{ Hunter x Hunter }เกิดไหม่เป็นน้องสาวของฮิโซกะ

ตอนที่ 2 : ตอนที่ 2 สอบฮันเตอร์รอบที่ 1

"พี่ฮิโซกะเราทำอาหารเสร็จเเล้ว"

เรย์วัย 12 เรียกพี่ชายตัวเอง(ฮิโซกะ)มาทานอาหารเช้า

"เรย์ทำอะไรให้พี่กินหรอ♥"

"ไข่ออมเล็ต เทมปุระ เเล้วก็ไก่ทอดคาราอาเกะ"เรย์พูดในระหว่างที่ถอดผ้ากันเปียนออก

"อาหารของเรย์อร่อยดี♠"ฮิโซกะพูดพร้อมกิน

30 นาทีต่อมา

"เรย์จะไปสอบฮันเตอร์รึป่าวปีนี้อายุครบ 12 เเล้ว♥"ฮิโซกะพูดขึ้นในระหว่างที่เรย์กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า ฮันเตอร์งั้นหรอน่าสนใจหวังว่าจะ'สนุก'นะเห็นพี่ไปหลายครั้งเเล้วด้วย

"อืม เดี๋ยวรอก่อนขอเราทำข้าวกล่องเเป้บหนึ่ง"เรย์พูดพร้อมปันโอนิกีริจัดใส่กล่อง

"เสร็จเเล้วพี่ฮิโซกะเราทำให้พี่ด้วย"เรย์ยิ้ม

พร้อมเอาข้าวกล่องไว้ในบ้าน

"ไม่เอาไปด้วยหรอ♦"เรย์ส่ายหัว

"เดี๋ยวค่อยใช่เน็นของเราวาปร์มาทีหลัง"

"พี่ฮิโซกะอุ้มหน่อยเราอยากนอนถึงที่สอบฮันเตอร์ปลุกเราด้วย"เเล้วฮิโซกะก็อุ้มเรย์

ส่วนเรย์ก็นอนในอ้อมกอดฮิโซกะอย่างน่ารักน่าเอ็ดดู

สนามสอบ

"อืม~ พี่ถึงเเล้วหรอ"เรย์เอียงคอถามด้วยความน่ารัก

"หมายเลขของเรย์คือ 45 ♣"

"ของพี่เลข 44 หรอ"เรย์เอียงคอพร้อมจับหมายเลขของฮิโซกะ

"จะเอาหมายเลข 44 หรอเรย์♥"เรย์ส่ายหัวพร้อมกระโดนลงมา

"ไม่ เราชอบหมายเลข 45 อยู่เเล้ว"เรย์ยิ้มส่งให้ฮิโซกะ

"พี่เราขอออกไปเดินเล่นก่อนนะ"เรย์พูดจบก็ออกเดินเล่น

เเล้วเรย์ก็เดินชนกับกอร์นโดยไม่ใด้ตั้งใจ

"คือว่าเราขอโทษเราไม่ใด้ตั้งใจนะ"

"ฉันก็ขอโทษด้วย"

เรย์กำลังจะเดินเล่นต่อเเต่กอร์นจับข้อมือไว้

"เธอชื่อว่าอะไรหรอ?"

"เราชื่อ เรย์"

"ฉันชื่อกอร์น กอร์น ฟรีคซ์ ยินดีที่ได้รู้จัก"กอร์นพูดพร้อมออกมาด้วยความใสชื่อ

"เธออายุเท่าไรหรอ?"

"เราก็อายุ 12 เเล้วกอร์นละ"

"ว้าว!! อายุเท่ากันเลยเรย์มาเป็นเพื่อนกันเถอะ"

"อือใด้สิกอร์นเเต่จะดีหรอ"เรย์พูดพร้อมยิ้มอ่อนๆ

กอร์นจับมือเรย์ขึ้นมาพร้อมยิ้มอย่างราเริง

"ต้องดีอยู่เเล้วสิ! ฉันจะพาเธอไปหาพวกเพื่อนฉันนะ!"

"กอร์นนายไปไหนมาน่ะ"

มีเสียงหนึ่งเรียกชื่อกอร์นดังมาจากผู้ชายที่ดูเหมือนอายุเกือบ 30 

"กอร์นนายพาใครมาด้วยงั้นหรอ"

เเละตามมาด้วยเสียงคำถามหนุ่มหน้าหวาน

"อ๋อ ฉันไปเดินรอบๆ เเล้วบันเอิญชนกับเรย์ เรย์ฉันขอเเนะนำชื่อเพื่อนๆของฉันให้รู้จักคนนั้นเลโอลีโอ ส่วนอีกคนชื่อคุราปีก้า"

"เรา เรย์ ยินดีที่ได้รู้จัก"ทุกคนดูหน้าสนใจสุดๆเลย

"อืม! ยินดีที่ได้รู้จัก"เลโอลีโอตอบเธอ

"ทางนี้เช่นกัน"คุราปีก้ายิ้มให้เธอ

"นี่!นายพวกหน้าไหม่ละท่า ไง"

"รู้จักพวกเราด้วยหรอ"

"ก็นะ อึบ ว่าไงล่ะเนี่ยคือฉันเขาสอบมาสามสิบห้าครั้งเข้าไปเเล้ว"

"สามสิบห้าครั้งงั้นหรอ?!"

"เเบบว่าเชียวชาญในการสอบทีเดียวเชียว"

"ยังมีหน้ามาคุยอีกน๊า"

"นั้นน่ะสิ"

"ถ้าหากว่าไม่เข้าใจตรงไหนเนี่ยนะถามฉันใด้ทุกเรื่องเลย"

"ขอบคุณมาก"

"ฉันมีชื่อทอมป้า"ทอมป้ายื่นมือทักทายกอร์น

"ฉันกอร์น ส่วนนี่ก็ เรย์ คุราปีก้ากับเลโอลีโอ"กอร์นจับมือก่อนผละออก

"ยังมีคนอื่นที่สอบหลายๆหนเเบบคุณทอมป้าอยู่อีกรึป่าว"

"บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"คือไม่เห็นหน้าสนใจเเล้วไม่อยากฟังเหมือนเห็นกิ้งก่าเปลี่ยนสีอยู่ตรงหน้าน่าเบื่อสุดๆไม่ถึงครึ่งความหน้าสนใจของกอร์นเลยเเหะ

"อ๊ากกกกกกกกกก"อยู่ดีๆผู้เข้าสอบคนหนึ่งลงไปนั้งกับพื้นเเล้วเเขนสองข้างก็สลายไป

"เเหม่ ช่างอัศจรรย์เเขนกลายเป็นดอกไม้เเล้วสลายไปชะเเล้วไม่ต้องพึ่งอุปกรณ์หรือลูกเล่นอะไรระวังตัวหน่อยสิเดินชนคนอื่นเเล้วต้องขอโทษนะ รู้ไหม"พี่ชายชอบทำตัวเด่นจริงนะโชดดีที่ไม่ใด้อยู่ด้วย╮(╯▽╰)╭คนที่เดินชนพี่ชายก็สมควรโดนเเบบนั้นเเล้วมั้งเสียมารยาทสุดๆเลย`(*∩_∩*)′

"มีพวกอันตรายเเบบนี้ทุกปีเลย!!"ทอมป้าว่าอย่างเหงื่อตก

"ทุกปีเลยหรอ?!"

"ก็หมายความว่าปที่เเล้วก็มาหรอ?"

"หมายเลข 44 มายากลฮิโซกะปีที่เเล้วก็ถูกตัดสินว่าขาดคุณสมบัติเพราะว่าฆ่าสอบไปกว่าครึ่งโดยไม่สนใจใยดี"สอบครั้งนั้นพี่คงเบื่อสุดๆมั้ง

"กะ กะ กะ กะโกหกนนนนนนนนน่า เจ้าคนเเบบนั้นปีเขาให้มาสอบใด้อย่างนั้นหรอ"

"ก็เเหงดิโจทย์สอบจะเปลี่ยนไปทุกปีโจทย์สอบผู้คุมสอบจะเป็นกำหนดเองถ้าผู้คุมสอบปีนั้นบอกว่าสอบผ่านต่อให้เป็นปีศาจก็วอบผ่านใด้เหมือนกันเอาล่ะก็สอบฮันเตอร์จะยังไงก็เถอะเหมือนว่าทุกคนจะเหม็นหน้าหมอนั้นอย่าเฉียดเข้าใกล้จะดีกว่า"

"ที่เหม็นขี้หน้าคือพี่ของเราหรอ"ถามเล่นๆดูดีกว่า

"ฮิโซกะตังหากเล่า"เลโอลีโอพูดขึ้น

"ก็นั้นอะชื่อพี่เรา"ฉันยิ้มอ่อนส่งให้ทอมป้ากับเลโอลีโอ

"เป็นคนเข้าขั้นอันตรายเลยน๊า"ทอมป้าพูดพร้อมเหงื่อไหลไม่หยุดเเถมหน้าซีดลง

"ก็ว่าอยู่ว่าเรย์มีกลิ่นกล้ายๆฮิโซกะเลย"กอร์นพูดขึ้นด้วยความใสชื่อ

"เฮ้ย! เอ่อของที่ระลึกที่รู้จักกันไงเอาหน่อยไหม"ทอมป้าหยิบนํ้าส้มกระป๋องให้เลโอลีโอ

"เราง่วงสุดๆไปน้า~"

เรย์เดินไปหาฮิโซกะ

"พี่เราใด้เพื่อนไหม่มาตั้ง 3 คนเลย ฟุฟุ"เรย์พูดพร้อมหัวเราะออกมาอย่างน่ารัก

"งั้นหรอเเล้วเรย์ไม่ไปเล่นกับเพื่อนล่ะหรือง่วงนอนเเล้วหรอ♥"ฮิโซกะพูดพร้อมอุ้มเรย์ขึ้นมา

"อืม~~เราง่วงสุดๆเลย"เรย์กอดฮิโซกะเเล้วหลับไป

"ขอยํ้าครั้งสุดท้ายการสอบนี้อาจทำให้ดวงตกลดถอนกำลังกายเเละอาจจะใด้เเผลสาหัสยิ่งอย่างเร็วร้ายที่สุดก็ถึงเเก่ชีวิต สำหรับท่านที่ตกลงปรงใจใด้เเล้วขอให้ตามผมมาครับส่วนท่านที่คิดไม่ตกก็ให้รีบเเจ้งไปที่ลิฟต์ด้านหลังเเล้วกลับไปโดยเร็ว"

"ในเมื่อทราบกันเเล้วการสอบรอบที่หนึ่งมีผู้เข้าร่วมทั้งหมดมีผู้เข้าร่วมสี่ร้อยสี่ท่านนะครับ"เสียงสุดท้ายเเล้วเรย์ก็หลับไป

"อืม~สว่างจังถึงสนามสอบที่ 2 เเล้วงั้นหรอพี่"เรย์พูดขึ้นพร้อมสีหน้างัวเงียพร้อมกระโดนลงไปข้างล่างพร้อมยืดเส้นยืดสายนิดหน่อย

"ป่าชื้นนูเมเล่หรืออีกชื่อว่ารังนักต้มตุ๋น ใครจะไปยังสนามสอบรอบที่สองจะต้องผ่านทางนี้ไปให้ใด้ครับเหล่าสัตว์ป่าที่มีอยู่ในถิ่นสิ่งที่มีชีวิตนี้ส่วนใหญ่เเล้วมันคือสิ่งมีชีวิตที่โตจึ้นมาเเล้วมันจะหลอกมนุษย์ไปเป็นสเบียงด้วยความเจ้าเลห์อยู่เสมอขอให้ทุกท่านตามมาอย่างระมัดระวังด้วยครับ"

"หากโดนมันหลอกก็เท่ากับตายเลยนะครับ"ซาร็อตพูดอธิบายเสร็จก็มีผู้เข้าสอบหลายคนดูเป็นกังวลอยู่มาก เเต่เเล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านข้างทำให้ทุกคนหันไปดูก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่พยายามคลายขึ้นมาด้วยความทรมาร

"รอฉันก่อน โอ๊ยย"

ครืดดด เสียงประตูถูกปิดลง

"สิ่งมีชีวิตในป่าชื้นนี้ใช้ทุกวิธีหลากล่อเเละล่าเหยื่อให้ตายใจเเล้วค่อยคิดเป็นอาหารเเละนั้นก็เป็นที่มาของรังนักต้มตุ๋นยังไงล่ะครับ"

"เดินตามผมมาทุกฝีเก้าอย่าให้โดนหลอกเชียวนะครับ"

"อย่าโดนมันหลอกเด็ดขาดนะ!"อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดทำให้ใครหลายคนหันไปมองเเละสนใจที่ต้นเสียง

"อย่า...อย่าโดนมันหลอกเอานะมันโกหกทุกคนอยู่!!"ผู้ชายที่สะบักสะบอมไปด้วยรอยเเผลชี้ไปที่ซาธ็อต

"เจ้าบ้าเนี่ยเป็นตัวปลอมมันไม่ใช่ผู้คุมสอบหรอกฉันนี่เเหละผู้คุมสอบตัวจริงต่างหาก!!"

"ถ้อย่านั้นเเล้วหมอนี้มันเป็นใคร"ใครสักคนในผู้เข้าสอบพูด

"ดูนี่ให้ดี ฮึยยย"

"อ่าาา เหมือนคุณซาธ็อตเปี้ยบเลย"

"มันคือสัตว์ป่าในป่าขื้นนูเมเล่ลิงหน้าคนยังไงล่ะ"

"ลิงหน้าคนเหรอ?"เลโอลีโอถาม

"ลิงหน้าคนน่ะโปรดปรานเนื้อมนุษย์สดๆเเต่ว่าเเขนขามันลีบเเละยาวไม่ค่อยมีเเรงเท่าไทร่ก็เลยปลอมตัวเป็นคนใช้ภาษามนุษย์หลอกคนที่มาป่าชื้นนี้เเล้วร่วมกันเยอะๆเพื่อหวังจะจัดการในทีเดียวไงล่ะ"

"ผู้คุมสอบฮันเตอร์อ่อนเเอขนาดลิงโจมตียังเเพ้เลยหรอ"เรย์พูดขึ้นด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เเละเพราะมีอากาศรอบกายเป็นคนใสชื่อ

"ก็จริง"เลโอลีโอพูด

"เเต่ว่าไปฉันก็ไม่คิดว่าท่าวิ่งเเบบนั้นน่ะจะเป็นมนุษย์เเบบเราอยู่เเล้วล่ะนะ"

ฉึก ฉึก ฉึก อยู่ดีผู้ชายที่อ้างตัวเป็นผู้คุมสอบฮันเตอร์ก็ล้มลงไปนอนกับพื้นเนื่องจากมีคนปาไพ่ใส่อย่างกระทันหันส่วนคุณซาธ็อตถือไพ่ที่ถูกปามาที่ตนเองไว้อย่างสบายๆ

"หึๆ ฉันรู้เเล้วๆที่นี้ก็ชัวร์คนนั้นคือตัวจริงสินะ♦"

"คนที่คุมสอบคือฮันเตอร์คือผู้ที่รับการไหว้วานจากคณะกรรมการให้มาทำหน้าที่โดยไม่รับสิ่งตอบเเทน♥"

"ส่วนเราเป็นเเค่นกเดินดินที่อยากเป็นฮันเตอร์การโจมตีระดับนั้นเลยไม่จำเป็นต้องปัดป้องงั้นสินะ♠"

"กระผมถือว่านั้นเป็นคำชมก็เเล้วกันนะเเต่ว่าต่อจากนี้ไปจะด้วย้เหตุผลใดๆก็ตามที่พุ่งเป้ามาที่กระผมจะถือว่าเป็นการระเมิดกฏโจมตีผู้คุมสอบจะตกถูกปรับตกเป็นผู้ขาดคุณสมบัติทันทีชันเจนนะครับ"

"ชัดมากเลย♣"ฮิโซกะพูดพร้อมยกยิ้มอย่างสบายๆ

"เอาล่ะครับ เชิญตามผมมาใด้เลย"ซาธ็อตพูดพร้อมออกตัวเข้าไปในป่าชื้นนูเมเล่ผู้เข้าสอบหลายคนต่างวิ่งตามเพื่อไม่ให้หลงเเละคลาดสายตาไปจากซาธ็อต

ฉันเดินตามฮิโซกะเเล้วมองพวกกอร์นอยู่ห่างๆเเต่ท่ากลับหันหลังมามองคงเห็นเเค่ฮิโซกะเพราะใช้เซ็ทสึลมตัวตน

"กอร์น เรารีบข้างหน้ากันเถอะ"ผู้ชายผมสีขาวเหมือนเคยเห็นที่ไหนสักที่ อ๋อจำใด้เเล้วคิลนี้เองคงหนีออกจากบ้านเเล้วมาที่สอบฮันเตอร์สินะพี่อิลนี้เเย่จริงๆ(?)

"ถ้าคลาดกับผู้คุมสอบมีหวังเเย่เลยนะ"

"ที่สำคัญก็คืออยู่ห่างๆฮิโซกะไว้ดีกว่าเข้าใกล้หมอนั่นมีหวังซวยไปด้วยเเน่"

ฉันขี้เกียจจะเเอบฟังคนอื่นเลยวิ่งไปที่สนามสอบต่อไปจะไปทำไหมถึงคุ้นเคยกับภาพเเบบนั้นนะเเปลกจริงๆทั้งที่เราพึ่งเคยเจอหมอนั้นเป็นครั้งเเรกเเท้ๆเเต่ทำไหมถึงคุ้นเคยขนาดนี้ละ

'โดยชะเพราะกอร์น'

**************

สวัสดีค่าทุกคน

ทุกคนสงสัยใช่ไหมว่าทำไหมเรย์ถึงจำพวกกอร์นไม่ใด้คือน้องเรย์ของเราความจำเสือมนะค่ะเเต่ทุกยังคงตามเนื้อเรื่องในอนิเมะเลยค่า

ชุดที่น้องใส่ตอนนี้นะค่ะ