คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : BE IN LOVE 2 ♥ - Pumpkin pie
#ฟิคซรบอล
BE IN LOVE 2 ♥
เมื่อวันก่อนเบจูฮยอนได้คุยกับคังซึลกิด้วยนะรู้ยัง.. กระดาษหน้ากลางไดอารี่เล่มเล็กสีม่วงเต็มไปด้วยปากกาสีชมพูและหัวใจอีกเป็นสิบดวง พี่สาวตัวเล็กยิ้มจนแก้มเกือบแตก คิดดูสิ.. การได้คุยกับคนที่เราแอบชอบมาตั้งนาน เบจูฮยอนรู้สึกว่าตัวเองโชคดียิ่งกว่าตอนปาลูกโป่งแล้วแจ็คพอร์ตแตกตอนปอหกซะอีก จะว่าไปก็คิดถึงพี่ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่เคยได้เป็นรางวัลตอนนั้น อ่า.. ชื่ออะไรดีนะ กิน้อย หมีกิ น้องกิ กิเล็กๆกิเด็กอนุบาล ชื่อนี้ยาวไปรึเปล่า? คิดไปคิดมากระเพาะเล็กๆของเบจูฮยอนก็ส่งเสียงร้องแล้วล่ะ สายขนาดนี้แล้วเธอยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนี่นา สงสัยต้องลงไปหาอะไรกินซักหน่อยละ ร่างเล็กๆในชุดนอนลายหมีน้อยสีชมพูที่ถูกซอจูฮยอนให้คำจำกัดความว่า ‘ผู้หญิงไซส์เด็กประถม’ เดินมาเปิดตู้เย็นอย่างมีความหวัง แต่ก็ต้องเดินซึมๆคอตกกลับไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว วันนี้หม่ามี๊ไม่อยู่ ป๊ะป๋าก็ออกไปทำงาน ตู้เย็นโล่งแบบนี้เบจูฮยอนจะทำยังไงดีอ่ะ.. ของที่ทำเป็นก็มีอยู่ไม่กี่อย่างเองนะ หรือจะโทรให้จูฮยอนหนึ่งมาทำอะไรให้กิน? งืม.. แต่จูฮยอนหนึ่งคงด่าเธอเละเลยแหละ ว่าออกไปซื้อกินง่ายกว่ามั้ย ฮือ ก็เค้าเหงาอ่ะ เค้าหิวด้วย เค้าไม่อยากออกไปไหนนี่นา หึ เค้าไม่กินก็ได้ ขึ้นห้องดีกว่า เชอะ
เบจูฮยอนนอนกลิ้งไปมาบนเตียงลายหมีน้อยริลัคคุมะ วันหยุดทั้งทีทำไมมันถึงน่าเบื่อแบบนี้นะ คนตัวเล็กกำลังจะวางสมาร์ทโฟนในมือแล้วหันไปดูคุณโดราเอม่อนที่กำลังเถียงกับโนบิตะอย่างเอาเป็นเอาตายถ้าไม่ติดว่าแอพสีน้ำเงินเข้มแจ้งเตือนถึงสเตตัสใครบางคนขึ้นมาซะก่อน..
‘KANG IGLUES
อยากกินพายฟักทองง่ะ :3
SON YDNEW, LIU REBMA, CHOI ILLUS and 210 others like this ‘
ความจริงสิ่งที่เบจูฮยอนทำเป็นไม่กี่อย่าง.. หนึ่งในนั้นมีพายฟักทองด้วยนะ ♥
“พายฟักทอง? ทำเป็น?” เสียงบ่นของซอจูฮยอนดังมาไม่ขาดสายตั้งแต่ขับรถมาถึงซุปเปอร์มาเก็ต ใช่แล้วล่ะ.. เบจูฮยอนโทรเรียกมาเอง คิคิ
“จูฮยอนหนึ่งไม่รู้อะไรซะแล้ว ความจริงรายการมาสเตอร์เชฟเกาหลีมาขอให้จูฮยอนสองไปออกเลยนะ แต่จูฮยอนสองบอกว่าไม่เอาหรอกกลัวเค้าตกงาน เค้าเสียใจใหญ่เลย แต่จูฮยอนสองก็บอกไปอีกว่าไม่ต้องเสียใจนะ ถึงจูฮยอนสองไม่ได้ไปแต่ก็ยังส่งกำลังใจให้เสมอ นั่นแหละเค้าถึงจะยอม เฮ้อ” ซอจูฮยอนสามารถยกฟักทองในรถเข็นมาทุบหัวเรียกสติคืนให้เบจูฮยอนได้รึเปล่า.. ฉันพูดห้าคำแต่แกตอบกลับมาเหมือนเขียนเรียงความ นี่กะจะเอาเนื้อที่ในฟิคคนเดียวหรอ! (เดี๋ยวนะ..)
“แล้วเรียกฉันมาเพื่อให้เข็นรถ? ฉันควรจะมาเดินสวยๆมากกว่ามั้ย นี่แกทำอะไร? เดินเวิ่นเวออ่ะ เพ้อเจ้อมาก รีบซื้อรีบกลับจ้ะ เดินมากน่องโป่งเป็นโอ่งราชบุรี พอ เลิก” โอ้โห.. นับเป็นประโยคตัดบทสนทนาที่เจ็บปวดที่สุดเท่าที่เบจูฮยอนเคยเจอมา.. ทำไมถึงทำกับจูฮยอนสองได้.. หรือจูฮยอนหนึ่งจะเคืองย้อนหลังเรื่องที่จูฮยอนสองเคยยืมตังค์ไปซื้อเยลลี่ตอนปอสาม แต่เอ๊ะ.. จูฮยอนสองก็จำได้ว่าคืนแล้วนี่นา แถมให้ดอกเบี้ยเป็นน้ำเต้าหู้หนึ่งถุงอีก จูฮยอนสองไม่ตลกนะ อย่าขำนะ คนกำลังซีเรียส คนกำลังตัดพ้ออย่างน้อยใจ ฮือ
“เอ้า จะซื้อมั้ยของอ่ะ ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นจนฉันคิดว่าแกโดนปูนซีเมนต์ราดเท้าล็อคไว้กับพื้นละ” ซอจูฮยอนที่กำลังหยิบวัตถุดิบใส่รถเข็นหันกลับมามองเพื่อนตัวเล็กที่ยืนเบะปากอยู่ข้างหลัง.. นี่ตกลงใครเป็นคำทำวะเนี้ยอิพายฟักทองเนี้ย..
จะฟ้องหม่ามี๊.. เบจูฮยอนจะฟ้องหม่ามี๊!
“แก เอาของไปเก็บที่รถละดูหนังกันต่อแม้ะ อยากดูอ่ะ ว้อนท์มาก ไหนๆก็ออกมาละ” ซอจูฮยอนพูดพลางมองโปสเตอร์โปรโมทหนังขนาดใหญ่ที่มีรูปพระเอกท่าทางมุ่งมั่นอยู่ตรงกลางกับกองทัพมากมายอยู่ข้างหลังด้วยสายตาหลงใหล.. เท่มาก หลงรักพระเอกคนนี้มาตั้งแต่เด็กๆ.. ทำไมถึงได้เก่งขนาดนี้นะ ของสะสมมากมายในห้องนอนของซอจูฮยอนก็เต็มไปด้วยเขาเนี้ยแหละ.. วันนี้เข้าฉายวันแรกด้วย แฟนพันธุ์แท้อย่างเธอจะต้องไม่พลาด เธอจะไม่ทำให้พี่เค้าผิดหวัง
“งั้นแกเอาของไปเก็บ เดี๋ยวฉันเลี้ยงหนังเอง” เบจูฮยอนมองเพื่อนตัวเองที่กำลังเลือกรอบฉายหนังด้วยความตั้งใจ แหม่ ถ้าซอจูฮยอนทะลุเข้าไปในโปสเตอร์ได้ก็คงทำแล้วล่ะ ไม่ต้องมาถามหรอกว่าดูกันมั้ย ยังไงเพื่อนที่แสนดี แสนสวย แสนเพอร์เฟคอย่างเบจูฮยอนก็ต้องดูด้วยอยู่แล้ว
สาวร่างเล็กเดินไปที่เคาท์เตอร์จำหน่ายตั๋วหนังด้วยท่าทางมั่นใจ สะบัดปลายผมเล็กน้อยเหมือนถ่ายโฆษณายาสระผมซักยี่ห้อนึงอยู่ สายตาคนรอบข้างมองมาที่เธอมากมาย ก็แค่เช็คเรตติ้งเบาๆ.. เป็นไง สวยล่ะสิ เธอรู้ตัวดีน่ะ เบจูฮยอนวางศอกที่เคาท์เตอร์ให้ได้องศา รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้า
“พี่คะ โดราเอม่อนเดอะมูฟวี่ 2 ที่ค่ะ”
คังซึลกิกลั้นขำแทบไม่ไหว.. พี่สาวข้างหน้าเค้าดูโดราเอม่อนเดอะมูฟวี่งั้นหรอ? มากับน้องหรือหลานรึเปล่า? อ่านถูกแล้วล่ะ คังซึลกิเด็กที่ชอบกินพุดดิ้งช็อคโกแลตคนนั้นกำลังยืนต่อแถวซื้อตั๋วหนังอยู่ข้างหลังเบจูฮยอนนี่เอง.. พี่สาวจะจำเค้าได้มั้ยนะ? ถ้าคังซึลกิสะกิดพี่เค้าแล้วลองทักดูจะเป็นอะไรมั้ย?
“พี่แฝดฮยอน” ท่าทางจะจำได้แฮะ.. พี่สาวข้างหน้าหันมามองเธอแล้วทำตาโตใส่ รู้ใช่มั้ยว่าซึลกิทำตาโตไม่ได้เลยแกล้งกันแบบนี้ พี่สาวจะแซวเรื่องตาตี่ๆของซึลกิหรอ
“วะ..ว่าไง” พี่แฝดฮยอนก้มหน้าหลบสายตาเธออีกแล้ว แถมพูดเสียงกระตุกกระตักแบบนั้นอีก หน้าคังซึลกิคนนี้มันเหมือนแอนนาเบลมากหรือไง?
“ชอบโดเรม่อนหรอคะ” คังซึลกิอยากชวนพี่สาวคนนี้คุย สถานการณ์ระหว่างเธอกับพี่แฝดฮยอนเบอร์สองมันดูแปลกๆยังไงไม่รู้ ไม่เห็นเหมือนตอนคุยกับพี่แฝดฮยอนเบอร์หนึ่งเลย ถ้าเป็นไปได้คังซึลกิก็อยากให้เราสนิทกันมากกว่านี้นะ
“เปล่าค่ะ.. เพื่อนพี่ชอบ แล้วเรามาคนเดียวหรอ?” เด็กตาตี่ยิ้มออกมา อย่างน้อยตอนนี้พี่สาวก็พูดกับเค้าเป็นประโยคยาวๆได้แล้วสินะ
“มากับเพื่อนเหมือนกันค่ะ แต่ตอนนี้หายไปไหนกันไม่รู้” พี่แฝดฮยอนพยักหน้าให้เธอและยิ้มออกมาน้อยๆ ในสายตาของซึลกิ.. พี่สาวเหมือนเด็กขี้อายเลยล่ะ
เงียบ.. มีแต่ความเงียบระหว่างเราทั้งคู่ เบจูฮยอนยืนก้มหน้าซ่อนแก้มแดงๆของตัวเองไว้ ส่วนคังซึลกิก็หันไปมองทางอื่น แต่แปลก.. ที่ทั้งสองคนไม่เดินแยกกันไปไหน มีบ้างที่ซึลกิหันไปสบตากับพี่สาวตัวเล็ก เรายิ้มให้กันอย่างเขินอาย สุดท้ายก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อจนกระทั่งคนที่คังซึลกิเรียกว่า ‘พี่แฝดฮยอนเบอร์สอง’ ยกโทรศัพท์ขึ้นอ่านข้อความ(น่าจะจากเพื่อนสนิท)จากโปรแกรมสีเขียวสุดฮิต แล้วถอนหายใจออกมา
“อ้าว..” จูฮยอนหนึ่งหนีไปแล้วอ่ะ.. แล้วตั๋วหนังพี่โดราเอม่อนนี่ล่ะ.. เค้าไม่ได้ชอบซักหน่อยนะ จูฮยอนหนึ่งบอกว่าเห็นซึลกิแล้วไม่อยากเป็นกขค. Abc 123 งื้อ ทำไมไม่ปรึกษาเค้าเลย จูฮยอนหนึ่งไม่อยู่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคังซึลกิจะดูพี่ม่อนกับเค้าซักหน่อยนี่นา.. มือเล็กของเบจูฮยอนกำตั๋วโดราเอม่อนเดอะมูฟวี่จำนวนสองที่นั่งไว้แน่น ฮื่อ.. โป้งแล้ว แล้วเค้าจะดูกับใครอ่ะ
“มีเรื่องอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่าคะ?” คังซึลกิมองดูพี่สาวตัวเล็กที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ถึงจะตาตี่แต่สายตาซึลกิก็ยังดีอยู่นะ แอบเห็นด้วยแหละว่าพี่จูฮยอนมองหน้าเธอสลับกับตั๋วหนังในมือตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเท่าไหร่ แต่เหมือนเซ้นส์ของคังซึลกิจะตรงเสียด้วยสิ..
“พอจะมีเวลาว่างซักสองสามชั่วโมงมานั่งข้างๆพี่มั้ย?”
‘โนบิตะ!! ไปทำการบ้านเดี๋ยวนี้!!!’
ใครๆก็รู้ว่าคังซึลกิคนนี้เป็นคนใจอ่อน.. ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้กันใช่มั้ยว่าตอนนี้เธอกำลังนั่งดูโดราเอม่อนเดอะมูฟวี่อยู่ข้างๆเบจูฮยอน คังซึลกิไม่สนใจตัวการ์ตูนสีฟ้าในจอใหญ่ยักษ์นั่นหรอก เพราะตอนนี้สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธอไปทั้งหมดก็คือพี่สาวที่นั่งหัวเราะกับมุขตลกแบบเด็กๆนี่ต่างหาก.. เบจูฮยอนเหมือนเด็กชะมัด ไหนบอกว่าไม่ได้ชอบไง.. ตั้งแต่ที่เริ่มเรื่องมาคังซึลกิก็เห็นพี่สาวตื่นเต้นตลอดเลยนะ ออกอาการยิ่งกว่าเด็กตัวกระจึ๋งนึงที่เบาะด้านหน้าอีก น่าเอ็นดู.. ไม่รู้ว่าควรใช้คำนี้กับคนที่โตกว่ามั้ย แต่เบจูฮยอนในสายตาของคังซึลกิคนนี้ พี่เค้าน่าเอ็นดูมากๆเลยล่ะ.. ตัวก็เล็ก หน้าตาสวย ท่าทางมึนๆ ขี้อาย แถมชอบดูการ์ตูน ไหนจะสายตาออดอ้อนและท่าทางเหมือนลูกแมวตอนที่ขอให้เธอมาดูหนังเป็นเพื่อน ให้ตายเถอะ.. ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์จริงๆนะ
“พี่ไจแอนท์ขี้แกล้งจังเลย” น้ำเสียงเบาๆจากพี่จูฮยอนสองทำให้ซึลกิหันมามองพี่สาวข้างตัวอีกครั้ง คนตัวเล็กไม่ได้หันมาสนใจเธอกลับอย่างที่ควรจะเป็น.. ก็ดูพี่เค้าสิ มือก็หยิบป๊อปคอร์นเข้าปาก สายตาก็เพ่งมองแต่ตัวการ์ตูนในจอ สรุปพี่สาวแค่พูดกับตัวเองใช่มั้ยเนี้ย?
“ไจแอนท์แค่อยากชวนโนบิตะไปเล่นด้วยกันแต่แสดงออกไม่เก่งต่างหาก” คังซึลกิไม่ได้อยู่ทีมไจแอนท์นะ.. คนส่วนมากมักมองว่าไจแอนท์ชอบแกล้ง เกเร แต่ใครบ้างล่ะที่จะนึกถึงในมุมมองของไจแอนท์ ใครบ้างล่ะที่เป็นหนึ่งในคนที่อยู่ข้างๆเป็นคนสำคัญในความทรงจำวัยเด็กของโนบิตะ?
“ฮื่อ..” เบจูฮยอนมุ่ยหน้า พี่สาวตัวเล็กกอดถังป๊อปคอร์นไว้แนบกาย ไม่แบ่งซึลกิแล่ว โป้งด้วย คิดว่าเค้าชอบแล้วจะขัดใจยังไงก็ได้หรอ
คังซึลกิอมยิ้มพลางลอบมองใบหน้าพี่แฝดจูฮยอนเบอร์สองอีกครั้ง เปลี่ยนจากพี่จูฮยอนมาเป็นเด็กน้อยฮยอนตอนนี้ทันรึเปล่า? แรงสั่นจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงแย่งความสนใจไปจากประเด็นเด็กน้อยฮยอนที่กำลังนั่งดูโดราเอม่อนด้วยความตั้งใจ ตาตี่ๆกระพริบปริบๆเมื่ออ่านแมสเสจจากกลุ่มเพื่อนรักที่ความทรงจำล่าสุดในหัวสมองพึ่งแจ้งเตือนคังซึลกิอย่างดีเลย์เมื่อกี้ว่า ‘วันนี้เธอเป็นคนนัดพวกมันมาดูหนั
งนี่หว่า’
TELETUBBIES.
AMBERLIU
<แก.. แกนี่มันทำตัวคังซึลกิจริงๆเลย ฮึก แกนัดฉันออกมาแล้วก็หายตัวไป
แกคิดว่าตัวเองเป็นซินเดอเรล่าหรอ เวอร์ชั่นแกนี่ต้องทิ้งอายไลน์เนอร์ไว้เป็นแผงให้ตามตัวละมั้ง เชอะ!!!
*สติกเกอร์หมีบราวน์ไฟลุก*
SULLIChoi
<ก็เงี้ยแหละน้าคนเรา ใช่ซี๊ คนไม่สำคัญซึลกิก็คงไม่อยากใส่ใจ ทำไมซึลกิต้องแบบนี้กับความรักของเราอ่ะ ซอลลี่เสียใจ หึ อยากบอกเลิกเค้าก็พูดตรงๆสิ การเฉยชาคือการบอกลาโดยไม่ต้องออกเสียงนะรู้เปล่า แต่ซอลลี่ใจดีอ่ะ ซอลลี่จะให้โอกาสซึลกิ ถ้าวันจันทร์ซึลกิเลี้ยงเค้กซอลลี่และผองเพื่อน ซอลลี่จะเก็บความเจ็บปวดนี้ไว้ในหัวใจและขังมันไว้ตลอดกาล นี่ไม่ได้ห่วงกินนะจริงๆ เค้าเรียกการให้โอกาสกับคนที่ผิดพลาด
*สติกเกอร์โคนี่นอนร้องไห้*
SEUNGWAN
<ประกาศจากเวนดี้
ใดใดในซึลกิล้วน น่าถีบจัง
นัดเพื่อนมาเที่ยวยัง ทิ้งได้
วันจันทร์มาให้ถีบ เถิดหนา
แต่ของกินสำคัญกว่า เลี้ยงมา ให้อภัย
ปล.อย่าขำ นี่งานดราม่า งานกดดันให้รู้สึกผิด ซีเรียสมาก
*สติกเกอร์หมีบราวน์เต้นระบำ*
อ้าว มือลั่น กดสติกเกอร์ผิด
*สติกเกอร์คอลเลคชั่นน้องนุ่นและผองเพื่อน*
ผมนี่รู้สึกผิดเลยทีเดียว………….
“ขอบคุณที่ยอมดูหนังเป็นเพื่อนพี่นะ ถ้าไม่ได้เราพี่แย่แน่ๆ” รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าเบจูฮยอนทำเอาคังซึลกิลืมข้อความวุ่นๆในกรุ๊ปไลน์เทเลทับบี้ไปซะหมด เธอพยักหน้าให้พี่จูฮยอนพร้อมรอยยิ้มสดใสไม่แพ้กัน
“ไม่เป็นไรค่ะเรื่องแค่นี้เอง ว่าแต่พี่รีบกลับรึเปล่าคะ? ไปร้านเนื้อย่างใกล้ๆนี้ด้วยกันมั้ย เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง” ความจริงคือเพื่อนๆเธอนัดให้ไปอย่างด่วนเลยล่ะ แถมยังต้องไถ่โทษโดยการเลี้ยงข้าวอีก คังซึลกิเลยอยากชวนพี่จูฮยอนไปด้วยกัน ก็พี่เค้ายังเลี้ยงหนังเธอ(แบบงงๆ)เลยนี่นา
“…………” เบจูฮยอนไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย? แอบลองหยิกแขนตัวเองเมื่อกี้แล้วก็รู้สึกเจ็บเบาๆนะ คังซึลกิชวนเธอไปกินข้าวด้วยกัน? ข้อปฏิบัติพื้นฐานในคู่มือสิ่งที่ควรทำเวลาแอบชอบใครซักคนเขียนคำตอบไว้รึเปล่า? เบจูฮยอนยืนทำตาโตนานนับนาทีจนคังซึลกิต้องสะกิด งือ เผลอทำตัวน่าอายต่อหน้าซึลกิอีกแล้ว
“พี่จูฮยอนคะ.. จูฮยอนอา ได้ยินรึเปล่า?” คังซึลกิยื่นหน้าไปใกล้คนเป็นพี่ที่ดูเหมือนเดธแอร์ไปชั่วขณะ เป็นอะไรของเค้าอีกละเนี้ย แต่ก็.. น่ารักดีเหมือนกันนะ
“อ่ะ อ๋อ พี่ต้องรีบกลับแล้วล่ะ ขอโทษทีนะ” ต้องรีบกลับไปทำพายฟักทองให้เด็กตาตี่แถวนี้ไง..
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่คราวหน้าฉันต้องเลี้ยงข้าวพี่ให้ได้เลย กลับบ้านดีๆนะคะ” ซึลกิยิ้มให้เธอก่อนจะโบกมือและหันหลังเดินไป.. ฮื่อ เบจูฮยอนอยากวิ่งเข้าไปกอดหลังเด็กบ้านั่นใจจะขาด ทำไมต้องทำตัวเหมือนหลุดออกมาจากนิยายโรแมนติกขนาดนี้ด้วยล่ะ
“ซึลกิยา!!” ไม่รู้ว่าเบจูฮยอนเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้ตะโกนเรียกคังซึลกิที่เดินออกไปไกลแล้วท่ามกลางคนมากมายขนาดนี้..
“?” มีใครบัญญัติไว้รึยังว่าเด็กบ้าคังซึลกิน่ะหูดี.. เค้าหยุดเดินแล้วหันกลับมาหาเธอพลางเลิกคิ้วถามเป็นเชิงว่ามีอะไรรึเปล่า?
“พรุ่งนี้พี่จะทำพายฟักทองไปให้นะ!!” เบจูฮยอนยกมือป้องปากและตะโกนออกไปหาเด็กที่ยืนอยู่ไกลๆอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นอย่างไร้สาเหตุ
แต่รอยยิ้มของเบจูฮยอนก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นกว่าเก่าเมื่อเห็นคังซึลกิหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เขายิ้มกว้างจนตาตี่ๆนั่นเล็กลงจนแทบมองไม่เห็น ซึลกิยกมือขึ้นป้องปากด้วยท่าทางเดียวกับเธอและตะโกนตอบกลับมาเสียงดังจนคนที่เดินอยู่รอบข้างหันมามอง.. แต่ใครจะสนใจกันล่ะ?
“ขอบคุณนะคะพี่จูฮยอน!!!”
ขอบคุณทั้งเรื่องพายฟักทอง และก็ขอบคุณที่ใส่ใจความรู้สึกของฉันด้วย (:
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แท็กในทวิตเตอร์ #ฟิคซรบอล นะคะ<3
พูดคุยในแท็กกันได้นะคะ เค้ารออ่านอยู่ เย่ะ \0/
เปิดเทอมการบ้านมหาศาลมากค่ะ ธูธ พเศร้า
ตอนแรกว่าจะยังไม่ลงแต่โมเม้นพี่เบกอดน้องที่สนามบินมัน ฟหกด่าสว มากๆ
ปล.ช่วยกันโปรโมทฟิคด้วยนะคะ 555555555555555555555555555555
ความคิดเห็น