เค้าชื่อว่าเคอัส เป็นครูสอนพิเศษประจำตัว

ลำดับตอนที่ #2 : ทดสอบ

             วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ผมตื่นตอน หกโมง อาบน้ำแต่งตัว แล้วลงมากินข้าวเช้ากับพ่อและแม่ที่ห้องอาหาร ตอนหกโมงครึ่ง พ่อกำลังอ่านหนังสือพิมพ์และกินกาแฟ แต่ก็วิจารณ์ข่าวในทีวีอยู่เป็นระยะๆ ตามเคย แม่มักจะเล่าเรื่องสนุกๆ เรื่องงานของแม่ให้ฟัง ผมก็จะใช้มีดและส้อม ตัดอาหารในจานเป็นชิ้นให้เสร็จทีเดียวแล้วค่อยตักมากิน และฟังเรื่องเล่าของแม่ไปพลาง แต่เหมือนว่าวันนี้จะแตกต่าง ระหว่างที่ผมกำลังตัดเบคอนหนึ่งชิ้นให้เป็นสี่ส่วน อยู่ๆ พ่อก็เก็บหนังสือพิมพ์ แม่วางแก้วน้ำส้มคั้นลงบนโต๊ะ ทั้งสองหันมาเหมือนมีเรื่องต้องคุยกับผม

“เรามีข่าวร้ายนิดหน่อยจ่ะ” แม่บอกผมด้วยรอยยิ้มแบบหวาดๆ เอาแล้วละซิ

“พ่อหวังว่าลูกจะยอมรับมันได้” พ่อพูดอย่างซีเรียส หรือว่าเรื่องนั้นนะ

“พ่อและแม่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลยนะลูก” แม่บอก ตอนนี้ท่านทำหน้าเศร้ามาก ต้องใช่เรื่องนั้นแน่ๆ

“มันเป็นการเปลี่ยนแปลง แต่พ่อเชื่อว่าเราจะผ่านมันไปได้ด้วยดี” พ่อบอกอย่างให้กำลังใจ นั่นไงครอบครัวเราตกอับ ธุรกิจเสียหาย บริษัทล้มละลาย หรือคนล้ายขู่วางระเบิดนิวเคลียร์บ้าน

“โจเซฟ ครูสอนพิเศษประจำตัวลูก ถูกนาซ่าขอร้องให้ไปทำงานวิจัยเกี่ยวกับอนุพันธ์โปรตีนที่ค้นพบในหินบนดวงจันทร์ พวกเรายับยั้งได้ แต่พ่อและแม่เห็นสมควรแล้ว ที่จะให้ลูกได้เจอกับครูสอนพิเศษประจำตัวคนใหม่ซะบ้าง และลูกก็เรียน ม.ปลายแล้ว แค่โจเซฟ อาจสอนลูกได้ไม่ดีพอ เค้าชื่อว่า “เคอัส” เป็นหนึ่งในสามบุคคลที่เอฟบีไอ สืบประวัติมาให้ พ่อและแม่เชื่อว่าเขามีคุณสมบัติพอ”

โอ้!! ไม่นะ นั่นมันร้ายแรงกว่าครอบครัวตกอับ ไม่สิ ร้ายแรงกว่ามนุษย์ต่างดาวบุกโลกซะอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

หลังจากผ่านระยะเวลาในการเรียนรู้ข้อมูลมหาศาล ชายเจ้าของคอนโดหรูก็เตรียมพร้อมที่จะไปเจอกับลูกศิษย์คนใหม่ของเขา เขาอ่านโปรไฟล์ของลูกศิษย์เป็นครั้งสุดท้ายแม้จะจำได้หมดแล้ว แต่ก็อดขำกับความแปลกประหลาดอีกครั้งไม่ได้ เด็กอะไร กลัวใส้ดินสอกด

ตอนนี้ผมและครอบครัวกำลังรอการมาเยือนของครูพิเศษประจำตัวคนใหม่ของผมอยู่ในห้องรับแขกเล็กของบ้าน ผมเหลือบมองนาฬิกา อีกสองนาทีจะถึงเวลานัด สาธุ ขอให้เขามาสาย จะได้หาเหตุผลไล่ออกง่ายๆ หน่อยเถิด

“เอาละจ่ะ วันนี้ลูกจะได้เจอกับครูสอนพิเศษประจำตัวของลูกซะที” แม่พูด

“ครับแม่ ผมเตรียมบททดสอบเล็กๆ น้อยๆ ไว้ให้เขาด้วย แต่หวังว่าเขาจะไม่มาสายเสียก่อน เพราะนั่น หมายถึงเขาไม่มีความรับผิดชอบพอนะครับ”

“แน่นอน ถ้าเขามาสายเข้าก็ไม่มีความรับผิดชอบพอจริงๆ” พ่อเห็นด้วยกับผมละ 555

“เหลือเวลาอีกเพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีแล้วนะครับ” ความหวังของผมมีสูงขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลาที่ผ่านไป ถ้าเขามา บอดีการ์ด ของพ่อต้องเดินมารายงานก่อน แต่นี่ไม่มีวี่แววเลย แต่เอะ! ดูเหมือนผมจะหวังมากไปจริงๆ บอดีการ์ดของพ่อเดินเข้ามาแล้วละครับ

“เขามาแล้วครับท่าน” เสียดายจังแฮะ อีกสามสิบวินาทีก็จะมาสายแล้วแท้ๆ

“ให้เข้ามาได้” นั่นเป็นเสียงของพ่อผม น่าเกรงขามใช่ย่อยเลยละ รู้สึกเหมือนกับผมเป็นลูกมาเฟียขึ้นมาทุกครั้งเมื่อพ่ออยู่กับลูกน้อง

และแล้วเขาก็เข้ามา อือ... เป็นผู้ชาย สูงใช้ได้ ประมาณร้อยแปดสิบเซนติเมตร ซึ่งสูงกว่าผมเล็กน้อย ใส่สูทธสีดำพอดีตัว รองเท้าขัดมันวับ ผมสงสัยว่าเขาจะใส่ถุงมือสีขาวไปเพื่ออะไร ดูอย่างกับเป็นพ่อบ้าน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่แปลกที่สุด เพราะที่ผมคิดว่าแปลกที่สุดคือ เขาน่าจะอายุเท่ากัน หรือมากกว่าผมไม่เกินสองปีแน่ๆ

“สวัสดีครับ ผมเคอัส เป็นครูสอนพิเศษประจำตัวครับ” ยังดีที่ท่าทางยังสบายๆ ไม่ใช่เนียบๆ เชยๆ เหมือนชุดที่ใส่

“สวัสดีจะเคอัส นั่งคุยกันก่อนสิ” แม่พูดอย่างโอบอ้อมอารีกันคนแปลกหน้าอย่างเคย

“อืม ยังเด็กอยู่เลยนี่น่า ไม่น่าจะแก่กว่าเจอามากนะ” พ่อพูด

“ครับ ผมแก่กว่าคุณเจอาหนึ่งปี ครับคุณคอยล์” นายครูสอนพิเศษนั่นพูด ชิ! แก่กว่าปีเดียวคิดจะมาเป็นครูสอนพิเศษเรารึไง คุณพ่อไม่ได้บอกหรือไงนะ ว่าเราไม่ได้เป็นแค่เจอา แต่ยังเป็นเนลอสด้วย จะให้คนที่ไม่มีความรู้มาเป็นครูสอนพิเศษไม่ได้หรอกนะ

“คุณจะเป็นครูผมได้เหรอ” ผมพูดกับเขาโดยตรง แฝงความกดดันให้เล็กน้อย ดูซิ จะรับมือยังไง

“ได้แน่นอนครับ” ตอนนี้เขาพูดกับผมโดยตรงด้วยสีหน้ามั่นใจเต็มที่

“ครับ งั้นผมมีบททดสอบเล็กๆ น้อยให้กับคุณเคอัสครับ โดยผมจะถามคำถามคุณ สิบข้อ ถ้าตอบผิดแม้ข้อเดียว คุณจะหมดโอกาสได้เป็นครูพิเศษประจำตัวผมนะครับ” ผมพูดพร้อมส่งรอยยิ้มที่คิดว่าชั่วร้ายไปให้ เอาละ ทีนี้นายจะทำยังไงเคอัส

“ตกลงครับ ผมรับคำท้า” และหมอนี่ก็ส่งรอยยิ้มที่ผมคิดว่าชั่วร้ายกว่ากลับมาให้ด้วย และขอโทษทีเถอะพ่อและแม่หันไปทางอื่นพอดี ร้ายนักนะนาย แต่ขอโทษที คำถามพวกนี้ ออกแบบมาเพื่อให้นายตอบผิดโดยเฉพาะ นายไม่รอดแน่เคอัส

“ข้อแรกนะครับ เมนเดล บิดาแห่งพันธุศาสตร์ ศึกษาลักษณะที่ถ่ายทอดได้ทางพันธุ์กับของต้นถั่วลันเตา กี่อย่าง และอะไรบ้างครับ” เอาละ มันเป็นแค่ข้อแรก เอาง่ายๆ ก่อนละกันนะ

“เจ็ดอย่างครับ คือ ความสูง ความอวบของฝัก สีของฝัก สีเมล็ด รูปร่างเมล็ด สีของดอก และตำแหน่งของการออกดอกครับ” ชิ! ตอบข้อง่ายๆ แบบนี้ได้อย่าเพิ่งดีใจละ

“ถูกครับ ตอไปข้อสองนะครับ  ใครที่กล่าวว่า หากเขามีคานและหมุดที่เหมาะส้มแล้วละก็ เขาจะสามารถยกโลกทั้งใบได้เลย” เอาละ ตั้งแต่ข้อนี้ไปนะ ไม่ธรรมดาแล้วหรอกนะ หึหึ

“ขอตอบว่า อาร์คิมีดีส ครับ เขาคิดเช่นนั้นเพราะปราบปลื้มในตัวเองจากการค้นพบสูตรของคานในเชิงฟิสิกส์” โอเค ชัดเจนมาก แต่นั่นก็แค่หมายความว่านายอ่านประวัติของอาร์คิมีดีสมาก็แค่นั้น

“ถูกต้องครับ งั้นข้อต่อไป ผมจะให้คุณทำโจทย์ คณิตศาสตร์โอลิมปิกนานาชาติครั้งล่าสุดข้อนี้ครับ แน่นอนว่าคุณทำได้แน่ แต่ผมจะให้เวลาคุณทำแค่สิบนาทีครับ” ผมส่งโจทย์ที่ว่าไปให้ เอาละ ดูเหมือนนายจะเก่งทั้งชีวะ และฟิสิกส์ แต่โจทย์คณิตศาสตร์ระดับโลกข้อนี้นะ ฉันเองยังใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่าจะทำเสร็จนะ

“ได้ครับ กรุณารอสักครู่”

“ไม่โหดไปหน่อยเหรอลูก” แม่ถามด้วยความเป็นห่วงเคอัส

“ไม่หรอกครับ โจทย์ข้อนี้ ถ้าเป็นโจเซฟ ก็คงคิดได้ไม่ยากหรอก” หึหึ ผมหัวเราะในใจ นายมาได้แค่นี้แหละเคอัส

“เสร็จแล้วครับ” ฮะ? อะไรกัน เพิ่งจะเจ็ดนาทีได้มั้ง ผมรับกระดาษคำตอบมาเช็คดู ลายมือสวย เป็นระเบียบดีมาก และก็ทำถูกด้วย เหรอว่าเคยทำโจทย์ข้อนี้มาแล้วไม่หรอกมั้ง ก็โจทย์ข้อนี้มันเป็นความลับนี่น่า โอลิมปิกอะไรนั่นก็ยังไม่เริ่มแข่งเลย แสดงว่าคิดเองภายในสิบนาทีเหรอเนี่ย ไม่ธรรมดาซะแล้ว

“ถามข้อต่อไปได้เลยครับ คุณเจอาจะได้ยอมรับผมซะที” อีกแล้ว มันยิ้มชั่วร้ายมาอีกแล้ว เอาละข้อต่อไปนายเสร็จฉันแน่

“ได้ครับ งั้นข้อต่อไปขอถามว่า.....”

.

.

.

ถูกอีกแล้ว นายเป็นตัวอะไรนะ มีความรู้ขนาดนี้ไม่ใช่คนแล้วมั้ง นี่มันแปดข้อแล้วนะ บ้าจริง แต่ยังไงซะ คำถามข้อที่เก้านี่ฉันเตรียมมารับมือนายโดยเฉพาะ

“เก่งจังเลยนะครับ แต่อย่างที่ว่า ต้องตอบให้ถูกครบทั้งสิบข้อ ต่อไปข้อเก้าครับ ขอถามว่า แอล ตัวละครในการ์ตูนเรื่องเดธโน้ต ตายในเล่มที่เท่าไหร่” อย่าบอกนะว่าอ่านการ์ตูนเดธโน้ตด้วย 555

“...”

“เป็นไงละครับ ตอบไม่ได้เหรอ?”

“นอกเรื่องแล้วนะลูก” แม่พูดกับผม ที่จริงแบบดุๆ

“ไม่นะครับแม่ ผมว่าโจเซฟตอบข้อนี้ได้แน่ๆ ครับ” 555 ก็โจเซฟเอาการ์ตูนเรื่องนี้มาให้ผมอ่านนี่น่า

“เล่มที่เจ็ดครับ”  O[]O ตอบได้ไงเนี่ย  ผมทำหน้าเอ่อเล็กน้อย ตอบได้ยังไงกัน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“ไม่หรอกครับคุณแอนนา ถ้าผมต้องเป็นครูพิเศษประจำตัวคุณเจอาละก็เรื่องแค่นี้ ก็ต้องตอบได้ซิครับ” ร้ายกาจ!! ร้ายกาจจริงๆ แต่ไม่เป็นไร ดีนะที่ยังมีไม้ตายสุดอลังกาลไว้ข้อสุดท้าย นายเจอคำถามนี้ละก็ ต้องช็อคแน่ อิอิ

“ข้อสุดท้ายนะครับ วันนี้ผมใส่กางเกงในสีอะไร?”

O[]o พ่อและแม่อิ้งกิมกี่ไปเลยครับกับคำถามนี้ เป็นใบ้พูดไม่ออกกันเลยทีเดียว 555 แต่เอะ ทำไมนายนั้นไม่เห็นอึ้งเลยหว่า แต่กลับทำหน้าครุ่นคิด อิอิ คิดเข้าไป จะได้ตรงตามแผนของชั้น ไม้ตายฉันไม่ธรรมดาหรอกนะ 555

“จากข้อมูลทำให้ทราบว่าคุณเจอาชอบสีแดงเป็นพิเศษ...” อย่างนั้นแหละดีมาก เข้าตามแผนเป้ะ ผมเงยหน้าขึ้นมองเพดานสูง ลายเทวดาโบยบินบนฝ้าเพดานนั้นเหมือนจะส่งยิ้มและขยิบตามาให้ผมด้วย โลกช่างสวยงามอะไรเช่นนี้ 555

“เพราะงั้นผมเลยคิดว่า...” ปลากินเบ็ดแล้วครับท่าน ^^

“ผมคิดว่าคุณเจอาน่าจะหลอกให้ผมตอบว่าสีแดง แต่ที่จริงใส่สีที่เกลียดมากกว่า คุณเกลียดใส้ดินสอกด เพราะงั้นผมว่าวันนี้คุณเคอัสใส่กางเกงในสีเทาครับ”

...

ตรงแผง!!!!!

กลับเป็นผมแทนที่ช็อคครับงานนี้ นายไม่ใช่คนแล้วเคอัสทั้งฉลาดทั้งมีความรู้ พ่อไปหาคนแบบนี้มาจากไหนเนี่ย แค่คุยกันเดี๋ยวเดียว กลับมองฉันออกซะขนาดนี้ แต่อย่าเพิ่งดีใจละ ที่ว่าไม่ตายนะ มันตอจากนี้ไปตางหาก

“พ่อครับ แม่ครับ ผมจะยอมให้คนที่รู้ว่าผมใส่กางเกงในสีอะไรมาเป็นครูสอนพิเศษประจำตัวได้ไงละครับ เป็นพวกโรคจิตหรือป่าวก็ไม่รู้” ผมหันไปคุยกับพ่อแม่ ด้วยสีหน้าของเด็กที่กลัวว่าใส้เดือนจะกัดเท้า

“แต่เคอัสเค้าก็แสดงให้เห็นแล้วนะลูกว่าเขาวิเคราะห์ออกมานะ” แม่แก้ตัวให้

“อะไรกันครับ วันนี้ผมหยิบมาสุ่มๆ เองนะครับ” ผมโกหกไปอย่างไร้เดียงสา

“ไม่หรอกครับสถานการณ์แบบนี้ สามารถวิเคราะห์ได้สองแบบ แบบที่หนึ่งคือ คุณเจอาโกหก และเตรียมคำถามมา โดยหากผมตอบผิด ผมก็จะไม่ได้เป็นครูสอนพิเศษประจำตัวคุณเจอา แต่หากผมตอบถูก คุณเจอาก็จะกล่าวอ้างได้ว่าผมอาจเป็นพวกโรคจิต นั่นเป็นแผนที่คุณเจอาเตรียมเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ผมเป็นครูสอนพิเศษ ซึ่งถือว่าเป็นแผนที่ฉลาดมากๆ เลยทีเดียว ส่วนแบบที่สองที่เป็นไปได้คือ ที่จริงแล้วไม่ใช่เป็นแผนอะไรทั้งนั้น แต่คุณเจอาคิดคำถามนี้ขึ้นมาเพราะความโรคจิตส่วนตัวล้วนๆ ครับ”

โอเค ยกนี้ฉันแพ้นายเคอัส!!!