แผนร้ายกลายเป็นรัก...พิชิตใจยัยวายร้ายเจ้าปัญหา

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่1 ศัตรูสุดหล่อ (>_

1

"-_-; เฮ้อ..." ฉันนั่งถอดหายใจเฮือกใหญ่ อยู่ในชมรมกีฬา รุ่นน้องหลายคนจ้องมองมาที่ฉันอย่างุนงง

('o') ฉันถอดหายใจดังขนาดนั้นเลยหรอ? (มั้งน่ะ -_-?) แต่ก็ชังเถอะ! ใครจะมองก็มองไป ฉันสนใจอยู่แล้ว ตอนนี้รู้สึกเบื่อๆ โลกยังไงก็ไม่รู้ อยากตายให้รู้แล้วรู้รอด...

อีกแค่ไม่ถึงสามดือน ฮือๆๆ T_T ความฝันและอิสระภาพของฉันกำลังจะหายไปแล้ว อีกแค่ไม่ถึงสามเดือนทั้งสองสิ่งนี้จะหายไปจากชีวิตฉัน...ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ T_T ฮือๆๆ

"หน้าเป็นตูดเชื่ยว! คุณเจ้าสาว"

ถ้าฉันจะฆ่าคน ฉันจะติดคุกมั้ยนะ -_-? (มันติดอยู่แล้วเฟ้ย) ฉันอยากจะฆ่าไอ้คุณเพื่อนปากเสียนี่จริงๆ

'ฟีโอ' เพื่อนสมัยเด็กของฉัน นิสัยต่างกับฉันสุดขั้ว แต่เราสองคนก็ยังคบกันได้ (แบบงงๆ) จริงๆ แล้วอาจเป็นเพราะว่า บ้านของเราอยู่ติดกัน เราเลยสนิทกันล่ะมั้ง?

"แหม! น่าอิจฉาจริงๆ เลยน้า~ ได้แต่งงานกับอีสเตอร์ เทพบุตรสุดหล่อของฉันด้วยอ่ะ อิจฉาๆๆ >_<"
ยัยนี่ยังไม่คุยพูดเรื่องนั้นอีก คิดว่าจะลืมอยู่แล้วเชี่ยว ¬_¬ แต่ไอ้เทพบุตรสุดหล่อเนี่ย! ไม่ใช่แล้วล่ะ...

"งั้นมาสลับกันไหมล่ะ...ถ้าให้ฉันแต่งงานกับหมอนั่นจริงๆ โลกได้ถึงกาลอวสานแน่ๆ -_-"

"ฉันก็คิดยังนั้น!" เสียงทุ้มๆ ที่ดังขึ้นข้างๆหู ทำให้ฉันหันไม่มองอย่างรวดเร็ว ใบหน้ากวนๆ ของไอ้ประธานชมรมจอมขี้เก็ก จ้องมาที่ฉันด้วยสายตาแปลกๆ จนน่าขนลุก "คนที่คิดจะแต่งงานกันม้าดีดกระโหลกอย่างเธอน่ะ ถ้าไม่บ้าก็โดนยาเสน่ห์แน่ๆ"

"นี่ไอ้พีเค! คิดว่าเป็นประธานชมรม แล้วจะพูดอะไรก็ไดงั้นหรอ? ถ้าไม่อยากตาย ไปไกลๆ เลยปะ" ฉันปัดไล่ (-_-; ตกลงใครเป็นประธานชมรมกันแน่วะ)

"ไงครับ! คุณเจ้าสาวมือใหม่"

กริ้ดดด! ฉันเกลียดให้เพื่อนบ้าพวกนี้ จะล้ออะไรกันนักกันหนา คนยิ่งเซ้งๆ อยู่โว้ย!
ใครก็ได้ เอาพวกมันไปเก็บใส่กล่องแล้วล็อกกุญแจสักสิบชั้น ถ้าจะให้ดี เหวี่ยงลงทะเลไปเลยก็ได้!!! (โหดไปแล้วเฟ้ย)
ชายที่มาใหม่ ไอ้บ้านี่ชื่อ...คีนัย ฉันเป็นเพื่อนหมอนี่ แต่หมอนี่ไม่ได้เป็นเพื่อนฉัน (เอ๊ะ! ยังไง -_-?)

"ปากหมาระวังรองเท้าจะลอยนะเว้ย!!!" ฉันเอ่ย

"กำลังจะได้เป็นเจ้าสาวทั้งที ทำหน้าเป็นตูดลิงเลย ยิ้มหน่อยสิวะ ฮาๆๆๆ"

ไม่หยุด! มันยังไม่หยุดใช่มั้ย? ได้...จัดให้เลย!

ฟุบ!

พลั่ว!

"อ้ากกก...ตุบ!"

ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะถีบหลังให้คนที่กำลังหัวเราะ จนล้มไปกองอยู่ที่พื้น...
-_-^ เหอะ! สมน้ำหน้า...

"ฉันเตือนแล้ว!" ฉันเอ่ยเสียงเรียบ

"ยัยโหด! ฉันล่ะสงสารไอ้อีสเตอร์ที่ต้องมาแต่งงานกับเธอจริงๆ"

"ยังไม่เลิกพูดอีก อยากตายหนักใช่มั้ย?"

"ครับๆๆ หยุดแล้วๆ"

"ชิ! ปวดประสาทเว้ย..." ฉันกับมานั่งทีเดิม พรางถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง "เอ่อ! ไอ้พี...แกมาเป็นแฟนฉันสักสามเดือนได้ไหม?"

พรวดดด...

เพื่อนทุกคนพร้อมใจกันสำลักน้ำสำลักขนมอย่างพร้อมเพียงกัน

('o') เอ๊ะ! พวกนี้ตกใจอะไรกัน ฉันแค่จะหาข้ออ้างไปต่อลองกันพ่อเองนะ ถ้าฉันมีแฟน พ่อก็จะบังคับให้ฉันแต่งงานไม่ได้ไง!!!
แหม! แผนนี้พึ่งคิดออกเมื่อกี้นี้เอง ฮ่าๆๆ คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ ฉลาดชะมัด (^.^)

"แค่กๆๆ ยัยเชลเมื่อกี้แกบอกว่าอะไรนะ" ฟีโอ เอ่ยพรางเช็ดคราบน้ำที่หยุดตามปากตามเสื้อ

"นั้นดิ! เธอพูดบ้าอะไรอ่ะ ดูสิ! ไอ้พี...ไอ้บ้านี่วิญญานออกจากร่างไปแล้วมั้งเนี่ย" คำพูดของคีนัย ทำให้ฉันให้ไปมองพีเค ที่ตอนนี้นั่งอ้างปากตาค้างด้วยความตกใจ ขนมในมือร่วงลงสู้พื้นกระจัดกระจาย... "เฮ้ย! ไอ้พีๆๆ" คีนัยเขย่าตัวพีเคให้ได้สติ

"ห๊ะๆ ห๊ะอะไร!"

"พีเค! ของฉันเอ๋อไปแล้ว T_T" ฟีโอ

"ไอ้พี! ไอ้พี...แกต้องไม่เป็นอะไรนะเว้ย...ลืมคำที่ยัยนี่พูดไปซะ ลืมให้หมดไปเลย แกอยากตายนะ!" คีนัย

-_- เวอร์ไปแหละ! ฉันไม่ใช่ปีศาจนะ เฟ้ยที่จะฆ่าคนด้วยคำพูดได้น่ะ!!!

"น่าสงสาร T_T" ฟีโอ

"-_-;" ฉันทำอะไรผิดวะเนี่ย!!!

"กริ้ดดดดดด...รุ่นพี่อีสเตอร์กริ้ดๆๆ หล่อมาก หล่อค่ะ รักพี่ที่สุด!!!"
อยู่ๆ เสียงกรีดร้องของรุ่นน้องในชมรมก็ดังขึ้น ฉันละสายตาไปมอง เผยให้เห็นชายร่างสูง ในชุดนักศึกษา ดวงตาสีเทาที่แสนจะเย็นชา ใบหน้านิ่งๆ ที่โคตรจะเย็นช้าเย็นชา...

โอ้ย! ฉันเกลียดหน้าหมอนี่วะ...ใบหน้าของไอ้อีสเตอร์ ใช่แล้วล่ะ! หมอนี่แหละ ไอ้อีสเตอร์ ผู้ชายที่ฉันเกลียดเข้าไส้ เกลียดจนไม่อยากจะเห็นหน้า...ว่าแต่ไอ้บ้านี่มาทำอะไรที่ชมรมฉันเนี่ย -_-^

ฉันจ้องเขม่นไปที่ไอ้บ้าที่เข้ามาถึงก็ทำให้รุ่นน้องของฉันเสียสมาธิในการซ้อมและไปสนใจอีตานั่นเหมือนคนบ้า...

"นี่! จะกริ้ดผู้ชายกันอีกนานมั้ยห๊ะ..." ฉันเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะลุกจากโซฟาด้วยความหงุดหงิด พร้อมมาตรงไปที่กลุ่มคนที่รุมล้อมอีตานั่น "มาทำไม...ออกไปซะ!"

"(' ')" นิ่งเงียบ

"เฮ้ย! บอกให้ออกไปไง ไอ้บ้า! จ้องอยู่ได้อยากตายหรือไงฟ่ะ"

"(' ')" จ้องอย่างไม่วางตา

"ไอ้บ้านี่! จะจ้องอะไรหนักหนาฟ่ะ...หน้าฉันเหมือนแม่นายหรือไง?"

"('o') ยัยทอม" เอ่ยออกมาประโยชน์แรก...หน้านิ่งสุดๆ

"O_O ฉะ...ฉัน..." พูดไม่ออก -_-;

"กล้าสุดๆ" คีนัย

"หาที่ตายชัดๆ -_-" พีเค (รู้สึกตัวแล้วหรอ?)

"เสียโฉมแน่ๆ คราวนี้..." ปิดท้ายด้วยฟีโอ

-_- เหอะๆ ไอ้เพื่อนพวกนี่ คิดว่าฉันเป็นคนยังไงฟ่ะ ฉันไม่ทำร้ายคนไม่มีทางสู้หรอกน้า~ (เชื่อไม่ได้)

"('o') ยัยมะเขือเทศ..."

O_O มะ...มะเขือเทศ? ใครเป็นมะเขือเทศกันวะ!!! แค่ผมฉันเป็นสีแดง ไม่ได้แปลว่าฉันเหมือนมะเขือเทศนะเฟ้ย

"จะมากวนประสาทกันหรือไงห๊ะ! ออกไปเลยไป๊ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับนาย...ก่อนไปเซ่!!!"

"ไม่ไป!"

กริ้ดดดด! ฉันอยากฆ่ามานนน...

"แล้วมาทำไมไม่ทราบ" กัดฟันพูดแบบสุดๆ

"มาหาเธอ!"

"มาหาทำไม" ฉันบอกด้วยความรำคาญ

"คิดถึงภรรยา"

"O_O ห๊ะ!!!"

ฮิ้วววว~
ไอ้เพื่อนเลวพร้อมใจกันแซว...อ้ากกก! ฉันอยากตาย T_T

"ใครภรรยานายห๊ะ! ออกไปจากที่นี้ซะ ฉันไม่อยากฆ่าคน..." ฉันตะโกนลั่น

"ฉันไม่กลัว!" หยามกันสุดๆ ฉันเป็นแชมป์คาราเต้สามปีซ้อนนะเฟ้ย >_< "เพราะยังไงซะ! ฉันก็ไม่แพ้..."

อ้ากกก!!! หยามกันอีกแล้ว ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว และก็จะไม่ทนอีกต่อไปแล้วด้วย...ฉันจะฆ่ามัน ฆ่ามันตรงนี้ซะ!!!

ฟิ้ว!

ขวับ!

รับได้! หมอนี่รับหมัดของฉันได้แถมรับได้แบบง่ายๆ ด้วย
O_O ไม่จริงอ่ะ!!!

ใช่แล้วล่ะ! มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ หมอนี่จะเก่งทุกด้านเลยหรือไง...เป็นไม่ได้เด็ดขาด!!!

ดีล่ะ! ถ้าใช้มือไม่ได้ก็ใช้ขาเตะเลยก็แล้วกัน...

ฟิ้ว!

ตุบ!
ล้มลงสู้พื้นอย่างสวยงาม แต่คนที่ล้มน่ะ ไม่ใช่หมอนั่นนะ กับกายเป็นฉันที่ล้มลงไปแทนอ่ะ... T_T ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ฟ่ะ!!!

"กร๊อดดด..." ฉันกัดฟัดอย่างเครียดแค้น

ไอ้บ้าเอ๊ย! ทำฉันปวดประสาทยังไม่พอ นี่ยังจะมาทำให้ฉันอับอายอีก... อ้ากกก! ซวยๆๆๆ ซวยจริงๆ เลยวุ๊ย!!!

"ลุกขึ้นมาสิ"

ไอ้บ้าอีสเตอร์ส่งมือมาตรงหน้าฉัน ฉันเงยหน้ามองก่อนจะปัดมือนั้นทิ้งอย่างไร้เยื่อใย และลุกขึ้นยืนด้วนตัวเอง

"นาย! ไอ้ตัวซวย...ออกไปจากชีวิตฉันสักที ฉันเกลียดไอ้แบบนายที่สุด อีกอย่าง! ฉันจะไม่มีวันหมั้นกับนายแน่ๆ จำไว้ซะ!!!"

ฉันเดินเข้าไปผลักหมอนั่นให้พ้นทาง แล้วเดินออกจากชมรมอย่างหงุดหงิด

ซวย! ทำไมวันนี้ถึงได้ซวยแบบนี้วะ...











จบไปอีกตอน! ฝากติดตามต่อไปด้วนน้า~
ตอนต่อไปรับรองว่า...มีฉากฟินๆ ให้อ่านแน่ๆ
รักทุกคนเน้อ!!!