คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นักแก้ปริศนา
“คาโลที่นี่บารามอสจริงหรอ”เฟรินถาม
“จริงสิทำไม”คาโลตอบ และถามกลับ
“มันสงบดี คาโลอยากกินแอปเปิ้ล ไปหามาให้หน่อยดิ”เฟรินบอก
“อ่ะนี่เจ้าตัวดี”เสียงที่ 3 มาจากคิล
“คิลมาได้ไง”เฟรินถาม
“คาโลชวนมา แล้วนี้มี มาทิลด้า เรนอน แองจี้ มาด้วย”คิลตอบ
“ไง”สามสาวพูดพร้อมกัน
“ก็ดี”เฟรินตอบ
“คิล ขอคุยอะไรด้วยหน่อย”คาโลบอกคิล
“ได้ดิ”คิลตอบแล้วเดินตามคาโลไป
ณ ระเบียง
“คาโล ปริศนาที่จะให้ช่วยแก้นะว่าไง”คิลถาม
“ปริศนาบอกว่า สิ่งที่ร้อนดั่งเปลวไฟ เคลื่อนไหวง่ายดั่งสายลม หาที่จับยากเหมือนเมฆ สะท้อนความดีใจและเสียใจเหมือนน้ำ เข้มแข็งเหมือนดิน”คาโลบอกคิล
“อืม ทำไมมันอยากจังวะ”คิลพูดออกมา
“จะไปรู้หรอ”คาโลตอบกลับ
“งั้นเราไปปรึกษา นักปราชญ์เลโมธีกัน”คิลบอก
“อืม”คาโลตอบแล้วเดินไปหาเฟริน
“เฟรินเดี๋ยวฉันกับคิลจะไปหา ท่านเลโมธีสะหน่อย อยู่ที่นี่กับแองจี้ มาทิลด้า เรนอน นะ”คาโลบอก
“ไปด้วยดิ”เฟรินบอก
“ไว้คราวหลัง”คาโลตอบ
“เออ จำไว้”เฟรินตอบ
“จะไปปรึกษาเรื่องนั้นหรอ”แองจี้กระซิบคิล
“อืม”คิลพูดแล้วทั้งสองก็เดินออกไป
ทั้งสองเดินทางไปหา นักปราชญ์ เลโมธี
“ว่าไง ไม่ได้พบกันสะนาน โตขึ้นมากเลยนะ”เลโมธีทักทาย(เป็นกันเองจังเลยเนาะ)
“ครับ แล้วท่านเป็นไงบ้างครับ”คาโลเริ่มสนทนา
“ก็ดี แต่ตั้งแต่ได้ยินข่าวจากท่านเรื่อง เฟลิโอน่า ข้าก็ยังหนักใจอยู่”เลโมธีตอบ
“แล้วท่านได้คำตอบรึยังครับ”คิลถาม
“ไม่ได้เพราะข้ายังไม่คิด ข้าคิดว่าพวกท่านต้องหาคำตอบได้ เพียงแต่ขาดสติเท่านั้น”เลโมธีกล่าว
“มีคำกล่าวว่า จิตสงบย่อมมองเห็นทางสว่าง สวนจิตที่วุ่นวายแม้ทางที่ทอดยาวข้างหน้าก็ยังมองไม่เห็นข้าเคยพูดคำนี้ตอน ปี 2 ข้าไม่เคยคิดว่าจะได้พูดคำนี้อีก”เลโมธีกล่าว
“ขอบคุณท่านมาก”คิลตอบและแอบโมโหในใจเล็กๆ
“งั้นพวกเรา 2 คนต้องขอตัวกลับก่อน ขอลาครับ”คาโลบอก
“ขอให้พวกท่านโชคดี”เลโมธีกล่าว
แล้วทั้งสองก็หันหลังเดิน แต่ก่อนจะออกจากประตู คำพูดนึงก็ดังขึ้น
“มหาปราชญ์พบได้ในตนเอง แล้วไยต้องแสวงหาแหวนแห่งปราชญ์”นักปราชญ์เลโมธีกล่าว
“ขอบคุณท่านมาก แล้วผมจะไม่ลืมคำพูดท่านเลย”คาโลกล่าวแล้วเดินออกจากห้อง
“แล้วเจ้าก็จะรู้คำตอบนั้นเอง คาโล”นักปราชญ์ เลโมธี กล่าวด้วยเสียงอันเบา
ทั้งสองอยู่บนเกวียน ที่กำลังเดินทางไปบ้านพัก
“คาโลฉันนึกออกแล้ว ไปตามโรกัน ลืมไปเลยว่ามีมันอยู่”คิลเริ่มสนทนา
“คิล ฉันโทรไปหามันแล้วมันบอกว่า แล้วนายก็จะรู้เองเมื่อถึงเวลา มันบอกงี้” คาโลบอกคิล
“หรอ ทำไมเวลาอย่างงี้ ทุกคนเหมือนหนีเราไปกันหมด”คิลกล่าว
“นั้นสินะ”คาโลบอก
ตี๊ด ตี๊ด เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
“ฮัลโหล ว่าไงแองจี้”คาโลรับสาย
“ว่าไงนะ”คาโลพูดขึ้น โทรศัพท์หลุดออกจากมือ
ความคิดเห็น