คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 เจ้าเล่ห์
ตอน
เจ้าเล่ห์
เธอถึงห้องทำงานของเขาแล้ว เธอจึงถอนหายใจอยู่หน้าประตูเพื่อทำใจกับการเผชิญหน้าของคนที่ชื่อว่าเย็นชาที่สุดในฮอกวอตส์
ก็อกๆ
“ใคร”
“เฮเลน พอตเตอร์ค่ะ”
“เข้ามา”เธอเปิดประตูไปก็เห็นเจ้าของตาสีนิลจ้องมองมาที่เธอ
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ”
“ถ้าศาสตราจารย์หมายถึงเรื่องนั้นหนูไม่มีอะไรต้องคุย ขอตัวค่ะ”เธอหันหลังกำลังจะออกไป เขาก็ร่ายคาถาล็อกประตูเธอกำลังหยิบไม้กายสิทธิ์ก็โดนเอาไป
“เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัส”เขาใช้คาถาปลดอาวุธและตอนนี้ไม้กายสิทธิ์ของเธอก็ไปอยู่ที่มือเขาเรียบร้อยแล้ว
“ศาสตราจารย์เอาไม้หนูคืนมานะ”เธอพยายามหยิบไม้ที่คนตัวสูงชูไว้
“ฉันไม่ให้จนกว่าเธอจะคุยกับฉัน”
“ถ้าเรื่องนั้น หนูรู้แล้ว”เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าหอบ
“จริงหรอ”เขาพูดพร้อมกับทำให้ไม้เธอหายไป
“ศาสตราจารย์เอาไม้หนูคืนมานะ”เธอเริ่มที่จะไปหาไม้ในเสื้อคลุมแต่มีหรอที่เขาจะยอม เขาจึงกอดเธอไว้ไม่ให้เธอดิ้นไปไหน
“ศาสตราจารย์ปล่อยหนูนะ”ตอนนี้เธอกับเขากอดกันโดยมือเธอถูกมือหนารวบด้วยมือข้างเดียวและอีกข้างก็กำลังโอบเอวเธอไว้ ถ้ามีใครเห็นเธอสภาพแบบนี้รับรอง จบ
“ฉันไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะหายโกรธฉัน”เขาพูดตอนนี้หน้าเธอและเขาห่างกันไม่ถึงคืบกลิ่นหอมจางๆจากตัวเองทำเอาเขาแทบทนไม่ไหว
“ไม่”เธอพูดพร้อมสะบัดหน้าหนี
“ถ้าพูดดีๆไม่ชอบงั้นต้องใช้อย่างนี้”พูดจบเขาก็ก้มลงจะจูบเธอแต่เธอรู้ตัวจึงรีบเบี่ยงหน้าหนี
“หนูหายโกรธคุณแล้วก็ได้ค่ะ”เธอรีบพูด เขายิ้มอย่างผู้มีชัยแล้วก็ปล่อยเธอถึงแม้จะเสียดายก็ตามเถอะ
“ก็แค่นี้”เขาพูดและไปที่โต๊ะทำงานแล้วเริ่มตรวจงานต่อ
“ศาสตราจารย์ค่ะหนูขอไม้ของหนูคืน”เธอเดินไปที่โต๊ะของเขา
“ฉันบอกเธอหรอว่าจะให้ อย่าลืมเธอถูกกักบริเวณกับฉัน”เจอแบบนี้เธอถึงกับไปไม่ถูกเลย เธอเพิ่งนึกได้ว่าถูกกักบริเวณ
“แล้วจะให้หนูทำอะไรค่ะ รีบทำหนูจะได้รีบกลับหอ”เธอพูดด้วยเสียงเหมือนเด็กที่ไม่พอใจเหมือนพ่อแม่ไม่ซื้อของเล่นให้
“ทำความสะอาดห้อง แล้วจัดหมวดยานี้เอกสาร”เขาส่งเอกสารให้ เธอรู้ชะตากรรมตัวเองเพราะตอนนี้ไม้ก็ถูกยึดแน่นอนเธอต้องทำด้วยตัวเองห้ามใช้เวทมนต์เธอเริ่มกวาดพื้นห้องโดยมีสายตาของเขามองมาที่เธอบ่อยหลังผ่านไป1ชั่วโมงเธอก็ทำความสะอาดเสร็จ
“เหลือแค่จัดหมวดยา”เธอรีบทำเพื่อรีบกลับเธอทำชั้นล่างได้หมดแล้วเหลือแค่ชั้นบนซึ่งเธอพยายามใช้ความสูงอันน้อยนิดหยิบมัน
“โธ่!เฮเลน ตอนเด็กๆน่าจะกินนมเยอะๆจะได้ตัวสูง เตี้ยอย่างนี้จะทำอะไรได้”เธอบ่นกับตัวเองเขาเห็นอย่างนี้ก็อดขำไม่ได้จึงเสกบันไดให้
“ถ้าทำอย่างงี้มีหวังทั้งคืนคงไม่เสร็จ”เขาพูดแล้วไปทำงานต่อ
‘ทำไมไม่เสกตั้งแต่ล่ะ’เธอคิดในใจไม่นานเธอก็จัดหมวดหมู่เสร็จ
“สี่ทุ่มแล้วหรอโดนฟิลซ์จับตัวแน่”เธอบ่น
“นี้ดึกมากแล้ว ถ้ากลับไปก็คงเจอฟิลล์จับมานี้อยู่ดี เธอนอนที่นี้แหละ”
“แล้วจะให้หนูไปนอนไหนค่ะ”
“ห้องฉัน”เขาพูดพร้อมชี้ไปห้องเล็กๆที่อยู่ติดกัน
“ไม่หนูไม่นอนห้องคุณเด็ดขาด”เธอพูดตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนอนห้องผู้ชายคนไหนเลย (ยกเว้นนอนกับพี่ที่บ้านวีสลีย์)
“ไปนอนซะ”เขาเริ่มพูดด้วยเสียงที่แสดงถึงความอดทน
“ไม่”
“ไปนอนเดี๋ยวนี้”เขาเริ่มพูดเสียงดังขึ้น
“ยังไงหนูก็ไม่นอน”เธอพูดยืนยัน
“จะเอาแบบนี้ใช่ไหม”เขาพูดจบก็เดินมาอุ้มเธอไปห้องเขาทันที
“นี้ศาสตราจารย์จะทำอะไร”เธอตกใจพยายามจะออกจากอ้อมกอดของเขา เขาวางเธอลงที่เตียงและร่ายคาถาล็อกประตูและเขาก็นอนกอดเธอ“ในเมื่อพูดดีๆไม่ฟังก็ต้องทำอย่างนี้ นอนด้วยกันนี้แหละจะได้ไม่หนีไปไหน”เขากอดเธอบนเตียงตอนนี้เธอหน้าแดงไปหมด
“ปล่อยนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ปะ…ปล่อย…”ก่อนที่เธอจะพูดริมฝีปากหนาก็ทาบทับริมฝีบางเธอ เธอพยายามดันตัวออกก็ไม่มีแรงเธอไม่สามารถขัดขืนได้แต่ก่อนที่เข้าจะทำอะไรมากกว่านี้เขาก็ถอนจูบนี้
“ถ้าเธอยังไม่นอน ฉันอาจจะทำมากกว่านี้ คุณพอตเตอร์”เธอได้ยินเธอก็รีบหลับตาทันทีไม่กี่นาทีเธอก็เข้าสู้ห้วงนิทราโดยคนร่างสูงมองร่างเล็กในอ้อมกอดและนึกถึงรสสัมผัสเมื่อกี้
“เธอก็น่ารักดีนะ”เขาพูดแล้วก็นอนกอดเธอทั้งคืน
เสียงนกในตอนเช้ามืดปลุกให้ร่างบางตื่น เธอลืมตาและกำลังจากขยับตัวแต่ก็ติดแขนของคนบางคนที่นอนกอดเธอไว้ทั้งคืน ทำให้เธอหน้าแดงทันทีเมื่อรู้ว่าเมื่อคืนเขากับเธอนอนกอดกันทั้งคืน เธอพยายามเอาแขนเขาออกจากตัวเธอ แต่คนร่างสูงรู้สึกตัวเขาคว้าตัวเธอมากอดอีกครั้ง
“ศาสตราจารย์ปล่อยหนูนะ”เธอดิ้นในอ้อมแขนเขา
“ถ้าเธอยังไม่หยุดดิ้น เธอจะโดนแบบเมื่อคืน”เขาพูดที่ข้างหูเธอ ทำให้เธอหยุดดิ้นอัตโนมัติเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน
“งั้น ศาสตราจารย์ก็ปล่อยหนูสิ หนูจะกลับหอ ถ้าใครเห็นหนูอยู่ในห้องกับศาสตราจารย์มันจะไม่ดี”เขายอมปล่อยเธอ เธอจึงรีบไปแต่นึกขึ้นได้ว่าไม้กายสิทธิ์ยังอยู่กับเขา เธอจึงย้อนกลับเข้าไปที่ห้อง
“ศาสตราจารย์ค่ะหนูขอไม้กายสิทธิ์คืน”เธอพูดและแบมือ แต่คนร่างสูงตีหน้านิ่งทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงของเธอ
“ศาสตราจารย์ค่ะ”เธอพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิม เขาจึงหันมาสนใจเสียงเธอ
“ไม้เธออยู่ที่โต๊ะฉัน”เขาพูดเธอจึงรีบไปหยิบแล้วบังเอิญเห็นหนังสือเล่มหนึ่งเธอจึงหยิบมันมาดูแล้วเห็นเป็นรูปสร้อยที่เธอใส่
‘หนังสือเล่มนี้อาจบอกเกี่ยวกับสร้อยที่เราใส่ก็ได้’เธอคิด แต่มือของเขาก็มาหยิบหนังสือที่เธอกำลังเปิด
“เธอห้ามหยิบของของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตนะ คุณพอตเตอร์”เขาพูด ทำให้เธอตกใจปนไม่พอใจเธอหยิบไม้กายาสิทธิ์แล้วก็ออกจากห้องทันที
‘ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าหนังสือเล่มนั้นมันบอกอะไรเกี่ยวกับสร้อยของฉัน’เธอคิดแล้วก็เดินออกจากห้องไป
“เกือบแล้วเซเวอร์รัส”เขาพึมพำกับตนเองแล้วเก็บหนังสือเขาโต๊ะลิ้นชักก่อนที่จะกลับเข้าห้องนอน
ความคิดเห็น