Love you only! รักท่านเพียงคนเดียว! {Versailles}

ลำดับตอนที่ #8 : THE NIGHT 07

 "ไปกันเถอะ องค์ชาย!" ยูกิพูดอย่างเร่งรีบและเตรียมอาวุธพร้อมที่จะไปฆ่าใครสักคน
"ดะ..เดี๋ยวก่อนนนนนนน" เทรุดึงแขนเสื้อรั้งยูกิไว้
"ครับ?" ยูกิเอียงคอเล็กน้อยถามเทรุง่ายๆอย่างสงสัย
"ตัดสินใจแน่นะว่าจะไป" เทรุพูดเสียงสั่นเครือ
"แน่ใจสิครับ!" ยูกิพูดอย่างมาดมั่น
"แต่...มันอันตรายมากนะแล้วข้าก็ไม่อยากไปด้วย" เทรุบอกเสียงค่อยเพราะกลัว
"แล้วจะให้กระผมทำยังไงละครับ ท่านจะช่วยองค์หญิงฮิซากิไม่ใช่หรือ?" ยูกิพูด
"งั้นเอางี้..." เทรุดีดนิ้วดังเป๊าะเพราะคิดอะไรดีๆออกมาแล้ว
"ข้าจะให้เจ้าเป็นองค์รักษ์ส่วนตัวแล้วพวกเราก็เฝ้าอยู่ที่ปราสาท"  เทรุพูดเและยิ้มใสซื่อ
"หา???????????????" ส่วนยูกิอ้าปากค้างกับสิ่งที่องค์ชายน้อยพูดออกมา
"แล้วจากนั้นก็ล่อพวกมันออกมา" เทรุอธิบายเป็นเรื่องเป็นราว
"แล้วจะล่อยังไงกันขอรับ?" 
"เอาน่า เดี๋ยวกลับเข้าวังข้าจะเล่าให้ฟังอีกที พาข้าขึ้นม้าแล้วควบไปปราสาท เร็ว" เทรุรีบออกคำสั่ง
"ครับๆ" ยูกิพยักหน้ารับพร้อมกับพาเทรุขึ้นม้าแล้วตัวเองก็ควบม้าไป



"ขออนุญาตครับ...." มาซาชิเปิดประตูเข้ามาในห้องเบาๆ
"ออกไปซะ!!" หญิงสาวฮิซากิขว้างปาหมอนใส่มาซาชิอย่างแรง
"โหว...อะไรกันครับ" มซาชิรับหมอนเอาไว้ได้ทันอย่างรวดเร็ว
"เจ้านี่เอง....มาทำไมกัน" ฮิซากิถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะนึกว่าจะเป็นราชันแวมไพร์ตนนั้น
"ท่านราชันให้ท่านมารับประทานอาหารด้วยนะครับ" 
"บอกเขาด้วยว่า ข้าไม่ไปกินหรอก!" ฮิซากิพูดอย่างไม่แยแสพร้อมกับแลบลิ้นใส่
"ตะ...แต่..." มาซาชิพูดเหมือนกับกำลังตกที่นั่งลำบาก
"ทำไม ถ้าเกิดข้าไม่ไปเจ้าจะโดนไอ่เจ้าราชันแวมไพร์โรคจิตนั่นเล่นงานหรอ?" ฮิซากิพูด
"..."มาซาชิไม่ตอบอะไรได้แต่ยืนก้มหน้าเฉยๆ
"เฮ้อ...งั้นข้าไปก็ได้" ฮิซากิถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับพูดหน่ายๆ
"จริงหรอครับ" มาซาชิพูดอย่างน่ายินดี
"อืม!" ฮิซากิตอบรับง่ายๆและชัดเจน
"งั้นตามข้ามาเลยครับ" มาซาชิดีใจแทบจะเต้นพร้อมเดินเขย่งอย่างอารมณ์ดีออกไป

....มายังที่ห้องโถงรับประทานอาหาร.....

"ช้าจังเลยนะ" เสียงเยือกเย็นพูด
"ขออภัยครับท่านพี่" มาซาชิรีบกล่าวขอโทษพี่ชายตัวเอง
"นั่งสิ.....เจ้าหญิงฮิซากิ"  คามิโจวพูดเรียบพลางผายมือไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ส่วนมาซาชิก็รีบไปยืนหลบมุมรอคอยคำสั่งพี่ชาย
ภายในห้องโถงนี้สีดำมืดมีเพียงแสงเทียนส่องประกายออกมาเล็กน้อย โต๊ะที่ทอดยาวมีอาหารเรียงรายจำนวนนับไม่ถ้วน แต่กลับว่าทั้งคุ่ที่นั่งโต๊ะอยู่นั้นไม่ยอมรับประทานอะไรเลย
"ทำไมเจ้าถึงไม่กิน" คามิโจวเริ่มส่งเสียงดุใส่ฮิซากิ
"หึ ข้าไม่อยากกินอาหารเน่าๆของพวกเจ้าหรอก!" หญิงสาวเถียงกลับ
"งั้นเจ้าก็เชิญกินไปคนเดียวเถอะ!" ฮิซากิพูดต่อก่อนที่เธอจะลุกขึ้นมาและยกถ้วยซุปร้อนขว้างใส่หน้าคามิโจวและพร้อมที่จะเดินออกไป
"เดี๋ยว!" ราชันแวมไพร์ตวาดดังลั่นพร้อมกับจับแขนฮิซากิรั้งเอาไว้
"โอ๊ย!" หญิงสาวร้องด้วยความเจ็บที่คามิโจวนั้นใช้กำลังบับแขนฮิซากิเอาไว้
"จำไว้ซะหากเจ้าทำแบบนี้อีกเราได้เห็นดีกันแน่" คามิโจวจ้องตาฮิซากิด้วยความโกรธ
"ก่อนจะมาทำร้ายข้าเอาเวลาไปล้างตัวซะเถอะ เหม็นสาบมาก!" ฮิซากิโต้แย้งกลับพร้อมกับสลัดแขนออกและวิ่งห่างออกไป
"มาซาชิ!!" คามิโจวเรียกชื่อน้องชายของตนอย่างดัง
"ครับ!!" มาซาชิตอบรับและวิ่งไปจับตัวฮิซากิไปขังในห้องตามเดิม
"ยัยตัวแสบ..." คามิโจวพูดกระซิบคนเดียวอย่างเครียดแค้นและเดินออกไปจากห้องโถง