หลี่เลี่ยงเฟิง หญิงหม้ายแห่งหมู่บ้านถูซาน

ข้อมูลเบื้องต้น

“อุตส่าห์ได้หยุด จะไม่กลับประเทศจริง ๆ เหรอ”

“ฉันไม่มีบ้านให้กลับแล้ว อยู่ที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ”

นั่นคือประโยคสุดท้ายของหลี่เลี่ยงเฟิง ที่ได้พูดคุยกับเพื่อร่วมอาชีพ ก่อนที่จะบึ่งรถที่เต็มไปด้วยข้าวสารอาหารแห้ง มุ่งตรงไปทางภาคเหนือของประเทศไทย

เธอเป็นคนจีนที่มาอาศัยอยู่ในประเทศไทยตั้งแต่อายุสิเก้า กระทัั่งเรียนจบมหา'ลัยในไทย และทำงานต่อ เมื่อสี่ปีก่อนขณะที่ครอบครัวของเธอกำลังเดินทางมาเยี่ยม เครื่องบินเกิดขัดข้อง ทำให้เสียการควบคุม โม่งลงพสุธา

จากเหตุการณ์นั้นไม่มีผู้โดยสารคนไหนที่รอดชีวิต ทำให้หลี่เลี่ยงเฟิงต้องอยู่ตัวคนเดียวตลอดมา ตัวเธอเองก็ไม่คิดที่จะกลับจีนอีกเลย

หญิงสาวทำงานไปด้วยท่องเที่ยวไปด้วย ทำให้เธอหลงรักประเทศไทยเข้าอย่างจัง ทุกครั้งที่เป็นวันหยุด ก็มักจะหอบสัมภาระไปตาที่ต่าง ๆ เป็นว่าเล่น

กระทั่งในครั้งนี้ หญิงสาวให้สัญญาไว้กับครอบครัวที่อยู่บนดอยครอบครัวหนึ่งเอาไว้ ว่าจะกลับไปหาอีกครั้ง

รถกระบะทรงสูงวิ่งผ่านป่าเขาไปเรื่อย ๆ เส้นทางเริ่มแคบลง ๆ หลี่เลี่ยงเฟิงตัดสินใจจอดรถไว้ยังหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ก่อนจะขนสัมภาระใส่ในรถเข็นที่เธอเตรียมมาด้วย จากนั้นก็เข็นไปตามเส้นทางที่เธอเคยไปในครั้งก่อน

ผ่านไปเกือบสี่ชั่วโมง เส้นทางที่เคยมีได้หายไป แต่หญิงสาวยังคงเข็นรถเข็นไปเรื่อย ๆ 

เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อมีต้นไม้บางชนิดที่เธอไม่เคยเห็น สภาพภูมิอากาศเปลี่ยนไป อยากจะย้อนกลับก็มาไกลเกินกว่าจะกลับได้ทัน หญิงสาวหยิบมือถือขึ้นมาดู แต่ก็พบว่ามันไม่มีสัญญาณ เครื่องมือสื่อสารราคาแพง ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ใช้ดูเวลา

“นี่เราอยู่ส่วนไหนของประเทศไทยแล้วเนี่ย”

เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่สามารถกลับออกไปทางเดิมได้ หญิงสาวก็ได้หาที่พักสำคืนนี้ให้กับตัวเอง เสบียงที่นำมาถูกนำไปซ่อนไว้อย่างมิดชิด ก่อนที่ตัวของหญิงสาวจะปีนขึ้นไปนอนบนต้นไม้ 

วันนี้เหนื่อยมากแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคิดใหม่ว่าจะเอายังไง