[FIC GOT7] MarkBam :: The challenge กล้าท้าก็กล้าลอง ☆

ลำดับตอนที่ #8 : ▽The Challenge ☆ Chap 8

The challenge กล้าท้าก็กล้าลอง

Mark x Bambam

-8-

“ให้กูเห็นคนเดียวก็พอ”

ก็ใจมันหายละลายละลายละลายละไหลไปกับเธอ ถุ้ย ใช่เวลามั้ยไอสัส!! ไอมาร์คพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆและแน่นอน สีหน้ามันก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิม

“พูดเหี้ยไรของมึงเนี่ย ลงไปได้แล้วกูจะอาบน้ำ”

“กูช่วยอาบมั้ย?”

ช่วยพ่อช่วยแม่มึงสิ อยากจะด่าออกไปแต่ก็กลัวว่ามันจะยิ่งไม่อยากปล่อยผมลงไป อยู่แบบนี้หัวใจกูจะวายตายอยู่แล้วไอมาร์ค แม่ง เข้าใจกูหน่อยไม่ได้หรือไง กลั้นหายใจจนจะขาดใจตายอยู่แล้วแม่เจ้าโว้ย ลุกขึ้นได้เมื่อไหร่กูถีบมึงจริงๆแน่ไอมาร์ค สัญญาเลย

“อาบให้หมาที่บ้านมึงนู้นไป”

“ผู้หญิงอะไร ปากหมา”

“กูเป็นผู้ชาย!”

ผมว่าแล้วทุบอกมันแรงๆสองที ทำตัวเสมือนหญิงสาวที่กำลังจะโดนเพื่อนผู้ชายขืนใจ แสดงเก่งกว่ากูนี่ก็ไม่มีแล้วครับ..

“แบม”

“อะไรนักหนาไอสัส กูง่วงจะตายห่าแล้วเนี่ย!!”

“จูบหน่อย..”

ไอเชี่ยมาร์ค!!!! คุณครูมึงสอนมาแบบนี้หรอ!? จะจูบคนอื่นคุณครูมึงสอนให้ขออนุญาตก่อนใช่มั้ย ไหนไปตามคุณครูมึงมาหน่อย กูจะกราบเท้าเดี๋ยวนี้เลย ไอเหี้ย!

ผมได้แต่มองหน้าไอมาร์คนิ่งๆทั้งๆที่ในใจนี่แทบจะขาดใจตายอยู่แล้ว ฮืออออ มาขอกันตรงๆแบบนี้ทำไม ไม่ขอกูก็ให้มึงอยู่แล้วมาร์คต้วน T0T

“มึง..ทำแบบนี้ทำไมวะ?”

โทษนะ นี่ก็ไม่ได้อยากดราม่าอะไรเลยครับ แต่บางทีผมก็ไม่เข้าใจการกระทำของเพื่อนตัวเอง คือผมกับมันเป็นเพื่อนสนิทกัน เราไม่ได้เป็นแฟนกัน ผมก็แค่อยากรู้ว่าที่กอด ที่จูบกัน ในฐานะเพื่อนหรอ? ที่ทำแบบนี้เนี่ย แค่ในฐานะเพื่อนหรอ..

“ก็แค่อยากจูบ ไม่ได้?”

ได้บ้าอะไรล่ะ?

ผมไม่รู้จริงๆว่าการแสดงออกแบบนี้ของไอมาร์คมันคืออะไร ถ้าเป็นคนอื่นมันคงตอบง่ายกว่านี้ แต่นี่คือมาร์ค มาร์คต้วน..ผู้ชายที่แม่งมีวิธีการแสดงออกที่แปลกประหลาดกว่าเพื่อน

“มึงเมากาวหรอมาร์ค?”

“…”

“เลิกบ้าแล้วออกไปจากตัวกูสะ..อุ๊บ”

ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรมากไอมาร์คมันก็ก้มลงมาจูบปิดปากผมทันทีผมพยายามดันหน้าอกไอมาร์คออกห่าง อย่า..อย่าเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้อยากทำตัวเหมือนนางเอกที่กำลังจะโดนพระเอกขืนใจครับ แต่ไอเหี้ยมาร์ค มึงแน่ใจหรอว่าที่มึงกำลังทำนี่เรียกว่าจูบ

กูเจ็บปาก!! กดมาซะแรง..

ผมทั้งดันอกดันหน้าไอมาร์คออกจนในที่สุดมันก็ยอมถอนจูบออก ผมไม่ได้โกรธที่มันทำแบบนี้ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบด้วย อยากให้ทำบ่อยๆด้วยซ้ำ แต่ถ้ามึงช่วยอ่อนโยนกว่านี้กูก็จะขอบคุณมาก ทำแบบนี้กูเจ็บปาก ได้โปรดเข้าใจ..

“มึงแม่งเหี้ย!”

ด่าใส่หน้ามันไปทีนึงแล้วก็ตามสัญญา ผมกระโดดถีบมันทันทีที่มันลุกขึ้นออกจากตัวผม มาร์คเซล้มลงไปบนเตียง อยากจะให้ล้มหัวฟาดพื้นสักที ไอห่า..ผมรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที อยู่นานเดี๋ยวมันเกิดคึกกระโดดถีบกูคืนขึ้นมา ชิบหายแน่ๆ

เวลาผ่านไปไม่นานผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำเงียบๆ เห็นไอมาร์คนั่งทำหน้าสบายใจอยู่บนเตียง เหี้ยจริง จูบจนปากกูแม่งเจ่อขนาดนี้ตัวเองนั่งทำหน้าลั้ลล้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ถอยไปหน่อยกูจะนอน”

“…”

เงียบใส่กูอีกควรเป็นกูมั้ยล่ะที่เงียบใส่มึงเนี่ย คือตอนนี้ผมก็ไม่ได้อยากจะเสวนากับมันมากหรอกครับ แต่คือมาร์ค..มึงนั่งยืดขาขนาดนั้นได้โปรดเหลือที่ว่างให้กูได้นอนด้วยเพื่อน..

“มาร์ค!!”

“อะไร..”

“กูจะนอน!”

“ใครห้าม..”

เออ ไม่มีใครห้ามกูไม่ให้นอนหรอกแต่กูจะนอนยังไงมาร์ค มึงคิดสิคิด!

“กวนตีนละไอห่า ถอยไปจะนอน”

“มานอนตรงนี้มา”

มาร์คว่าแล้วตบแปะๆที่ตักตัวเอง เดี๋ยว..จะให้ผมนอนตักมันหรือว่ายังไงครับ?? ทำไมกับไอแค่การนอนมันถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้ จะมีครั้งไหนที่ผมจะได้นอนแบบเป็นสุขบ้าง? มีครั้งไหนบ้าง..

แต่ก็เอาเถอะ ผมไม่อยากจะเถียงหรือทะเลาะกับมาร์คตอนนี้ หนังตากูยานลงมาจะถึงคางอยู่แล้วเนี่ย ขอนอนก่อนเหอะ ตอนนี้ถ้าจะให้ไปนอนในอ่างอาบน้ำหรือในโถกูก็ยอมครับ ผมรีบขึ้นเตียงแล้วนอนลงบนตักไอมาร์ค แนะ..กูเห็นนะว่ามึงยิ้มอ่ะไอมาร์ค

“ยิ้มเชี่ยไร?”

“ง่วงก็นอนไปดิ พูดมาก”

เออ พ่อคนพูดน้อย!!

ผมหลับตาลงทันทีที่หัวถึงตักไอมาร์ค ได้นอนซักที ร่างกายผมวันนี้ทำงานหนักเป็นพิเศษ แต่ก็คงสู้หัวใจที่ทำงานหนักกว่าร้อยเท่าไม่ได้หรอก อิอิ พ่อง..

ยังไม่ทันจะหลับสนิทผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรนุ่มๆมาสัมผัสบริเวณหน้าผาก ถ้าผมเดาไม่ผิดและไม่ได้คิดไปเอง ไอมาร์คอาจจะกำลังจูบหน้าผากผมหรือเปล่า? ใจผมเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง แต่อีกใจหนึ่งก็นึกกลัวขึ้นมาซะดื้อๆเลย..

 มันอาจจะเอานิ้วโป้งเท้ามากดหน้าผากผมเพราะแค้นที่ผมกระโดดถีบมันก็ได้..

ถุ้ย!!

ผมตื่นขึ้นมาก็รู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้นอนบนตักไอมาร์คจนเช้า ผมหันไปเห็นมาร์คนอนอยู่ข้างๆ นี่ก็เพิ่งจะแปดโมงเช้าแถมวันนี้ก็วันหยุด คงอีกนานกว่ามาร์คจะตื่น ผมเลยลุกขึ้นมาอาบน้ำ หลังจากวันที่ไอมาร์คบอกผมว่าเป็นผู้หญิงควรทำอาหารเป็นบ้าง ไม่ใช่ว่าผมเก็บไปคิดมากก็แค่รู้สึกว่าความจริงมันก็จริงอย่างที่มาร์คพูดนั้นแหละ ผมควรทำอาหารเป็นบ้าง..

อยากให้มาร์คกินอาหารฝีมือผมบ้าง ._.

สองสามวันก่อนผมได้ลองเปิดดูวิธีการทำอาหารจากในเน็ตมาบ้างแล้ว แต่คิดว่าถ้าลองทำจริงๆครัวคงไหม้แน่ๆ เลยคิดว่าน่าจะทำอะไรง่ายๆก่อน อย่างเช่น..

ไข่เจียว!

ไม่ใช่ว่าทำอย่างอื่นไม่เป็นหรอกนะครับ แต่ทำไข่เจียวแล้วนี่ดูน่าจะปลอดภัยที่สุดแล้วอีกอย่างมาร์คเองก็น่าจะกินได้..มั้ง

ผมลงมือหุ่งข้าวก่อน ว่าแต่..ใส่น้ำขนาดไหนวะ? เอาเถอะ ใส่ๆไปคงออกมาเหมือนกันนั้นแหละ ว่าแล้วผมก็จัดการทุกอย่างจนเรียบร้อย ในที่สุดก็มาถึงเวลาที่รอคอย คือ การทอดไข่ ผมตอกไข่ห้าฟองลงไปในถ้วยและประเด็นต่อจากนี้คือ..

ไข่เจียวเกาหลีมันเหมือนกับของไทยมั้ย?

คงจะไม่เหมือนกันสินะครับ แต่ไม่เป็นไร ทำฉบับประเทศไทยก็แล้วกัน ผมหั่นหอมใหญ่ใส่ลงไปในถ้วยใส่พริกลงไปนิดหน่อย น้ำตาล น้ำปลา..มะนาว โอเคเรียบร้อย ผมตีไข่ให้เข้ากันแล้วเทน้ำมันใส่กระทะรอสักพักแล้วเทไข่ลง..อย่าเข้าใจผิดนะครับ นี่ไม่ใช่รายการสอนทำอาหาร

และเหมือนผมจะตื่นตาตื่นใจกับไข่เจียวในกระทะจนเกินไปทำให้เพิ่งรู้ว่าไอมาร์คเดินมากอดผมจากข้างหลังจนผมสะดุ้งเบาๆ

“เชี่ย..ตกใจหมดเลย!”

“ทำอะไร..”

ทำกับข้าวให้มึงแดก..

“กูหิว ขี้เกียจลงไปซื้อเลยทำกินเอง ทำให้มึงด้วย” ตอแหลสุดๆเลยกู

“แน่ใจว่ากินได้?”

“กินไม่ได้มึงก็ต้องกิน” เพราะกูตั้งใจทำให้มึง!

ว่าแต่ว่าเหมือนผมจะลืมไปว่ามาร์คกอดผมอยู่ มันกอดผมพร้อมเอาคางเกยไหล่ และเหมือนเดิม หัวใจผมก็เต้นแรงอีกอย่างเคย ยืนอยู่นานมาร์คก็ไม่ยอมปล่อยซักที

“มึงไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนไป เดี๋ยวกูยกไปให้มายืนแบบนี้เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่หน้า”

ผมร้องโวยวายจนไอมาร์คปล่อยมือออกจากผมแล้วยอมเดินไปนั่งตามที่ผมบอก ขืนยืนกอดไปพลางทอดไข่ไปพลาง ไข่ไม่ได้ไหม้อย่างเดียวแน่ๆแต่หน้าผมจะไหม้ไปด้วยนี่ซิ กูก็เขินเป็นนะโว้ยมาร์ค!!

“เอ่อ..มึงจะไม่กินก็ได้นะ”

“….”

ผมได้แต่นั่งมองไข่เจียวและข้าวสวยฝีมือตัวเองบนโต๊ะ จริงๆแล้วถ้ามาร์คมันจะไม่กินผมก็ไม่โกรธหรอกครับ ไข่เจียวไหม้นิดๆพอทานได้ แต่ข้าวเนี่ยดิ ห่า ข้าวต้มชัดๆ!! สงสัยผมจะใส่น้ำเยอะไปนิดหน่อย

นิดหน่อยพ่อง..

ไอมาร์คไม่ได้ตอบอะไรผม แต่ค่อยๆตักไข่เจียวเข้าปากช้าๆ ผมไม่รู้ว่ามันอร่อยหรือไม่อร่อยเพราะหลังจากเข้าปากมาร์คไปแล้วมันก็ไม่ได้แสดงออกจากสีหน้าแต่อย่างใด..พูดง่ายๆคือหน้ามาร์คก็ยังคงความหล่อและนิ่งไว้อย่างเดิม

ผมนั่งดูมาร์คตักข้าวเข้าปากไปเรื่อยๆ นึกสงสารในใจ ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่อยากจะทำกับข้าวให้มาร์คกินจนต้องมากินข้าวเละๆแบบนี้  -_-

“มึงพอได้แล้ว เดี๋ยวกูกินไม่พอ”

 ผมตอแหลอีกแล้วครับ จริงๆผมอยากให้มันเหลือไว้เพราะอยากจะรู้รสชาติไอไข่เจียวเกือบจะไหม้ฝีมือตัวเองนี่ต่างหากล่ะ มาร์คพยักหน้าแล้วถอนหายใจออกมา คือมึงกำลังจะสื่อว่า ‘ขอบคุณมากที่บอกให้กูหยุดแดก’ ประมาณนี้หรือเปล่ามาร์ค

ไอมาร์คเดินออกไปจากห้องครัวแล้ว ผมเลยลองชิมไข่เจียวฝีมือตัวเอง แต่พอเอาเข้าปากเท่านั้นแหละ ผมถึงกับต้องคายออกมาทันที

ห่า เค็มชิบหาย

ผมรีบวิ่งไปบ้วนปากที่อ่างล้างจานทันที วิ่งไปอ้วกในห้องน้ำได้กูทำไปแล้วครับ เค็มจนถ้ากินหมดนี่โรคไตคงถามหาเลยครับ อยากจะถามไอมาร์คเหลือเกินว่ามึงกินเข้าไปได้ยังไง ทำไมไม่พูดตรงๆว่ารสชาติมันเหี้ยขนาดนี้ มึงไม่ต้องยอมตายเพื่อรักษาน้ำใจกูหรอก..

-มัคคึ’s Part-

หลังจากที่ผมกินไข่เจียวฝีมือแบมแบมไปแล้ว ถามว่ารสชาติเป็นยังไง ตอบได้เลยว่า..

เหี้ยคูณสิบ!

แล้วถามว่าทำไมผมไม่หยุดกิน? เพราะผมไม่อยากให้แบมรู้สึกแย่ไง ทำไมผมจะไม่รู้ว่าแบมแบมมันไม่ได้หิวอย่างที่พูด ที่ทำก็เพราะว่าอยากให้ผมกิน ผมไม่ได้หลงตัวเองแต่เพราะหลังจากที่ผมบ่นไปว่าเป็นผู้หญิงหัดทำอาหารบ้างก็ดีแบมแบมก็เอาแต่นั่งดูคลิปสอนทำอาหาร เลยไม่อยากทำให้มันเสียกำลังใจ

แต่ถ้าทำแล้วรสชาติออกมาเป็นแบบนี้ก็อย่าเลย..

ผมรู้สึกอยากจะอ้วกตลอดเวลาตั้งแต่กินเข้าไปคำแรก แต่ก็ยังทำหน้าตาเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งๆที่ความจริงแล้วลำไส้ผมอาจจะพังแล้วก็ได้

“กินเสร็จยัง? จะล้างจาน” ผมเดินออกมาถามแบมแบมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว

“มึงกินเข้าไปทำไมว่ะ” อ่าว..

“มันไม่อร่อยอ่ะ ทำไมมึงไม่บอกกู T0T” บอกไปมึงก็จะงอแงแบบนี้ไง..

“…”

“มึงไม่ชอบกินเค็มอ่ะ ทำไมถึงกินว่ะ ไอโง่”

“กินเสร็จแล้วใช่มั้ย กูจะได้ล้างจาน”

ผมไม่ได้สนใจสิ่งที่แบมแบมพูดออกมา เลือกที่จะเดินไปเก็บจานบนโต๊ะเพื่อเอาไปล้าง ก็จริงอย่างที่มันพูดอ่ะ โง่เอง ทั้งที่ไม่ชอบกินเค็มแต่เสือกยอมกินเข้าไปทั้งๆที่ความจริงก็แค่บอกมันตรงๆไปว่า ไข่เจียวที่มึงทำรสชาติแม่งโคตรเหี้ย

“เดี๋ยวกูล้างเอง” แบมแบมบอกแล้วเบียดกายมายืนข้างๆผมที่หน้าซิงค์

“มึงล้างไม่สะอาด” เป็นความจริงที่ว่าผมต้องล้างจานเองหรือช่วยแบมแบมล้างจานทุกครั้ง เพราะนอกจากว่ามันจะล้างแค่จานอย่างเดียว ไม่ล้างช้อน หรือถ้วยแล้วมันยังล้างจานไม่สะอาดอีกด้วย เด็กอนุบาลแม่งยังล้างสะอาดกว่าอีกแน่ๆครับ

“เออ ล้างไปเลยสัส”

ด่ากูอีก..กูทำอะไรผิด?

ผมยืนล้างจานอยู่ที่ซิงค์อยู่สักพักก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมา ดูเหมือนว่าผมจะกินไข่ที่แบมแบมทำเยอะเกินไปจนรู้สึกอยากจะอ้วกตลอดเวลาให้ตายเหอะ มึนหัวแปลกๆ ถ้ารู้ว่ากินไข่เจียวฝีมือแบมแบมแล้วผมจะกลายเป็นคนใกล้ตายแบบนี้ผมคงเลือกที่จะบอกความจริงไป..

“มาร์ค มึงเป็นไรป่าววะ ยืนเซตั้งนานแล้วนะ”

ก็เพราะไข่เจียวมึงนั้นแหละ..

“ก็ปกติดี” แค่อยากอ้วกเฉยๆ

และเหมือนผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เพราะตอนนี้ทุกอย่างที่ผมกินเข้าไปออกมากองอยู่ที่พื้นเต็มไปหมดแล้วครับ..

เรียกง่ายๆก็อ้วกนั้นแหละ

“เชี่ยมาร์ค!! ไม่สบายหรอ?”

ก็บอกว่าเพราะไข่มึงไง!!

แบมแบมเดินมาลูบหลังผม ความจริงผมก็อยากจะวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำอยู่นะครับ แต่ประเด็นคือมันไม่ทัน ก็อ้วกบนพื้นนี่ซะเลย

“มึงไหวมั้ยเนี่ยมาร์ค”

“ไหว..” กูตอแหล

แบมแบมพยุงผมไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ผมเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะอ้วกเพราะแค่กินไข่เจียวรสชาติ..หมาไม่แดกของแบมแบมเข้าไป แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนเตียงโดยมีแบมแบมที่นั่งทำหน้าตาเครียดอยู่ข้างเตียง

“มึง..เป็นแบบนี้เพราะกินไข่เจียวที่กูทำหรือป่าววะ? มึงไม่ชอบกินเค็มนี่ เมื่อกี้กูลองกินดูแล้ว มันเค็มมากเลยนะมาร์ค”

แบมแบมร่ายยาว ผมก็อยากจะบอกไปนะครับว่า อืม มันเค็มมากแถมรสชาติก็แย่มากด้วย แต่ไม่เอาครับ เห็นหน้าตาไอแสบแล้วมันคงรู้สึกผิดมากๆในตอนนี้

“ไม่หรอก จริงๆกูมึนหัวตั้งแต่ตื่นนอนละ”

“จริงหรอ? งั้นเดี๋ยวกูหยิบยาให้นะ”

ผมพยักหน้าตอบ ไม่มีแรงจะพูดเลยครับ..

เพลียแรง

-End มัคคึ’s Part-

หลังจากที่ผมป้อนน้ำป้อนยาให้ไอมาร์คก็หลับไปเลย มาร์คบอกว่าตัวเองปวดหัวตั้งแต่ตื่นนอนแล้ว แต่ไม่รู้สิ ผมก็แค่รู้สึกไม่เชื่ออ่ะ เพราะตอนแรกมันยังดีๆอยู่เลย ต้องเป็นเพราะไข่เจียวของผมแน่ๆ ฮืออ T0T

สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรให้มาร์คกินอีก

แต่ว่านะ บางทีผมก็คิดนะครับว่า..ไข่เจียวแม่งเข้ามามีอิทธิพลกับบทสนทนาของกูกับไอมาร์คมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ไอห่า..

นับจากวันนั้น วันที่เธอทิ้ง ฉันต้องยอมรับความจริงแม้ว่ามันไม่ง่ายเลย นับจากวันนั้น ฉันก็เจอเค้า เค้าที่คอยเช็ดน้ำตา คอยดูแลไม่ห่าง อย่าร้อง เค้าบอกกับฉันว่าอย่าร้อง มีเค้าทั้งคนจะคอยอยู่ข้างฉัน..

ถุ้ย ไอห่า ประกวดเดอะสตาร์เลยมั้ย?

ครับ..นับจากวันนั้นก็ผ่านมาได้หนึ่งอาทิตย์เต็มๆแล้วชีวิตผมก็เรื่อยเปื่อยเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าวันนี้มันจะไม่เรื่อยเปื่อยก็ตรงนี้นี่แหละครับ..

“สวัสดีแบมแบม”

“…”

“แหม่ เงียบจังเลยนะ” เรื่องของกูมั้ย มึงเสือกอะไรล่ะ?

“มีอะไร?”

คือผมคงไม่ต้องบอกหรอกนะครับว่าใคร คนที่ผมไม่อยากจะเจอมันก็มีอยู่คนเดียวนั้นแหละครับ

คังจุน..

“ก็ไม่มีอะไรหรอก ไปหาอะไรทานกันมั้ย?”

ห่า..มองหน้ามึงกูก็กลืนไม่ลงล่ะ

“ไม่อ่ะ ขอบคุณ”

“หึ จะรีบไปไหนล่ะ คุยกันก่อนสิ”

ผมทำท่าเหมือนจะเดินหนี แต่คังจุนก็จับมือผมไว้ก่อนผมเลยรีบสะบัดมือออกทันที อย่ามาแตะต้องกูนะโว้ย เกลียด..

“มีอะไรก็รีบๆพูดมาเถอะ”

“อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า?”

หื้ม..?

“ยังไง?”

ถึงหน้าตาคังจุนจะดูไม่ค่อยหน้าเชื่อเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ฟังๆไปก่อนก็น่าจะโอเค..

“อยากเป็นเหมือนเดิมก็ตามหารักแท้ของนายสิ..”

“…”

อีพ่ออีแม่มึงหรอครับห่า..แฟนเป็นตัวเป็นตนกูยังไม่มีเลยแล้วนี่อยู่ดีๆมึงจะให้กูตามหารักแท้หรอ คิดสิคิด ชาตินี้กูจะหาเจอมั้ย แค่คบเป็นเพื่อนแม่งยังหาได้อยากเลยแล้วนี่อะไร? รักแท้อะไรของมึงห้ะไอมะขามเปียกคังจุน!!

TBC…

สวัสดีตอนที่แปด

อย่าเพิ่งว่ากันเลยค่ะที่ไม่มีเอ็นซี T0T

ตอนหน้ามีลุ้นเอ็นซีนะพูดเลย..มีลุ้นเฉยๆนะ ยังไม่ฟันธง

ใครอยากทราบอะไรก็ถามกันเข้ามาได้นะคะ อยากตอบ55555 > จิ้มๆ

© themy butter

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ