คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10 เผชิญหน้า
ตอน
เผชิญหน้า
เช้าวันนี้เป็นเช้าที่ไม่ค่อยสดใสนักในสายตาของพี่น้องพอตเตอร์ เพราะทั้งคู่ยังกังวลเรื่องที่เบลลาทริกซ์จะมาจัดการเขาทั้งคู่
“พี่แฮร์รี่คิดว่ามันจะมาไหม”เฮเลนถาม
“มันมาแน่ แต่เราไม่รู้ว่าเมื่อไร”แฮร์รี่พูดด้วยสีหน้ากังวลไม่แพ้เฮเลน
“นี่ แฮร์รี่ เฮเลนไปหาแฮกริดกัน”เฮอร์ไมโอนีเรียกแล้วทั้ง 4คนก็เดินไปที่กระท่อมของแฮกริดที่อยู่ใกล้ๆกับป่าต้องห้าม
“สวัสดีแฮกริด”ทั้ง 4ทักทายแฮกริดที่กำลังอุ้มตัวอะไรสักอย่าง
“สวัสดีเด็กๆ”แฮกริดพูด
“นั่นตัวอะไรค่ะ”เฮเลนถามแฮกริดที่อุ้มตัวคล้ายมังกร
“อ๋อ มังกรไฟนะ ฉันเก็บมันมาได้ กำลังบินได้ดีเลยล่ะ โอ๊ะ!บินหนีอีกแล้ว”แฮกริดพูด เจ้ามังกรตัวน้อยบินเข้าไปในป่าต้องห้าม
“เดี๋ยวพวกเราไปเก็บให้ครับแฮกริด”แฮร์รี่พูด ทั้ง4 คนจึงวิ่งเข้าไปในป่าต้องห้ามโดยแฮกริดขัดไม่ทันและเขาก็เห็นเบลลาทริกซ์ยืนในป่าซะด้วย
“ฉันต้องรีบไปบอกดับเบิลดอร์แล้ว”
“แฮร์รี่แน่ใจหรอว่ามันบินเข้ามาที่นี้”รอนถามแฮร์รี่ด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว เพราะรอบๆข้างทุกคนตอนนี้เต็มไปด้วยต้นไม้ ที่หนาทึบและเสียงสัตว์ต่างๆนานาชนิด
“แน่ใจสิ นั่นไง”แฮร์รี่วิ่งไปหาเจ้าตัวนั่นแต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
“เจอกันอีกแล้ว เด็กน้อย”
“เบลลาทริกซ์”ทั้ง 4คนอยู่ในอาการตกใจ เพราะพวกเขาไม่คิดว่าจะเจอเบลลาทริกซ์เร็วขนาดนี้
“มาครบทั้ง 4 คนเลยดีจัง ฉันจะได้ฆ่าพวกแกทีเดียวเลย”เบลลาทริกซ์พูดด้วยน้ำเสียงแฝงไปด้วยความชั่วร้ายและเดินเข้ามาใกล้พวกเขาพอพวกเขาจะหนีก็ไปเจอกับผู้เสพความตายที่มาด้วยกันกับเบลลาทริกซ์
“หนีไม่รอดหรอ ครูซิโอ”เบลลาทริกซ์ร่ายคาถากรีดแทง แต่แฮร์รี่ไวกว่าผลักเพื่อนออกไปพร้อมกับร่ายคาถากลับ
“หนีเร็ว”ทั้ง 4 คนวิ่งหนีพร้อมกับร่ายคาถาไปตลอดทางจนมาถึงบ่อน้ำในป่า
“พวกแกหนีไม่รอดหรอ เริ่มจากใครดี แกก่อนล่ะกันเฮเลน สตูเปฟาย”เบลลาทริกซ์คาถาใส่เฮเลนจนเฮเลนกระเด็นไปในน้ำเธอไม่สามารถขยับตัวได้เสียงเรียกของแฮร์รี่ดังในหูเธอ
‘ฉันต้องตายจริงหรอ’เธอคิดในใจแล้วเธอก็เห็นแสงสว่างบางอย่างและร่างของคนบางคนที่เธอเคยอ่านประวัติมา
‘คริโอดน่า’เธอร้องอยู่ในใจ
‘ใช่ ฉันคือคริโอดน่า เธอคือคนที่เหมาะสม’คริโอดน่ายิ้มให้เธอ
‘เหมาะสมกับอะไร’เธอถามและตอนนี้เธอเริ่มจะหมดลมหายใจ
‘พลังแห่งท้องทะเล เธอจะสามารถควบคุมน้ำได้แม้ไม่มีไม้กายาสิทธิ์หวังว่านี้คงจะช่วยได้’พูดจบคริโอดน่าก็หายไปแล้วแสงสีฟ้าก็เข้ามาโอบอุ้มร่างเธอทันใดนั้นร่างเธอก็พุ่งออกมาจากบ่อน้ำทำให้เบลลาทริกซ์ที่กำลังจะฆ่าแฮร์รี่กระเด็นไปที่ต้นไม้
“เฮเลน น้องเป็นไรใช่ไหม”แฮร์รี่ถาม แต่เธอก็ตอบอะไรไม่ได้เพราะกำลังสำลักน้ำอยู่
“แกตายซะเถอะ”เบลลาทริกซ์ร่ายคาถาใส่แต่เฮเลนเร็วกว่าใช้พลังเธอควบคุมน้ำเป็นเกราะกันภัยพวกเขาทั้ง 4 คน
“เฮเลนเธอทำได้ไง”รอนผู้ตกตะลึงกับเหตุการณ์เมื่อครู่ถาม
“เดี๋ยวเล่าให้ฟังที่หลัง หนีก่อน”พูดจบเธอก็รีบหนีแต่เบลลาทริกซ์ก็ยังกัดไม่ปล่อย
“ยังไงวันนี้พวกแกต้องตาย”ตอนนี้ทั้ง 4 คนไม่มีแรงที่จะร่ายคาถาแต่ก็มีอะไรบ้างอย่างหยุดเบลลาทริกซ์ไว้
“ห้ามทำอะไรพวกเขา เบลลาทริกซ์”ศาสตราจารย์สเนป ซิเรียส และลูปิน มาทันพอดี หลังจากแฮกริดไปบอกดับเบิลดอร์ว่าทั้ง 4 คนไปตามจับลูกมังกรในป่าดับเบิลดอร์ก็รู้ทันทีว่ามันเป็นกลลวงล่อให้ทั้งหมดเข้าไปจึงไปบอกทั้ง 3 คนและคนที่ร้อนใจที่สุดก็หนีไม่พ้นศาสตราจารย์สเนปที่รู้ว่าเฮเลนถูกหลอกก็รีบไปที่ป่าต้องห้ามทันทีโดยไม่รอใคร
“นึกว่าใครที่แท้ ก็ไอ้ทรยศเซเวอร์รัสนี้เอง”เบลลาทริกซ์พูดอย่างเหยียดหยามแต่เขาก็ยังตีหน้านิ่งเช่นเดิม
“ยอมจำนนซะ เบลลาทริกซ์”ลูปินพูด
“ฝันไปเถอะ”เบลลาทริกซ์ร่ายคาถาใส่ทั้ง 3 แต่ก็ไม่เป็นผลเธอเห็นถ้าไม่ดีจึงรีบหนีไป
“มันหนีไปแล้ว”ลูปินพูดแล้วทำท่าจะวิ่งตาม
“ไม่ต้อง บาดเจ็บขนาดนี้คงไม่มาอีกนานไปดูเด็กๆก่อน”ซิเรียสพูด ศาสตราจารย์สเนปจึงรีบเข้าไปดูเฮเลนที่ตอนนี้ดูท่าทางจะอ่อนแรงเพราะขาดอากาศหายใจจากการตกน้ำ
“เฮเลนได้ยินฉันไหม”ศาสตราจารย์สเนปจับตัวเฮเลนแล้วเขย่าเบาๆให้เธอได้สติ
“ศาสตราจารย์สเนป ช่วย…ด้วย…”เธอพูดอย่างอ่อนแรงเขาเห็นถ้าไม่ดีก็รีบรับตัวเฮเลนจากแฮร์รี่ทันที
“ฉันจะพาเฮเลนไปก่อนฝากพวกแกดูทางนี้ด้วย”เขาพูดกับซิเรียสและลูปิน
“ศาสตราจารย์ครับ ฝากดูแลน้องผมด้วย”แฮร์รี่พูดด้วยความหวัง
“แน่นอน คุณพอตเตอร์”พูดจบเขาก็หายตัวไปพร้อมกับเฮเลน
“เธอต้องปลอดภัย เฮเลน”
2 อาทิตย์ผ่านไป
ตอนนี้ฮอกวอตส์ก็เข้าสู่เหตุการณ์ปกติสาวสวยแห่งบ้านกริฟฟินดอร์นั่งอยู่ในห้องโถงพร้อมกับพี่และเพื่อนๆหลังจากเหตุการณ์ในป่าศาสตราจารย์สเนปก็รักษาเธอและส่งต่อให้มาดามพรอมฟรีย์ดูแล ตั้งแต่เธอหายดีเธอก็ยังไม่เห็นเขาเลย เธอยังไม่ได้ขอบคุณที่เขาช่วยชีวิตเธอไว้
“ไม่น่าเชื่อว่าแม่มดอย่างคริโอดน่าจะมาหาเธอเพื่อมอบพลังให้ มันสุดยอดมากเธอรู้ไหม”รอนพูดอย่างเสียดาย เธอเล่าให้ฟังว่าคริโอดน่ามาช่วยเธอและมอบพลังแห่งท้องทะเลให้
“ตอนแรกฉันก็ไม่อยากเชื่อ รอน”เฮเลนพูด แต่สายตาเธอไปมองที่นั่งของอาจารย์ที่หายไปท่านหนึ่ง
“มองหาศาสตราจารย์สเนปหรอ”แฮร์รี่พูดกระซิบพอที่จะได้ยินกัน 2 คน
“เปล่า”เธอปฏิเสธเสียงแข็ง แต่แฮร์รี่รู้ว่าน้องของเขาโกหกเพราะเขาสังเกตมาสักพักเธอมักจะมองหาศาสตราจารย์สเนปทุกครั้งที่เข้าห้องโถงและวันนี้ก็เป็นวันที่พวกเขาต้องกลับบ้านช่วงปิดเทอม
“อย่าโกหกพี่เลย ถ้าอยากหาเขาไปที่คุกใต้ดินสิ พี่ให้ยืมผ้าคลุมล่องหน”แฮร์รี่พูด พร้อมยื่นผ้าคลุมให้ เฮเลนมองพี่ก่อนที่จะหยิบแล้ววิ่งไปที่คุกใต้ดินโดยคลุมผ้าคลุมล่องหนเพื่อไม่ให้ใครเห็นและเดินเข้าไปในห้องเพราะห้องไม่ได้ล็อก
“หายไปไหนเนี่ย”เธอถอดผ้าคลุมออก แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อมีคนกอดเธอจากด้านหลัง
“คราวก่อนฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าห้ามแอบเข้ามาในห้องฉัน เฮเลน”เขากอดเธอแน่น เฮเลนเองก็ดิ้นพยายามออกจากอ้อมแขนของเขา
“ปล่อยนะ หนูไม่ได้แอบเข้ามานะ ก็ห้องไม่ได้ล็อกหนูก็เลยเข้ามา”เธอหยุดดิ้นแล้วพูดขืนถ้าเธอยังดิ้นอยู่อีกเธอเหนื่อยฟรีแน่
“โดยใช้ผ้าคลุมล่องหน”เขาพูด เธอก็เงียบเพราะจริงๆเธอก็แอบเข้ามานะแหละ
“มีอะไรถึงมาหาฉัน”เขาถามและยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ
“หนูแค่อยากจะมาขอบคุณ ศาสตราจารย์ที่ช่วยหนูไว้ และมาบอกลากลับบ้านนะค่ะ”เธอพูดไม่เหลือเค้าของผู้หญิงที่ยืนเถียงเขาเมื่อคราวก่อน
“ก็ดี ที่อย่างน้อยมาขอบคุณผู้ช่วยชีวิตเธอ เจอกันเทอมหน้า อ๋อ!ถ้าคราวหน้าเธอแอบเข้ามาที่ห้องฉันอีกบ้านเธอโดนหักคะแนนแน่”เขาพูดแต่มีหรอที่เธอจะกลัว
“ถ้าศาสตราจารย์ยังลำเอียงอยู่ต่อให้หนูไม่แอบเข้ามาคุณก็ยังหักคะแนนบ้านหนูอยู่ดี หนูไปล่ะ”เธอพูดพร้อมหยิบผ้าคลุมล่องหนเดินออกมาจากห้องนั้นแล้วยิ้มออกมาเหมือนกับคนในห้องนั้นยิ้มมา
“ลิลลี่ จะเป็นอะไรไหมถ้าฉันจะบอกว่าฉันหวั่นไหวกับลูกสาวของเธอ”
“ยิ้มไม่หุบเลยนะ น้องพี่”แฮร์รี่แซวน้องตัวเองขณะที่เก็บสัมภาระเพราะหลังจากเธอออกมาจากคุกใต้ดินเธอก็มีอาการยิ้มไม่หุบ
“ใช่ เธอไปไหนมา เฮเลน”เฮอร์ไมโอนีถามเพราะเฮเลนไม่ได้บอกว่าไปไหนอยู่ดีๆก็ลุกออกจากที่นั่ง มีแต่แฮร์รี่ที่นั่งยิ้มคนเดียว
“ฉันไปหาเจ้าแมวอ้วนอลันนะ”เธอโกหกคำโตเพราะเจ้าแมวอ้วนอลันพอรู้ว่าจะกลับบ้านมันก็ไปนอนในกรงเรียบร้อย แต่เฮอร์ไมโอนีก็ไม่สงสัยอะไร
“แต่เธอน่าจะรีบๆหุบยิ้มนะ หนุ่มๆมองเธอใหญ่แล้ว น่ากลัวชะมัด”รอนพูด เธอหันไปมองนอกหน้าต่างก็เห็นหนุ่มๆมองมาที่เธอรวมทั้งคนที่ยืนหลบตรงต้นไม้ข้างๆซิเรียสกับลูปิน
“ถามจริง แกจะหลบทำไมเซเวอร์รัส”ลูปินถาม เพราะอยู่ดีๆเขาก็มาบอกว่าอยากไปดูพวกนั้นที่รถไฟ แล้วลากพวกเขามา
“หุบปาก ไอ้หมาป่า”เขาพูดแล้วก็มองเธอที่ยิ้มจนพวกหนุ่มๆมองอย่างขัดใจ
“ถ้าหวงมากก็ไปบอกเธอสิ”ซิเรียสแนะนำ
“ฉันไม่ได้หวง แกก็เหมือนกันเงียบไป”เขาพูดแล้วมองดูเธอที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส
‘ปากแข็ง’ซิเรียสและลูปินคิดในใจและรถไฟก็ออกตัวโดยเทอมหน้าพวกเขาก็จะย้อนกลับมา
ความคิดเห็น