คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ▽The Challenge ☆ Chap 12 (100%)
The challenge กล้าท้าก็กล้าลอง
Mark x Bambam
-12-
“มึงจะนั่งมองกูอีกนานมั้ย?”
ผมถามขึ้นเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว
ผมเองก็ยังนั่งดูของที่ซื้อมายังไม่หมดส่วนไอมาร์คก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม
นั่งมองผมอยู่อย่างนั้นไม่ขยับไปไหน คือคนอื่นเนี่ย
เวลามองใครแล้วเค้าหันมามองก็จะหลบหน้าทันทีเลยใช่มั้ยล่ะ? แต่ไอมาร์คมันไม่ไงครับ
คือผมมองกลับมันก็ยังจ้องตาผมอยู่อย่างนั้นอ่ะ..
“…”
ไม่ตอบอีก ผมเบื่อที่จะมานั่งให้ไอมาร์คจ้องเลยตัดสินใจลุกขึ้นไปเก็บของในห้องแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน
เข้าไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วกระโดดขึ้นเตียงทันที คิดถึงเตียงชะมัด..
ผมยังไม่ทันได้หลับสนิทไอมาร์คก็ขึ้นมานอนอยู่ข้างๆ
ไม่รู้อะไรทำให้ผมคิดไปถึงเรื่องคืนนั้น
แต่มันไม่ได้ทำให้รู้สึกดีสักเท่าไหร่กลับกันผมรู้สึกแย่มากกว่า
“มาร์ค..”
“หืม?”
“มึงกลับไปคบกับเวนดี้ทำไมวะ?”
“กู..ไม่รู้”
“มึงคงจะลืมไปแล้วเนอะว่าเค้าทำอะไรกับมึงไว้บ้าง
กูขอโทษนะที่พูดแบบนี้อ่ะ แต่กูไม่ชอบใจเลยที่มึงกลับไปคบกับเวนดี้ กูไม่ชอบ..”
ผมร่ายยาวแต่ไม่ได้หันกลับไปมองสีหน้าไอมาร์คที่นอนอยู่ข้างๆ
หวังว่ามันคงจะไม่โกรธผมหรอกนะที่พูดว่าแฟนมันแบบนี้
“กู..”
“คืนนั้น..ถ้าเลือกได้กูไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
เพราะกูคงจะไม่รู้สึกแย่มากขนาดนี้ถ้ามึงจะกลับไปคบกับเวนดี้ กูไม่ได้โทษมึงนะเพราะกูเองก็ผิด
แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงกูก็ยังจะเป็นเพื่อนกับมึง มึงมีสิทธิ์ที่จะเลือก
กูบังคับมึงไม่ได้ กูจะพยายามตัดใจเอง”
พูดจบผมก็หันไปยิ้มให้ไอมาร์ค
สีหน้ามันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่
ที่ผมตัดสินใจพูดไปตรงๆเพราะไหนๆอะไรๆมันก็เกิดขึ้นแล้วคงแก้ไขอะไรไม่ได้
สิ่งที่ผมพูดไป..ถ้าไม่ทำให้ทุกอย่างแย่ลงมันก็คงจะดีขึ้นบ้างแหละ
“กูขอโทษ”
“กูไม่ได้ต้องการคำขอโทษ”
“…”
“ลืมเรื่องทั้งหมดเหอะ กูไม่อยากให้มันแย่ไปกว่านี้แล้วว่ะ
ต่อจากนี้กูคือเพื่อนมึง กูกับมึงเป็นแค่เพื่อนกัน และตอนนี้มึงก็มีแฟนชื่อเวนดี้..”
เหอะ..เพื่อนหรอ? พูดเองก็เจ็บเอง แต่จะให้ทำยังไงได้ มันไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว
ผมคงทำได้แค่ทำใจเท่านั้นแหละ อยากจะบอกว่าผมรักมาร์คมากแต่มันก็ทำไม่ได้
ทำอะไรไม่ได้เลย ความสัมพันธ์แบบนี้มันกำลังทำให้ผมรู้สึกแย่
“นอนกันเถอะ”
ผมพยักหน้าตอบแล้วหลับตาลงช้าๆ
ก่อนจะรับรู้ถึงนิ้วมือที่กำลังสอดเข้ามาประสานกับนิ้วมือของผมใต้ผ้าห่ม มาร์คกุมมือผมไว้และผมก็กุมมือมาร์คเช่นกัน..
-มัคคึ’s Part-
วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าทุกวันเพราะมีเรียนครับ
ไม่อย่างนั้นคงไม่ตื่นเช้าขนาดนี้
ตื่นขึ้นมามือผมกับแบมแบมก็ยังไม่ประสานกันอยู่อย่างนั้น แปลกแฮะ..ทั้งๆที่แบมแบมเป็นคนนอนดิ้นแต่ทำไมมือยังไม่หลุดออกจากกัน
สิ่งที่แบมแบมพูดขึ้นเมื่อคืนทำให้ผมรู้สึกแย่จนไม่รู้จะตอบไปว่ายังไง
ไม่ชอบให้แบมแบมย้ำว่าเราเป็นเพื่อนกัน
เพราะคงไม่มีเพื่อนที่ไหนเค้ามีอะไรกันหรอกครับ แต่..นอกจากเพื่อนแล้ว
ความสัมพันธ์แบบนี้มันจะเรียกอะไรได้อีกล่ะ?
ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวลงไปซื้อข้าวให้แบมแบมขึ้นมาอีกทีแบมแบมก็ยังไม่ตื่นเลยตัดสินใจทิ้งโน๊ตไว้ให้แล้วขับรถไปมหา’ลัยทันที
“ว่าไงมึง”
เสียงแรกที่ดังขึ้นทันทีที่ผมมาถึงตึกคณะก็คือเสียงของแจ็คสันหวัง
ตามด้วยเสียงคู่รักผัวเมียอย่างเจบีและจูเนียร์ที่เหมือนจะคร่ำครวญและดูคิดถึงผมเป็นพิเศษเพราะในมือผมมีถุงขนมต่างหากล่ะ
เดินมือเปล่ามาหน้ากูพวกมันยังไม่มองเลย..
“ก็ไม่ไง..”
“ฟวย เรื่องแบมแบมอ่ะ”
“แบมกลับมาอยู่คอนโดแล้ว”
“แล้วเวนดี้อ่ะ เลิกยัง?”
“เลิกบ้าอะไร กูเพิ่งคบ”
พอจบคำพูดผมแจ็คสันรวมถึงคู่บีเนียร์มันก็ทำหน้าเอือมใส่ผม
หนักสุดก็คงเป็นแจ็คสันเนี่ยแหละครับ
เหมือนมันจะขัดใจมากจนเอามือมาถูหน้าตัวเองแรงมาก ย้ำว่าแรงมากครับ
“มาร์ค กูจะบอกอะไรให้นะ”
“อะไร?”
“ควาย..”
ผมนิ่งไปเพราะไม่เข้าใจว่ามันด่าผมทำไม
แจ็คสันส่ายหัวไปมาแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปทันที
นี่กูทำอะไรผิด?
“มันเป็นเชี่ยไร?”
ผมหันไปถามเจบีกับจูเนียร์ที่ยังนั่งอยู่ จูเนียร์ถอนหายใจแรงๆแล้วเดินตามแจ็คสันไปอีกคน
ผมทำได้แค่มองตามพวกมันสองคนที่เดินขึ้นตึกไปอย่างงงๆ
ตอนนี้ก็เหลือแค่เจบีกับผมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ผมมองหน้าเจบีนิ่งๆเป็นเชิงบอกว่า
ถ้ามึงลุกหนีกูไปอีกคนกูจะโกรธมึงแล้วนะ
“แค่นี้มึงคิดเองไม่ได้หรอวะ?”
จะให้กูคิดได้กับผีหรอวะ? กูมาถึงแม่งก็ด่ากูว่าควายจะให้กูเข้าใจอะไร?
“เฮ้อ..กูถามตรงๆนะ
มึงคิดยังไงถึงกลับไปคบเวนดี้”
“กูไม่รู้ว่ะ”
“มึงเองก็ยังไม่รู้เลยว่ามึงกลับไปคบเค้าทำไม
มึงยังรักเค้าอีกหรือเปล่ายังไม่รู้เลย คิดดีๆนะว่ามึงยังรักเค้าหรือเปล่า
แล้วกูจะบอกอะไรให้อีกอย่าง มึงคงจะเคยได้ยินอยู่บ่อยๆ”
“…”
“หนังสือเล่มเดิมอ่ะ..อ่านกี่รอบมันก็จบแบบเดิม”
“…”
“มึงเปลี่ยนตอนจบมันไม่ได้หรอก
กูว่าทางที่ดี เลือกอ่านเล่มใหม่ที่โอเคกว่าแล้วก็จบสวยกว่าน่าจะดีกว่านะมาร์ค
กูคิดว่ามึงคงไม่โง่ถึงขนาดไม่เข้าใจสิ่งที่กูพูดนะ”
พูดจบเจบีก็เดินออกไปทันที
ทิ้งให้ผมนั่งนิ่งอยู่คนเดียว
ผมเข้าใจสิ่งที่มันพูดและผมก็เข้าใจดีว่าอะไรคือหนังสือเล่มเดิมและอะไรคือหนังสือเล่มใหม่
แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจในตอนนี้คือพวกมันจำเป็นต้องโกรธผมขนาดนี้มั้ย?
หลังเลิกเรียนผมตรงดิ่งไปยังตึกนิเทศ เพื่อไปรับแบมแบมกลับบ้านด้วยกัน
แต่สายตาก็ดันไปสะดุดกับใครบางคนที่นั่งอยู่หน้าคณะ
โอเซฮุน..
ผมทำเป็นไม่สนใจหวังจะเดินเข้าไปหาแบมแบมในตึกแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อจู่ๆก็เห็นแบมแบมเดินลงมาจากตึกแต่แทนที่แบมแบมจะเดินมาหาผมกลับเดินตรงไปหาไอเซฮุนที่นั่งอยู่
ผมยืนมองแบมแบมกับเซฮุนนั่งคุยกันอยู่ที่ม้าหินอ่อนอยู่นานแล้วตัดสินใจเดินเข้าไปหาแบมแบม
“แบมแบม”
“…” ไม่มีเสียงตอบรับจากแบมแบม
มีเพียงความเงียบที่เกิดขึ้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้ใบหน้าของแบมแบมมีแต่รอยยิ้มแต่พอเห็นผมรอยยิ้มมันก็หุบลงทันที
“กลับกัน”
“กลับก่อนเลย เดี๋ยวว่าจะไปซื้อของอ่ะ”
“ไปซื้อกับกูก็ได้”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปกับเซฮุน..”
ผมเงียบแล้วพยักหน้าให้แบมแบมก่อนจะเดินออมาจากตรงนั้น
รู้สึกอยากจะดึงแบมแบมออกมาด้วยแต่พอนึกถึงคำที่แบมแบมพูดกับผมเมื่อคืนแล้ว..มันเป็นสิ่งที่ผมไม่ควรทำ
เพราะเราเป็นแค่เพื่อนกัน..
-End มัคคึ’s Part-
หลังจากที่มาร์คเดินออกไปผมกับเซฮุนเราก็เดินไปขึ้นรถด้วยเช่นกัน
จริงๆแล้วตอนที่มาร์คเดินเข้ามาผมก็แอบกลัวนิดหน่อยว่ามันจะโมโหที่เห็นผมนั่งอยู่กับเซฮุน
แต่ผิดคาดเมื่อผมบอกว่าจะไปเที่ยวกับเซฮุนมาร์คก็เดินออกไปเฉยๆ
เพราะตอนนี้มันก็มีเวนดี้แล้ว..ไม่มีเหตุผลอะไรที่มันจะต้องมานั่งหวงหรือห่วงเพื่อนอย่างผมอยู่แล้ว
“เดี๋ยวไปกินข้าวกันแล้วค่อยไปซื้อของนะ”
เซฮุนพูดแล้วหันมายิ้มให้ผม
ความสัมพันธ์ของผมกับเซฮุนยังคงเดินไปเรื่อยๆ ผมคิดว่าเซฮุนก็เป็นคนดีมากคนหนึ่ง
บ่อยครั้งที่ผมมักจะรู้สึกหวั่นไหวกับร้อยยิ้มที่ยิ้มจนตาปิดนั่น
มันน่ารัก..
“นี่ เสื้อตัวนี้เหมาะกับนายมากอ่ะ”
หลังจากทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วผมกับเซฮุนก็มายืนเลือกเสื้อผ้าด้วยกัน
จริงๆแล้วผมก็แค่คิดถึงตัวเองตอนมาเลือกเสื้อผ้าผู้ชายเท่านั้นแหละ
“แบมเลือกเสื้อผ้าเก่งมากอ่ะ”
ก็กูเป็นผู้ชายอ่ะต้องรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายชอบใส่แบบไหน
“หรอ ฮะๆ”
เดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อยู่นานจนรู้สึกเหนื่อยเซฮุนเลยพาผมมานั่งดื่มน้ำที่ร้านแต่เหมือนฟ้าเล่นตลกๆเมื่อจู่ๆผมก็เห็นมาร์คกับเวนดี้ที่เดินเข้ามาในร้าน..
“อ่าว แบมแบม”
ไม่ใช่เสียงมาร์คแต่เป็นเสียงเวนดี้ที่ทักขึ้น..ชาตินี้กูจะได้หลุดพ้นจากผู้หญิงคนนี้มั้ย?
“มากับใครหรอ?”
“เพื่อนสนิทอ่ะ”
“ไม่เหมือนเพื่อนกันเลยอ่ะ
แฟนหรือเปล่า?”
“อนาคตก็ไม่แน่อ่ะ”
ผมตอบเวนดี้ไป ไงล่ะ? พอใจหรือยัง
เห็นเหน็บกูจังเลย เซฮุนดูจะอึ้งๆกับคำตอบของผม ส่วนไอมาร์ค..เอาแต่มองหน้าผมสลับกับเซฮุนนิ่งๆ
ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วนึกในใจว่าเมื่อไหร่จะเดินออกไปจากโต๊ะกูสักทีวะ
“มาร์ค เวนว่าเรานั่งดื่มกับแบมแบมดีมั้ย?”
“ไม่ต้องหรอก เค้าอยากนั่งกันสองคน”
รู้ตัวก็ดี..
“แต่เวนดี้อยากนั่งอ่ะ นั่งนะ”
มาร์คคงไม่อยากจะพูดอะไรมากเลยยอมๆนั่งตามที่เวนดี้ขอ
ผมนั่งอยู่ฝั่งเดียวกันกับเซฮุน
ส่วนเวนดี้นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งกับมาร์คและมาร์คก็นั่งอยู่ตรงข้ามกับผม..
ไม่เคยนั่งกินน้ำแล้วอึดอัดขนาดนี้มาก่อน
ผมนั่งกินน้ำด้วยบรรยากาศที่มีแต่เสียงของเวนดี้พูดอยู่คนเดียว
ถึงมาร์คจะแค่พยักหน้าหรืออืมอือเธอก็ยังคงไม่หยุดพูด ไม่ใช่อะไรนะ..กูเหนื่อยแทนมากเอาจริงๆแบบ
ไอมาร์คนี่ก็ทำหน้านิ่งจนจะกลายเป็นก้อนหินอยู่ละ เวนดี้ก็ยังตอมเป็นแมลงวันอยู่นั่นแหละ
ผมรีบดูดน้ำให้หมดๆจะได้รีบลุกไปซักทีขืนนั่งนานกว่านี้ผมต้องขาดใจตายเพราะไม่ได้อ้าปากพูดอะไรเลย
แล้วไหนจะสายตาเย็นๆของไอมาร์คที่มองผมอีก
“เซฮุน เราไปกันเถอะ..ไปก่อนนะ”
ผมบอกเซฮุนแล้วหันไปบอกมาร์คที่นั่งเป็นขี้ให้เวนดี้ตอม
มาร์คไม่ได้ตอบอะไรแค่พยักหน้าแล้วหันไปอีกทางทันที
ผมกับเซฮุนเดินออกมาจากร้านแล้วตัดสินใจกลับกันเลย เพราะผมเองก็ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรต่อแล้วเหมือนกัน
“อาทิตย์หน้ามหา’ลัยปิด ไปเที่ยวทะเลกันมั้ย?”
“ทะเลหรอ?” หน้าสนใจดี..
“อืม ไปด้วยกันนะ
ชวนฟานี่ไปด้วยก็ได้”
“ก็ดีนะ งั้น..ตกลง”
บางทีการที่ได้ไปทะเลอาจจะทำให้สมองผมว่างกว่านี้ก็ได้..
ก่อนที่เซฮุนจะไปส่งผมที่คอนโดเราแวะซื้อของที่มินิมาร์ทกันอยู่สักพักพอกลับมาถึงคอนโดผมก็เห็นไอมาร์คนั่งทำหน้าเครียดอยู่ที่โซฟา
“มาร์ค อาทิตย์หน้ากูไปทะเลกับเพื่อนนะ”
“คนไหน..” กูว่าละ
“ก็ฟานี่”
“เซฮุนด้วยใช่มั้ย?”
มาร์คถามแล้วหันมามองหน้าผม ผมไม่ได้ปฏิเสธแค่พยักหน้าเป็นคำตอบให้มาร์ค
ไม่อยากจะโกหกละ ไปกับเซฮุนก็คงดีไปกับคนอื่นที่ไม่น่าไว้ใจ
“อาทิตย์หน้ากูกับพวกเพื่อนๆก็จะไป
มึงก็ขึ้นรถไปกับกูเลยแล้วกัน”
“…”
ผมไม่ได้ตอบอะไรมาร์ค ไม่ใช่ไม่อยากไป
แต่กูอึ้งอยู่..มาร์คแม่งพูดยาวๆแบบนี้เป็นด้วยหรอวะ
คิดว่าแบบจะเว้นช่วงแล้วค่อยพูดทีละนิดๆซะอีก
สรุปแล้วผมก็ต้องนั่งรถไปทะเลกับมาร์คเพราะเซฮุนดันติดธุระเลยบอกให้ผมไปก่อนแล้วจะตามมาทีหลัง
ซึ่งตอนนี้ผมก็นั่งอยู่บนรถแจ็คสันซึ่งมีมาร์คเป็นคนขับ แจ็คสัน
เจบีแล้วก็จูเนียร์นั่งอยู่ข้างหลัง ส่วนผมกับฟานี่ก็นั่งกลางและที่ไม่เข้าใจคือ..
ไอมาร์คจะชวนผมให้ไปกับมันเพื่อให้มานั่งดูเวนดี้นั่งป้อนข้าวป้อนน้ำมันอยู่ที่ข้างๆคนขับหรอ? หรือว่ายังไง คือกูก็บอกชัดไปแล้วไงว่ากูชอบมึง
ทำแบบนี้นี่..ดีเนอะ
“มาร์คอ้าปากเร็ว เดี๋ยวเวนดี้ป้อน”
“มาร์คกินน้ำค่ะ”
“มาร์ค..มาร์ค”
มาร์คแล้วก็มาร์ค เรียกจนชื่อมันลอยอยู่ในหัวกูเต็มไปหมดล่ะ
รู้สึกเอือมจนอยากจะให้มันจอดรถแล้วให้กูลงไปอ้วก ห่า
จะเรียกอะไรนักหนาคิดว่าอยู่กันสองคนหรือไงวะ
ส่วนไอสามคนข้างหลังนี่คือพวกมึงจะหยุดเถียงกันได้หรือยังล่ะ
กูรำคาญทั้งหน้าทั้งหลังจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพลงเปิดเสียงดังจนสุด
เพราะไม่อยากจะได้ยินเสียงน่ารำคาญพวกนี้ แต่สายตากูนี่ดีเหลือเกิน ผมเห็นเวนดี้จับมือมาร์คโดยที่มาร์คก็ควงพวงมาลัยแค่ข้างเดียว
อีเหี้ย..น้ำตาจะไหล
เพลงที่กูเปิดแม่งเศร้าเกิน..
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ
ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน เมื่อคนนั้นเข้ามาทำให้ใจเธอหวั่นไหว
รักเขาช่างง่ายดาย
ถุ้ย!
ส่งกูไปเดอะวอยซ์ที..
นั่งรถมาไม่รู้นานแค่ไหนเพราะผมหลับไปตั้งแต่แรกตื่นมาอีกทีก็ถึงทะเลแล้ว
ผมนอนห้องเดียวกับฟานี่ เจบีนอนกับจูเนียร์ ส่วนแจ็คสันได้นอนคนเดียวผมเลยไปบอกว่าเดี๋ยวเซฮุนจะตามมาให้นอนกับเซฮุน
ส่วนอีกสองคนที่เหลือก็คงไม่ต้องถามถึงนะครับ
รักกันปานจะกลืนกิน
55%
หลังจากที่ผมเก็บของที่ห้องพักเรียบร้อยแล้ว ผมก็ชวนฟานี่ลงไปเดินเล่นที่หาดแต่ฟานี่บอกว่าเธอรู้สึกปวดหัว
ผมเลยยอมลงมาคนเดียวแล้วปล่อยให้เธอได้พักผ่อน บรรยากาศที่นี่ดีมากครับ
เป็นโรงแรมที่อยู่ติดกับทะเล ชั้นล่างของโรงแรมก็มีสระว่ายน้ำ
ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมชอบมาก เพราะผมชอบว่ายน้ำสระมากกว่าน้ำทะเลครับ
เดี๋ยวรอบ่ายๆค่อยไปว่ายดีกว่า
ผมเดินเล่นอยู่ที่ชายหาดคนเดียว แม่งเหงาแรงมาก..เดินอย่างกับตัวเองเป็นนางเอกเอ็มวีได้สักพักเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
พอหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเซฮุนที่โทรมา
“ว่ายังไงคะ?”
‘นี่พูด คะพูดค่ะกับเค้าเป็นด้วยหรอ
ฮ่าๆ’
ไม่ต้องแปลกใจครับ
เพราะผมไม่เคยพูดค่ะให้เซฮุนได้ยินเลย
ส่วนใหญ่เวลาคุยก็จะพูดห้วนๆไม่ก็หลุดคำหยาบใส่ เวลาพูดแบบนี้คงจะแปลกหูไม่น้อย
“แหม่..นี่ก็ผู้หญิงนะคะ
ฮ่าๆ”
‘ฮ่าๆ โอเคครับ’
“โทรมามีอะไรเนี่ย?”
‘อ่อ จะบอกว่าใกล้จะถึงแล้วนะ’
อยากจะถามออกไปเหลือเกินว่า ไม่หลงหรอ? ตอนแรกที่เห็นเบอร์เซฮุนโทรเข้ามานี่คิดว่าจะโทรมาบอกว่าหลงทางซะอีกนะครับเนี่ย
“โอเค แล้วจะรอเล่นน้ำด้วยนะคะ”
‘ครับผม’
ผมกดวางสายแล้วยิ้มออกมา จริงๆแล้วเลือกคนที่ทำให้เรายิ้มได้คงดีกว่าเลือกคนที่ทำให้เราทุกข์ใจสินะ
แต่เรื่องแบบนี้มันพูดได้แต่ทำยาก..
หลังจากเดินเล่นอยู่คนเดียวสักพักแล้วผมก็พาตัวเองมานั่งที่ไม้หินอ่อนแถวๆนั้น
นั่งตากลมไปเรื่อยๆสายตากูก็แพลนไปยังคู่รักสองคนที่กำลังพากันไปเล่นน้ำทะเล
คือกูขอโทษนะ..
แต่แบบ..กูก็นั่งของกูอยู่ดีๆเสือกมาเล่นกันให้กูเห็นอีกและเหมือนเวนดี้จะเห็นผมนั่งอยู่เธอเลยรีบวิ่งเข้ามาหา
อย่าเชียวนะมึง กูกลัวมึงมาก อย่าเข้ามาใกล้กูได้มั้ย!?
“แบมแบม ไปเล่นน้ำกันมั้ย?”
“เอ่อ..ไม่เป็นไร
เดี๋ยวรอเล่นพร้อมเซฮุนดีกว่า”
“อ่า ลืมไปเลย”
“จ้า งั้นไปก่อนนะ”
พูดจบผมก็รีบเดินออกจากตรงนั้นทันที
ไอมาร์คก็ยืนมองกูคุยกับเวนดี้อยู่ข้างๆนั่นแหละ มองกูอย่างกับจะฆ่ากูให้ได้อ่ะ
เกลียดสายตามันชิบหาย
ผมเดินไปขึ้นห้องเพื่อจะไปดูว่าฟานี่ดีขึ้นแล้วยัง
แต่พอขึ้นไปบนห้องก็ไม่เจอฟานี่อยู่แล้ว แต่เดี๋ยวนะทำไมข้าวของในกระเป๋าผมถึงได้ถูกรื้อออกมาหมดแบบนี้วะ
นี่จำได้ว่ายังไม่ได้แตะของข้างในกระเป๋าเลยนะ วางกระเป๋าเสร็จนี่ก็ลงไปเดินเล่นเลย
“อ่าว แบมแบม”
ฟานี่ทักผมทันทีที่เธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับของในมืออีกมากมาย
ผมมองไปข้างหลังฟานี่ก็เห็นแจ็คสันยืนอยู่ด้วย
“ไปไหนมาอ่ะ”
“ไปซื้อของใช้มาอ่ะ”
ฟานี่ว่าจบก็หันไปพูดขอบคุณกับแจ็คสันที่อุตสาห์พาไปซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ปิดประตูห้องแล้วรีบวิ่งมาหาผมด้วยสีหน้าที่โคตรมีความสุข..
แม่งต้องมีอะไรแน่ๆ..
“คือเมื่อกี้..ฉันรื้อกระเป๋าแกอ่ะ” กูว่าแล้ว..
“รื้อกระเป๋าฉันทำไมไม่เก็บให้เข้าที่”
“ก็ฉันรีบ” อะไรจะรีบขนาดนั้นล่ะ
ฟานี่ทำหน้ารู้สึกผิดจนกูจะรู้สึกผิดไปด้วยแล้วเนี่ย
สรุปแล้วที่ฟานี่รื้อกระเป๋าผมก็เพราะว่าเธออยากจะรู้ว่าผมพาชุดว่ายน้ำมาหรือเปล่า
แต่แบบมาทะเลก็ต้องพามาอยู่แล้วป่ะ
“พามาดิ”
“ไม่เห็นจะมีเลย”
“ก็ไอเสื้อยืดสีดำกับกางเกงสามส่วนนั้นไง”
“ห้ะ..”
ฟานี่ทำหน้าเป็นหมางงทันทีที่ผมพูดจบ อะไร? กูพูดอะไรผิดครับ
หรือกูพูดมั่วตรงไหนทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ ? ฟานี่ส่ายหัวไปมาแล้วเอื้อมไปหยิบถุงอะไรบางอย่างแล้วยื่นมาให้ผม
ผมรับถึงมาอย่างงงๆแต่พอเปิดดูเท่านั้นแหละครับ..
บิกีนี่!!
“เห้ย อะไรเนี่ย”
“ก็บิกีนี่ไง”
“แล้วเอามาให้ฉันทำไมเล่า”
“ให้ใส่ไง
นี่ฉันอุตสาห์ซื้อมาให้เลยนะ T.T”
อะหื้อ ดูทำหน้าเข้า ทำหน้าแบบนี้..คือจริงๆผมไม่ใช่คนยอมคนนะแต่แบบพอฟานี่ทำแล้วมันทำให้ผมใจอ่อนอยู่เรื่อยเลย
ฮืออ สรุปกูต้องใส่จริงๆใช่มั้ย?
ผมเดินใส่ผ้าคลุมอาบน้ำออกมาจากห้องน้ำเพราะไม่ชินกับการใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นแบบนี้
คือตั้งแต่เป็นผู้หญิงมาสั้นที่สุดที่ใส่ออกไปข้างนอกก็กางเกงสามส่วนครับ
แต่นี่แบบเสมอหูขนาดนี้บอกตรงๆว่าไม่ชินเว้ยเห้ย
“ถอดผ้าคลุมอาบน้ำออกสิแก”
“ฉันอายอ่ะ”
“แกจะอายบ้าอะไร? มีดีต้องโชว์!!”
เป็นคำพูดที่ดีมาก แต่ว่านะ..ไอชุดชั้นในกับกางเกงในสีน้ำเงินที่กูใส่อยู่นี่ทำไมถึงได้มีชื่อเรียกว่าบิกีนี่วะ?
แม่งไม่ได้ต่างอะไรกับชุดชั้นในเท่าไหร่เลย..
สรุปแล้วผมก็เดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตตัวเองที่พกมาด้วยมาใส่
ก็เพิ่มความสบายใจให้ตัวเองขึ้นมานิดหน่อย ย้ำว่านิดหน่อย
เพราะเสื้อเชิ้ตสีขาวเดี๋ยวพอลงน้ำแม่งก็ต้องเห็นแน่ๆอ่ะ
“แบม เมื่อกี้เซฮุนมาหาตอนแกเปลี่ยนชุด”
“อ่าว มาถึงแล้วหรอ”
“อือ ฉันบอกให้ไปรอที่สระข้างล่าง”
ไม่ต้องแปลกใจครับ ผมบอกฟานี่ไปแล้วว่าอยากจะเล่นน้ำสระก่อนเพราะเล่นน้ำทะเลตอนนี้คือแดดมันก็ร้อนไง
ไว้ค่อยเล่นเย็นๆดีกว่า ตอนนี้เปิดฉากด้วยสระน้ำก่อนพอ
ทันทีที่ผมลงมาก็เห็นแจ็คสัน เจบี
จูเนียร์รวมถึงเซฮุนเล่นน้ำในสระกันก่อนอยู่แล้ว
เข้าใจอารมณ์คนไม่ได้เล่นน้ำมานานแล้วมั้ยครับ? ผมนี่วิ่งเข้าใส่อย่างเดียวเลย
แทบจะกระโดดลงน้ำแล้วแต่ก็ถูกฟานี่ดึงไว้ก่อนแล้วบอกให้เดินดีๆเดี๋ยวจะลื่นล้มเอา
“เล่นด้วย!!”
ผมตะโกนไปบอกทุกคนในสระ
เพราะเหมือนว่าสี่คนนั้นกำลังเล่นเกมอะไรสักอย่างที่เซฮุนกำลังขี่หลังแจ็คสันส่วนจูเนียร์ก็ขี่หลังเจบี
ดูหน้าสนุกจนกูอยากจะเล่นด้วยใจจะขาดล่ะ
“…”
แต่ทุกคนคือกริบครับ หันมามองกูแล้วทำหน้านิ่งกันหมด
เดี๋ยว..กูรู้ว่ากูขัดจังหวะแต่แบบ
มองกูแบบนั้นกูกลัวมากนะพูดเลย..
โดยเฉพาะแจ็คสันหวัง มองกูขนาดนี้มึงฉุดกูลงน้ำแล้วกระทำชำเรากูเลยก็ได้
สีหน้านี่ปิดไม่มิดเลยว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่ คือบอกได้คำเดียวว่าน่ากลัวมาก
น่ากลัวกว่าตอนมันเห็นผมครั้งแรกอีกครับ
“เอ่อ..แบมมาเล่นด้วยกันสิ”
เซฮุนที่ดูจะมีสติที่สุดเรียกผมให้ลงไปเล่นน้ำ
รออะไรล่ะครับ วิ่งสิวิ่ง ผมรีบเดินไปลงในน้ำทันที ไม่ลืมที่จะดึงฟานี่มาด้วย เพราะเธอเอาแต่ยืนหัวเราะ
ก็ไม่เข้าใจว่ามันมีอะไรให้ตลกวะ แบบ..อยู่ดีๆก็หัวเราะขึ้นมาเฉยๆ
ผมว่าว่างๆจะลองพาฟานี่ไปพบหมอดูบ้างก็คงจะดี..
เหมือนผมจะลืมไปแล้วว่าตอนนี้ตัวเองเป็นผู้หญิง
ผมขึ้นมาขี่คอเซฮุนที่อยู่ในสระเพราะอยากจะเล่นเกมที่เซฮุนเล่นก่อนหน้านี้
แต่ไม่เป็นไร ไม่แคร์ครับ..อิอิ
เกมที่เล่นกันคือให้คนหนึ่งขี่คอคนที่อยู่ข้างล่างแล้วพลักคนที่ขี่คออีกฝ่ายให้ตกลงน้ำให้ได้
แล้วตอนนี้ก็มีสามคู่ คือผมกับเซฮุน ฟานี่กับแจ็คสันแล้วก็เจบีกับจูเนียร์
ผมก็เข้าใจนะว่าเล่นเกมแล้วใครๆก็อยากจะชนะกันทั้งนั้นแหละ แต่ที่ไม่เข้าใจคือ
จูเนียร์กับฟานี่กำลังคิดว่าตัวเองแข็งโอลิมปิกอยู่หรือว่าอย่างไร พลักกูตกน้ำจนกลื่นน้ำเข้าไปจะอิ่มแล้วครับ..
ตลอดการเล่นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นตลอดเวลา
จนกระทั่ง..
“เล่นอะไรกันหรอทุกคน”
เสียงของเวนดี้ดังขึ้นขัดทุกคน
แต่นั่นไม่สำคัญเท่าสายตาของไอมาร์คที่กำลังมองมาที่ผม
มันไม่ได้มองด้วยสีหน้านิ่งๆแบบที่ชอบมอง คิ้วหนาๆของมันขมวดเข้าหากันจะเป็นปม
น่ากลัวสัสๆ..
TBC..
แบมแบมเซ็กซี่แรงเลยมั้ยล่ะ
ขี่คอเซฮุนอีก แต่งตัวเซ็กซี่อีก..
มาร์คต้วนว่ายังไงคะ? สนใจมาสนุกด้วยกันมั้ย
จัดฮุนแบมตามคำขอแล้วเนอะ5555
ปล.มีรูปที่อีดิทไว้อีกรูปหนึ่ง ไว้เดี๋ยวลงตอนหน้าก็แล้วกันเนอะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
ความคิดเห็น