Alien Boys [B.A.P]

ลำดับตอนที่ #8 : เวลาเข้านอน

"ฮ้าาาววว~~~"

น้องจุนฮงหาวปากกว้าง ตาปรือๆแทบปิด เด็กๆที่เหลือที่นอนเกะกะเต็มโซฟาก็มีสภาพไม่ต่างกัน ทำให้อดส่ายหัวไม่ได้ เลี้ยงเด็กนี่มันวุ่นวายจริงๆ ตั้งหกคนจะเอาไปยัดไว้ไหนดีเนี่ย ให้นอนโซฟาก็ไม่ได้ซะด้วย ...จริงสิ คอนโดเรามีห้องเหลืออยู่สองนี่... คิดแล้วก็ไปเปิดดูห้องที่ปกติใช้เป็นห้องเก็บของทั้งสองห้อง ...เอาโซฟา เอาเตียงสำรองมาวางซักหน่อยคงใช้ได้ ว่าแล้วชั้นก็รีบจัดห้องใหม่อย่างรวดเร็ว เพราะขืนช้ากว่านี้ เจ้าเด็กพวกนี้ได้นอนน้ำลายยืดเต็มโซฟา ปลุกไม่ยอมลุกแน่ๆ จัดแบบเร็วที่สุด เสร็จภายในครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ ห้องที่เดิมมีลังเก่าๆใส่ของเต็มไปหมด กลายเป็นห้องเด็กอ่อน(เฮ้อ)ที่ดูลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ ห้องแรก มีเตียงควีนไซส์ที่ไม่เคยได้ใช้ ตั้งอยู่กลางห้อง ปัดฝุ่นหน่อยก็ใช้ได้ กับโซฟาแบบเอนหลังนอนตัวใหญ่อีกตัวตั้งอยู่ข้างๆ อีกห้องมีฟูกหนาๆ สองฟูก กับเก้าอี้นวมที่ปรับพนักให้เอนได้ ตัวเขื่องอีกหนึ่ง ชั้นโยนผ้าห่มใส่ห้องแรกไปสาม หมอนอีกสี่ ห้องที่สอง ผ้าห่ม สาม หมอนอีกห้า ไม่รู้จะเยอะไปไหนเหมือนกัน อยู่ๆก็มีหมอนเต็มบ้าน พึ่งรู้ว่ามีเยอะขนาดนี้ พอจัดเสร็จก็ไปเรียกเจ้าพวกเด็กขี้เซาไปนอน

"นี่ๆ ตื่นได้แล้ว ไปนอนในห้องไป"
"....."  ไม่มีเสียงตอบจากสวรรค์ หลับเป็นตายกันหมด ให้มันได้อย่างนี้สิ สงสัยต้องใช้วิธีเดิม
"นี่~ หมอนนุ่มๆ ผ้าห่มอุ่นๆ รออยู่ในห้องแน่ะ"

พรึ่บ!

ลุกพร้อมกันทุกคน กระโดดลงจากโซฟา บุกห้องทันที เร็วจนมองไม่ทัน พอเดินตามไป เจ้าพวกเด็กบ้าก็จับจองพื้นที่่ส่วนตัวกันเรียบร้อยแล้ว เจ้าฮิมชาน ยงกุก กับจงออบ นอนห้องแรก โดยหัวแดงกับหัวชมพู นอนซุกกันบนเตียง ส่วนน้องจงออบนอนขดตัวบนโซฟาหนุนหมอนหนึ่งอัน นอนกอดอีกหนึ่ง มาห้องที่สอง น้องแดฮยอนกับยองแจนอนอืดเต็มฟูก น้องจุนฮงนอนท่าแปลกๆ หัวห้อยระพื้น เท้าชี้ฟ้าอยู่บนเก้าอี้นวม เห็นแล้วปวดหัว เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะเรียบร้อยดี ชั้นก็เดินกลับห้องตัวเองเพื่อไปนอนบ้าง กระโดดขึ้นเตียงนอนตะแคงคุดคู้กับผ้าห่ม เพราะเหนื่อยกับเจ้าพวกเด็กๆมาก ไม่นานชั้นก็หลับไปอย่างง่ายดาย

ก๊อกๆๆ

ชั้นสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูไม่แรงไม่เบานัก ก่อนประตูจะถูกเปิดโดยไม่ได้รับอนุญาต แหงนคอไปมองนาฬิกาข้างเตียง ...เที่ยงคืนกว่าแล้ว... หันกลับมามองอีกทีเจอหนูจงออบยืนกอดหมอนมองชั้นตาแป๋ว ...เอ๊ะๆ เหมือนตามันจะเปียกๆ ร้องไห้เหรอ?... เจ้าตัวเล็กสะอื้นเบาๆก่อนจะเดินมาใกล้เตียงอีกหน่อย ชั้นยกมือลูบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆ

"เป็นอะไรหืม จงออบ" เจ้าเด็กน้อยสูดน้ำมูกฟืดฟาด
"จงออบ นอนไม่หลับ กลัวผี" ...อย่าพูดได้มั้ย ชั้นก็กลัว!!
"....." พอเห็นชั้นนิ่งไม่ตอบ จงออบก็รีบพูดต่อ
"หม่าม้า~ ขอนอนด้วยได้มั้ย" อ้อนเสียงหวานแล้วก็เอียงคอน้อยๆ กะพริบตาปริบๆ ..ใจจริงก็ไม่ได้อยากให้หรอก แต่ให้มารบกันตอนนี้ก็คงไม่ไหว

ชั้นพยักหน้าส่งๆ เจ้าเด็กน้อยยิ้มแป้นก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงพลางซุกตัวเข้าหา มือเล็กๆที่ตอนแรกกอดหมอนเปลี่ยนมาโอบหลังชั้นแน่น ...โอย จะบ้าตาย พึ่งเคยโดนนอนกอดเป็นครั้งแรก... แต่เห็นหน้าตามีความสุขของเจ้าตัวเล็กนี่แล้วก็ไม่อยากจะผลักไสไปไหน ได้แต่กระชับกอดเจ้าตัวน้อยคืน จงออบยิ้มอย่างดีใจแล้วพลางกอดชั้นแน่นขึ้นอีก ...ระวังหน่อย แรงของแกมันไม่เหมือนมนุษย์ เจ้าเด็กบ้า!... ก่อนจะหลับอีกครั้ง เจ้าเด็กน้อยก็พูดขึ้นมาเบาๆ

"ฝันดีครับหม่าม้า~"

ฝันดี จงออบ.