คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~each other~ [ 2.0 ]
~each other~ [ 2.0 ]
เช้าวันต่อมา...
" พี่ฮุนนนนนนนนนนน!! " แบมแบมตะโกนเรียกเซฮุนดังลั่นบ้าน
" อะไรครับ " เซฮุนที่พึ่งอาบน้ำเเต่งตัวเตรียมจะไปโรงเรียนรีบเดินสาวเท้าเข้ามาหาแบมแบมที่นั่งหน้ายู่เเก้มยุ้ยอยู่บนเตียง
" ดูนี่ " แบมแบมเเหวกคอเสื้อนักเรียนที่มีรอยช้ำสีเเดงเป็นจ้ำๆให้พี่ชายดู
" ทำไมครับก็น่ารักดี " เซฮุนอมยิ้มยืนมองดูผลงานของตัวเองบนคอขาวๆของแบมแบม
" ชิ!!...น่ารักตรงไหนง่ะ...เดี๋ยวก็มีเเต่คนเเซวง่ะ...แบมอายง่ะ...แบมไม่ชอบง่ะ " แบมแบมสะบัดหน้าหนีงอลๆ
" น้องแบมไม่ต้องอายนะ...อีกอย่างเค้าจะได้รู้ไง " เซฮุนเชยคางของแบมแบมให้กันกลับมามองหน้าเค้า
" รู้อะไรหรอ " แบมแบมเอียงคอทำหน้าสงสัย
" เค้าจะได้รู้ว่าน้องแบมเป็นของพี่ฮุนไงครับ...จุ้บ!! " เซฮุนยื่นหน้าไปจุ้บปากอมชมพูของแบมแบมเบาๆ
เเค่นั้นมันก็มากพอที่จะทำให้หน้าของแบมแบมขึ้นสีระเรื่อ บางทีเซฮุนก็ต้องยั้งอารมณ์ของตัวเองไว้ก่อนเพราะน้องยังเด็กอยู่ เค้าก็ไม่ได้อยากจะพรากผู้เยาว์สักเท่าไหร่หรอกนะ
เเต่ถ้าวันไหนเด็กมันขี้ยั่ว เค้าก็คงต้องทำใจยอมติดคุกกันไปข้างนึงหล่ะนะ
น้องแบมเป็นของพี่ฮุน
น้องแบมเป็นของพี่ฮุน
น้องแบมเป็นของพี่ฮุน
" งื้อออออ~ พี่ฮุนอะพูดอะไรบ้า -///- " แบมแบมกำหมัดชกเข้าไปที่หน้าอกของเซฮุนเบาๆ
" ฮ่าๆ...ไปเรียนกันเดี๋ยวสายนะ "
" อื้อ "
แบมแบมเดินจับมือกับเซฮุนลงบันไดไปเหมือนที่ทำเป็นประจำ เมื่อเด็กทั้งคนเดินลงมาถึงด้านล่าง ทั้งสองก็พบผู้เป็นแม่ของแบมแบมยืนอยู่ในครัว เธอหันมามองเด็กทั้งสองคนด้วยสายตาที่อบอุ่น
" จะไปโรงเรียนกันเเล้วหรอคะเด็กๆ " เเม่แบมเดินตรงเข้ามาหาเด็กทั้งสองคน
" ครับเเม่ " แบมแบมเดินไปกอดเเม่เเล้วจุ้บที่เเก้มของแม่ตัวเองเบาๆ
" บอกคุณพ่อด้วยนะลูก " แม่ของแบมแบมเงยหน้าไปมองรูปของสามีตรงกำเเพงด้านบน แบมแบมพยักหน้าเเล้วหันไปมองรูปของพ่อ
" คุณพ่อครับวันนี้น้องแบมจะไปโรงเรียนเเล้วนะ...อยู่ข้างบนนั้นคุณพ่อก็ดูเเลตัวเองดีๆนะ...คิดถึงน้องแบมด้วย....น้องแบมคิดถึงคุณพ่อมากๆเลยนะครับ " แบมแบมพูดจบก็หันไปยิ้มกับเเม่เเละเซฮุน
" เซฮุนงั้นเเม่ฝากดูเเลน้องแบมด้วยนะคะ "
" ครับผมจะดูแลน้องแบมเป็นอย่างดี...เเละตลอดไป " เซฮุนพูดเสียงหนักแน่น
เซฮุนเดินจูงมือแบมแบมออกจากบ้านไป เเม่ของแบมแบมมองตามแผ่นหลังของเด็กทั้งสองจนลับตาออกไป หลายปีเเล้วที่สามีเธอจากไปเพราะโรคร้ายตั้งเเต่แบมแบมเกิดได้ไม่นาน หลังจากนั้นแบมแบมก็กลายเป็นเด็กขี้เเยมาตลอดเวลาขาดเธอ เเต่วันหนึ่งที่เซฮุนเดินเข้ามาในชีวิตแบมแบม
เธอรู้สึกว่าแบมแบมดูร่าเริงขึ้น สดใสน่ารักขึ้น เธอมั่นใจว่าเซฮุนจะต้องดูเเลแบมแบมได้ถ้าเกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมา เธอเชื่อมั่นในเด็กคนนั้น เธออยากจะขอบคุณที่เด็กคนนั้นเดินเข้ามาในชีวิตของแบมแบม ขอบคุณที่ทำให้ครอบครัวเรากลับมาสดใสอีกครั้ง
" พี่ฮุนวันนี้ตอนเลิกเรียนพาน้องแบมไปกินไอติมหน่อยน้าๆ...แบมอยากกิน " แบมแบมเขย่าเเขนเซฮุนระหว่างทางเดินไปโรงเรียน
มีหรือที่เซฮุนจะปฏิเสธ
" โอเคครับ...เเต่ " เซฮุน
" เเต่อะไรง่ะ " แบมแบมจ้องตาปริบๆ
" น้องแบมต้องให้พี่จุ้บก่อนนอน...โอเคไหมครับ " เซฮุนทำหน้าเจ้าเล่ห์
" แต่มัน.... " แบมแบม
" งั้นอด " พูดเสร็จเซฮุนก็ทำหน้างอ เเล้วรีบสาวเท้าเดินออกไปเลย
เเกล้งเด็กเเต่เช้าสนุกจังเลย อิอิ
" งื้ออออ~ ก็ได้ๆ...พี่ฮุนอย่างอนแบมน้า " แบมแบมเดินมากระตุกชายเสื้อของเซฮุนเป็นการง้อ เซฮุนยิ้มออกมาเเต่ก็ยังหันมาทำหน้าเก็กขรึมใส่แบมแบม
" ...... " กอดอกทำหน้านิ่ง
" นะ " แบมแบมยืนนิ้วก้อยไปตรงหน้าเซฮุน
" ...... " ยังคงทำหน้านิ่ง
" นะ..นะ " แบมแบมยื่นนิ้วก้อยพรางชูสองนิ้ว
" ...... " เริ่มอมยิ้ม
" นะน้าาาา~ พี่ฮุนคนดีของน้องแบม " ยื่นนิ้วก้อยเดินมาเกาะเเขนทำหน้าบ้องเเบ้วเหมือนลูกเเมว เเล้วจะไม่ให้เซฮุนหายงอนได้ยังไง
เค้าหน่ะเเพ้ลูกอ้อนของแบมแบมทุกครั้งนั้นเเหละ
" ก็ได้ครับ " เซฮุนยื่นมือไปเกี่ยวก้อยเด็กน้อย เเล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสูข
โดยที่เค้าไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่นึงที่กำลังจับจ้องมาที่พวกเค้าทั้งสองคน ทุกการกระทำของสองคน ทำให้คนที่เเอบมองอยู่รู้สึกไม่ชอบใจเอามากๆ
" เเหวะจะอ้วก...พี่ฮุนของน้องแบม " คนที่เเอบมองอยู่ตรงเสาไฟฟ้าได้เเต่กัดผ้าเช็ดหน้าสีชมพูลายคิดตี้อย่างหมันไส้
" เซฮุนของลู่หานตังหากหล่ะไอเด็กเมื่อวานซึน " ลู่หาน บ่นพึมพำเเต่ถึงบ่นก็ยังเเอบดูสองคนนั้นต่อไป
" บู้ววววว พี่ลู่ "
" เห้ยยยย!! ...ปัก!! " จู่ๆก็มีคนโผล่มากจากด้านหลัง ทำให้ลู่หานที่ยืนมองสองคนนั้นด้วยสายตาอาฆาต ตกใจร้องออกมาเเล้วเผลอถีบคนนั้นกระเด็นลงไปนอนกับพื้นอย่างอัตโนมัติ
" โอ้ยพี่ผมเจ็บนะ " คนที่โดนถีบร้องครวญครางออกมาเสียงดัง
" ก็เรื่องของนายสิมาร์คต้วน...ใครใช้ให้นายมาทำอะไรแบบนั้นหล่ะ " ลู่หานมองรุ่นน้องที่ชอบตามติดตัวเองลงไปนั่งร้องครวญครางตรงพื้น
เห็นเเล้วซะใจชะมัด
" โหพี่อ่ะใจร้ายหว่ะ " มาร์คทำหน้างอ
" อะไรเล่า " ลู่หานบอกแบบหงุดหงิด
" โดนถีบยังเเถมยังไม่ช่วยอีก..คนอะไรโครตใจร้ายเลยอ่ะ" มาร์คพูดตัดพ้อ
" โอ้ยอะไรเนี่ย...มาๆช่วยก็ได้ถือว่าทำบุญทำทานให้เด็กตาดำๆอย่างนายเเล้วกัน " ลู่หานที่เริ่มจะรำคาญยื่นมือไปข้างหน้ามาร์คอย่างไม่ใส่ใจ
" ขอบคุณนะครับนางฟ้าของผม "
มาร์คพูดจบก็จับมือของลู่หานเอาไว้ เเต่ไม่วายกลับดึงลู่หานให้ล้มลงไปนั่งกับพื้น เเล้วตัวเองก็ลุกขึ้นยืนยิ้มหน้าระรื่นมองคนเป็นพี่อย่างซะใจ
" โอ้ย...ไอ้เด็กเวรกลับมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ " ลู่หานตะโกนเสียงดังลั่น
ไม่น่าพลาดท่าไอเด็กนี่เลย ให้มันได้อย่างนี้สิ
" แบร่ๆ ไม่อยู่เเล้วไปดีกว่า..รีบตามผมมาให้ทันนะครับพี่ลู่คนสวย " มาร์คเเลบลิ้นปริ้นตาเเล้วรีบวิ่งหางจุกตูดออกไป ทิ้งให้ลู่หานนั่งจุมปลุ้กอยู่บนพื้น
" อีเด็กเวรรรรรรรร " ลู่หานตะโกนออกมาอย่างโมโห
เเม่งเอ้ยตอนเช้าก็เจอภาพบาดตาบาดใจ ไหนจะต้องมาเจออีเด็กเวรนี่เเกล้งอีก โอ้ยชีวิตอันสวยงามของลู่หานหายไปหมดเเล้ว
.
.
.
.
.
เซฮุนขามาช่วยลู่หานที่สิคะ ฮืออออ T^T
…………………………………………………………………………………………………..
Talk
มาอีกคู่เเล้วจ้า กบฐสุดชีวิต
สาวกยูคแบมอย่าพึ่งตกใจนะคะ
เดี๋ยวจะรีบมาอัพ
ไรท์กินเเบรนด์มาเเล้ว สมองเเล้นเเล่น ฮ่าๆ
ชอบก็เเชร์นะจ้ะ
รักจุ้ฟ
@7Nabio
#ฮุนแบมกันและกัน
ความคิดเห็น