Cutie Babies [BTS]

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

"ออมม่า? ออมม่าไหน? ออมม่าพวกหนูเหรอ? อยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่พาไปส่ง"

แทฮยองเบะปากน้อยๆแล้วส่ายหัวรัวๆจนหัวแทบหลุด ชั้นต้องรีบไปจับไว้ก่อน เจ้าจีมินหัวเราะคิกคัก ส่วนหนูจองกุกยังจ้องหน้าชั้นไม่วางตา มือข้างหนึ่งกำแขนเสื้อจีมินแน่น เหมือนว่าถ้าปล่อยแล้วจะเกิดอันตราย 

"ออมม่า.. อยู่ อยู่ ..."

เอ้า ติดอ่างซะแล้ว หนูหัวฟูแทฮยองยังพูดคำว่าอยู่ซ้ำๆ ไปสักพักจนชั้นต้องนั่งรอ แล้วเด็กน้อยก็ยกแขนชี้ฟ้า เม้มปากแน่นแล้วลดมือลงมา นิ้วชี้ ชี้ตรงมาที่...

"อยู่นี่"

ตรงมาที่ชั้นเนี่ยแหละ

เอาแล้วไง ทำไมกลายเป็นออมม่าไปได้ล่ะ??? ก็พึ่งเจอกันเมื่อกี๊นี้เองเด็กบ๊องเอ๊ยยยย ชั้นล่ะอยากย้อนเวลาได้จริงๆ จะปิดผ้าม่านไม่ขอรับรู้อะไรทั้งนั้นแหละ จะไม่ลงไปยุ่งเลยยย โอ๊ยย หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ

"แทฮยองง พี่จะเป็นออมม่าได้ไง เราพึ่งเจอกัน พวกเรามาจากไหนหืม? ออมม่ากับอัปป้าพาเรามารึเปล่า? เค้าอยู่ไหนแล้ว? เมื่อตอนกลางวันยังอยู่ด้วยกันใช่มั้ย?"

"แต่ แต่ว่าออมม่า ออมม่าอยู่นี่"

เอาอีกคน หนูจีมินทำหน้าเหลอหลายกนิ้วมาชี้ชั้นอีกคน แล้วก็มองหน้าแล้วพยักหน้าหงึกหงักกันเอง นี่มันชักจะไม่ดีแล้วนะ มาเจอเด็กมึนใส่นี่ท่าทางจะเอาตัวรอดยาก แถมยังพามาอยู่ในห้องแล้วด้วยไง จะพากลับไปคืนยังไงล่ะเนี่ย โอ๊ยยย ตอนที่อุ้มขึ้นมาคิดอะไรอยู่เนี่ยยยยย โง่จริง โง่เอ๊ยโง่ โอ๊ยย

"ฟังดีๆนะ เราพึ่งเจอกัน พี่ไม่มีทางเป็นออมม่าแทฮยองกับจีมินได้เลย เข้าใจมั้ย"

แล้วก็รู้สึกถือมือเล็กๆที่มาจับชายเสื้อ ชั้นหันไปมองหนูน้อยจองกุกที่นั่งเงียบมาตลอด ตอนนี้ดวงตากลมโตกำลังส่งสายตาเว้าวอนมาให้ รัศมีทำลายล้างระดับหนึ่งล้าน 

"แล้ว ..."

"ว่าไงหืม หนูจองกุก?"

เด็กน้อยจ้องตาชั้นนิ่ง เม้มปากนิดๆ มือกำแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวมาใกล้ขึ้นอีก

"แล้วเป็นหน่อยไม่ได้เหรอฮะ?"




"ไม่รู้จะทำไงแล้วเฮียย มาหาหน่อยย"

ครั้งนี้ไปไม่เป็นจริงๆ ต้องโทรตามพี่ชายให้กลับมาช่วย แต่พี่คนนี้นี่ก็ใจดีเหลือเกิน อิดออดบอกว่างานยุ่งมั่งล่ะ ไร้สาระ แค่นี้ต้องจัดการเองให้ได้มั่งล่ะ นี่จะเอาอะไรอ้างดีวะเนี่ย โอยยยยยย พอบอกว่ามีเด็กแปลกๆสามคนมาเรียกว่าเป็นออมม่าก็หัวเราะกลับมาอีก บอกว่าแต่งเรื่องได้แย่มาก นี่ไม่ได้โกหกว้อยยยย

"โอ๊ยยย เฮียยย นี่เป็นพี่ชายกันแน่รึเปล่าเนี่ยยย รู้สึกห่วงน้องตัวเองมากเลยนะเนี่ยยยย"

แน่ะ ยังหัวเราะกลับมาอีก ต้องพูดยังไงวะเนี่ย ไอ้เฮียมันถึงจะกลับมาช่วยยยย โอ๊ยย ถ้าไม่เจอแบบนี้ก็ไม่คิดจะโทรหาหรอกว้อยยยย แต่พูดไปได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องไห้ดังลั่นขึ้นมาจากในห้องนั่งเล่น ทำเอาปลายสายถึงกับเงียบกริบ ชั้นรีบตัดบทว่าไร้น้ำใจแล้วเดินกลับเข้าห้องไป

"ฮือออ แง้งงง ออมม่าาาา ออมม่าาาา ฮือออ ฮยองแกล้งจองกุกก ฮยองแกล้งจองกุกก ออมมมมมม่าาาาาาาาาาาาาา"

ชั้นซึ่งไม่เคยมีน้อง หรือมีลูก เอ่อ ก็แน่สิวะ ยืนมองด้วยความตกตะลึง ปกติเด็กผู้ชายเค้าเล่นกันแบบนี้เหรอ? เจ้าหนูหัวยุ่งแทฮยองดึงกางเกงลูกจองกุกจนหลุดมาอยู่ที่ข้อเท้า ส่วนเจ้าตาตี่จีมินยื้อกางเกงในกับเจ้าตัวเล็กอยู่อย่างสนุกสนานทำเอาเห็นก้นขาวๆกลมๆโผล่วับๆแวมๆ เด็กถูกแกล้งร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหลเป็นทาง เดือดร้อนชั้นต้องรีบอุ้มขึ้นมาจากความวุ่นวาย

"เล่นอะไรกันเนี่ยห๊ะ??? โอ๋ๆ ไม่ร้องลูกไม่ร้อง เงียบซะนะ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่มีใครแกล้งแล้ว"

"ฮือออออ ออมม่าาา ฮือออออ ฮยองแกล้งจองกุกกก ฮึก ออมม่าไม่ยอมมาช่วยจองกุกกก ฮืออ"

"โอ๋ๆ อยู่นี่แล้วไงง ไม่มีใครแกล้งแล้วนะ ไหนบอกมาซิเมื่อกี๊ใครแกล้งเดี๋ยวออมม่าตีให้เลยเอามั้ย?"

"ฮึก ดีฮะ ฮึก"

อ่าวเห้ย เอาจริงเหรอวะ ชั้นดึงกางเกงให้ขึ้นมาเรียบร้อยเหมือนเดิมพลางลูบหัวลูบหลังเจ้าเด็กน้อยที่ซุกหน้ากับอกชั้นแน่น เสื้อเปียกหมดแล้ว เจ้าเด็กนี่ไม่ได้ร้องเล่นๆนะเนี่ย นี่มาทั้งเขื่อนเลยรึเปล่า? จีมินกับแทฮยองที่ได้ยินว่าจะโดนตีนั่งอึ้งตาค้างอยู่สักพักก็กระโจนหนีหายไปหลังโซฟา ชั้นได้แต่ส่ายหัวเบาๆ ใครจะไปกล้าตี เดี๋ยวพ่อแม่เค้ามาชั้นได้ตายสิ เออ ว่าถึงพ่อแม่

"นี่ดึกมากแล้วนะ ออมม่า อัปป้า ยังไม่มารับเหรอหืม?"

"ฮึก ฮืออ แง้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"

"หะ เห้ยๆ จองกุกเป็นอะไร???"

"ก็บอกแล้ววววว ว่าออมม่าอยู่นี่ไงงงงง แง้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"

เอาแล้วไง เจอเด็กมึนใส่แบบนี้เอาไงวะเนี่ย โอ๊ยยยยย ช่วยด้วยยยยย

กิ๊งก่องง

ชั้นพยายามวางลูกลิงลงบนโซฟา แต่เกาะแน่นขนาดนี้สงสัยถีบยังไม่หลุดเลย เลยหอบเดินไปเปิดประตูด้วยกัน แค่จับลูกบิดเปิดเท่านั้นแหละ ประตูก็เหวี่ยงออกมากระแทกผนัง เฉียดหน้าชั้นไปไม่ถึงมิล จองกุกในอ้อมอกตัวแข็งทื่อ หยุดร้องไห้อย่างมหัศจรรย์ พอเห็นสีหน้าอีกคนของฟากประตูเท่านั้นแหละ ชั้นก็พูดอะไรแทบไม่ออก

"เอ่อ เฮีย"

ตาคมมองหน้าชั้นสลับกับจองกุก ที่หลบตาเป็นพัลวัน ด้วยการซุกเข้าไปไหล่ของชั้น ก่อนร่างสูงจะก้าวเข้ามาในห้องแล้วเหวี่ยงประตูปิดเสียงดังโครม มือหนาวาง เอ่อ กระแทกลงบนไหล่ชั้นด้วยความแรงระดับห้าล้านแปด ทำเอาแทบทรุด ก่อนจะกัดฟันกรอดแล้วพูดเสียงเรียบๆ

"นี่แกแอบไปลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้น้องเวร"



"ไม่ใช่นะเฮียยย ไม่ใช่!! โอ๊ยยย"

เวรแล้วว ดันมาเจอเฮียดาร์คโหมดซะได้ มือหนาคว้าใบหูชั้นไว้ก่อนออกแรงบิดอย่างรุนแรงชนิดที่ต้องร้องโหยหวนเหมือนหมาโดนเฆี่ยน จองกุกเบิกตากว้าง น้ำตาที่คิดว่าเหือดแห้งไปแล้วกลับมาปริ่มเตรียมไหล จีมินกับแทฮยองโผล่หัวมามองแล้วอ้าปากค้าง

"ไม่ใช่นะเฮียย โอ๊ยยยย ปล่อยยยย เจ็บบบ"

"แกจะบอกไม่ใช่ได้ยังไง ก็ชั้นเห็นอยู่ชัดๆ เด็กที่แกอุ้มอยู่มันจะมาจากไหนได้ถ้าแกไม่ได้เบ่งมันออกมา!!! ห๊ะ!!!???"

"อย่าทำออมม่าน้าา ปล่อยออมม่าาาา ลุงฟันเหยิน!!!"

...เงียบสนิท...

มือเฮียหลุดจากหูชั้นไปแล้ว ชั้นอ้าปากค้าง ลอบมองใบหน้าพี่ชาย ที่จากโกรธ โมโห เป็นตกใจ แล้วก็เรียบนิ่ง แขนสองข้างกระชับกอดเด็กน้อยแน่น ไม่นะ ไม่นะ เฮียน่ะ ปกติเป็นคนอารมณ์ดี เฮฮา ถึงจะทำตัวไม่ค่อยน่าเคารพบ้าง โมโหร้ายบ้างก็เถอะ แต่สิ่งที่เกลียดที่สุด ที่จะทำให้เฮียเป็นบ้าได้เลย หนึ่ง คือเรื่องครอบครัว สอง คือเรื่อง ...

"เมื่อกี๊แกว่ายังไงนะ??? ไอ้เด็กเวร!!!!!!!"

จองกุก หนูพลาดแล้ว

"จะ จะจองกุกบอก วะ ว่า"

"กล้าเรียกชั้นว่าลุงงั้นเหรอ!!! ลุงฟันเหยินด้วย??!! วันนี้แกตาย!! ได้เด็กบ้า!!! แกได้ตายแน่ๆ!! มานี่!!!!"

พรึ่บ

"เฮียยย!! อย่าาา!! เฮียอย่าทำเด็ก เด็กมันพูดตามที่เห็น!!"

ชะอุ้ย พะ พลาดไปซะแล้ว ร่างสูงหันมาแยกเขี้ยวใส่หลังจากคว้าตัวจองกุกไป ก่อนกระทืบเท้าปึงปังเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วเหวี่ยงประตูปิดเสียงดัง หัวใจชั้นหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อได้ยินเสียงร้องของเด็กน้อยดังลั่นผ่านประตูออกมา

"แง้งงงง ออมม่าาาาาาา ออมม่าาาา ช่วยจองกุกด้วยยย ฮืออออ ไม่เอาาาาาาาา ลุงฟันเหยินหน้าเหี่ยวววว ออมม่าาา อ๊าาาาาาาา"

โอ๊ยยย ชั้นจะทำยังไงดี!!!???

"เฮียยย เฮียโฮซอกกก หยุดเดี๋ยวนี้นะะ ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ก็ตาม หยุดดด อย่าทำเด็กกก"