คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 13 เฮเลนกับศาสตราจารย์ทั้ง 2
ตอน
เฮเลนกับศาสตราจารย์ทั้ง 2
เช้าวันนี้เป็นเช้าที่สดใสของทุกคนยกเว้นเด็กบ้านกริฟฟินดอร์จริงๆพวกเขาก็อยากจะแข่งขันเวทย์มนต์อยู่หรอกนะ แต่การที่ต้องคู่กับเหล่าอาจารย์ก็ไม่ค่อยดีเหมือนกันยิ่งคู่กับศาสตราจารย์สเนปนะเหมือนตกนรกทั้งๆที่ยังไม่ตาย
“เฮอร์ไมโอนีเมื่อคืนทำไมเธอถึงไปนอนที่ห้องนั่งเล่นล่ะ”เฮเลนถามทำเอาเธอทำท่าไม่ถูก
“ฉันแค่อ่านหนังสือจนหลับนะ”เฮอร์ไมโอนีแถแต่มีหรอที่คนอย่าง เฮเลนจะยอม
“จริงหรอ แต่ตอนนั้นเธอไม่มีหนังสือและที่สำคัญฉันเจอไอ้นี้ด้วย”เธอพูดพร้อมชูไม้กายาสิทธิ์ของรอนขึ้นนั่นทำให้เฮอร์ไมโอนีบอกกับตัวเองว่าอย่าไว้ใจพี่น้องพอตเตอร์เด็ดขาด
“สวัสดีทุกคะ…คน…เฮ้ย!!นั่นไม้กายาสิทธิ์ฉัน”รอนที่เดินมากับแฮร์รี่ทำเอารอนถึงกับปั้นสีหน้าไม่ถูก
“ฉันว่าก่อนฉันเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นฉันยังไม่เห็นไม้นี้เลยนะ และดูท่าทางที่ห้องนั่งเล่นคงจะหนาวมากเฮอร์ไมโอนีถึงมีผ้าห่มตั้ง 2 ผืน”เฮเลนทำหน้ากวนๆใส่ทั้ง 2 คนทำไมเฮเลนจะไม่รู้ล่ะ เพราะเธอแอบดูอยู่ จริงๆเธอจะมาถามเฮอร์ไมโอนีเรื่องแมวของเธอที่หายไปแต่รอนดันมานั่งข้างเฮอร์ไมโอนีแถมกอดกันซะขนาดนั้นใครจะกล้าขัดละ
“ฉันไม่คุยกับเธอแล้ว อ๋อ!วันนี้เรียนแค่ 2 วิชาตอนเช้า วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดกับวิชาปรุงยาอย่าลืมล่ะ”เฮอร์ไมโอนีพูดแล้วหยิบหนังสือออกไปพร้อมใบหน้าสีหน้าที่บ่งบอกถึงอาการเขินอาย รอนเห็นยังงั้นก็หยิบไม้กายาสิทธิ์ของเขาแล้วเดินตามไป
“แกล้ง 2 คนนี้ก็สนุกนะพี่”เธอกอดอกแล้วหันไปหาพี่
“ระวังจะโดนแกล้งกลับนะ”แฮร์รี่เตือนน้องด้วยสีหน้าอมยิ้มกับการกระทำของเฮเลน
“ไม่มีทาง แล้วพี่กินอะไรมารึยัง”เฮเลนถามเพราะนี้ก็ใกล้เวลาที่จะเข้าเรียนแล้ว
“พี่กินข้าวกับพ่อมาแล้ว”เฮเลนหันไปหาพี่ของตนเพราะได้ยินพี่ของเธอพูดคำว่าพ่อ
“พ่อหรอ?”เธอพูดและชะงักไปเล็กน้อย
“ซิเรียสนะเขายอมให้พวกเราเรียกพ่อแล้วนะ”แฮร์รี่พูดและลูบหัวน้องที่ทำหน้าดีใจ
“จริงหรอพี่ งั้นฉันเรียกซิเรียสว่าพ่อได้นะสิ”
“แน่นอน พี่ว่าไปเรียนกันเถอะ”แฮร์รี่และเฮเลนจึงหยิบหนังสือและไปที่ห้องวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด โดยทุกการกระทำของเธอนั้นไม่พ้นสายตาคู่นั่นของเขาเจ้าของสร้อยคอที่เธอสวมอยู่
ห้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด
“สวัสดีเด็กๆทุกคนขอต้อนรับสู่วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด”ศาสตราจารย์มอนโรพูดและโปรยรอยยิ้มไปทั่วห้องทำให้สาวๆในห้องเขินยกเว้นแค่เฮเลนเพราะเธอคิดว่าเป็นการกระทำที่หลงตัวเองแบบสุดๆ
“เอาล่ะ ฉันจะสอนคาถาง่ายๆก็แล้วกัน เวลาเธอเรียกของเธอแค่ใช้คาถาแอ๊กซิโอ แต่ถ้าของสิ่งนั้นล่องหนอยู่และเธออยากจะให้ของชิ้นนั้นปรากฏเธอแค่ใช้คาถานี้พูดตามนะ อะพาเรซิอุม”
“อะพาเรซิอุม”
“ดีมาก ในห้องนี้มีของที่ล่องหนอยู่ฉันขออาสาสมัคร 1 คน เอิ่ม…มิสพอตเตอร์ขอเป็นคุณก็แล้วกัน”เขาเรียกเธอ นั่นทำให้เธอต้องเดินออกไปยืนตรงหน้าเขา เขายิ้มให้เธอก่อนจะเดินมาข้างๆและให้เธอหันหน้าไปทางเพื่อนๆ
“เอาล่ะ มิสพอตเตอร์ เริ่มได้”เขาพูด เธอชี้ไม้กายาสิทธิ์ไปตรงหน้า
“อะพาเรซิอุม”ของสิ่งนั้นก็ปรากฏ นั่นก็คือเจ้าแมวอ้วนอลันที่เธอตามหาเมื่อคืนนั่นเอง
“เก่งมากมิสพอตเตอร์ เอาล่ะทุกเริ่มร่ายคาถาได้”เขาพูดจบนักเรียนทุกคนก็เริ่มหันไปฝึกคาถาเอง ส่วนเฮเลนก็หันไปอุ้มเจ้าอลันขึ้นมา
“แกหายไปไหนมาห๊ะ รู้ไหมฉันเป็นห่วงแทบแย่ มันน่าจับอดข้าวอดน้ำนัก”เธอบ่นเจ้าแมวของเธอ ทำเอาคนข้างๆเธอยิ้มให้กับความอ่อนโยนของเธอ
“อย่าไปว่ามันเลยมิสพอตเตอร์ ฉันเห็นขาของมันติดกับประตูห้องฉันนะ ฉันเลยเอามันมาที่นี้”เขาพูดจริงๆแล้ว เขาเป็นคนเอาแมวตัวนี้มาเองเพราะเห็นมันเป็นแมวของเฮเลน และเขาเดาว่าตอนกลางคืนเธอต้องมาหาแมวแน่นอนแต่ผิดคาดเขาเลยเอามันมาให้เธอแทน
“งั้นผมต้องขอบคุณแทนน้องสาวผมด้วย ไปเถอะเฮเลนพี่ไม่อยากเข้าเรียนวิชาปรุงยาสาย”แฮร์รี่พูดพร้อมดึงเฮเลนไปทันที ศาสตราจารย์มอนโรได้แต่ยืนนิ่งเพราะไม่คิดว่าแฮร์รี่จะหวงน้องขนาดนี้
“ทำไมพี่ถึงรีบดึงฉันมาล่ะ ฉันยังไม่ได้ขอบคุณศาสตราจารย์มอนโรเลย”เฮเลนถามพี่เธอขณะถือหนังสือไปเรียนวิชาปรุงยา (แน่นอนเธอฝากอลันไว้ให้จินนี่แฟนของพี่เธอเพราะจินนี่หมดคาบเรียนแล้ว)
“พี่ไม่ไว้ใจศาสตราจารย์คนนี้ น้องต้องห้ามเข้าไปใกล้เลยนะ”แฮร์รี่หันไปพูดกับน้องด้วยสีหน้าบ่งบอกว่าหวงน้องแบบสุดๆ
“ฉันจะพยายามไม่เข้าศาสตรจารย์มอนโรให้มากที่สุดตกลงไหม”เฮเลนบอกนั่นทำให้แฮร์รี่ยิ้มขึ้นมา พวกเขาก็มานั่งประจำที่ เสียงเปิดประตูดังอันเป็นเอกลักษณ์ประจำกายของศาสตราจารย์วิชาปรุงยาดังขึ้น เขาเดินสะบัดผ้าคลุมเข้ามาและมายืนที่หน้าห้องเรียน
“ฉันจะให้พวกเธอปรุงยาสัจจะเซรุ่มขึ้นมา วิธีทำอยู่ในหนังสือเริ่มได้”เขาพูดและไปนั่งตรวจงานต่อที่โต๊ะ พวกนักเรียนรีบทำกันอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะถ้าทำไม่สำเร็จคะแนนได้หล่นแบบฉุดไม่อยู่แน่ เว้นแค่เฮเลนคนเดียวที่สามารถยิ้มได้เพราะเธอสามารถปรุงยาได้เวลาที่รวดเร็วแถมประสิทธิภาพสูงอีกด้วย เขาเดินมาตรวจหม้อยาของนักเรียนแต่ล่ะคน และมาถึงโต๊ะของเฮเลนเขาก็สังเกตุว่ายาของเธอนั่นมีประสิทธิภาพสูงเขาจึงไปดูใกล้ๆจนทำให้เธอใจเต้นแรงแบบไม่มีสาเหตุ
“ถ้าขืนเธอยังไม่เอายาใส่ขวดแก้ว คะแนนเธอไม่มีแน่”เขาพูดและเดินออกไปทำให้เธองงเล็กน้อยว่าเขามาเพื่อเตือนด้วยความหวังดีหรือมาเตือนเพราะความสงสาร หลังจากนั้นไม่นานเสียงหมดเวลาก็ดังขึ้น
“ตักยาใส่ขวด ติดชื่อมาส่งฉันและออกไปได้”ทุกคนรีบทำตามที่ศาสตราจารย์สเนปบอกและส่งขวดยาที่โต๊ะ
“คุณพอตเตอร์คนน้องอยู่ก่อน”ศาสตราจารย์สเนปพูดก่อนที่เธอจะออกไป เฮเลนจึงบอกให้แฮร์รี่และเพื่อนๆเธอไปรอที่ห้องโถงก่อน เมื่อนักเรียนทั้งหมดออกไปเธอก็เดินมาหาเขาที่โต๊ะที่เขายืนอยู่
“ดูท่าทางเธอจะสนิทกับศาสตราจารย์มอนโรมากสินะ มาวันแรกก็จะไปส่งเขาถึงห้องเลย”เขาพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก ทำให้เฮเลนไม่พอใจอย่างมาก
“ไม่เห็นจะแปลกนี้ค่ะ ศาสตราจารย์มอนโรเพิ่งมาที่ฮอกวอตส์เป็นวันแรก ยังไม่ชินเส้นทางและการที่หนูจะไปส่งเขามันก็เป็นเรื่องที่ควรทำไม่ใช่หรอค่ะ ศาสตราจารย์สเนป”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ท้าทาย เขาจึงจับข้อมือเธอและดึงเธอเข้ามาที่ตัวเขา
“งั้นเธอ คงจะไม่ลืมเรื่องสร้อยสินะ ว่าตอนนี้เธอกำลังใส่สร้อยของฉัน ถึงเธอจะใช้คาถาเปลี่ยนรูปร่างมันยังไง มันก็คือสร้อยที่บ่งบอกว่าเธอคือ ผู้หญิงของฉัน”เขาพูดประโยคสุดท้ายที่ข้างหูของเธอ เขาและเธอเผชิญหน้ากันเฮเลนส่งส่ายตาอาฆาตไปให้เขาก่อนที่ศาสตราจารย์สเนปจะปล่อยตัวเธอ เธอรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นด้วยอารมณ์โกรธ โดยทั้งคู่ไม่รู้ว่าทุกการกระทำทุกอย่างนั้นอยู่ในสายตาของ ผู้ชายที่ใส่แว่นและมีแผลเป็นรูปสายฟ้าที่ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เขาสั่งให้เฮอร์ไมโอนีและรอนไปที่ห้องโถงและขอให้ใส่ชื่อเขาและเฮเลนไว้ในถ้วยทองคำ ส่วนเขาก็แอบมองทุกการกระทำของศาสตราจารย์สเนปและเฮเลน
“ฉันรู้แล้วว่าจะทำยังไงเพื่อไม่ให้ศาสตราจารย์มอนโรมายุ่งกับน้องสาวของฉัน”เขาพูดก่อนที่จะเดินไปที่ห้องโถงและคิดแผนการที่จะไม่ให้ศาสตราจารย์มอนโรมาใกล้น้องเขา
ความคิดเห็น