ถนนที่ทอดยาวไกล... ต้นไม้โอนอ่อนตามสายลมหนาว
ท่ามกลางทะเลหมู่ดาว พร่างพราวแจ่มจ้านับหมื่นพัน
ต้นไม้ที่ไหวเอน... เสียงเพลงที่กล่อมแดนแห่งฝัน
ท้องฟ้าที่ประดับด้วยแสงจันทร์ เพลงนั้นกล่อมใจให้เดียวดาย
อาทิตย์ที่โผล่ขึ้น... ดวงดาวนับหมื่นเริ่มจางหาย
ต้นไม้กระจ่างเรียงราย จันทร์ฉายเคลื่อนคล้อยลอยลับตา
สายน้ำที่ทอดยาวไกล... ลมได้พัดความเหงาเข้ามาหา
นกน้อยบินร่อนบนท้องฟ้า ฝูงปลาว่ายน้ำตามสายชล
เมื่อลมหอบความเหงา... พัดความเศร้าเข้ามาทุกแห่งหน
เมื่อมองหาไม่มีใครสักคน ความสับสนเข้าสู่วังวนใจ
ความสุขที่เคยมี... คืนวันที่ดีดีหายไปไหน
เหลือทิ้งไว้แต่ความวังเวงใจ กับอดีตไว้ให้ใรำพึง
เธอที่เคยเคียงข้าง... ตอนนี้อ้างว้างเหลือแต่ความคิดถึง
อดีตของเรายังตราตรึง ครั้งหนึ่งเคยมีกันและกัน
สิ่งมีชีวิตมากล้น... แม้ผู้คนมากมายก็เหมือนฝัน
รอบข้างเคยมีความผูกพัน แต่สิ่งนั้นก็เพียงจินตนาการ
เพลงรักที่คิดถึง... ยังคงซึ้งถึงความหมายที่แสนหวาน
อยู่คนเดียวกับคืนวันที่ยาวนาน ทรมานหัวใจทุกวานวัน
แม้เธอเดินจากไป... ใจทั้งใจก็ยังไม่แปรผัน
สิ่งที่กล่าวให้ความรักเป็นเดิมพัน ทั้งหมดนั้นให้มันเลือนหายไป
หากที่กล่าวนั้นเป็นจริง... ขออย่าทิ้งกันไปจะได้ไหม
กลับมาหาฉันนะยอดดวงใจ อย่าปล่อยให้เพ้อฝันวันที่คอย
***********************************************************
ความคิดเห็น