คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : The way 3
Kacha past…
ผมนั่งรอไอ้เฟรมอยู่ครับ ว่าแล้วก็เอาหนังสือ(การ์ตูน)ขึ้นมาอ่านเล่น เฮ้อ!!! รอ
นานแล้วน้า~
ร่างบางนั่งถอนหายใจแล้วยู่ปากเป็ดด้วยความขัดใจ
“อ้าย…ขา…ชา” นั้นไง~ ตายยากชะมัดเลย มาถึงก็พูดอีสานใส่เลยน่ะ!!
“ไอ้เฟรมทำไมถึงมาชะ….O.Oช้า~” ในขณะที่ผมจะหันไปด่ามัน ผะ..ผมก็ต้อง
หยุดชะงักแล้วทำตาโตเป็นเป็ด เอ้ย!ไม่สิ เป็นไข่ห่านเลย!! สูง หล่อ ขาว หน้าเป๊ะ! ยิ้มพาโลกละลายยยยยย~ สตั้น5วิ!!... พะ..พี่เต๋า
มาได้ไง~ ใครพามา~ มาซะหล่อเลย ><
“เฟรม..นี่หรอคชา?”พี่เค้ารู้ชื่อเราได้ไง เฟรมมึงบอกอะไรพี่เค้า~!
“ใช่ๆๆ พี่เต๋า เป็นไงน่ารักอ่ะดิ๊” ไปสนิมกันตอนไหนว้า~ พูดอะไรไม่ออกเลยคับT^T
แล้วพี่เค้าก็เดินตรงมาหาผม และโน้มตัวลงมาประจันหน้าจังๆ >//< หน้าผมร้อน
ผ่าวไปหมด ทำอะไรไม่ถูกพูดไม่ออกเลยทีเดียว~
“น้องคชาครับ ขอคุณมากน่ะครับสำหรับขนมนี่ J วันหลังน่ะเอามาให้เองก็ได้
ครับพี่ไม่กัดหรอก กล้าๆหน่อยน้องชาย~”ผมพยักหน้าตอบไปแบบเขินๆ ส่วน
เขาน่ะเหรอ ยิ้มหล่อลากซะผทลมทำอะไรไม่ถูกเลย แต่เสียใจอ่ะ ทำขนาดนี้แล้วยัง
ได้เป็นแค่น้องชายเอง:(
“น้องคชา พี่ชื่อต้นน่ะเพื่อนไอ้เต๋ามันน่ะ” ผู้ชายตัวเล็กพูดขึ้น
“พี่ไทด์น่ะ”
“พี่แพรวน่ะ”
“ส่วนพี่จอยจ้า~”เพื่อนๆคนที่เหลือก็แนะนำขึ้น ผมได้แต่พยักหน้าแล้วส่งยิ้มหวาน
ให้ไป พี่เต๋าอยู่ใครจะไปทำอะไรถูกว้า~ แล้วพี่ๆเค้าก็เดินจากไป T^T หึ!น้องชาย
น้องชายยยยยยย~! T^T
เอ๊ะ!ใครเอามือมาแตะไหล่ผม?
“เป็นไรมึง…555 ทำหน้าเป็นเป็ดเชียว” อ๋อ!ไอ้เชี้ยเฟรม~
“มึงไม่ต้องมาพูดเลย กูโป้งมึงเล่า มึงพาเค้ามาทำมายยยยยยย~” งอนว้อย!
“โอ๋ๆๆ อย่างอนเค้าน้า~ ก็พี่แกอยากเจอนี่หว้า~” แอบดีใจน่ะเนี้ย~ > <
“เอ่อ!แล้วมุงบอกทำไมล่ะ ” ขอเล่นตัวนิดนุง
“มีอะไรกันอีกอ่ะ เฟรม คชา งอนกันอีกและ?” เอ๊ะ!!ใครมา? อ่อ~ พวกเพื่อนผมที่
เรียนต่างคณะกันเดินมา…. คนที่พูดเมื่อกี๊น่ะ ไอ้เจมส์..ส่วนอีก2คนที่ตามมา ก็
แพรวากับหลิน สองสาวเสียง-..-ทรงพลัง
“นั่นดิ!คชาก็งอนตล๊อด~” เสียงแหลงๆของแพรวาพุ่งเข้าโสตปรสารทผม นี่!ผม
ผิดช้ะ?
“แต่หลินว่าคชางอนน่ารักดีออกน้า~” เอ๊อ!วันนี้หลินพูดดีมีหลักการ 555
“ก็เฟรมอ่ะดิ พาพี่เต๋ามาทำไมก็ไม่รู้.//.”ได้โอกาสผมก็ฟ้องเบยยย~
“ก็ดีแล้วนี่…ก็เห็นมึงชอบเค้ามานานล่ะ แต่ไม่เห็นทำอะไรซักที” เจมส์พูด
“ก็มัน….ทำตัวไม่ถูกนี่หว่า~” ที่จริงแล้วผมน่ะ เขิน-//-
“หรอออ? เรานึกว่าคชาเขินซะอีก5555” รู้ทันอีกอ่า แพรวา
“จริงจ้ะที่รัก เนาะๆๆๆๆ-3-” เฟรมพูดหยอดแพรวาแล้วเอนหัวพิงใหล่
“อย่ามาเนียนน่ะไอ้กระปอม” แพรวาไม่พูดเปล่า เอามือตีหัวไอ้ฟันเหล็กไป1ที555
สมน้ำหน้า
“แล้วจริงป่ะ เขินใช่ไหม~ ” ยังไม่เข็ดไอ้เฟรมหันมาพูดต่ออีก
“เอ่อ!กูเขิน! .///.” คอยดูน่ะ ถ้ามันไม่หยุดพูดน่ะ ผมจะเอา รองเท้า ยัดไปในฟัดเหล็กมันเลยคอยดู! >//<
………………………………………………………………………
พอเลิกเรียนผมกลับบ้านมาตอนเที่ยงด้วยความเซ็งจิตครับ อาจารย์ พาผทเซ็ง
เบย~ -.-
“ม๊าฮะ~ ชากลับมาแล้ว~” ผมขานเรียกแม่ผม แต่…เงียบ… อยู่ในครัวหรือเปล่า
อ่า~ ใช่ด้วยสิ
“ม๊าฮะ..ทำอะไรอยู่เอ้ย?”ผมกอดม๊าผมอย่าเต็มแรง
“ทำไมวันนี้ทำกับข้าวเยอะจังฮะ” ผมถามเมื่อเห็นม๊าทำกับข้าวเยอะกว่าปกติ
“ก็เดี๋ยวมีคนมาทานข้าวเย็นด้วยน่ะลูก”
“ใครฮะม๊า?”
“เดี๋ยวก็รู้จ๊ะ^^”ชักรู้สึกแปลกๆกับรอยยิ้มม๊าแล้วสิ-.-
“งั้นเดี๋ยวชาไปอาบน้ำก่อนน่ะม๊า”
“อื้ม…เย็นนี้แต่งตัวน่ารักๆน่ะลูก^^” ชักแปลกๆมากขึ้นทุกที ? อะไรกัน ใครจะมา
กันแน่น่ะ?
ความคิดเห็น