Cutie Babies [BTS]

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ชั้นนั่งมองมานานแล้ว จากหน้าต่างคอนโดชั้น ตอนนี้บนถนน มีเด็กสามคนนั่งอยู่บนฟุตบาท นั่งกันมานานมากแล้วด้วย ทีแรกก็ไม่ได้อะไร แค่มองผ่านไปเห็น ก็งงนิดหน่อยที่เด็กน้อย อายุไม่น่าจะเกินขวบสองขวบนั่งกันอยู่ตามลำพังข้างถนน แต่พอกลับมาดูอีกที ก็ยังไม่ไปไหน เลยลองนั่งมองดู นี่ก็ค่ำแล้ว ยังไม่ไปไหน แต่เริ่มกระสับกระส่าย ชั้นมองนาฬิกา ให้ตาย นี่มันหกโมงกว่าแล้วนะ พ่อแม่ไปไหน ทำไมทิ้งลูกตัวเองไว้แบบนี้? ว่าแแล้วก็ทนไม่ได้ ต้องกดลิฟต์ลงไปชั้นหนึ่งแล้วเดินออกจากคอนโดไปหา 

"เอ่อ หนู"

ไม่นาน เด็กทั้งสามก็เงยหน้าขึ้นมาหาชั้น คนแรก ผิวสีแทนหน่อยๆ ตาคมๆ ผมยุ่งๆสีเทาๆกึ่งทองๆ คนที่สอง ตาตี่ๆ ผิวสีออกโทนเดียวกับคนแรก ผมสีน้ำตาล คนสุดท้าย ตัวขาวจั๊วะ ตากลมโต โอ้ เด็กพวกนี้มันมาจากไหนเนี่ย หน้าตาไม่น่าเหมือนเป็นพี่น้องกันซักคน

"หนูมานั่งทำอะไรกันตรงนี้ ไม่กลับบ้านเหรอ?"

เด็กสามคนมองหน้ากันน้อยๆ แล้วก็หันกลับมาจ้องหน้าชั้นต่อ เอ่อ พูดเป็นรึยังเนี่ย อายุเท่าไหร่กันล่ะเนี่ย

"เอ่อ หลงอยู่รึเปล่า? พ่อแม่พวกหนูอยู่ไหนล่ะเดี๋ยวเผื่อพี่ช่วยตามหา"

พอพูดจบ เด็กสามคนก็พร้อมใจกันน้ำตาร่วง ทีแรกก็เม็ดสองเม็ด แล้วก็เริ่มสะอื้นกันตัวสั่น สุดท้ายระเบิดเสียงร้องไห้ลั่นถนน ทำเอาคนที่เดินผ่านไปผ่านมามองชั้นกันเป็นตาเดียว โอย ตายแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ชั้นย่อตัวลงไปหาก่อนจะลูบหัวเด็กทั้งสามอย่างร้อนรน ปากก็ส่งเสียงชู่ๆให้เลิกร้อง

"ไม่เอานะ ไม่ร้องนะหนู มีอะไรค่อยๆคุยกัน โอย ไม่ร้องนะเด็กดี โอ๋ๆ"

"ฮือออออ ฮึก อื้ออ จะ เอา ฮึก ฮือออ จะเอาาาาา ฮือ แง้งงงงง"

เอ่อ จะเอาอะไรวะ แต่ถามไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะสต่งสติน้องหัวยุ่งไปหมดแล้ว ชักดิ้นชักงอบนพื้นอย่างเอาเป็นเอาตาย น้องตาตี่ก็ขยุ้มเสื้อตัวเองจนแทบขาด น้องขาวจั๊วะยังคงร้องไห้เสียงดังไม่หยุด โอย ตายแน่ พ่อแม่อยู่ไหนกันเนี่ย?? ชั้นหันซ้ายหันขวา ให้ตาย ไม่มี ไม่อยู่ โอยยยย ขอโทษที ขอหนีก่อนแล้วกัน แล้วชั้นก็หมุนตัวหันหลังกลับเตรียมเผ่นเต็มที่ แต่มีขากลับขยับไม่ได้ หันไปเจอเด็กน้อยทั้งสามพร้อมใจกันกอดขาชั้นแน่นแล้วยังร้องไห้กันเสียงดัง ไม่ยอมปล่อยท่าเดียว โอ๊ยยยยย เอาไงดีวะเนี่ยยยย????? คนเริ่มมองชั้นเหมือนเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ ทิ้งลูกตัวเอง โว้ยยยยยย เอางี้แล้วกัน เอาขึ้นห้องไปก่อน แล้วค่อยว่ากัน ชั้นรวบร่างนุ่มๆทั้งสามมากอดไว้แล้วรีบวิ่งเข้าคอนโดตัวเองไปในทันที 

"ฮือออ ฮืออออ จะเอา จะเอาาาาาาาา จะเอา ฮืออออ แง้งงงงงง"
"ฮะ ฮึก แง้งงงง หะ หื๊ออออ แง้งงง"
"แง้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"

โอยย คนรอบข้างได้โปรดอย่ามองชั้นแบบนั้น ชั้นจะพาเด็กพวกนี้ขึ้นไปดูแลบนห้องไม่ได้จะเอาไปเรียกค่าไถ่ นี่ก็เย็นมากแล้ว ขืนปล่อยไว้บนถนนก็แย่สิ พอเข้าลิฟต์มาก็ยังร้องไห้กระจองอแงไม่หยุด จนชั้นอ่อนใจ ไม่นานก็ถึงห้อง ชั้นวางเด็กทั้งสามลงบนโซฟาแล้วหยิบทิชชู่มานั่งซับน้ำตาให้ทีละคน เห้อ อย่างน้อยก็หยุดร้องแล้ว พอเห็นใจเย็นลงกันทุกคนแล้วชั้นก็เลยเริ่มหาทางส่งเด็กพวกนี้กลับบ้าน

"หนู ชื่ออะไรกันมั่ง?"

"แทฮยอง ฮับ"  น้องหัวฟูตอบหน้านิ่งๆ 
"จีมิน ฮับ" น้องตาตี่ตอบพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ อ่าว ยิ้มออกแล้วเหรอ? แปลกจริงเมื่อกี๊ยังร้องไห้อยู่เลย
"จะ จองกุก ฮะ ฮับ" น้องขาวจั๊วะตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ น่าเอ็นดู

ชั้นจ้องเด็กๆเล็กน้อย บทจะร้องไห้ก็ร้องกันใหญ่ บทจะเงียบก็เงียบง่ายๆแบบนี้ซะงั้น อะไรกัน แล้วยังเรื่องที่มานั่งบนฟุตบาทกันสามคนอีก พ่อแม่อยู่ไหนกัน หน้าตาไม่น่าจะเป็นพี่น้องกันซักคนด้วยซ้ำ แต่ก่อนที่ชั้นจะได้ถามอะไรต่อ หนูแทฮยองก็เริ่มร้องงุ้งงิ้งอีกรอบ

"จะเอาา จะเอา อือ จะเอา"
"เอาอะไรหืม? จะเอาอะไร?"

สามคนมองหน้ากันน้อยๆก่อนหันมามองหน้าชั้น แล้วพูดชัดถ้อยชัดคำกว่าพูดชื่อตัวเองพร้อมกัน

"จะเอาออมม่า"