หยกวิเศษมากสีสัน

 

          
            พุทธองค์เกิดในแดนประจิม 
            บูรพาทิศมีมหาจอมอสูร
            บนฟ้าแดนสรวงมีเง็กเซียน
            พื้นพสุธามีข้า  หยกน้อยธรรมดา

      คำ "ธรรมดา" นี้มีใครในโลก ข้ามพ้นได้บ้าง มีสิ่งใดในโลกหลุดพ้นจากธรรมดาบ้าง
ทุกสิ่งแม้ดูเหมือนจะวิเศษเลิศล้ำ แต่ความจริงล้วนเป็นของธรรมดา ที่มีเกิดในเบื้องต้น มีเปลี่ยนแปลงในท่ามกลาง และดับเสื่อมสลาย ตกตายในบั้นปลาย...

      เหตุนั้น หยกน้อย มักไม่ยอมรับว่าตัวมัน วิเศษ เพราะตัวมันหาได้แตกต่างจากสิ่งอื่นไม่ ทั้งที่มันมีความแตกต่างจากอยู่อื่นอยู่มาก...



              ตัวเอกในวัยเด็กคล้ายได้รับวาสนาปาฏิหารย์ คล้ายประสบเคราะห์กรรม ซึมซับรับพลังและประสบการณ์ของบุคคลในอดีตสองคน คือหนึ่งอสูร หนึ่งสมณะ รับเอาประสบการณ์จากบุคคลในมิติแห่งอนาคตอีกหนึ่ง นอกจากนั้นแล้วในร่างยังมีพลังแห่งสายฟ้าอยู่ อีกด้วย ซึ่งได้ท่องเที่ยวผจญภัยไปในวงนักเลงยุทธจักร พบเจอเรื่องราวต่างๆมากมาย...


หยก         มีค่า หายาก     
วิเศษ        ไม่ธรรมดา แตกต่างจากสิ่งอื่น
มากสีสัน     หลายเรื่องราว

  หยกน้อย ตัวเอกในเรื่องไฉนจึงมีค่า มีความวิเศษแตกต่างจากคนอื่น มีเรื่องราวเช่นไรบ้าง  นั่นต้องติดตามอ่านในแต่ละตอน..





     บทบรรยายยาวไปไหมหว่า นี่ก็พยายามรวบลัดตัดความมากแล้ว ช่วงแรกๆต้องการสื่อให้เห็นความเป็นมาของตัวเอก ว่าเหตุใดถึงเก่ง แต่ที่จริงก็ไม่ได้เก่งอะไรมากมาย มันยังต้องฝึกฝนผ่านอุปสรรคอีกมากนัก..


      เนื่องจากอยู่ในช่วงหัดแต่ง จึงอาจเดินเรื่องบรรยายวนไปวนมา ใช้มุมมองของตัวเอกบ้าง มุมมองของคนที่พบเห็นตัวเอกบ้าง มุมมองของคนเขียนบ้าง ผิดพลาดที่ใด รบกวน ชี้แนะด้วย






ขอบคุณ ท่านJudobear และท่านอื่นๆ ที่ติดตามอ่านนิยาย และให้กำลังใจ


โดยเฉพาะท่าน Judobear ที่มักแวะเวียนมาชี้แนะให้พ้นความโง่เขลาหลงผิดอยู่บ่อยๆ



บางตอนอาจอ่านแล้ว งงๆลองจดจำเนื้อหาตอนนั้นไว้ แล้วอ่านตอนต่อๆไป
นิยายบางเรื่องมีสำนวนภาษาเฉพาะตน อ่านบ่อยๆเดี่ยวก็ชิน
ช่วงวัยที่แตกต่าง ความรักชอบอาจแตกต่าง มุมมองทัศนคติแตกต่าง
วัยเด็กอาจชังบางสิ่ง พอสูงวัยอาจรักชอบสิ่งที่ชังนั้นก็ได้ หรือกลับสลับกัน
ของที่ชังบางทีคือยาขม บางทีคือยาพิษคล้ายของหวาน






---------ไม่ต้องอ่าน ก็ได้ ไม่เกี่ยวกับเรื่อง-----------






****หากพบเห็นที่ใด เป็นการปล่อยไก่ตัวโตๆ โปรดช่วยจับไก่ตัวนั้นด้วย***
มีเรื่องเล่า  เรื่องแต่งนิยาย ว่า

       มีคนยากจน จนอย่างยิ่ง ครอบครัวหนึ่ง แทบไม่มีอาหารจะกินได้แต่กินผัดผักทุกวัน...

หากมีผัดผักกินทุกวันก็นับว่าเป็นระดับยิ่งกว่าคนรวยแล้ว
เพราะน้ำมันสำหรับผัดทอดนั้นแพงมากๆ

นี่นับว่าไก่ตัวโตหรือไม่ เหตุนี้ นิยายนั้นไม่ผ่านการประกวด หรือ..  ทั้งที่ส่วนอื่นยอดเยี่ยมทั้งหมด

หากไม่ใช้น้ำมันจะเรียกว่า ผัด เรียกว่า ทอด ได้หรือ หากใช้ น้ำ ไม่ว่าที่ไหน เขาเรียกว่าต้ม นิ่ง ตุ๋น หมักดอง 
กระทิได้จากมะพร้าว มีแต่บนเกาะในทะเลอันรกร้างอันตราย บนแผ่นดินใหญ่ เดินหาสามชั่วคนไม่ทราบว่าจะเจอกี่ต้น
น้ำมันพืช ถั่วลิสง ถั่วเหลือง งา (มีปาล์มปล่าวหว่า) นึกออกแค่นี้ ในแผ่นดินใหญ่ แต่น่ามีอีก ของนี้คนจนๆ มีปัญหาซื้อหาหรือ
น้ำมันสัตว์ อย่าว่าแต่สุกร ขนาดหมา แมว ยังหายากไม่คล้ายสยามที่รถชนตายทุกวัน ส่งขายเขมร เวียดนามได้ปีละหลายเงิน
หมาจรจัด คือมหาลาภปากของเหล่าคนเร่ร่อน 

ใน ฤดูหนาวอันเยือกเย็นหนาวเหน็บ สัตว์หลายประเภทขุดดินฝังตัวจำศิลอยู่ใต้ดิน แม้น้ำเป็นน้ำแข็งจะหากินปลาซักตัวยังยากเย็นยิ่งกว่า หาสตรีสาวเยาว์วัยโอบกอดผ่านราตรี แค่โยนหินใส่ หลังคาที่พักบ่าวไพร่บ้านข้างๆ ก็แอบมุดช่องมาหา จนบางทีมีมามากจนคาดคิดไม่ถึง การลักลอบหากันของบ่าวทาสบ้านใกล้ หรือบางบ่าวสตรีหนีตาม คนจรผ่านทางมีอยู่บ่อยไป แต่สุดท้ายบางที คนที่นางติดตามไปเกิดเป็นหนีพนัน จะขายนางเข้าซ่องไป

สตรีแถบบ้านชนบทบางทีพ่อแม่อาจยอมแลกกับไก่ตัว หนึ่ง แต่อาจจะไม่พอแลกกับวัวตัวหนึ่งด้วยซ้ำ ค่าของสตรีในแผ่นดินใหญ่สมัยก่อนแทบจะติดดิน

ในฤดูอื่นอาจหาผักสดได้บ้าง แต่ฤดูหนาว มีแต่ผักดอง กับเนื้อตากแห้ง หรือเนื้อสัตว์เลี้ยงสำหรับคนมีเงิน

เกลือน้ำตาลใบชาราคาแพง อาจเพราะภาษี ขนส่งไกลผ่านหลายต่อหลายมือของพ่อค้าหน้าเลือดขุนนางกังฉินจิ้มก้อง
แม้เกลือเถือนกว่ามาถึงบางเมืองยังแพง

สินค้าจำนวนมากชนิดประเภท ถูกผูกขาดโดยราชสำนักหรือหมู่ญาติขุนนางมหาอภิสิทธิื์ชนน่าคลั่งใจแทนคนจนยากนัก
 

**********

  




  ผมมีความรู้เกี่ยวกับภาษาจีน เท่ากับหนวดเต่า เขากระต่าย นับว่าน้อยกว่าหางอึ่งมากนัก




นี่เป็นคำวิจารณ์ อันเลอะเทอะเหลวไหล อ่านเอาสนุกก็พอ
อันเกิด ตามที่เข้าใจ(ผมมั่ว ความคิดเห็นส่วนตัว )

   ในยุคโบราณ

     ภาษาจีนเป็นภาษาที่หลากหลายสำเนียงมาก หมู่บ้านที่ห่างกันเพียงห้าร้อย หกร้อยเมตรสำเนียงภาษาก็ต่างกันแล้ว  มีภาษาถิ่น หลากหลายมาก อาจแยกเป็นสองใหญ่ๆ  คือสำเนียงทางเหนือกับสำเนียงทางใต้

  ผมชอบสำเนียงใต้มากกว่า ดูสนิทสนม จริงใจมากกว่า ทั้งที่ยามสนทนาคล้าย กับ เป็นการทุ่มเถียงทะเลาะเบาะแว้งวิวาทกัน เต็มไปด้วยถ้อยคำมีความหมายหยาบคาย ของคนต่ำช้า ที่ไร้มารยาท ไร้การศึกษา ออก เต็มเสียง คล้ายมีแรงตะโกนเท่าใดก็ออกเสียงเท่านั้น คนใต้อยู่ห่างกันสามบ้านแปดบ้านยังคุยกันได้ยิน เป็นถ้อยคำของวงนักเลงโดยแท้ นับเป็นของพวกบ่าวไพร่ คนชนชั้นต่ำระดับรากหญ้า (ยามสนทนาเหมือนเป็นการปลอดปล่อย ประการหนึ่ง คิดเช่นไร พูดเช่นนั้น ให้ความรู้สึก "สมใจ")

   ส่วนสำเนียงทางเหนือ เป็นสำเนียงอ่อนช้อย นุ่มนวล มีกรอบเกณฑ์ มากไปด้วยเสียงควบกล้ำ ออกได้ไม่ค่อยเต็มเสียง ดังเป็นการแสแสร้งแกล้งดัด ของวิญญูชนจอมปลอมที่ใส่หน้ากากเข้าหากัน เป็นถ้อยคำของคนมากมารยาท ในสังคมนักการฑูต พ่อค้า ผู้สูงศักดิ์( ยามสนทนา รู้สึก ปกปิด หลบซ่อน คิดสิ่งหนึ่ง จำต้องพูดอีกอย่างหนึ่ง จนอึดอัดรำคาญใจ)

   แต่คำพูดส่อภาษา กิริยาส่อสกุล คนดีทำความดีนั้นง่าย คนดีทำความชั่วนั้นยาก 
   หากคนชั่ว ที่มีแค่ความคิดชั่ว ทำตามอำเภอใจ ไยไม่ต่างจากดิรัจฉาน....

 "นิยายกำลังเป็นเรื่องราวในวงนักเลงใช่หรือไม่"

   ยุคสมัยต่อมา มีการหล่อหลอมสำเนียง หมู่บ้านใกล้ๆ เมืองใกล้ๆหรือห่างไกลกัน ผสมปนเข้าด้วยกันไปจนทั่วทุกมุมโลก
ด้วยการยึดครอง การเทครัว การติดต่อค้าขาย การแต่งงาน....

ทุกคนชอบให้คนอื่นเห็นว่า ตนเจริญแล้ว เป็นผู้ดี มีชาติตระกูล มากมารยาท มีการศึกษา.....

นักเลงเดิมๆ จึงหายไป กลายเป็น ปิศาจจิ้งจอก มากมารยา
หรือว่า นักเลง กลายเป็น วิญญูชน ไปหมดแล้วจริงๆ

อนิจจายุคสมัยเปลี่ยนไปแล้ว นักเลงเดิมๆเปลี่ยนไป

เหลือเพียง

"นักเลงคีย์บอร์ด" ได้แต่วาดเมาส์ รัวแป้น เอามันส์สมใจ

ก่อกำเนิดภาษาใหม่ๆ ขึ้นมามากมาย

คิดดูเล่นๆ

หากย้อนเวลาไปคุยกับปู่ทวด เราจะคุยกับท่านรู้เรื่องหรือไม่...


**ความคิดเห็นอันต่ำต้อย ล่วงเกินผู้ใด ขออภัย

ผิดถูกประการใดโปรดชี้แนะ**

หากอยากร่วมวิจารณ์
เชิญแสดงมาเต็มที่หรือสักท่า สองท่า อย่าได้ตระหนี่...
















บ่อยครั้งก็หวัง นั่งเฝ้ามองว่า จำนวนคนเม้นเพิ่มขึ้นหรือยัง ตลอดเช้ายันเย็น เย็นยันเช้าอีกวัน
เมื่อพบเห็นเพิ่มขึ้นก็ดีใจ คึกคักแจ่มใส่มีพลังแต่งต่อซักสามวันเจ็ดวันไม่หลับไม่นอน ได้สบาย

แต่ หากเห็นมีเท่าเดิมก็ท้อแท้ห่อเหี่ยว หมดแรงกำลังใจ คิดว่า รอจนบุตรชายคนที่สองร้อยสีสิบสี่ จากภรรยาคนที่ห้าสิบสอง ถือกำเนิดจนเติบใหญ่ แต่งงานกำเนิดบุตรก่อน ค่อยแต่งต่อดีหรือไม่  ซึ่งบางทีให้หลานชายคนนั้นมาแต่งต่อแทน จะดีหรือไม่

แต่บางครั้ง รู้สึกหัวใจพองโต คล้ายถูกหวยล๊อตใหญ่ มีคนใหม่ๆมาเม้น เพิ่มจำนวนใหม่ๆ คล้ายดังจะมีพลังกำลังใจแต่งติดต่อกันไปตลอดเดือนตลอดปี ไม่ต้องหลับนอน ไม่กินข้าว ไม่ขับถ่าย แม้แต่งโดยไม่ต้องหายใจ ก็คงได้