คฤหาสป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : คฤหาสป่วน 1

                             

 

คฤหาสปริ้นซง

"บ็อบบี้  ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ"

แต่ก้อไร้เสียงตอบรับผมล่ะอยากจะหาน้ำเย็นๆ มาสาดให้รู้แล้วรู้  ถ้าไม่ติดว่าเตียงของผมจะเปียก ไอ้ผู้ชายฟันเหยินที่หลับสะบายยุเนีย เป็นแฟนสุดหวงของผมนะ ได้ตกเตียงไปนานพร้อมจมยุกับกองน้ำแล้วชิ!! พูดมาล่ะขึ้น

"บ็อบบี้"

"......"

"บ็อบบี้!!"

"........" เงียบงั้น ไม้ตายล่ะนะ

"ไอ้เหยิน!!!!! ตื่นโว้ยยยยยยยยย!!!"

"อะรัยเนีย ปริ้น บ็อบง่วงนะ ปลุกอะรัยแต่เช้า" ดูทำเข้า ปลุกอะรัยแต่เช้า เช้าที่ไหนนี้จะ สามโมงเช้าแล้ว วันนี้มีเรียน เที่ยงครึ่ง จะทันมั้ยล่ะนั้น

"นี่ มันจะสามโมงแล้วนะ บ็อบ! อีกอย่างวันนี้เรามีเรียน เข้าใจมั้ย!!!"

 

 

 

#มหาลัย

ในที่สุดผมก้อสามารถ ลากแฟนสุดเหยิน? ของผมมาเรียนจนได้ 

"ไงคู่รักสุดเลิฟ เมื่อเช้าเสียงเล็ดลอดมาบ้านพี่เลยน่ะ" พี่จินฮวานทักขึ้น เมือเห็นผมสองคน ย่างก้าวเข้ามาในตึก

"บ้านผมด้วยนะ เพราะพี่เลย  ผมต้องตื่น นี่ผมมีเรียนบ่าย2 เลยน่ะแล้วนี่ อะรัย พึ่งจะเที่ยง ให้ตาย....."

"นี่จุนฮเว พี่ชายสุดที่รักของแกเนีย ปลุกไอ้เหยินนี่  ชั้นไม่ได้ปลุกแก และอีกอย่าง ชั้นไม่ได้ไปลากคอแกมาเรียน!!!!" 

"พอก่อนครับพอก่อนยังงั้ยก้อเขตบ้านเดียวกันน่า" ฟังที่ฮั่นบิน แฟนพี่ใหญ่ของบ้าน ไม่ผิดหรอครับ ก้อเขตบ้านของเราเนียมีบ้านยุ 4 หลัง หลัง 1 ของพ่อกับแม่ 2 ของพี่ใหญ่ 3 ของผม ส่วนหลังสุดท้ายของจุนฮเว เราสามคนเป็นพี่น้องกันครับ  มาเรื่องบ้านต่อ  แล้วก้อมีรั้วกั้นบ้านสี่หลังนี้ไว้ด้วยกัน  คนผ่านไป ผ่านมาเลยคิดว่าที่เปงคฤหาส  จนเป็นที่เรียกติดปากของคนแถวบ้านไปเรียบ ร้อย  

 

"ปริ้นหารัยกินกัน บ็อบหิ้วอ่ะตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินรัยเลย" แล้วก้อไอ้ฉายานี่อีก มันไม่ยุติธรรมเลย ก้อคนอื่นในบ้านไม่เห็นจะมี  บ่นในใจไปก้อเดินมาถึงหน้าร้าน เราก้อสั่งข้าวมากินคนล่ะจาน แล้วกลับมานั่งที่เดิม

"พี่ต้องเข้าเรียนแล้วน่ะ"

"อะรัยอ่ะพี่จินฮวาน ยังไม่ถึงเวลาเลย"

"นี่ฮั่นบินไม่คิดว่าจะให้พี่ไปคุยกับเพื่อนหน่อยหรือ" อิคู่นี้ก้องอแงไม่หยุด  แต่ดูๆไปก้อน่ารักดีแฮะ  

"ผมกลับหอก่อนน่ะพี่ แล้วเฮียจะกลับหอป่ะวันนี้" หลังจากที่พี่ใหญ่เดินปัดตูดขึ้น ห้องไป ฮั่นบินก้อหันมาถามคนข้างๆ ผม เนีย อ้อ เมื่อคืนบ็อบค้างบ้านผม เพราะมีรายงาน เราเรียนคณะเดี่ยวกัน แล้วตารางเรียนก้อลงตรงกันเปะ เราเลยตัวติดกันตลอด

"กลับดิ งานเสร็จแล้ว"  พอได้คำตอบมันก้อเดินปัดตูดไปอีกคน??

 

"งั้นผมก้อไม่อยู่เปง กขค หรอกไปล่ะ"

"มึงจะไปไหนว่ะจุนฮเว"

"หาข้าวกินคณะข้างๆ อะเฮีย นัดไอ้แบมกับไอ้ยุคไว้" 

 

"นี่ปริ้น"

"อะรัย" อยู่เชยๆก้อเรียกเปงรัยมากป่ะ

"ช่วงนี่ไอ้เน่มันไปคณะแพทย์บ่อยไปป่ะ"

"ข้าวที่นั่นอร่อยกว่า คณะนิเทศของเรามั้ง " ผมก้อตอบไปงั้น ขี้เกียจยุ่งเรื่องของจุนฮเวมัน " บ็อบกินเสร็จยังจะได้เวลา ขึ้นเรียนแล้วน่ะ"

 

"เสร็จแล้วๆๆๆ เร่งจัง"

"เมื่อกี้ว่าอะรัยน่ะบ็อบ" กล้าบ่นผมหรอ !!!!!

"เปล๊า บ็อบกินเสร็จแล้ว ป่ะขึ้นเรียนกัน" ยังจะมาโกหกน่าด้านๆ ผมได้ยินน่ะเมื่อกี้นี่น่ะ  งอลแล้ว!!! เชอะ!

 

 

#คณะแพทย์ศาสตร์

ผมมาที่นี่อีกตามเคย อ่ะผมไม่ได้อยู่นี่น่ะครับ ผมมาหาเพื่อน คนค่อยข้างที่จะเป็นจุดสนใจครับ อพราะอะรัยอะหรอ ก้อแม่ งเด็กนิเทศเสียกมาหาเลือกซื้ออาหารที่ตึกแพทย์

"โอ้ยย!!!!" 

 

โอ้ะโอ้ ผมไปเดินชนใครกันล่ะเนียแต่ผมก้อ ยื่นของผมอยู่ดีๆน่ะ  ไอ้เตี้ยนี้แหละเดินมาชนผมเอง  อ่ะงั้ยผมก้อหล่ออะโนะ  ช่วยเค้าหน่อยแล้วกัน(เกี่ยว?) 

แต่ก่อนที่ผมจะเข้าไปช่วยดั้นมีคนที่ไหนไม่รู้วิ่งมาหิ้วปีกไอ้เตี้ยขึ้น

"นี่ไอ้ดง มึงเดินแบบชาวบ้านเค้าเปงมั้ย รู้ว่าพี่มึงใหญ่ แต่มึงช่วยระวังได้มั้ยไอ้ดง" นี่เพื่อนหรอแม่ว่ะครับ ขนาดพี่จินฮวานของผมที่ว่าขี้บ่นแล้ว มาเจอไอ้เด็กตาโตนี่แล้ว ตัวที่เล็กอยู่แล้วแทบไม่เหลือเลยพี่ป๋ม

"โอ้ยยย ชานอูหยุดบ่นสักที ก้อเพราะพี่กูอ่ะแหล่ะ กูถึงเป็นแบบนี่ แม่ ง เร่งกูอยู่ได้ กูเลยรีบนี่งั้ย............เอ่อ นายอ่ะ ขอโทษนะ เป็นอะรัยมากหรือเปล่า โอ้ยตายแล้วเสื้อเปื้อนน้ำแดงหมดแล้ว งั้นเอามานี่ๆๆ เดี่ยวชั้นเอาไปซักให้พรุ่งนี้เดี่ยวเอามาคืน ชั้นรีบไปแล้วน่ะ เจอ กันพรุ่งนี้ บาย....." แล้วก้อวิ่งหนีจากผมไปไหนซักที่ ซึงผมก้อไม่รู้แต่ที่รู้ๆ คนนั้นอ่ะ น่ารักโดนใจ ใช้ได้เลยอ่ะ คนอะรัยน่าหว้านหวาน  แม่ของลูกชัดๆ เลย...

 

"ไอ้เน่!!!  แกตาย!!"





ตายแล้วๆๆๆ อิเน่ตายแล้ว
 
#ยัง!!
ตอนต่อไปมาดูว่าทำมั้ยอิเน่น้อยของเีาถึงตาย 5555
แลดูซะใจ