Alien Boys [B.A.P]

ลำดับตอนที่ #5 : เด็กงอแง

ชั้นเปิดประตูคอนโดให้เจ้าพวกเด็กน้อยเข้าไปในห้อง ก่อนจะเหวี่ยงแขนใช้ถุงของสามสี่ใบที่ถืออยู่ปิดประตู พอเข้ามาในส่วนห้องนั่งเล่นก็รีบทิ้งถุงทั้งหมดกองบนพื้นและกระโดดขึ้นโซฟาทันที เมื่อยแทบแย่ ไอ้เด็กพวกนี้ได้ของเสร็จก็วิ่งเล่นเจี๊ยวจ๊าวไม่สนใจอะไรทั้งนั้น กว่าจะต้อนเข้าแท็กซี่ พากลับคอนโดได้ เมื่อกี๊ตอนอยู่ในลิฟต์ก็มีเรื่องอีก เด็กๆงอแงไม่ยอมขึ้นลิฟต์เพราะคิดว่าจะพาไปฆ่า ...ใครกันแน่ที่จะเป็นคนฆ่า?... โยเยอยู่นานกว่าจะพาขึ้นมาได้ พอเข้าลิฟต์ก็ยืนตัวแข็งกันเป็นแถบๆ  จริงๆขาออกไปก็ขึ้นลิฟต์เหมือนกัน แต่สงสัยความหิวมันบังตา ...

ครืดด ครืดด โครมม!

"แง้งงงงงงงงงงงงงงงงง!!!"

ชั้นรีบกระเด้งตัวขึ้นมามองไปรอบๆห้องหาต้นเสียง อ่า อยู่นั่นเอง เจ้าเด็กหัวฟ้านอนอยู่กับพื้น กุมเข่าตัวเองแน่น ข้างๆมีสเก็ตบอร์ด ... โอเค พอจะรู้แล้วว่าเรื่องอะไร ชั้นยันตัวขึ้นอย่างยากลำบากก่อนเดินไปหาเจ้าเด็กน้อยที่นั่งร้องไห้กลางห้อง ยกมือขึ้นลูบหัวสีฟ้าเบาๆ ปลอบว่าไม่ร้องๆ แล้วก็ขอดูแผล แต่เจ้าจุนฮงไม่ยอมท่าเดียว กุมเข่าตัวเองแน่นหันหลังให้ พอขู่ว่าเดี๋ยวแผลจะติดเชื้อก็ยิ่งร้องหนัก ร้องจนตัวสั่นไปหมด เห็นแล้วก็สงสาร ขู่ไม่ได้สงสัยต้องเปลี่ยนวิธีไม่งั้นไม่ได้การแน่

"จุนฮง~ ไม่เอาๆไม่ร้อง ให้หม่าม้าดูนะ"
"ฮีก ฮือออ  ม่ายอาวว ฮึก เดี๋ยวหม่าม้าฮึก มาจับ มะ มันเจ็บ"  เฮ้ออ ท่าทางจะไม่ยอมง่ายๆ
"จุนฮงง หม่าม้าไม่ทำจุนฮงเจ็บหรอก หม่าม้าสัญญานะ จุนฮงเชื่อหม่าม้าสิ"
"ฮึกก จะ จริงเหรอ? ไม่เจ็บเหรอ" เจ้าเด็กน้อยหันมาทำตาแป๋วใส่ ดูซิ ตาแดงหมดเลย 
"จริง เชื่อหม่าม้าซิ นะ เด็กดี ไหนมาให้หม่าม้าดูแผลหน่อยซิ"

เจ้าเด็กน้อยลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะลดมือลง ชั้นลูบหัวอีกหน่อย พูดว่าเด็กดีๆ แล้วก็ดูแผล ยังโชคดีที่แค่ถลอกนิดเดียวพอมีเลือดออกบ้าง แต่ไม่มาก ชั้นลุกไปหยิบเบทาดีนกลับพลาสเตอร์มาพร้อมดึงทิชชู่มาอีกสองสามแผ่น จุนฮงนั่งมองเข่าตัวเองแล้วก็ร้องไห้อีกรอบเมื่อเห็นยาในมือ เจ้าตัวเล็กพยายามคลานหนีแต่ก็ไม่ทัน โดนรวบตัวไว้ก่อน ชั้นรีบปลอบว่าไม่มีอะไรต้องกลัว ให้นั่งนิ่งๆ ตอนแรกเจ้าเด็กผมฟ้าจะไม่ยอมแต่ปลอบไปปลอบมาก็ยอม ตอนหยดยาใส่เจ้าหนูกำแขนเสื้อชั้นแน่นจนแทบขาด เหงื่อซึมไรผมตัวสั่นจนน่าสงสาร พอปิดพลาสเตอร์เสร็จ เจ้าตัวเล็กค่อยๆลืมตา ทำตาโตมองแผลที่เข่าตนเอง

"เสร็จแล้วเหรอฮะ?" จุนฮงถามตาแป๋วพลางจับๆรอบๆพลาสเตอร์ ก่อนยิ้มเผล่ที่ไม่เจ็บแล้ว
"ใช่ เสร็จแล้ว ไม่เจ็บเลยใช่มั้ยล่ะ?" เด็กน้อยพยักหน้าถี่ๆ
"อ๊าา ขอบคุณฮะ หม่าม้าเก่งจังเลย"

ว่าแล้วก็กระโดดกอดจนหงายหลังหัวฟาดพื้น เจ็บก็เจ็บอยู่หรอก แต่เด็กนี่น่ารักชะมัด อยู่ๆเด็กทั้งห้าที่เมื่อกี๊หายไปไหนก็ไม่รู้ก็มายืนล้อมพร้อมทำหน้าอยากรู้อยากเห็น ก่อนจงออบจะกระโดดทับจุนฮงอีกที ตามด้วยแดฮยอน ยงแจ ฮิมชาน และยงกุก ...คือ คนสองคนก็พอไหว แต่หกคนนี่ไม่ไหว!! ออกไปปปปปปป!!!... คิดได้ก็ผลักกองหัวสีๆออกจากหัวก่อนลุกขึ้นไปนั่งโซฟา ปล่อยเด็กหกคนนอนเกลื่อนอยู่กับพื้น โดยจุนฮงกับจงออบนั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ขำอะไรนักหนาไม่รู้ ยงกุกทำหน้าโมโหก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่ชั้น

"นี่!! ผลักออกทำไม!??" เอ่อ ควรจะถามมากกว่ามั้ยว่ามากระโดดทับทำไม????
"ก็ขึ้นมานอนทับกันทำไมล่ะ ไม่ได้เบาๆเลยนะแต่ละคนน่ะ" เจ้ายงกุกทำหน้าตกใจที่โดนว่าหนักเล็กน้อยก่อนจะตะโกนตอบ
"ก็ถ้ามีคนนึงนอนบนพื้นอีกคนนอนทับ คนอื่นๆก็ต้องกระโดดทับสิ!!ไม่รู้จักมาโทแซนวิชชี่รึไงวะ???!!!" มาโทแซนวิชชี่???
"ก็ไม่รู้จักไงว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!"
"ก็รู้จักไว้ซะะะะะะะะะะะะะะะะ!!!!!!!!!!!"