คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 15 การฝึก
ตอน
การฝึก
หลังจากที่เมื่อวานได้ประกาศรายชื่อผู้เข้าแข่งขันแล้ว
ทั้ง 4 คนดูเหมือนจะตกเป็นเป้าสายตาโดยเฉพาะเฮเลน
นอกจากความน่ารักที่เธอมีจนหนุ่มๆหลายคนมอง เธอยังได้รับการแข่งขันอีกแน่นอนหนุ่มๆทั้งหลายก็อยากจะมาทำความรู้จักกับเธอ
“สวัสดีเฮเลน
จำฉันได้ใช่ไหม”เสียงหนึ่งทักเธอที่กำลังนั่งอ่านหนังสือที่ห้องโถง
นั่นทำให้เธอเงยหน้าจากหนังสือที่อ่าน
“จำได้สิ เดรโก มัลฟอย มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ”เธอถามและยิ้มให้มัลฟอย รอยยิ้มนั่นทำให้มัลฟอยหน้าแดงเพราะความเขินและในขณะเดียวกันรอยยิ้มของเธอก็สร้างความไม่พอใจให้ชายหนุ่มร่างสูงที่ชอบหักคะแนนเด็กบ้านกริฟฟินดอร์แทบทุกครั้งที่เข้าเรียน
“ฉันดีใจด้วยนะที่เธอได้เข้าร่วมการแข่งนะ
แล้วฉันจะไปเชียร์เธอ”เขายิ้มออกมา
นั่นทำให้เธอคิดว่าอย่างน้อยบ้านสลิธิลินก็มีคนดีอยู่บ้าง
“ขอบใจมัลฟอย
ฉันว่านายไปนั่งที่โต๊ะของนายเถอะ”แฮร์รี่พูดออกมา
เฮเลนรู้สึกว่าช่วงนี้พี่เธอดูจะหวงเธอเป็นพิเศษ นักเรียนทั้งหมดทานอาหารแน่นอนสายตาของหนุ่มๆที่มองมาทางเฮเลนทำให้แฮร์รี่อึดอัด
จนแฮร์รี่ทนไม่ไหวจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“หยุดมองน้องฉันได้แล้ว!!!”แฮร์รี่ตะโกนออกไปทำให้บรรดาหนุ่มๆทั้งหลายต่างพากันหลบสายตาไปหมด
ศาสตราจารย์มอนโรที่กำลังดื่มน้ำอยู่ก็สำลักออกมา
ส่วนศาสตราจารย์สเนปที่นิ่งที่สุดยังต้องสะดุ้งเพราะเขาเองก็มองเฮเลนอยู่เหมือนกัน
ทำให้เฮเลนต้องดึงพี่เธอให้มานั่งตามเดิม
“พี่เป็นอะไรเนี่ย”เฮเลนถามด้วยความตกใจพร้อมกับหันไปก้มหัวขอโทษทุกคน
“ก็พี่ไม่ชอบให้ใครมามองน้องพี่”แฮร์รี่พูดและยังส่งสายตาอาฆาตไปยังทุกคน
“หรืออยากให้มีคนเกลียดฉันล่ะ”เฮเลนถาม ทำให้แฮร์รี่หยุดคิดและทำหน้าสำนึกผิด
“ไม่ผิดหรอกที่นายจะห่วงน้องแต่บางทีนายก็ต้องทำใจในบางสิ่งนะ
แฮร์รี่”รอนพูดออกมาเพราะอย่างน้อยรอนก็เคยห่วงจินนี่เหมือนกันและรอนนี้แหละน่าจะเข้าใจที่สุด
“มีคนรักเฮเลนดีกว่ามีคนเกลียดนะ แฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนีหันมายิ้มให้เพื่อน นั่นทำแฮร์รี่เข้าใจ เสียงเคาะแก้วจากศาสตราจารย์มักกอนนากัลทำให้ทุกคนหันไปที่ศาสตราจารย์ดับเบิลดอร์
“เอาล่ะ
ทุกคนการแข่งขันจะเริ่มในอีก 2 อาทิตย์
ฉันหวังว่าทุกคนคงจะตั้งใจให้วันนั้นมาถึง เอาล่ะฉันมีเรื่องที่จะบอกแค่นี้
แยกย้ายได้”นักเรียนทั้งหมดจึงแยกย้ายไปเรียนวิชาของตนเองยกเว้นทั้ง
4 คนที่วันนี้พวกเขาว่างตลอดทั้งบ่ายนี้จริงๆวันนี้เขาต้องเรียนวิชาพยากรณ์ศาสตร์แต่ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์เกิดอาการเป็นลมกระทันหันจึงไม่มาสอน
พวกเขาจึงสบายไป
“ฉันว่าจะไปซ้อมคาถาที่ห้องต้องประสงค์ไปด้วยกันไหม”เฮเลนถาม
“ขอโทษนะเฮเลนคือพวกเรา
2 คนต้องไปซ้อมที่ป่าต้องห้ามนะ”เฮอร์ไมโอนีบอก
“ไม่เป็นไรงั้นพวกเธอไปเถอะ”เธอบอกรอนกับเฮอร์ไมโอนีจึงไปที่ป่าต้องห้ามทันทีเพราะศาสตราจารย์ลูปินกับซิเรียสรออยู่
“แล้วพี่ล่ะ”เฮเลนจึงหันมาถามพี่เธอแทน
“ศาสตราจารย์มอนโรให้พี่ไปที่ห้องทำงานนะ
อ๋อ!ลืมบอกศาสตราจารย์สเนปก็ไปที่นั่นด้วย
เราไปด้วยกันดีกว่า”แฮร์รี่พูด ทั้ง 2
คนจึงมุ่งหน้าไปที่ห้องวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด
“สวัสดี
คุณพอตเตอร์ทั้ง 2 คน”ศาสตราจารย์มอนโรพูดต้อนรับทั้ง
2 คน เธอเห็นศาสตราจารย์สเนปยืนอยู่จึงไม่สนใจเขา
“เรามาเริ่มซ้อมดีกว่าไหมครับ”แฮร์รี่พูดดักก่อนที่คนตรงหน้าจะเริ่มสนใจเฮเลนมากกว่า
“ดีเหมือนกัน คุณพอตเตอร์”ศาสตราจารย์สเนปพูดและถอดผ้าคลุมไว้ก่อนหยิบไม้กายาสิทธิ์ เฮเลนเห็นอย่างงั้นก็ถอดเสื้อคลุมออกจึงเหลือแต่ชุดของโรงเรียฮอกวอตส์
ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนเริ่มซ้อม ทั้ง 2
คู่เริ่มซ้อมกันอย่างหนักจนเป็นเวลาหลายชั่วโมง ทั้ง 4
คนก็เกิดอาการเหนื่อยขึ้นมาและตกลงกันว่าให้เลิกซ้อมก่อน
ศาสตราจารย์มอนโรจึงอนุญาตให้พี่น้องพอตเตอร์กลับไป
“คุณพอตเตอร์คนน้อง
เย็นนี้เจอฉันที่ห้องทำงาน”ศาสตราจารย์สเนปพูดก่อนที่เธอจะเดินออกไป
ศาสตาจารย์สเนปกำลังจะเดินออกไปก็ถูกศาสตราจารย์มอนโรเรียกไว้
“ศาสตราจารย์สเนปครับผมมีเรื่องจะคุยเกี่ยวกับมิสพอตเตอร์”ศาสตราจารย์สเปนชะงักก่อนหันไปมองหน้าศาสตราจารย์มอนโร
“มีอะไร คุณมอนโร”ศาสตราจารย์สเนปถามผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขา
“ผมรู้นะครับว่า
สร้อยที่มิสพอตเตอร์ใส่คือสร้อยผู้พิทักษ์ถึงรูปร่างมันเปลี่ยนไป ผมก็แน่ใจว่าสร้อยนั่นคือสร้อยผู้พิทักษ์”ศาสตราจารย์มอนโรพูดทำให้ศาสตราจารย์สเนปตกใจเล็กน้อย
“แล้วยังไง”ศาสตราจารย์สเนปถามต่อ
“ผมมีพลังพิเศษ
ผมอ่านใจคนอื่นได้
และผมก็รู้ด้วยว่าคุณหวั่นไหวในตัวเธอและเธอเองก็เริ่มที่จะหวั่นไหวในตัวคุณ”ศาสตราจารย์มอนโรเดินมายืนหน้าศาสตราจารย์สเนป
เขาดีใจที่เฮเลนหวั่นไหวในตัวเขา
“คุณต้องการอะไร
ศาสตราจารย์มอนโร”ศาสตราจารย์สเนปถามทำให้คนตรงหน้ายิ้มเล็กน้อย
“ผมแค่อยากให้คุณปกป้องเธอ
ผมบอกคุณตรงๆผมชอบเธอ เพราะฉะนั้นผมอยากให้คุณดูแลเธอมันจะดีกว่าถ้าเป็นคุณ
ถ้าคุณทำไม่ได้ผมจะทำเอง”ศาสตราจารย์มอนโรพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณไม่มีทางทำได้แน่นอนเพราะฉันนี้แหละที่จะเป็นคนดูแลและปกป้องเธอด้วยชีวิตของฉัน”ศาสตราจารย์สเนปพูดจบก็สะบัดผ้าคลุมแล้วเดินออกจากทันที
ศาสตราจารย์มอนโรเดินไปที่เก้าอี้และนั่งลง
เขาไม่เคยลืมเฮเลนตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามา เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่างสดใส
ดวงตาสีเขียวสวยงามคู่นั่นกับรอยยิ้มที่ไร้เดียงสามันทำให้เขาใจเต้นแรงแต่เขาก็ได้ยินเสียงใจของศาสตราจารย์วิชาปรุงยาที่เขารู้สึกได้ว่าศาสตราจารย์คนนี้ก็ชอบเธอเหมือนกัน
เขาจึงยอมหลีกทางให้เพราะเขาเองก็รู้ว่าเฮเลนก็รู้สึกกับศาสตราจารย์ปรุงยาคนนี้ไม่ต่างกัน
หลังจากที่เธอทานมื้อค่ำเสร็จเธอก็เดินลงมาที่คุกใต้ดินตามที่เขาสั่งก่อนเธอเดินไปเคาะที่ประตู
ก็อกๆๆ
“ใคร”
“เฮเลน พอตเตอร์ค่ะ”เธอพูดจบเขาก็สั่งให้เธอเข้ามาก่อนใช้คาถาล็อกประตู เธอเห็นกองหนังสือที่เกี่ยวกับเวทย์มนต์ไม่ต่ำกว่า 10 เล่มอยู่บนโต๊ะเขา
“เอาไปอ่านซะ”เขาบอกก่อนชี้ไปที่กองหนังสือ
“ทั้งหมดเลยหรอค่ะ”เธอถามเพราะเธอคาดคะเนด้วยสายตาหนังสือแต่ล่ะเล่มคงไม่ต่ำกว่า 500 หน้า
“ใช่
รู้แล้วก็เอาไปอ่าน”เขาพูดย้ำอีกครั้งเธอจึงต้องเอาหนังสือทั้งหมดมาอ่านที่โซฟา
โดยที่ศาสตราจารย์สเนปมองเธอตอดเวลา ผ่านไปพักใหญ่ศาสตราจารย์สเนปก็รู้สึกว่าไม่ได้ยินเสียงเปิดหนังสือหรือหยิบหนังสือจึงไปดูด้วยความตกใจและเขาก็เห็นร่างบางหลับอยู่โดยหนังสือยังวางอยู่ที่ตักของเธอ
เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะหยิบหนังสือในมือเธอออกและค่อยๆอุ้มเธอไปนอนที่ห้องของเขา
เขาบรรจงวางเธออย่างเบามือและห่มผ้าให้เธอเขาก็มานั่งข้างๆเธอ
“คงเพลียมากสินะ
ถึงหลับลึกขนาดนี้”เขาพูดและเอามือไปลูบที่ผมเบาๆก่อนที่จะยิ้มออกมา
“เวลาเธอนอนก็น่ารักดีนะ”เขาพูดก่อนจะไปจูบที่หน้าผากของเธอและกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“ฝันดี เฮเลน”และเขาก็เดินออกมาข้างนอกเพื่อให้เธอนอนพักผ่อน
ความคิดเห็น