Alien Boys [B.A.P]

ลำดับตอนที่ #6 : เด็กตะกละ

เพราะว่าหมดพลังไปกับเด็กบ้าพวกนี้มาก นั่งโซฟาดูจุนฮงนอนกอดสเก็ตบอร์ดบนพื้นไปๆมาๆเลยเผลอหลับไปด้วย นานเท่าไหร่ไม่รู้ ลืมตาขึ้นมาอีกทีกำลังถูกจ้องด้วยตาคู่หนึ่งระยะกระชั้นชิด นั่งตัวแข็งสองวิ ก่อนจะกรี๊ดลั่นบ้าน เรียกเจ้าตัวแสบห้าคนจากทุกมุมห้องกลับมารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น

"จะร้องทำไมหนวกหู!!!!"

ไอ้เด็กหัวแดงนี่ชาตินี้จะไม่พูดกันดีๆเลยใช่มั้ย เดี๋ยวเถอะ เจ้าหัวขาวแดฮยอนตัวต้นเรื่องนั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่บนตัก ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลยเนอะ ก่อนเจ้าตัวจะเหมือนนึกได้และปีนขึ้นมาจ้องหน้่ชั้นอีกครั้ง 

"เออใช่หม่าม้า ผมมีเรื่องจะบอก"
"?" เรื่องอะไรทำหน้าซะจริงจัง
"....คือว่า"
"อืม?" บอกมาเหอะตอนนี้อยากรู้ละดูตื่นเต้น
"ผม...." กลืนน้ำลายเอื๊อกๆ ขมวดคิ้วมุ่นเหมือนกำลังเครียดหนัก
"อะไร?" บอกมาเถอะลูกขี้เกียจลุ้นแล้ว
"...หิวแล้ว" ตามด้วยหัวเราคิกๆ ก่อนจะลุกไปกระโดดเด้งไปเด้งมาบนโซฟาปล่อยให้ชั้นนั่งกุมขมับ พวกเด็กบ้า กินขนาดนั้นชั้นคิดว่าจะอิ่มไปทั้งวัน ยังจะมาเรียกร้องหาข้าวเย็นอีกเรอะ
"อืม พูดถึงก็หิวพอดีเลย" เจ้าหัวแดงพยกหน้าหงึกๆ
"จุนฮงอยากกินเนื้อย่างอีกก~ ตามด้วยขนมมม ขนมเยอะๆเลยย"
"อืม เนื้อย่างอีก อยากกินเนื้อย่างอีก" จงออบยิ้มพลางพึมพำคำว่าเนื้อย่างพลาง
"อือออ อยากกินจริงๆด้วย หิวจังงงง" น้องฮิมชานจะไม่มีวันเลิกแอ๊บแบ๊วใช่มั้ย??
"แต่ไม่อยากเข้าไปในกล่องนั่นแล้ว ..."

พอน้องยองแจพูดถึงลิฟต์ทุกคนก็นั่งตัวแข็งทันที ท่าทางจะไม่ชอบลิฟต์เอากันมากๆ พอคิดว่าจะได้กินเนื้อต้องขึ้นลิฟต์ก็กลัวไม่อยากขึ้น แต่ถ้าไม่ขึ้นก็ต้องทนหิว น้องจุนฮงเบะปากเตรียมปล่อยโฮเต็มที่จนชั้นต้องรีบอาสาสั่งอาหารมากินที่บ้านแทบไม่ทัน ตอนแรกพวกเด็กๆก็งงว่าสั่งมากินคืออะไร อธิบายไปๆมาๆก็ไม่รู้เรื่องจนต้องขู่ว่าถ้าไม่รีบสั่งร้านจะปิดไม่มีข้าวกินเด็กทั้งหกถึงหุบปากเงียบเปิดทางให้เดินไปหยิบโทรศัพน์ ตอนแรกชั้นสั่งข้าวหน้าเนื้อให้กินคนละที่ด้วยความเคยชินในการสั่งข้าวให้คนธรรมดา แต่เจ้านูหัวขาวมาเกาะขากางเกงร้องงุ้งงิ้งๆว่าหิวๆๆๆๆให้สั่งมาอีกพันที่เพราะหิวมาก ชั้นเลยสั่งข้าวหน้าเนื้อมาให้คนละยี่สิบที่ ของกินเล่นจุกจิกอย่างหมูชาชู ราเมง หมูผัดกิมจิ ซุปมิโสะมาอีกกว่าห้าิบอย่างกว่าเจ้าหนูจะพอใจ พอถึงเวลาอาหารมาส่ง ทีแรกพอกริ่งดังเจ้าพวกเด็กบ้ารีบคว้าปืนเล็งไปที่ประตูทันที่ โดยน้องแดฮยอนกับยองแจหลบหลังเก้าอี้นวมคนละตัว โผล่หัวออกมาข้างๆกระชับปืนในมือแน่น น้องฮิมชานยืนข้างหลังโต๊ะกาแฟเล็งปืนไปที่ประตูนิ่งๆ น้องจุนฮงตั้งสเก็ตบอร์ดเป็นเพิงและนอนราบเล็งปืนจากข้างหลัง ในขณะที่จงออบหลบหลังถุงมาโทปูวู้ในมือมีปืนกระบอกเล็กพร้อม ตัวพี่ใหญ่ยืนจังก้ากลางห้องพร้อมปืนที่ใหญ่ที่สุด

"เล็ง!!" เจ้าหัวแดงยงกุกตะโกนเสียงดังพร้อมหนูๆทั้งหลายกระดับปืนขึ้นลงเล็กน้อย


ก่อนที่เจ้ายงกุกจะสั่งให้ยิงชั้นรีบคว้าช็อคโกแลตที่กำลังกินอยู่ยัดปากไว้ก่อนจะรีบวิ่งไปรับข้าว จ่ายเงิน และเอามาให้เด็กๆกิน ทันทีที่ถุงอาหารถูกวางลงบนพื้นก็เหมือนแร้งลง มือหกคู่ฉีกถุงกระจุยกระจายไปหมด เสียงเปิดฝาอาหารดังติดๆกันจนไม่รู้ว่ากินหรือสวาปาม ภายในไม่ถึงชั่วโมงอาหารหลายร้อยจานหมดเกลี้ยงทำลายสถิติตอนกลางวันด้านความเร็วย่อยยับ ประเด็นคือ ชั้นยังไม่ได้กิน!!!ไอ้เด็กบ้าาาาอกตัญญู!!!!!! ไม่ทันได้โวยวายเจ้าหนูแดฮยอนก็ดึงๆเสื้อชั้น ก่อนจะยื่นข้าวหน้าเนื้อกล่องสุดท้ายมาให้พร้อมยิ้มน่ารัก

"นี่ฮะหม่าม้า ขอบคุณมากนะฮะสำหรับข้าวมื้อนี้ อร่อยมากเลย" เด็กน้อยน่ารักกกกกก

"ต่อไปขอขนมฮะ... เครป ไอติม ดังโหงะ เค้ก...฿&@/:(()฿&&@-:&(฿!!?)'"

อาเมน.