คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ▽The Challenge ☆ Chap 1
The challenge
Mark x Bambam
-1-
“แบม คืนนี้นะเว้ย เดี๋ยวกูไปรับ” ยูคยอมเพื่อนสนิทของผมบอกก่อนที่จะเดินหายออกไปจากห้อง ห่าไม่รอกูเลยนะ ชวนกูไปเมาเพราะอกหัก กูไปเป็นเพื่อนมึงก็ดีแค่ไหนละ..เพราะแม่ งเลี้ยงหรอกนะ ถ้าไม่เลี้ยงนี่อย่าหวังว่ากูจะไป ช่วงนี้โดนแม่สั่งสอน ไม่ส่งเงินมาให้เลยสักบาท..ก็ตอนกดตังค์แต่ละทีแม่ ง เสือกมีข้อความเด้งเข้าโทรศัพท์แม่
หลังจากอาจารย์บอกเลิกคลาสผมก็โทรหาเพื่อนร่วมห้องที่เรียนกันคนละมหาวิทยาลัยของผมให้มารับทันที เพราะรู้ว่าช่วงบ่ายมันไม่มีเรียน อยู่เฉยๆคงจะเบื่อแย่ ขับรถมารับกูจะได้ไม่เบื่อ อิอิ
“ฮัลโหลมาร์คคคคึ”
‘อะไรของมึง’
“มารับกูที่มหา’ลัยหน่อยสิครับ”
‘ขี้เกียจ’ ห่า กับเพื่อนนะไอสัด
“มาร์ค..กูเพื่อนมึงนะ นะมาร์คกูไม่อยากขึ้นแท็กซี่ เงินจะแดกกูแทบไม่มีแล้วนะ” เพิ่มความน่าส่งสารเข้าไปครับ เดี๋ยวมันก็มารับกูอยู่ดี มันไม่ตอบอะไรแต่กดวางสายไปเฉยๆเลย ผมรู้ว่ายังไงมันก็ต้องมาเลยเดินไปนั่งรอที่ม้านั่งหน้าคณะที่ชอบนั่งรอไอมาร์คอยู่ประจำ
“แบมแบม” เสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้นหลังจากที่ผมนั่งได้สักพัก
“หื้อ? อ่าว คังจุน มีอะไรป่าว?”
“แบมกำลังจะกลับหรอ?” ผมไม่ได้ตอบอะไรทำแค่พยักหน้าตอบ
“ให้เราไปส่งมั้ย?”
อะไรวะ ร้อยวันพันปีเจอกันแม่ งไม่เคยทักกูอยู่ดีๆจะไปส่ง มันมีจุดประสงค์อะไรรึเปล่าวะ? นี่ก็ไม่ได้หลงนะตัวเองนะครับแต่แบบสายตาที่คังจุนมองผมนี่มัน..มึงกินกูเลยก็ได้นะถ้าจะมองกูด้วยสายตาหื่นกระหายขนาดนั้น
“ไม่เป็นไรหรอก เราโทรให้เพื่อนมารับแล้ว”
“งั้นเรานั่งรอเป็นเพื่อนนะ”
ไม่พูดเปล่า เดินมานั่งข้างกูเฉย หน้าด้านนะ นี่กูยังไม่ได้อนุญาตเลย ห่ามาร์คก็นานฉิบ มหา’ลัยกูกับคอนโดนี่ไม่ได้ไกลขนาดนั้นป่ะ
“แบมเห็นต้นไม้ต้นนั้นป่ะ?” คังจุนพูดขึ้นแล้วชี้ไปที่ต้นไม้ที่อยู่ตรงข้ามอีกฝั่งของม้านั่งที่ผมนั่งอยู่ ผมไม่ได้ตอบก็แค่พยักหน้าไปเหมือนเดิม “ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าแตะต้นไม้ต้นนั้นเลยนะ”
“ทำไมอะ มีผึ้งทำรังอยู่?” อืม..ป่าวกวนตีนกูก็แค่พูดไปงั้นแหละ มันก็แค่ต้นไม้ธรรมดาป่ะ
“ถ้าผู้ชายคนไหนไปจับ จะกลายเป็นผู้หญิง..” ตลกมากมั้ยมึง ห่า คิดว่ากูเป็นเด็กอนุบาลหรอออ? จะพูดอะไรช่วยคิดไต่ตรองหน่อยนะมึง แบบนี้มันไม่ตลกเลย ปัญญาอ่อนสุดๆเท่าที่กูเคยได้ยินมา
“นี่มันยุคไหนแล้ว นายจะบ้าหรอ?” งมงาย..
“ถ้าไม่จริงเค้าจะทำรั้วกั้นเฉพาะต้นไม้ต้นนั้นทำไมล่ะ? ไม่เชื่อนายกูลองไปจับสิ..”
“…..”
“หรือนายไม่กล้า?”
“งมงายไปได้..ทำไมฉันจะไม่กล้า”
ท้าขนาดนี้จะไม่ทำก็เสียหน้าดิว่ะ นี่ใคร กันต์พิมุกนะเว้ย มีอะไรที่กูไม่กล้าบ้างล่ะ ไม่รอช้าผมรีบเดินข้ามไปอีกฝั่งที่มีต้นไม้นั้นอยู่ เดินข้ามเข้าไปในรั้วแล้วหันกลับมามองคังจุน ทำไมกูรู้สึกว่ารอยยิ้มมัน..
น่ากลัวแปลกๆ
ผมเลิกสนใจคังจุนแล้วหันกลับมามองต้นไม้แปลกๆนี่ ก็แค่มีดอกที่สีไม่เหมือนกับต้นอื่น ผมเอื้อมมือไปจับต้นไม้นั่น ไหนกูเป็นอะไร? ไม่เห็นมีนมขึ้นผมก็ไม่ยาวจู๋กูก็ยังอยู่ดี งมงายจริงๆเลยคนพวกนี้..
“ไม่เห็นเป็นอะระ..” ผมหันไปหวังจะบอกกับไอคังจุนว่ามันไม่ได้มีอะไรอย่างที่คิดเลย แต่ผมก็ไม่เห็นมันซะแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้ว หายหัวตลอด เวลานั่งเรียนผมก็สงสัยเหมือนกัน ทั้งๆที่ตอนเข้ามาผมเห็นมันแท้ๆ แต่ตอนออกหายไปเฉยเลย..
ปี๊นนนนนนนน
เสียงบีบแตรทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ไม่ต้องดูก็รู้ว่าใคร มีคนเดียว ที่มารับกูแล้วบีบแตรเรียกร้องความสนใจให้คนรอบๆหันมามองได้ เออกูรู้ว่ามึงรวย มึงขับออดี้คันหรูมารับกูและมึงหล่อมากด้วย กูรู้กูเห็นเว้ยเพื่อน
“เรียกร้องความสนใจอีกแล้วนะมึง” ผมว่าแล้วเดินขึ้นรถไป
“ไม่เสือ กนะ” เงียบเลยกู อีห่า พูดแค่นี้ด่ากูเสือ ก ไอเพื่อนเลว
“คืนนี้กูไปคลับนะ”
“ไหนบอกไม่มีเงิน”
“ก็เพื่อนมันบอกจะเลี้ยงอะ ไม่ไปก็เสียดายแย่..” มาร์คไม่พูดอะไรแล้วหันไปสนใจทางข้างหน้าต่อ ผมเองก็แค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คทวิตเตอร์และโซเชียลต่างๆ ตลอดทางกลับคอนโด เมื่อมาถึงที่จอดผมก็ก้าวลงจากรถทันที รู้สึกเหนื่อยแปลกๆ ขึ้นไปงีบสักนิดดีกว่า
เมื่อเข้ามาภายในห้องผมก็ตรงดิ่งไปยังห้องนอนทันที ฮืออออ น้องเตียงรอพี่แบมแปปนึงนะครับพี่กำลังจะถลาตัวเข้าหาตัวน้องแล้ว
ตุบ!!
โอ๊ยยย อีเหี้ย!! ใครเอาอะไรมาไว้บนเตียง ทำไมมันแข็งแบบนี้ไอห่า ฮืออ กูจะร้อง เจ็บชิบหายเลยไอปลากระเบนผัดพริก ไอจิ๋มคางคก! ผมลุกขึ้นมามองไอวัตถุที่อยู่ใต้ผ้าห่มก็เจอกับกระป๋องอะไรซักอย่าง แต่เดี๋ยวนะ..นี่มัน จิ๋มกระป๋อง!! จิ๋มกระป๋องจริงๆด้วย
“มาร์ค!!” ผมตะโกนเสียงดังเรียกไอมาร์คที่อยู่นอกห้องจนมันวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้อง ผมมองหน้ามันนิ่งๆ ก่อนจะชูไอเซ็กทอยอย่างจิ๋มกระป๋องที่ไม่น่าจะเป็นของใครอื่นนอกจากของมันเพราะกูไม่ได้เป็นคนซื้อมา และคอนโดกูก็อยู่กับมันแค่สองคน
“มึงซื้อมาใช่ป่ะ?”
“เชี่ย..มึงเอาเล่นทำไมเนี่ย” ไม่พูดเปล่ามาร์ครีบคว้าของในมือผมไปทันที “มันอยู่บนเตียง..”
มาร์คมันเดินไปเก็บอุปกรณ์เซ็กทอยไว้ในตู้เสื้อผ้าแล้วเดินมาบ่นผมต่อ กูบอกว่ากูไม่ได้เอามาเล่นไงวะ แม่งวางไว้บนเตียงแล้วมาหาว่ากูเล่น..
“ว่าแต่..มึงลองใช้แล้วยัง?”
“…”
“เงียบแบบนี้แสดงว่าลองแล้ว..เป็นไงมึง เหมือนของจริงป่ะ?” มันไม่ตอบอะไรแต่เดินมากระทบฝามือลงกับศีรษะของกู ห่า ตบมาได้ กูโง่ขึ้นทุกวันต้องเป็นเพราะมึงแน่ๆ
ว่าแต่ว่าคนอย่างไอมาร์คมันจำเป็นต้องใช้อะไรแบบนี้ด้วยหรอ? คือแค่เดินไปไหนมาไหนผู้หญิงก็แทบจะถวายตัวให้มันละ แต่คิดอีกทีมันอาจจะเบื่อของจริงเลยมาทดลองเล่นอะไรแบบนี้ อิอิ
“นอนๆไป พูดมาก”
ก็แค่อยากรู้ป่ะ ไม่เป็นไรวันหลังค่อยซื้อมาลองเองก็ได้เว้ย พอไอมาร์คเดินออกนอกห้องไปผมก็ทิ้งตัวลงนอนทันทีเลยครับ อ่า พักสักหน่อยคืนนี้จะได้สนุกเต็มที่ไปเลยโว้ย
“แบมตื่น” ตบหน้ากู..
“…”
“แบมแบม 2 ทุ่มแล้ว ลุกไปอาบน้ำดิ” ใช้เท้าเขี่ยกู..
“…”
“มึงมีนัดกับเพื่อนไม่ใช่หรอแบมแบม..” ดึงกูจนตกลงมาจากเตียง
“เชี่ยมาร์ค กูตื่นตั้งแต่มึงตบหน้ากูละไอสัด” ผมด่ามันก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่เคยจะปลุกกูด้วยวิธีดีๆเลยสักครั้ง รุนแรงกับกูตลอด
ผมใช้เวลาเกือบสามสิบนาทีในการอาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วก็มานั่งอยู่ข้างๆมาร์คที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ก่อนหน้าแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยขึ้นมากดแอพลิเคชั่นที่มือชื่อเรียกว่า ไลน์ แล้วส่งข้อความไปหายูคยอมว่าผมแต่งตัวเสร็จแล้วให้มารับได้ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม
ผมเอนหัวลงไปซบกับไหล่มาร์คที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่นิ่งๆ ถามว่าผมทำแบบนี้บ่อยมั้ย? ก็บ่อยมาก ผมจะทำก็เฉพาะเวลารู้สึกเหนื่อยมากๆหรือไม่ก็แค่..อยากซบ
“คืนนี้กลับดึกรึเปล่า?”
“ไม่รู้ดิ เพื่อนกูเพิ่งอกหักมา”
“ยูคยอมอะหรอ?” ผมพยักหน้าเป็นคำตอบให้
จริงอยู่ที่ผมกับมาร์คเราเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ม.ปลายปี 1 จนตอนนี้ผมกับมาร์คขึ้นปี 3 แล้วแต่มาร์คก็ยังไม่ได้รู้จักกับยูคยอมมากนัก ก็แค่เคยเห็นหน้ากันเพียงครั้งเดียว..แค่ครั้งเดียวตอนมาร์คมารับผมที่มหา’ลัย และผมเองก็ไม่รู้จักเพื่อนของมาร์ค เพราะเรียนกันคนละมหาวิทยาลัยและเพื่อนมันก็ไม่เคยมาหาที่คอนโดเลยสักครั้ง
เมื่อก่อนตอนที่ยังเรียนอยู่มัธยมแม่ก็อยู่เกาหลีกับผมแต่สุดท้ายแม่ก็ตัดสินใจทิ้งผมไปประจำร้านที่ประเทศไทยตั้งแต่ผมขึ้นปีหนึ่ง ผมเลยตัดสินใจย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับไอมาร์คเพราะแม่งไม่ต้องออกเงินอะไรเลย อิอิ ก็ไม่ได้งกอะไรหรอกครับ แค่ประหยัดเฉยๆ
ครืด ครืดๆ
“ถึงแล้วหรอ?”
‘อือ ลงมาเร็วๆ’
“อืม เดี๋ยวกูรีบลงไป” พูดจบผมก็วางสายจากยูคยอมทันที ก่อนจะหันไปโบกมือลาไอมาร์คแล้วรีบลงไปทันทีเพราะกลัวยูคยอมจะรอนาน
เห็นผมเป็นคนชอบเที่ยวจริงๆนี่ยังซิงนะครับผม..ไม่อยากจะพูดเถอะ แต่กูขอนิดหน่อยก็แล้วกัน ถุ้ย เอาเถอะ คือจะบอกว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยจูบกับใครเลยครับ นอกจากจะเป็นจุ๊บจากคนในครอบครัว ส่วนรูมเมทของผม ไอมาร์ค..รายนี้เห็นเงียบๆแบบนี้จริงๆมันแต๊บ!! เดี๋ยวๆ คนละเรื่องมั้ยมึง จริงๆไอมาร์คนี่เรียกได้ว่าเสือผู้หญิงเถอะครับ ผู้หญิงเข้าหากันให้วุ่น คือหน้าตามันก็ดี..บ้านรวย เพอร์เฟคทุกอย่าง
กูเป็นผู้หญิงพวกนั้น..กูก็เอา
“ห่าโคตรช้า กูจะชิ่งละ” มาถึงไอยักษ์ก็บ่นกูเลยครับ ถ้าเหาะมาหามึงได้กูก็เหาะมาแล้ว ลงมาใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีทำบ่น รู้อย่างนี้ก็นอนกก(?) ไอมาร์คในห้องดีกว่า แต่ของฟรีไง มีหรอคนอย่างกูจะพลาด
“แค่นี้ทำบ่น เดี๋ยวกูไม่ไปแม่งละ”
“งั้นเดี๋ยวกูชวนคิมจุนไปก็ได้”
“ห่า จะทิ้งกูไง๊? ” พูดจบผมก็เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถยูคยอมทันที ผมถามมันว่าจะไปกินกันแค่สองคนจริงๆหรอ มันไม่ตอบอะไรแต่พยักหน้า จนผมก็อดจะสงสัยไม่ได้ ถ้ามันเมา..ใครจะไปส่งกู?
คิดได้อย่างนั้นระหว่างทางผมเลยส่งข้อความไปหาไอมาร์คว่าอย่าเพิ่งนอน เพราะคิดว่าการมาดื่มครั้งนี้ไอเพื่อนยักษ์มันต้องเมาเละแน่ๆ และมันก็จะลำบากต่อกูเอามากๆที่จะต้องแบกร่างอันใหญ่ยักษ์ของมันไปส่งที่บ้านคนเดียว เลยต้องหาตัวช่วย ซึ่งไอมาร์คก็น่าจะเป็นคนที่ช่วยได้ดีที่สุด
“กูจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ” ผมหันไปมองยูคยอมทันทีที่มันพูดประโยคนั้นหลังจากที่นั่งดื่มเงียบๆอยู่นานสองนาน
“นี่มึงแค่อกหักนะเว้ย จะทิ้งกูไปเพราะผู้หญิงหรอ!?”
“กูไม่ได้ไปเพราะอกหัก”
“แล้วไปทำไม อีกปีเดียวเองป่ะ? ต่อนี่ดิ”
“พ่อกูบังคับให้ไป”
“อือ”
บอกตรงๆนะ ถามว่าเสียใจมั้ย ก็นิดหน่อย..คบกันมา 3 ปีแล้วนะจู่ๆแม่งก็จะไปแบบนี้ได้ไง กะทันหันขนาดนี้ กูยังไม่มีเวลาทำใจเลย แล้วนอกจากไอยูคนี่ถามจริงๆว่ากูจะคบกับใคร? ไม่ดิ ต้องถามว่า ใครจะคบกับกู
เอาตามตรงผมก็ไม่ได้นิสัยแย่หรอกนะครับ แค่เป็นคนเอาแต่ใจ..นิดหน่อย หลายๆคนชอบบอกว่าผมเป็นคนจองหอง ท้าทาย ชอบลองดี อันนี้ก็ยอมรับครับ ผมชอบอะไรที่ท้าทายแต่ไม่ได้จองหองนะเพราะผมไม่ได้หยิ่งยโส จะมีก็แต่พวกที่ไม่รู้จักผมจริงๆนั้นแหละที่หาว่าผมเป็นแบบนั้น
ท้าทาย..แล้วชอบลบหลู่ด้วยรึเปล่า?
หลังจากที่ไอยูคพูดจบผมก็ถอนหายใจแล้วบอกมันว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงกู กูอยู่ได้ ฮึก ดราม่าหาอะไร? ผมลุกขึ้นเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ แต่สายตาก็ดันไปเห็นใครบางคนเข้า
คังจุน..
ผมเดินเข้าไปใกล้คังจุนเพื่อทักทาย แหม่ เห็นหน้าแบบนั้นจริงๆก็ไม่ใช่น้อยนะ ผู้หญิงนี่ตอมอย่างกับแมลงวันตอมอึ คือผู้หญิงรอบๆตัวคังจุนคือเยอะมากครับ แต่ก็ คนรู้จักไง เข้าไปทักสักหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าหยิ่งอย่างที่คนอื่นชอบพูด
“อ่าว คุงจัน เอ้ย คังจุน ฮ่าๆ”
“….” กริบ..ไม่ตลกหรอว่ะ โทษละกัน
“เอ่อ..มาคนเดียวหรอ?”’
“อืม แบมแบมล่ะ?”
“มากับยูค” คังจุนไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่ก็พยักหน้ารับรู้ อ่า จะว่าไปเห็นหน้าคังจุนแล้วนึกถึงเรื่องเมื่อตอนบ่ายเลย
“อ่อ นี่คังจุน ไอต้นไม้ที่ให้ฉันไปจับอะ ไม่เห็นจะมีอะไรเลย เลิกงมงายกับเรื่องแบบนั้นเถอะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ใครเชื่อก็บ้าแล้ว” พูดจบผมก็หันหลังหวังจะเดินไปเข้าห้องน้ำแต่ก็ถูกมือของคังจุนดึงเอาไว้ก่อน
“หึ ไม่เชื่อ..ก็ไม่เห็นต้องลบหลู่นี่ แบมแบม”
โอโห้..กูจะไม่อะไรเลย ถ้ามึงไม่แสยะยิ้มแบบนั้น น่ากลัวมาก คือมันดูมีอะไรมากกว่านั้นอะครับ เหมือนพวกที่มีแผนชั่วๆอะ ฮือ แบมกลัว T.T
ผมขมวดคิ้วทำหน้า งง มันต้องการจะสื่ออะไร?
“ไม่ได้ลบหลู่นะ..แค่คิดว่ามันปัญญาอ่อนไปหน่อย” ผมยิ้มกวนตีนไปให้คังจุนแล้วรีบเดินไปเข้าห้องน้ำทันทีโดยไม่ได้หันไปมองหรอกครับ ว่าคังจุนทำหน้ายังไง
ถ้าแบมแบมหันไปมองสายตาของคนที่เพิ่งคุยไปด้วยเมื่อกี้นี้ แบมแบมจะสามารถรับรู้ได้เลยว่า
ชีวิตของตัวเองกำลังจะเปลี่ยนไป..
แล้วเราจะได้เห็นกัน..แบมแบม
TBC.
#กล้าท้าก็กล้าลอง
Truth.world
คำหยาบเยอะมาก..
หวังว่าจะไม่โดนแบนก็เป็นพอ เพราะตอนหน้าๆ
น่าจะมีคำหยาบเยอะกว่านี้ #ร้องไห้แรง
พยายามจะไม่ให้มีคำหยาบแล้ว แต่เราทำไมได้จริงๆ T0T
ถามว่าชื่อฟิคเกี่ยวกับเรื่องมั้ย?
ตอบเลยว่า นิดหน่อย555555555555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
ความคิดเห็น