คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ของเล่น?
:แม็
ผมื่นึ้นมาในเ้าวันรุ้ึ้น “เห้อ รู้สึเพลียั” ผมพูพร้อมลุออาโฟา ผมเินไปห้อรัวเพราะะไปทำอะไรินับทำอาหารให้เ็สาว้วย “เอ๊ะ! ลิ่นไรไหม้ๆ” ผมไ้ลิ่นไหม้ๆมาาห้อรัว ผมเลยรีบวิ่ไปูที่ห้อรัวทันที
“รี๊!!!” เสียเ็สาวทั้สามรี๊ัทั่วบ้าน พอผมไปห้อรัว ผม็เห็นว่าห้อรัวำลัเิไฟไหม้ “เิอะไรึ้นหรอ ทำไมเสียัันั” อุ่นพูพร้อมเินลมาาบันไ “อีุ่น ่วยหน่อ-” มีนาพูไม่ทันบ อุ่น็ลไปนอนับพื้นเพราะวาม่ว “อีบ้า!!! เวลานี้ยันอนไ้อี” มีนาะโนว่าอุ่น ผมลอมอรอบๆอยู่สัพั และแล้วผม็เอถัับเพลิ ผมวิ่ไปหยิบถัับเพลิและวิ่มาับไฟทันที อนนี้บ้านปลอภัยแล้ว “เห้อ เือบไปแล้ว” “อบใมานะแม็ และอโทษที่ทำให้เือร้อนนะ” อลินพูอบุ “อืม ไม่เป็นไร” ผมพูพร้อมยิ้มอ่อนๆให้ ิ้! เสียโทรศัพท์อผมัึ้น “อ่ะ…ใรส่อวามมานะ” ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาอ่าน ้อวามในนั้นบอว่า :ูนายเอ อนนี้มึมาหาูที่เิม้วยนะ: ผมอ่านบ็นึในใว่า (ไหนบออนเย็น) แ่ผม็ไปอยู่ี ผมรีบอาบน้ำและออไปนอบ้านทันที อนนี้ผมเินมาถึุนัพบแล้วละ แู่เหมือนนายะยัไม่มา "เห้อ~ไม่น่ารีบออมาเลย" ผมบ่นนิหน่อย
//ผ่านไป 15 นาที //
นาย็มาพอี "โอ้! มาเร็วว่าที่ินะ" นายพู และนาย็ลาผมไปที่ไหนสัที่
"เี๋ยว...มานี่ทำไม?" ผมถามนาย "เอ้า! ะหาเินไม่ใ่หรอ ็พามาหาานให้ไ" นายพูบ ็พาผมไปห้อไรสัอย่า อึ! ผมใมา เพราะภาพที่เห็นอยู่รหน้าือ สาวๆที่ใสุ่แนวเ็ี่! "เี๋ยวๆ...เอาผมมาห้อนี้ทำไม" ผมถามไป "มาแ่ัวไ" นายพูอบ "แบบนี้ไม่ลเลยนะ!!" ผมพู่อนที่ะมีใรบาน มาับไหล่อผม
"ไผมเล ผมเป็นพนัานที่นี้ นายเพิ่ย้ายมาใหม่หรอ?" หนุ่มหน้าหวานนนั้นทัทายอย่าเป็นมิร "อะ...อืม" "ั้นหรอ นายยัไม่เยทำานที่นี้สินะ มาๆเี๋ยวัน่วย" เลพูบ็พามาห้อแ่ัวอีห้อนึ "เอาละ มาแ่ัวันเหอะ" "เี๋ยว!! ุนั้นมัน"
"โอ้! นายแ่ึ้นเลยนะเนี้ย" ผม...นี่ผม...้อมาแ่ัวแบบนี้ริๆหรอเนี้ย หน้าอายะมั "อ่ะ!! ลู้าvipมาแล้ว ันอัวไป่อนนะ" เลพูบ็รีบวิ่ออาห้อไปทันที "เห้อ~อนนี่เหลือแ่ผมสินะ" ผมพูบ็เินออาห้อแ่ัว "โอ้~บันนี่หรอน่ารัเียว" นายทัผม ผมหันน้าหนีทันทีเพราะวามโมโห ่อนที่พวสาวๆในร้านะพาผม ออาห้อ และพาไปสอนารเสิร์ฟให้ลู้า พอผม้อมนเป็นแล้ว พวสาวๆ็พาผมไปทำานริๆ แ่พอผมรอมาเสิร์ฟริๆแล้ว ผมรู้สึเรๆอย่าบอไม่ถู "หนุ่มน้อย พี่อเหล้าสั1วนะ" "รับ" ลู้าอให้ผมเสิร์ฟเหล้าให้ ผมึเินเอาเหล้าไปเสิร์ฟ แู่่ๆลู้า็เอามือมาลูบๆรแถวๆ ้นอผม แ่ผม็้อทำเป็นไม่สนใ และเสิร์ฟเหล้า่อไป "เอาละ เสิร์ฟเสร็แล้วับ ถ้า้อารอะไรเพิ่มอี็บอพนัานไ้นะับ" ผมพูบ็เินออมา "เฮ้! บันนี่มาโ๊ะนี้หน่อย!!"
เสียหนุ่มทีุ่้นเยไ้ัึ้น "มีอะไร" ผมพู "เป็นพนัาน็ทำัวีๆหน่อยสิ" นายพู "ผมไม่ไ้อยาเป็นพนัานที่นี้สัหน่อย" ผมเถียลับ "เห้อ~ไหนๆ็มาแหละ่วยมาับูหน่อยละัน" นายพูบ็ลาผมมาที่ห้อน้ำ "เี๋ยว ะทำอะไรอีละ" ผมถาม "ใส่อเล่น" นายอบ "อเล่น? เอามาทำอะไร?" ผมถามอีรั้ "เอาเถอะ หันหลัมา" นายออำสั่ แ่ผม็ไม่ทำามำสั่อยู่ี นายึระาเอวผมและับผมหันหน้าเ้าหาำแพ "ะทำไรนะ!!!" ผมถาม แ่นาย็ไม่อบอะไรพร้อมถอเสื้อและถุน่ออผม ผมเห็นอย่านั้นึรีบเอามือปิรรอยแผลทันที "ทำไม้อถอเสื้อ้วยละ" ผมถาม "แปปนะ" นายพู ่อนที่ะหยิบไ่สั่นออมา และทาเลที่ไ่สั่น "เห้ย! ไม่ลนะ" ผมพู ่อนที่นายะเอานิ้วที่เปื้อนเลแล้ว สอเอามาทา่อรัอผม "อึ!!" "เียบๆหน่อยสิเี๋ยวนอื่นะไ้ยินเอานะ:)" นายพูพร้อมเอามือมาปิปาผม นายเริ่มยับนิ้วไปมาใน่อรัอผม "อือ~" ผมพยายามปิเสียให้ไ้มาที่สุ สัพันาย็เอานิ้วออ และใส่ไ่สั่นเ้ามาแทน "อึ!!" "เห้อ~เสร็แล้วละ ไปทำาน่อไ้เลย" นายพูบ็เินออาห้อน้ำไป ผมเลยรีบแ่ัวและออาห้อน้ำมา แ่เินไปไ้สัพั็..."อ๊ะ!" ผมรีบปิปาัวเอทันที
ผมเลยลอมอไปรโ๊ะที่นายนั่อยู่ ":)" นายยิ้ว้วยสีหน้าทีู่สะใ เวลาผ่านไปไม่ว่าะอนไหน นาย็ะปุ่มเพื่อให้อเล่นมันสั่นอยู่เสมอ ึ่อนนี้ผม....็เริ่มะ...ไม่ไหวแล้ว ผมึเินไปหาโ๊ะที่นายนั่อยู่ "หยุสัทีเถอะ" ผมอร้อ "หืม~ิว่าูะยอม่ายๆหรอ" นายพูบ็ปุ่มสั่นอีรั้ แ่รั้นี้นายปุ่มเลเวลสูสุ ทำให้ผม "อ๊า~!!" ผมราออมา แ่็ยัีที่ไม่มีใรไ้ยิน "อบมันหรอ:)" นายถาม ผมส่ายหน้าอบ เพราะอนนี้ทั้ัวผม มันสั่นไปหม "ะ..อร้อละ ยะ...หยุมันที" ผมอร้ออีรั้ “ไ้สิ ามมา:)” นายลาผมไปหาพนัานสาวนนึ “อเปิห้อหน่อยรับ” นายบอพนัานสาว “5,000 บาท่ะ” พอนาย่ายเินเสร็็ลาผมไปห้อที่อเอาไว้
// ห้อ… //
พอนายลาผมมาที่ห้อนี้เสร็ ็ผลัผมลเียทันที นายไม่รอ้ารีบึ้นร่อมผมทันที นายเริ่ม้มหน้าลมารอออผม พร้อมับมือปลาหมึที่่อยๆถอเสื้ออผมทีละนิ พอนายถอเสื้ออผมเสร็ ็เห็นร่าเปลือยาวเนียนอผม และอนนี้นาย็เห็นรอยแผลอผมแล้ว "เอ๋~...มีเ้าอแล้วหรอเนี้ยเสียายั" นายพูึ้น พร้อมเอานิ้วสอเ้าไปทา่อรัอผม ทำให้อเล่นที่อยู่้าในนั้น เ้าไปลึึ้นว่าเิม "อึ~!!" ผมราออมาเบาๆ ่อนที่นายะปุ่มสั่นอีรั้ “อ๊า~!!” รั้นี้ผมราออมาอย่าั “อะ-เอามันออไปที” ผมพู “ไ้ ถ้ามึ้อาร” นายพูบ็เอานิ้วสอเ้าไปทา่อรัอผมอีรั้ แ่แทนที่นายะเอาออ ลับสอเ้าไปลึว่าเิมและรั้นี้มันลึมา “อ๊ะ~!!!” ผมราออมาอีรั้ ่อนที่นายะเอาอเล่นออให้ “พะ-พอแล้วใ่ไหม?” ผมถามนาย “หึ! ิว่าแ่นีู้ะพอหรอ:)” นายับผมพลิว่ำลับเีย ่อนที่ะยสะโพผมึ้น และนาย็หยิบถุยาึ้นมาแ่แทนที่ะใส่ลับโยนมันทิ้ “เี๋ยว!! ทำไมไม่ใส่” ผมถาม “็เยใส่ไปแล้วรอบนึนิ อสมั้ีว่า:)” นายพูบ ็สอนิ้วเ้ามาทา่อรัอผม “อ๊ะ!!” สัพันาย็เอานิ้วออ และปลาเัวเอออ นายัแท่ร้อนอนอยู่ 2-3 รั้ ่อนที่ะ่อยๆสอเ้ามาทา่อรัอผม “อ๊า~!!!” ผม่อยๆราออมา นายเริ่มเร่วามเร็วในารระแท แถมแรึ้น้วย “อ๊ะ~!! อ่-! อ๊า!! อ่ะ~!” ผมราออมาามัหวะที่ระแท "ีส์~!!" นายีส์ออมาเบาๆ ่อนที่นายะเริ่ม้มัวลและเอามือมาลูบรหน้าออผม และหยิที่ยออสีมพู “อึ!!” ผมราออมาอีรั้ นายเห็นแบบนั้นึเริ่มระแทแรึ้นเรื่อยๆ “อ๊ะ~!! อ่-!! มะ-ไม่เอา แล้-! ยะ- อ๊า~!! หยุ อ่ะ!!" ผมอร้อนายไปเพราะอนนี้ผมะเริ่มไม่ไหวแล้ว “รีบหรอ รอใหู้เสร็่อนสิ:)” นายอบลับ “อ๊า!! อ๊า~! ะ! เ็บ!! อึ!!" “อปล่อย้าในนะ:)” “ะ~! เี๋ยว!! ไม่เอา!! อึ~!!” นายปล่อยน้ำสีาวุ่นเ้ามาในัวผม แถมผมยัเสร็พร้อมมันอี “เอาละเสร็แล้ว” นายพูบ็หยิบเิน 5,000 ให้ผม ่อนที่ะเินาไป ผมลุึ้นเพื่อที่ะลุออาเีย “โอ้ย!” ผมรู้สึเ็บเอวนิหน่อย ่อนที่ะเินไปอาบน้ำเพื่อทำวามสะอาร่าาย พออาบเสร็็ออมาใส่เสื้อผ้าเป็นบันนี้่อ ผมมอไปที่นาฬิา็พบว่าอนนี้เป็นเวลาอนเย็นแล้ว ผมึรีบวิ่ไปที่ห้ออพนัานทันที “เอ่อ…ถึเวลาเลิานอผมแล้วใ่ไหมรับ” ผมรีบถามอย่าไวเพราะผมไม่อยาอยู่ที่นี่นานนั “้า~ ถึเวลาเลิแล้ว เหนื่อยหน่อยนะลับบ้านีๆละ” ผมีใที่ถึเวลาเลิานสัที ผมเ้าไปที่ห้อแ่ัวเพื่อเปลี่ยนุ พอเปลี่ยนเสร็ ผม็ออาร้านมาและำลัะเินลับบ้าน (ทำไมเรา้อมาเอเรื่อแบบนี้้วนนะ) ผมเินไปิไปอยู่สัพั นระทั่ผมไปเินนับใรนนึเ้าอย่าแร นผมล้มล “อะ…อโทษรับ ผมไม่ทันไ-” ผมมอหน้านที่ผมเพิ่เินน “อึ!!” ผมนิ่ไปสัพั เพราะนที่ผมเินนนั้น ไม่ใ่ใรที่ไหน แ่เป็น….. ้า!! “ไม่เอันนานนะ แม็” ้าพูพร้อมเอามือมาระาหัวผม “อึ!” “รู้ไหม ว่าูน่ะ หามึั้นานเลยนะ” ้าพูพร้อมพร้อมแสยะยิ้มเบาๆ ่อนที่ะปล่อยผมอผมออ ่อนที่้าะวัเอาโทรศัพท์มาโทรหาใรัน “อืมๆ ัารใหู้้วย” ้าพูบ็วาสายไป และหันมามอผมอีรั้ ่อนที่ะเินาไป ผมไม่รู้ว่า้าะไปไหน แ่ที่แน่ๆืออนนี้ผม้อรีบลับบ้าน “นั่นไ มันอยู่นั่น” เสียนแปลหน้าัึ้น พร้อมวิ่มาทาผม ผมเห็นอย่าั้นึรีบวิ่หนีทันที ผมหนีเ้าไปในอยเล็ๆเพราะิว่าน่าะหนีพ้น แ่ไม่!! ผมิผิ เพราะทาที่ผมเอนั้น มันเป็นทาัน “หนีไวัว่ะ หึ แ่เี๋ยว็ไม่ไ้หนีแล้ว” นแปลหน้าพู ่อนที่ะวิ่มาทำร้ายผม “อึ!! อ่ะ!” ผมโน้อมแบบนั้นอยู่พัให่ ่อนที่นแปลหน้าะเินาไป ทิ้ให้ผมนอนมอยู่ับวามเ็บปวอยู่รนั้น ผมรู้สึเ็บไปทั้ัวนไม่สามารถทำอะไรไ้ ้วยวามเหนื่อยและวามทรมารนั้น ผมึรู้สึเวียนหัวมาเพราะร่าายผม็ไม่ไ้แ็แรนั ทำให้ผมนอนสลบอยู่รนั้น
……..
ความคิดเห็น