แฮร์รี่พูด แต่พอสัมผัสได้ถึงสายตาคมกริบของเด็กสาว ก็รีบแก้ต่างขึ้นมาทันที “เอ่อ... ฉันหมายถึง... บางทีก็ใช่ว่าจะดีเสมอไปหนิ ถ้าอาจารย์ทุกคนหยุดทุกวัน การบ้านพวกเรามันต้องมากเป็นสามสี่เท่าแน่ เนอะ...”
“อืม... ก็จริงแฮะ” รอนเริ่มจะเห็นด้วยกับความคิดนี้ แต่ก็อย่างว่าแหละ ถ้าให้เลือกการบ้านเยอะๆ กับการที่จะต้องมาฟังการบ่นเทศนาของบรรดาอาจารย์แก่ๆ ทั้งหลาย รอน วีสลีย์จะเลือกอะไรก็รู้ๆ กันอยู่...
“เห็นไหม!” เด็กสาวผมฟูพูดด้วยน้ำเสียงยินดี ทำให้เด็กหนุ่มผมแดงอดเบ้ปากใส่ไม่ได้ นานๆ ครั้งที่แฮร์รี่จะเห็นด้วยกับเฮอร์ไมโอนี่ ทำแบบนี้ก็ท่าจะดีแฮะ เห็นด้วยกับรอนที่ไหร่ทั้งสองเป็นต้องทะเลาะกันทุกครั้งไป บางทีครั้งหน้าเขาอาจจะอยู่ฝ่ายเฮอร์ไมโอนี่บ่อยๆ
“ฉันว่าฉันเอาเล่มนี้แหละ ฉันจะไปหาข้อมูลรายงานของศาสตราจารย์ฟิกวิตต่อพวกนายไปรอกันที่โต๊ะแล้วกัน” เด็กหนุ่มเรือนผมสีดำนิลเอ่ยขึ้นก่อนจะยื่นหนังสือปกหนาเล่มใหญ่ให้รอน “ฝากยืมด้วย”
“โอเค งั้นฉันฝากนายหาเผื่อฉันด้วยแล้วกัน ฉันยังไม่ถึงไหนเลย”
“ทำไมเธอไม่ไปหาเองล่ะ โรนัลด์?”
“เฉยเถอะเฮอร์ไมโอนี่! ทำไมเธอชอบขัดฉันทุกทีเลยนะ”
“ก็เธอทำผิด ฉันก็ต้องขัดสิย่ะ!”
“เอาเถอะๆ เฮอร์ไมโอนี่ ไม่เป็นไหร่หรอก ยังไงฉันก็ต้องหาอยู่แล้ว หาเผื่อรอนด้วยคงไม่นักหนาสาหัสอะไร” แฮร์รี่รีบพูดก่อนที่ทั้งสองจะทะเลาะกันจนมาดามพินซ์ออกมาจับหิ้วออกจากห้องสมุดเสียก่อน
รอนยักไหล่อย่างผู้ชนะ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่เชิดใส่ก่อนจะกระแทกเท้าเดินหนีไปเพื่อไปยืมหนังสือ
“ฉันว่านับวันเธออารมณ์ยิ่งร้ายนะ นายว่างั้นไหม?” เด็กหนุ่มร่างสูงพูดขึ้นเมื่อลับสายตาเด็กสาวหัวข้อนินทา
“นายก็ด้วยนะ บอกไว้เผื่อนายไม่รู้ตัว... ไปล่ะ” แฮร์รี่พูดพลางยิ้มหวานก่อนจะเดินจากไป เด็กหนุ่มผมแดงรู้สึกงงกับคำพูดของเพื่อนสนิท แต่คนอย่างรอน วีสลีย์ เรื่องไม่เข้าใจก็ช่างหัวมันอยู่แล้ว!
ไม่ใช่ครั้งแรกที่แฮร์รี่รู้สึกว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่แอบชอบกันรึเปล่า ตลอดเวลาแม้แฮร์รี่จะไม่ใช่คนที่ได้รับความรักอย่างอบอุ่นจากครอบครัว หรือไม่เคยมีแฟนเลย แต่เขาก็พอจะรู้จักว่าคนที่รักมากมักจะแสดงออกยังไง รอนเป็นเด็กปากแข็งเฉพาะเรื่องเฮอร์ไมโอนี่ เด็กหนุ่มไม่เคยชมเฮอร์ไมโอนี่เลยซักครั้ง ทั้งๆ ที่ ในสายตาแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ก็เป็นผู้หญิงที่สวยและฉลาด เป็นคนทีเพอร์เฟ็คมากๆ คนหนึ่ง การแสดงออกก็แข็งกระด้าง ไม่ว่าเรื่องอะไรรอนก็มักจะมีความเห็นต่างจากเฮอร์ไมโอนี่ไปซะทุกอย่างแม้แต่เรื่องที่ไม่ควร ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความตั้งแต่หรือความเห็นของรอนเป็นแบบนั้นจริงๆ รึเปล่าแฮร์รี่ก็ไม่อาจรู้ได้ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ ดูเธอจะสนใจรอนมากกว่าใครๆ อาจจะเป็นเพราะเป็นเพื่อนสนิทกันมากนานรึเปล่า แต่แฮร์รี่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ที่สำคัญสายตาที่ทั้งสองมองกันไม่ใช่สายตาที่แฮร์รี่มองทั้งสองแน่นอน
บางที่ตอนนี้ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่อาจจะไม่รู้ตัว หรือว่าอาจจะรู้ตัวแล้วแต่ไม่ต้องการให้เขารู้ก็เลยทำเป็นไม่มีอะไรก็ได้ ถ้าหากว่าแฮร์รี่คิดไม่ผิด ถ้าหากว่าทั้งสองคนใจตรงกัน เป็นแบบนั้นก็คงจะดีไม่น้อย...
แฮร์รี่เดินมาหยุดที่ชั้นว่างหนังสือเวทย์มนต์คาถา ไม่แน่ใจว่าเขามาถึงเมื่อไหร่ เพราะเขามัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่กระมังเลยทำให้หลงลืมเรื่องอื่นไป ยังแปลกใจอยู่เลยว่าเขามาถึงที่ได้ยังไง
“อืม... รีบหาแล้วรีบไปทำดีกว่า แต่ว่านะ... ยังไงซะคืนนี้ก็ว่างนี้นะ ยังไงมันก็ต้องเสร็จทันอยู่แล้วล่ะน้า” เด็กหนุ่มพูดพลางยิ้มกับตัวเอง เมื่อนึกถึงเรื่องที่คุยกับซิเรียสเมื่อตอนเช้า พลางคิดในใจว่าซิเรียสจะทำสำเร็จรึเปล่านะ แต่ซิเรียส แบล็คซะอย่าง พ่อทูนหัวของเขาเก่งกว่าใครๆ อยู่แล้ว
แฮร์รี่ใช้เวลาเลือกหนังสือไม่นาน นับเป็นโชคอีกแล้วที่หนังสือที่เก็บข้อมูลเกี่ยวกับเวทย์มนต์ในยุค 80 มีเยอะมาก สงสัยมันคงจะสำคัญสุดๆ ล่ะมั้ง เด็กหนุ่มหยิบมาสองเล่มก่อนจะเดินไปหารอนกับเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งสองกำลังทำรายงานกันอยู่บนโต๊ะ น่าแปลกที่รอนไม่หลับ
“ทำถึงไหนแล้วเหรอ?” เด็กหนุ่มถามเสียงเบาก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างรอน
“ฉันได้ไม่ถึงครึ่งหรอก แต่เฮอร์ไมโอนี่เสร็จแล้วล่ะ เธอกำลังทำของมัลกอนนากัลเมื่อกี้นี้เอง” รอนตอบ ก่อนจะลงมือจัดการกับรายงานต่อ
“อืม” แฮร์รี่พยักหน้า พลางนึกสงสัย ปกติ... เอ่อ ไม่สิ ทุกครั้งรอนจะต้องร้องโอดครวญ ทำหน้าง่วงหง่าวหายนอน ไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ดูตั้งใจดีจัง แต่แฮร์รี่ก็มีเวลาคิดไม่มาก เพราะรายงานของเขายังไม่เริ่มทำเลยซักหน้า เด็กหนุ่มจึงรีบเปิดหนังสืออ่านแล้วใช้ปากกาขนนกเขียนหัวข้อลงบนกระดาษ...
สองชั่วโมงที่แฮร์รี่นั่งทำรายงาน แต่เขาก็ยังทำไม่เสร็จ รอนเองก็เช่นกัน เด็กหนุ่มทั้งสองถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนี้แฮร์รี่เริ่มจะรู้แล้วว่าการที่อาจารย์ไม่อยู่มันเป็นแบบนี้นี้เอง ทรมาณเสียจนข้อมือเข็ด เมื่อออดดังเป็นสัญญาณหมดชั่วโมงเรียนนี้แล้ว หัวใจของแฮร์รี่ก็เริ่มเต้นแรง เขาภาวนาอย่างยิ่งให้สเนปไม่อยู่
เด็กนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ต่างก็รีบเก็บของกันอย่างรวดเร็ว เพราะคุกใต้ดินกับห้องสมุดอยู่ไกลกันมาก แม้จะคาดการณ์ว่าสเนปอาจไม่อยู่ก็ได้ แต่ก็แค่คาดการณ์ เพราะทุกอย่างมันไม่แน่ไม่นอนเสมอไป เกิดไปช้าแล้วสเนปยืนรออยู่ที่หน้าประตูพอดี มีหวังบ้านของพวกเขาชวดบ้านดีเด่นแน่!
ความหวังของแฮร์รี่ถ้าจะว่าให้ถูกก็คือ ความหวังของเด็กนักเรียนทุกคนจบลงเมื่อมาถึงคุกใต้ดิน สถานที่เรียนปรุงยา เมื่อเจ้าของผ้าคลุมยาวสีดำถมึนเจ้าของดวงตาคมกริบดั่งเหยี่ยวยืนกอดอกอยู่หน้าชั้นเรียน โชคดีที่พวกเขารีบมา ไม่งั้น... คงไม่ต้องบอก
“เฮ้ย... คงไม่มีสักวันที่สเนปจะหยุด” รอนกระซิบก่อนจะนั่งลง แฮร์รี่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
แฮร์รี่รับรู้ถึงสายตาของสเนปที่จ้องมายังเขา ทำไมนะหรือ? ก็คนที่จ้องเขาแล้วความรู้สึกราวกับอยู่ขั้วโลกเหนือมันมีอยู่แค่คนเดียวในโลกนะซิ ตั้งแต่เข้าเรียนแล้ว อาจจะเป็นตอนที่อยู่หน้าประตูเลยก็ได้มั้ง เด็กหนุ่มไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตาด้วยอย่างที่ผ่านมา เขาไม่แน่ใจว่าซิเรียสใช้วิธีไหนบอกสเนป แต่แฮร์รี่เดาได้เลยว่ามันไม่ใช่วิธีที่นุ่มนวลแน่ ก็ต่างคนต่างเกลียดกัน... และไม่รู้ว่าสเนปจะหาทางมาแก้แค้นเขาแทนซิเรียสรึเปล่า... รู้สึกว่า... วันนี้ เขากลัวสเนปมากกว่าปกติ
“เปิดหนังสือไปที่หน้า 202 แล้วรีบทำให้เสร็จ ส่วนที่เพิ่มเติมอยู่บนกระดาน ฉันจะเดินตรวจท้ายชั่วโมง สำหรับคนที่ทำออกมาผิดฉันจะหักคะแนนบ้านพวกเธอ 10 คะแนน!” น้ำเสียงเย็นๆ ประกาศก้อง แทบจะไม่มีเวลาร้องโอดครวญเสียด้วยซ้ำเมื่อชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบห้อง
“โหดร้าย ปิศาจชัดๆ” รอนกระซิบกับแฮร์รี่แค่สองคน ใช่ แค่สองคนเท่านั้น แต่...
“หักกริฟฟินดอร์ 10 คะแนน! เก่งมากคุณวีสลีย์ นี้ยังไม่ถึง 5 นาทีเลยนะ” สเนปเอ่ยเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจ รอนถึงกับอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะได้ยิน เขามั่นใจว่าเขากระซิบเบามากๆ แม้แต่เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งข้างๆ ยังไม่ได้ยินเลย แล้วสเนปที่อยู่ห่างเป็นเมตร...
“ก็... แค่ปากนายขยับ เขาก็รู้แล้ว” แฮร์รี่พูด เด็กหนุ่มผมแดงหันมาทางเพื่อนสนิทแบบว่า งงสุดขีด
“ขยายความสิแฮร์รี่”
“ฉันว่าเราลงมือทำกันเถอะ ฉันไม่อยากเสียคะแนนสิบคะแนนอีกแล้ว” แฮร์รี่พูดก่อนจะเปิดหนังสือไปที่หน้า 202 เขาเงยหน้าขึ้นมองกระดานประกอบกับหนังสือ และลงมือปรุงยา
เด็กหนุ่มยังรับรู้ถึงสายตาของสเนปอยู่ ทำให้เขาไม่มีสมาธิ และเขาก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มซะด้วยสิตอนนี้ จู่ๆ เก้าอี้ประจำของสเนปก็ลอยมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ เขาเห็นร่างสูงเจ้าของเรียนผมสีรัตติกาลเดินย้ำเท้าช้าๆ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าเขา!!
ทำไมสเนปจะต้องมานั่งตรงหน้าเขาด้วย!!!
แฮร์รี่ก้มหน้างุด เขารู้ว่าคนอื่นๆ ก็กำลังมองมาทางเขา แต่ตอนนี้เขาไม่สนหรอก ที่สนน่ะ จะทำยังไงเขาจะปรุงยาต่อไปได้ถ้ายังถูกจ้องเขม็งอยู่แบบนี้!!!
“เอ่อ... อาจารย์ไม่คิดจะเดินตรวจดูคนอื่น... เหรอครับ...?” ในที่สุดแฮร์รี่ก็พูดขึ้น เขารู้ว่าสเนปต้องด่าเขาแน่ ไม่งั้นก็โดนหักคะแนน แต่ขอเถอะ! มันทนไม่ไหวจริงๆ
“ฉันมีสิทธิที่จะอยู่ที่ไหนก็ได้ในห้องเรียนของฉัน และฉัน... พอใจ ที่จะอยู่ตรงนี้ เธอมีปัญหารึไง พอตเตอร์?” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ไม่ได้ข่มขู่กรรโชกแต่อย่างใด แต่มันทำให้แฮร์รี่ลำบากใจยิ่งยวด
“เปล่าครับ!” เด็กหนุ่มตอบ ก่อนจะก้มหน้าปรุงยาต่อ
นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันฉันกันแน่เนี้ย!!! ทำไมเขาจะต้องมากลัวสเนปเอาตอนนี้ ไอ้ความกลัวอวดดีเมื่อก่อนมันหายไปไหนหมด!! เพราะเรื่องกักบริเวณนั้นจริงเหรอ แล้วไอ้ความรู้สึกผิดนี้มันอะไร!! แล้วเขาทำผิดตรงไหนกัน! โธ่เว้ย!! ฉันเป็นบ้าอะไรไปอีกเนี้ย!!
ตอนนี้แฮร์รี่กลับไปอยู่ในภาวะสติกระเจิงเหมือนเมื่อเช้าแล้ว ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็มืดไม้สั้น แล้วมีแนวโน้มว่าอาการจะรุนแรงกว่าที่เคยเป็น เวลาเรียนสองชั่วโมงมันช่างยาวนานราวกับทศวรรษ จนในที่สุดขณะที่แฮร์รี่กำลังจะหยิบช้อนคนยา มันก็ดันพลาดหลุดมือลงพื้น เสียงดังจนคนทั้งห้องหันมาจ้องเขาตาเป็นมัน แค่นั้นเด็กหนุ่มก็เตรียมใจโดนหักคะแนนแล้ว แต่เปล่า... นอกจากสายตาคนทั้งห้องแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น... สเนปยังคงจ้องเขาอยู่เหมือนเดิมราวกับไม่เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้
อะไรกัน...?
ทำไมไม่หักคะแนน?
เขาเก็บงำความคิดไว้ในใจ ทุกครั้งที่แฮร์รี่พลาดสเนปจะคอยซ้ำตลอด แต่ทำไมตอนนี้... ถึงได้ทำเฉย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบที่ไม่โดนหักคะแนน แต่แบบนี้... รู้สึกว่าโดนหักคะแนนยังจะดีกว่า
หรือว่าบางที ซิเรียสอาจจะทำสำเร็จก็ได้! ไม่แน่นะ... ซิเรียสอาจจะทำให้สเนปเลิกหักคะแนนบ้านเขาแล้วก็เป็นได้ ใช่สินะ! มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ไม่งั้นสเนปก็คงหักคะแนนบ้านกริฟฟินดอร์ไปแล้ว งั้นก็แปลว่า เขาสามารถทำตัวปกติเหมือนกันที่เรียนวิชาอื่นๆ ได้แล้วสินะ!
พอคิดถึงตรงนี้ใบหน้าที่เศร้าสลดเมื่อครู่ก็แย้มยิ้มขึ้นมาทันดล ความกลัวหายไปทันทีราวกับไม่เคยมีความรู้สึกในอยู่ในหัว! เขาน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว!! เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นครั้งแรกในชั่วโมงนี้ที่เขาสบตากับสเนปตรงๆ พลางอมยิ้มอย่างผู้มีชัย แฮร์รี่เห็นคิ้วของชายหนุ่มกระตุกขึ้นมานิด ก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว
“หักกริฟฟินดอร์ 5 คะแนน!!” สเนปตะโกนเสียงดัง ทำเอานักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์แทบจะร่วงจากเก้าอี้
...ถ้าจำไม่ผิดวันนี้เนวิลล์ไม่ได้พลาดอะไรไปซักอย่างหนิน่า แล้วทำไม......
“อาจารย์ครับ! ผมทำอะไรผิด” แฮร์รี่โพล่งขึ้น รึสึกเจ็บจี๊ดในหัว เขาไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ นะ! ไม่ได้แอบด่าสเนปในใจด้วย!!
ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างลงไปและว่างลงตรงหน้าแฮร์รี่ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
เด็กหนุ่มหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมาดู ก่อนจะส่งสายตาเครียดแค้นไปทางชายหนุ่มซึ่งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร ทั้งๆ ที่เมื่อครู่เอาแต่จ้องเขาจะเป็นจะตาย แต่ว่าตอนนี้เขาจ้องตอบกลับทำเป็นไม่สนใจ!! แล้วไอ้ประโยคนี้มันอะไรกัน!! ถามหน่อยเถอะ จะมีใครคิดแบบนั้นได้อีกไหมในโลกนี้!!
“แฮร์รี่ เขียนว่าไงเหรอ?” รอนถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น รอบๆ เองต่างก็จ้องมาทางแฮร์รี่
“ช่างเถอะ เหตุผลไร้สาระน่ะ รีบทำต่อเถอะ” เด็กหนุ่มตัดบทสนทนาก่อนจะหันมาปรุงยาต่อ เมื่อเห็นว่าแฮร์รี่ไม่บอกแน่ๆ รอนจึงเลิกคาดคั้น
แฮร์รี่กำกระดาษในมือแน่น อยากจะขว้างมันใส่หัวเจ้าของมันนัก! ให้ตายสิ คนบ้าอะไร!
ฉันไม่ชอบใบหน้าเมื่อกี้ของเธอ น่าหมั่นไส้! ท้ายคาบอยู่พบด้วย
เชอะ! ไม่ชอบก็ไม่ชอบสิ ใครสนล่ะ!!
ชั่วโมงเรียนปรุงยาจบลง โดยที่กริฟฟินดอร์และฮัฟเฟิลฮัพถูกหักไปบ้านล่ะ 10 คะแนน อย่างไม่ต้องสงสัย นักเรียนต่างก็ทยอยออกห้องด้วยความเหนื่อยอ่อนใจ ไม่มีสักครั้งที่เรียนปรุงยากับสเนปแล้วไม่โดนหักคะแนน...
“โทษนะแต่ฉันต้องอยู่ก่อน” แฮร์รี่บอกเมื่อเก็บของเสร็จ
“ทำไม?”
เด็กหนุ่มยื่นแผ่นกระดาษที่ยับยู่ยี่ให้รอนดู เด็กหนุ่มผมแดงอ่านข้อความที่เขียนไว้ขณะที่กำลังจะพูดก็ถูกเฮอร์ไมโอนี่ปิดปากไว้ก่อน
“รีบๆ มานะแฮร์รี่ แล้วเจอกัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดก่อนจะลากรอนออกจากห้อง โชคดีที่เธอปิดปากรอนไว้ทัน ไม่งั้นคนโดนหักไปอีกแน่!
แฮร์รี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพาร่างอันปวกเปียกเดินไปที่โต๊ะทำงานของสเนป “ศาสตราจารย์มีอะไรธุระอะไรกับผมรึเปล่าครับ?” เด็กหนุ่มถาม รู้สึกถึงลางร้ายปรากฏในมโนภาพอีกครั้ง สเนปเรียกพบงั้นเหรอ...? มันเคยมีครั้งไหนดีบ้างล่ะ?
“ความอวดดีของเธอหายไปไหนหมดล่ะพอตเตอร์ ถึงได้ต้องให้คนอื่นคอยช่วยเหลืออยู่ตลอด” สเนปพูดโดยไม่ละสายตาจากกองเอกสารตรงหน้า แฮร์รี่ขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
“อาจารย์หมายความว่าไงครับ?” เด็กหนุ่มถาม
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง! เธอเองไม่ใช่เหรอที่บอกให้เจ้าบ้าแบล็คมาช่วยเพื่อเธอจะได้ไม่ถูกกักบริเวณกับฉัน!” น้ำเสียงของชายหนุ่มยังคงความราบเรียบแต่เสียงดังขึ้นและดุดันมากกว่าเดิมเท่านั้น
แฮร์รี่รู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมาอีกแล้ว สรุปว่า ซิเรียสทำไม่สำเร็จสินะ แล้ว... มันจะเป็นยังต่อไปเนี้ย! ที่สำคัญ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเขาไม่ได้เป็นคนบอกให้ซิเรียสทำ แต่ชายหนุ่มอาสาเองต่างหาก
“ไม่ว่าจะยังไง ฝากเธอไปบอกพ่อทูนหัวสุดที่รักด้วยแล้วกัน ว่าเรื่องกักบริเวณฉันจะไม่ยกเลิกใดๆ ทั้งสิ้น และฉันมีสิทธิ์กักบริเวณเธอเท่าไหร่ก็ได้เท่าที่ฉันอยากทำ เธอจะเห็นชอบหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับฉัน เพราะฉะนั้น คืนนี้มาที่ห้องทำงานของฉัน 6 โมงเย็น ช้าเพียง 1 วิ คะแนนบ้านเธอจะเหลือศูนย์ทันที!!”
ชั่วร้ายที่สุด!
คือคำที่แฮร์รี่นึกขึ้นได้ในขณะนั้น “ตกลงครับ ผมจะไปตามที่อาจารย์สั่ง” เด็กหนุ่มตอบ พลางสบกับดวงตาคมกริบสีดำสนิทอย่างท้าทาย สิ่งที่เขามักทำเป็นประจำเมื่อถูกสเนปว่า เขาไม่สามารถโต้ตอบชายหนุ่มด้วยคำพูดเพราะคำว่า ลูกศิษย์ ยังค้ำคออยู่ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือมองชายตรงหน้าด้วยความเกลียดชังและสมเพช...
เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วแฮร์รี่จึงหมุนตัวกลับพร้อมที่จะเดินออกจากคุกใต้ดินอันแสบสงบและเยือกเย็น ซึ่งแตกต่างจากจิตใจเขาอย่างสิ้นเชิง
“... กล้าดียังไง!” เสียงตะโกนดังขึ้นทำให้เท้าของเด็กหนุ่มหยุดกึก ก่อนผินกายกลับมาอย่างงุนงง และต้องพบกับความตกใจเมื่อร่างของสเนปที่ควรจะนั่งอยู่บนโต๊ะกลับยืนอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงเมตร “ฉันอนุญาตให้เธอออกจากห้องได้แล้วรึไง พอตเตอร์!!?”
“เปล่าครับ” แฮร์รี่ตอบ ใบหน้าและแววตาของชายหนุ่มดูน่ากลัวเหลือเกิน เมื่อก่อนเขาคิดว่าเขาชินกับสายตาแบบนี้ของสเนป แต่ตอนนี้... ไม่เข้าใจว่าทำไมสายตาแบบนั้นมันทำให้เขากลัว...
“แล้วเธอเดินออกไปทำไม?”
แฮร์รี่ไม่ตอบ เพราะเขาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ความจริงคือเขาอยากออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุดจึงเดินออกไป...
“หึ น่าตกใจจริงๆ แฮร์รี่ พอตเตอร์ที่ใครๆ ต่างก็รู้จักชื่อ พอไม่มีคนคอยช่วยเหลือก็กลัวแม้แต่อาจารย์วิชาปรุงยาจนตัวสั่น”
“ผมไม่ได้กลัวคุณ!!” แฮร์รี่ตะโกนอย่างเดือดดาล แม้ปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ในใจเขากลัวเหลือเกิน...
“โกหก! เพราะเธอมันก็เหมือนกับพ่อของเธอแล้วก็แบล็ค! ชอบทำตัวกร่างถือว่าตัวเองเป็นคนดังแล้วเที่ยวไล่แกล้งคนอื่น แต่พออยู่คนเดียวก็ทำอะไรไม่เป็น!”
“เลิกพูดถึงพ่อผมซักที!”
แฮร์รี่ไม่เข้าใจว่าทำไมสเนปชอบเอาเขาไปเปรียบเทียบกับพ่อนัก เขาไม่เคยไปแกล้งใครอย่างพ่อซักหน่อย ไม่เคยเลยซักครั้ง!
“ทำไม? หรือว่ามันไม่จริงรึไง? เธออาจฟังจากที่คนอื่นๆ เล่ามา ผู้กล้างั้นเหรอ? ก็แค่ไอ้คนที่ไร้สามัญสำนึกแหละ!”
“เงียบนะ! คุณจะด่าว่าผมยังไงก็ได้ แต่อย่ามาว่าพ่อของผม! เขาเป็นคนดี แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่เขาอยากทำได้ไม่เหมือนกับคุณที่ไม่เคยแม้แต่จะไว้ใจใคร เพราะคุณกลัวว่าคนอื่นจะหักหลังคุณ แต่มันก็แค่ความขี้ขลา...”
“เธอมันจะไปรู้อะไรกัน!”
“ใช่สิ ผมไม่รู้หรอกว่าคุณเจออะไรมาบ้าง! แต่ผมเองก็ไม่ชอบให้ใครมาว่าให้พ่อกับแม่ผมเหมือนกัน” เด็กหนุ่มกัดฟันพูดพยายามยับยั้งโทสะที่พุ่งขึ้นสูง “เพราะงั้นกรุณาอย่างมาพาดพิงถึงพวกท่านอีก!” เขาพูดก่อนจะหมุนตัวเดินหนีแต่ถูกมือใหญ่ของชายหนุ่มจับแขนไว้ก่อน
“บอกแล้วว่าฉันไม่อนุญาตเธอก็ไปไหนไม่ได้ทั้งสิ้น! เธอทำให้ฉันโกรธ จะหนีง่ายๆ รึไง?” ชายหนุ่มพูด เขาจับแขนเล็กบางที่พยายามจะชักกลับแน่น
“ปล่อยผมนะ! โอ้ย!” เด็กหนุ่มร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อข้อมือของเขาถูกชายร่างสูงบีบแน่นราวกับจะขยี้ให้แตกสลาย และแรงบีบที่มากขึ้นเรื่อยๆ แม้จะพยายามไม่ร้อง เพราะเขาไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้สเนปเห็น แต่ดวงตาที่พราวระยับด้วยหยาดน้ำตาแฮร์รี่ไม่อาจกลั้นมันได้เลย
ชายหนุ่มเองก็ตกใจเช่นกันเมื่อเห็นเห็นหยาดน้ำใสๆ ไหลอาบแก้มเด็กหนุ่มร่างบางตรงหน้า เขารู้สึกตัวว่าเขาทำเกินไป มือใหญ่คลายออกจากมือเรียวเล็กทันที... นี้เขาทำอะไรลงไป... เพราะความโกรธงั้นเหรอ? ความรู้สึกอัดแน่นในจิตใจ เสียใจ... รู้สึกผิด... เขาไม่รู้ว่าเขาต้องทำยังไง เพราะเขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดมากแบบนี้เลยตั้งแต่เกิดมา...
“...ผมเกลียดคุณที่สุด...” เสียงเล็กๆ เอ่ยแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ ก่อนจะหมุนตัวเดินหนีไปโดยที่ไม่คิดหันกลับมามอง...
เซเวอรัส สเนปยืนนิ่งอยู่กับที่ นัยน์ตาสีรัตติกาลที่มักแสดงความไร้อารมณ์อยู่เป็นนิจดูอ่อนลง... ทำไมเขาไม่หักคะแนนเจ้าเด็กนั้นเหมือนอย่างครั้งก่อนๆ นะ... นึกเจ็บใจตัวเองที่ควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้... เจ็บปวดกับคำพูดที่แสดงความเกลียดชังอย่างเปิดเผย...
นี้เขา…อ่อนแอถึงเพียงนี้เชียวหรือ?
โธ่เว้ย!!
“บ้าชะมัด!” แฮร์รี่สบถพลางใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา นึกเจ็บใจตัวเองที่ร้องไห้ให้คนอย่างสเนปเห็น
เจ็บใจ!
เจ็บใจที่สุด!
ไม่เคยเจ็บใจแบบนี้มาก่อน เขาทำเรื่องขายหน้ากับคนที่เขาเกลียดมากที่สุด! ความรู้สึกที่น่าอดสูนี้ใช่ไหมที่ทำให้น้ำตามันไม่ยอมหยุดไหลเสียที...
เด็กหนุ่มร่างบางเดินอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เป็นช่วงเวลาอาหารเย็น นักเรียนทุกคนคงจะอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ แต่แฮร์รี่ไม่คิดที่จะไปที่นั้น อย่างน้อยก็ตอนที่ใบหน้าเขายังหลงเหลือคราบน้ำตาอยู่ เด็กหนุ่มจึงเลิกขึ้นไปที่หอแทน ด้วยความเร่งรีบทำให้ร่างบางชนกับร่างสูงที่พึ่งเดินออกมาจากหัวมุมเข้าอย่างจัง
“อ๊ะ!?”
“ระวังหน่อยสิ...” น้ำเสียงคุ้นหูดังขึ้น...
ทำไม... ต้องเป็นตอนนี้ด้วยนะ...
แฮร์รี่รีบขยับออกจากร่างสูงตรงหน้าทันที เขาอยากจะเดินไปจากตรงนั้นแต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อซิเรียสยืนขว้างทางเขาอยู่ จึงได้แต่ก้มหน้างุด พยายามซ่อนใบหน้าเปื้อนน้ำตา...
“แฮร์รี่! ดีใจจังที่เจอเธอ ฉันกำลังตามหาเธออยู่พอดี มีอะไรจะคุยด้วยนะ” ซิเรียสพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเช่นเคย สำหรับแฮร์รี่ ไม่ว่าชายหนุ่มจะพูดด้วยดีแค่ไหนเขาก็ไม่นึกดีใจ เพราะตอนนี้คนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุดก็คือชายตรงหน้านี้แหละ!
“ขอโทษนะครับซิเรียส! คือผมมีธุระต้องไปทำ ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน ไปก่อนนะครับ” แฮร์รี่พูด ก่อนจะรีบเดินอ้อมชายหนุ่มไปอย่างรวดเร็ว แต่ซิเรียสไว้กว่า...
“เฮ้! เดี๋ยวสิ” ชายหนุ่มพูดพลางคว้าแขนของเด็กหนุ่มไว้ก่อนที่ร่างบางจะเดินหนีเขาไปก่อน
โชคร้ายที่มือข้างที่ซิเรียสจับนั้นเป็นข้างที่แฮร์รี่ถูกสเนปบีบจนเป็นรอยซ้ำ เมื่อถูกจับแม้เพียงเบาๆ ก็สร้างความเจ็บปวดให้แก่เด็กหนุ่มได้...”โอ้ย!” แฮร์รี่ร้องพลางชักมือกลับทันที อาการผิดปกติของเด็กหนุ่มทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย และยิ่งแฮร์รี่เอาแต่เงียบไม่พูดอะไรอีก...
“เกิดอะไรขึ้นแฮร์รี่?” ซิเรียสถาม แฮร์รี่ไม่ตอบ เขาเสมองไปทางอื่นมือทั้งสองข้างไขว้กันไว้ทางด้านหลัง เด็กหนุ่มได้ยินเสียงถอนหายใจของชายหนุ่ม ทำให้รู้ว่าตอนนี้ชายตรงหน้าเขาคงหนักใจอยู่ไม่น้อย
“...ฉันเคยบอกเธอแล้วไงว่าอย่าหลบหน้าฉัน... คราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยไปอีกแล้ว...”
“เอ๋?” แฮร์รี่เลิกคิ้วอย่างงุนงง ขณะที่เขากำลังจะถามร่างสูงก็พลักเขาติดกำแพง “อ๊ะ! ซิเรียส... คุณจะทำอะ...”
คำพูดถูกกลืนหายไปหมดสิ้นเมื่อริมฝีปากหนาประทับลงบนริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวล ถนุถนอมราวกับเป็นสิ่งสำคัญที่ไม่ต้องการให้เจอกับความเจ็บปวดใดๆ รวดเร็วจนเด็กหนุ่มตั้งตัวไม่ทัน... ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกช้าๆ ใบหน้าคมยังไม่ขยับออกห่างใบหน้างามที่ขึ้นแดงเรื่อ
“คราวหน้า... ถ้าหลบหน้าฉันอีก ฉันจะทำแบบนี้ ตกลงนะ...?” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบา พลางยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับสีหน้าของเด็กหนุ่มที่บัดนี้แดงเป็นลูกตำลึงไปแล้ว
“คุณ...?”
แฮร์รี่ได้แต่ยืนทื่อเป็นหิน เขาไม่คิดว่าซิเรียสจะทำแบบนี้ ไม่สิ! ไม่เคยคิดเลยก็ว่าได้... นี้เป็นการลงโทษหรือไง... พ่อทูนหัวกับลูกชาย เขาทำแบบนี้กันเหรอ...?
“ชิ! น่าหมั่นไส้!” เสียงสบถอย่างไม่สบอารมณ์ดังขึ้นจากเด็กหนุ่มร่างสูงเรือนผมสีบลอนด์ มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเลือดไหลซึม แน่นอน ความเจ็บปวดนี้มันน้อยกับความเจ็บปวดทางจิตใจกับภาพบาดตาตรงหน้า
เดรโก มัลฟอยหันหลังกลับ เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรจำเป็นต้องดูแล้ว...
ไม่ว่าอะไรก็ตาม... ไม่ว่าจะต้องสูญเสียไปมากแค่ไหน ทุกอย่างที่เขาอยากได้มันต้องเป็นของเขา ของเขาแค่คนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าใครก็ตามที่ขัดขวาง แค่กำจัดมันไปให้สิ้นซากก็เท่านั้น...
แต่...
แค่ครั้งนี้เท่านั้น... แค่ครั้งเดียว... ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ต้องทรมาณอีกเท่าใด... เขาจะไม่ใช้วิธีสกปรกเด็ดขาด... ไม่ใช่แค่ร่างกายเหมือนทุกๆ ครั้งที่เคยทำ แต่ต้องรวมถึงจิตใจ จิตใจของหมอนั้นที่มีเพียงเขาคนเดียว เขาจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!
ความคิดเห็น