คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 เรียนวันแรก
ตอน
เรียนวันแรก
วันนี้เป็นวันแรกของการเรียนปี7ที่ฮอกวอตส์ของรอนเฮอร์ไมโอนี แฮร์รี่และเฮเลน แต่สำหรับเฮเลนแล้วนี่เป็นการเรียนปีแรกที่ฮอกวอตส์ของเธอและวิชาแรกของวันนี้ห้ามสายเด็ดขาด
“เฮอร์ไมโอนีจะดีหรอที่เรามาก่อนสองคนนั้นนะ”เฮเลนถามเพราะว่าเฮอร์ไมโอนีรีบมาก่อนเข้าเรียนวิชาแรกตั้ง15นาที
“รู้ไหม สำหรับวิชาปรุงยามาตรงเวลาก็ผิดแล้ว สำหรับกริฟฟินดอร์ แต่สำหรับพวกสลิธิรินนะหรอ มาสาย15นาทียังไม่ว่าเลย และอีกอย่างพวกนั้นมาสายประจำ”เฮอร์ไมโอนีพูดและพวกเธอก่อนมาถึงห้องปรุงยาก่อนใครจนมีนักเรียนเริ่มเข้ามามากขึ้นทำเอาเฮเลนกังวลว่าพี่ชายเธอและรอนจะมาทันรึเปล่า
“แฮะๆๆๆ ทันรอน เรามาทัน”แฮร์รี่รีบวิ่งมาหาที่นั่งข้างเฮเลน
“ไม่น่าเชื่อว่าพวกนายจะมาทัน พอตเตอร์”ผู้ชายผมสีทองที่อยู่บ้านสลิธิรินหันมาคุยกับแฮร์รี่
“ไม่ได้มัลฟอย ฉันต้องดูแลน้องฉัน เดี๋ยวน้องฉันถูกผู้ชายรังแก”แฮร์รี่พูดปนเหนื่อยทำเอาเฮเลนต้องกุมหัวกันเลยทีเดียว
“หวงน้องนี่ อ๋อ! ฉันเดรโก มัลฟอย ยินดีที่ได้รู้จัก”มัลฟอยโบกมือเชิงทักทายให้ฉัน
“เฮเลนค่ะ”ฉันพูดจบก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นอันเป็นเอกลักษณ์ของศาสตราจารย์ที่เย็นชาที่สุดในฮอกวอตส์
“สวัสดีนักเรียนทุกคน ฉันออกจะแปลกใจที่คุณพอตเตอร์คนพี่และคุณวีสลีย์มาทันเรียนวิชาฉัน”ศาสตราจารย์สเนปเริ่มที่จะเหน็บแหนมก่อนแต่สายตาก็ดันไปเจอกับหญิงสาวตาสีเขียวที่ออกจะไม่พอใจกับการพูดของเขา
“เอาล่ะ เปิดหน้าที่ 6 การปรุงยา ใครตอบฉันได้บ้างว่า ทำไมเราต้องเรียนการปรุงยา”
เฮอร์ไมโอนียกมือแต่เขาก็ไม่สนใจแต่กลับสนใจเฮเลนที่กำลังนั่งอยู่อย่างสงบ
“คุณพอตเตอร์ตอบได้ไหม”เขาถามทำเอา2พี่น้องมองหน้ากันเพราะไม่รู้ว่าเขาเรียกแฮร์รี่หรือเฮเลน
“ศาสตราจารย์ค่ะ ไม่ทราบว่าพอตเตอร์คนไหน”เฮเลนถามเขาและนี่เป็นครั้งแรกที่เธอคุยกับเขาและเขาหันมาเพราะเมื่อวานเขาแทบจะไม่มองเธอเลย (แต่หารู้ไม่ว่าเขามองเธอตลอดเวลา)
“ฉันลืมไปว่าในห้องนี่มีพอตเตอร์อยู่2คน คุณเฮเลน พอตเตอร์ตอบได้ไหม”เขาเดินมายืนตรงหน้าเธอและก้มหน้าแทบจะใกล้เธอทำเอาแฮร์รี่แทบพุ่งถ้าหากรอนไม่รั้งไว้
“ไม่ได้ค่ะ”เฮเลนตอบทำเอาคนตรงหน้าทำเสียงที่บ่งบอกความสมเพสในตัวเธอ
“น่าเสียดายที่เธอดันมาเรียนกับฉัน หักกริฟฟินดอร์ 10คะแนน”ศาสตราจารย์สเนปพูดและหันไปสอนต่อทำเอาเฮเลนเชื่อในคำพูดที่ ว่าอาจารย์คนนี้ลำเอียงจริง การเรียนวิชาปรุงยาในคาบนี้ศาสตราจารย์ให้บันทึกเกี่ยวกับของที่สามารถใช้ปรุงยา 1ม้วนกระดาษส่งท้ายคาบทำเอาทุกคนต้องรีบทำรวมถึงเฮเลนที่ตอนนี้ตั้งใจหาข้อมูลวัตถุดิบที่สามารถปรุงยาได้เขียนใส่กระดาษและตอนนี้เธอก็เสร็จและกำลังไปส่งที่ศาสตราจารย์สเนปที่ยืนรองานจากนักเรียน
“หวังว่าคุณคงจะรู้จักวัตถุดิบปรุงยาที่ฉันให้หาไม่อยากนั้นเธอคงต้องตกวิชาฉัน”ศาสตราจารย์สเนปพูดกับเฮเลนทำเอาเฮเลนจ้องมองเขาอย่างไม่พอใจก่อนจะกลับไปนั่งที่ และแล้วเวลาแห่งการทรมานก็หมดสิ้น
“หมดเวลาซะที ไปเถอะพี่ฉันอยากจะออกจากห้องนี้จะแย่แล้ว”เฮเลนพูดกับพี่ชายเธอและบ่นดังพอที่ศาสตราจารย์สเนปจะได้ยิน
“ไปก่อนเฮเลน พี่ทำธุระก่อน”เฮเลนได้ยินก็รีบเดินจากไป แฮร์รี่เข้าไปคุยกับศาสตราจารย์สเนป
“ศาสตราจารย์ครับผมมีเรื่องจะถาม”แฮร์รี่ถามเขา
“อะไรหรอ คุณพอตเตอร์”
“เมื่อวานตอนคัดสรร ทำไมคุณถึงอยากให้เฮเลนไปอยู่สลิธิลิน”แฮร์รี่ถามเขาทำเอาเขาต้องหยุดการจากการเลือกหนังสือแล้วหันมาทางแฮร์รี่
“ฉันแค่อยากให้น้องเธออยู่บ้านที่ดีๆแค่นั้นแต่ดูท่าทางน้องคงจะไม่เหมาะกับบ้านที่ฉันดูแลพอตเตอร์”เขาตอบกลับแต่ยังไงแฮร์รี่ก็ไม่เชื่ออยู่ดี ที่เขาจะเกิดอยากให้เฮเลนอยู่สลิธิลิน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปอีก
“ครับ ถ้าอยากงั้นผมไปก่อน ขอตัวครับ”แฮร์รี่พูดจบก็ออกจากห้องเขาไป เขาล้มตัวนั่งบนเก้าอี้อย่างหนักใจ เขาจะตอบไปได้อย่างไงว่าที่เขาอยากให้เฮเลนมาอยู่สลิธิลินเพราะว่าเธอเหมือนลิลลี่มาก เซเวอร์รัสแกเป็นอะไรของแก แกไม่รู้สึกอะไรกับยัยเด็กนั้นเลยนะ เซเวอร์รัส เขาคิดอย่างนั้นแต่เขาก็ยังคิดถึงผู้หญิงคนเมื่อกี้ที่ส่งสายตาไม่พอใจให้เขา
“เราเป็นอะไรไปเนี่ย”
ห้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด
“สวัสดีนักเรียนทุกคนขอต้อนรับเข้าสู่ห้องเรียนนี่”รีมัส ลูปินและซิเรียสรับหน้าที่เป็นอาจารย์สอนการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ทำเอา 2 พี่น้องตระกูลพอตเตอร์ยิ้มแก้มปริเพราะได้เรียนกับพ่อทูนหัวของเขา
“เอาล่ะ เราจะมาเรียนเกี่ยวกับคาถาผู้พิทักษ์ ฉันเชื่อว่าบางคนก็เคยทำแล้ว แต่รู้ไหมว่าเมื่อได้เราเสกคาถานี้ เราก็จะได้รู้ด้วยว่าสัตว์ผู้พิทักษ์เราคือตัวอะไร”ศาสตราจารย์ลูปินพูดทำเอาความอยากรู้อยากเห็นของหลายๆคนเปิดออก
“จะร่ายคาถานี่ได้ต้องนึกถึงความสุขที่สุดยอดในชีวิตเธอ แล้วพูดว่าเอกซ์เปกโต พาโตรนุม เริ่มเลยเด็กๆ”ซิเรียสพูดจบเด็กก็เริ่มจับคู่แล้วร่ายคาถา
“เฮเลนเดี๋ยวพี่ทำให้ดู เอกซ์เปกโต พาโตรนุม”แฮร์รี่ร่ายคาถาผู้พิทักษ์ แล้วก็เกิดกวางตัวผู้ออกมาแล้วมันก็วิ่งไปรอบเฮเลน
“ลองทำสิ”แฮร์รี่พูดเฮเลนจึงนึกถึงช่วงเวลาที่เธอได้เจอกับพี่ชายครั้งแรก
“เอกซ์เปกโต พาโตรนุม”เฮเลนร่ายคาถาก็เกิดเป็นกวางตัวเมียตัวหนึ่งแล้วมันก็วิ่งออกไป
“เก่งมากเฮเลนทำครั้งแรกก็สำเร็จเลย สัตว์ผู้พิทักษ์ของเธอเหมือนของแม่เลยรู้ไหม”แฮร์รี่จับมือเฮเลนทำเอาเฮเลนยิ้ม
“ดีมากเลย เฮเลนเก่งเหมือนแฮร์รี่เลย”ซิเรียสเดินมาชมเฮเลนการเรียนดำเนินไปจนหมดคาบพวกเขาจึงไปรับประทานอาหารกลางวันและไปที่สนามควิชดิชเพื่อดูแฮร์รี่และรอนซ้อมควิชดิชเพื่อแข่งกับสลิธิรินปลายสัปดาห์นี่
“เฮเลนดูนี่สิ”เฮอร์ไมโอนีเรียกเฮเลนดูเนื้อหาในหนังสือเล่มหนึ่ง
“อะไรหรอเฮอร์ไมโอนี”
“สร้อยผู้พิทักษ์นะ ฟังนะ สร้อยเส้นนี้ สามารถป้องกันคำสาปได้ระดับหนึ่งและช่วยคุ้มครองผู้ที่สวมใส่ มีลักษณะ สร้อยสีเงิน จี้สีเขียว…โธ่!ขาดไปไหนเนี่ย ถ้าเราได้สร้อยนี่มาก็คงดี”เฮอร์ไมโอนีบ่นอย่างไม่พอใจที่กระดาษขาดหายไป เฮเลนตกใจที่ลักษณะของสร้อยผู้พิทักษ์เหมือนสร้อยที่เธอใส่อยู่
‘คงไม่ใช่มั้ง’เฮเลนคิดในใจ
หลังจากที่แฮร์รี่และรอนซ้อมควิชดิชเสร็จทั้ง 4 ก็เดินไปที่ห้องโถงเพื่อไปทานอาหารเย็นระหว่างทางเฮเลนได้ขอตัวไปหาจินนี่
“จินนี่”เธอเรียกจินนี่ก่อนที่เธอจะวิ่งไปหา
“มีอะไรรึเปล่า”
“ฉันเอาของขวัญมาให้ ยินดีต้อนรับนะค่ะ พี่สะใภ้”จินนี่เปิดดูเป็นสร้อยขอมือที่เธออยากได้ตอนไปตรอกไดแอกรอนทำเอาจินนี่ยิ้มแก้มปริ
“ขอบใจนะเฮเลน”จินนี่กอดเฮเลน
“งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน”เธอเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็เจอศาสตราจารย์สเนปที่กำลังหักคะแนนเด็กบ้านเรเวนคลออยู่และสายตาก็ไปเห็นเฮเลนพอดีซึ่งเฮเลนไม่อยากเจอหน้าเขาเพราะเริ่มที่จะไม่ชอบหน้าศาสตราจารย์คนนี้ซะแล้ว
“พี่ชายเธอยอมปล่อยให้เธอเผ่นพลานแล้วหรอ คุณพอตเตอร์”เขาพูดเฮเลนเริ่มโกรธเพราะเขาพูดเหมือนเธอเป็นสัตว์แต่ก็พยายามเมินเขาและเดินหนีแต่ถูกเขาคว้าแขนเอาไว้
“ศาสตราจารย์สเนป!”
“ฉันไม่ชอบให้ใครเมินโดยเฉพาะตอนที่ฉันพูดด้วย”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเหยือกเย็นทำเอาร่างบางเริ่มไม่พอใจกับน้ำเสียงนี้
“ขอโทษนะค่ะ พอดีหนูไม่ใช่สัตว์ที่จะถูกล่ามโซ่ติดกับเจ้าของและแฮร์รี่ก็ไม่ใช่คนแบบนั้นไม่เหมือนคุณ”เฮเลนพูดด้วยเสียงที่ไม่พอใจทำเอาคนร่างใหญ่เริ่มไม่พอใจที่เธอเถียง
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาเถียง เธอก็เหมือนกับพ่อและพี่เธอ อวดดี”เขาพูดพร้อยปล่อยมือเฮเลน เธอโกรธมากที่ว่าพ่อและพี่เธอ แต่ก็พยายามระงับความโกรธไว้เพราะไม่อยากให้พี่เธอกับพ่อทูนหัวของเธอเดือดร้อน จึงรีบเดินออกมาจากตรงนั้น โดยไม่รู้ว่าคนร่างสูงที่เพิ่งปล่อยเธอยิ้มให้กับความดื้อด้านของเธอ
ความคิดเห็น