คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ▽The Challenge ☆ Chap 4
The challenge กล้าท้าก็กล้าลอง
Mark x Bambam
-4-
-มาร์คคึ’s Talk-
ในที่สุดผมก็บังคับให้แบมแบมเข้าไปในห้องก่อนที่พวกมันจะมากันจนได้ แต่พอพวกมันมาถึงเท่านั้นแหละ ขนมนมเนยเชี่ยไรเต็มไปหมด ถามว่าอุปกรณ์ทำงานอยู่ไหน? ไม่มีเลยสักชิ้น ของกินล้วนๆ ไอพวกเชี่ย..มาป่วนห้องกูเล่นเฉยๆก็บอกมาตรงๆ
“มาร์คจ๋า แจ็คแจ็คมาแล้ว” แจ็คสันพุ่งเข้ามากอดผมเป็นคนแรกแล้วพูดด้วยการดัดเสียงเหมือนกะเทยควาย กระดากปากมั้ยไอสัด กูจะอ้วกกับเสียงมึง
“มาร์คไหนรูมเมทมึงอะ?” เจบีถามผมพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาข้างๆจูเนียร์ที่นั่งก่อนแล้ว วกมาเรื่องนี้อีกแล้ว คือกูไม่อยากให้พวกมึงเจอแบมแบมเว้ย มึงเข้าใจมั้ยยยย!!
“นอนอยู่ พวกมึงช่วยเงียบๆหน่อยแล้วกันเดี๋ยวมันตื่น”
“โห่ นี่กูมาเพื่อดูหน้ารูมเมทมึงเลยนะเว้ย”
“กวนตีนละเชี่ยบี เดี๋ยวกูออกไปซื้อข้าวแปป ห้ามเข้าไปในห้องนอน เข้าใจมั้ย?”
ผมสั่งพวกมัน แล้วเดินออกมาจากห้องเพื่อไปซื้อข้าวให้ตัวเองและแบมแบม หวังว่าแบมแบมคงจะไม่เดินออกมาหาผมตอนที่พวกมันอยู่ก็แล้วกันนะ ไม่งั้นแย่แน่ๆ ผมไม่เคยบอกพวกมันว่าแบมแบมรูมเมทผมเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่พวกมันก็น่าจะคิดว่าเป็นผู้ชายอยู่แล้วละ อีกอย่างผมไม่อยากให้พวกมันยุ่งกับแบมแบมมาก ถึงแบมแบมจะดูเข้ากับคนอื่นยากแต่ถ้าเข้ากันได้ละก็ คุยกันถึงพรุ่งนี้ก็ไม่จบ
ซึ่งผมไม่ชอบ ไม่ชอบเอามากๆ แบมแบมเวลาคุยกับคนอื่นจะไม่สนใจผมเลย เพราะอย่างนี้ยิ่งต้องห้ามไม่ให้แบมแบมออกมา
ไม่ชอบให้สนใจคนอื่นมากกว่า..ก็แค่นั้นแหละ
หลังจากซื้อข้าวเสร็จผมก็รีบวิ่งขึ้นมาบนห้องทันที เปิดประตูเข้ามาก็รู้สึกโล่งอกที่พวกมันนั่งกินขนมกันอยู่ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ ผมเดินเข้าไปหยิบจานช้อนแล้วก็น้ำเปล่าในตู้เย็นแล้วเดินเข้าห้องไปหาแบมแบมทันที เห็นแบมแบมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ทำอะไร?”
“ดูคลิปตลกอยู่อะ” แล้วไป..
“….”
“เพื่อนมึงเสียงดังมากเลย อยากออกไปเจออะ”
“ไม่ต้องหรอก พวกมันน่ารำคาญจะตาย มากินข้าวได้ละ”
“มึงมันบ้า ยังไงสักวันกูก็ต้องเจออยู่ดีอะ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรไป ทำแค่เทข้าวใส่จานให้แบมแบมแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมที่จะล็อคประตูให้อีกคน เดินออกมาก็รับรู้ถึงดวงตาที่จ้องมา พวกสามตัวนั้นแหละครับ จ้องผมทุกฝีก้าวเลย เดินเข้าครัวมันก็มอง พอเดินมานั่งที่พวกมันก็ยังมอง..
“มองเชี่ยไร”
“รูมเมทมึงตื่นแล้วแน่ๆ ไปตามเค้ามาดิ” เจบี..
“ไร้สาระน่าพวกมึง มาทำงานไม่ใช่มาหารูมเมทกู”
“มาร์ค พวกกูยังไม่รู้แม้แต่ชื่อเค้าเลยนะ..” นี่พวกมึงจะอะไรนักหนากับแบมแบมวะ ชักจะรำคาญแล้วนะ เดี๋ยวกูไล่กลับให้หมดเลยไอบ้าพวกนี้
“มาร์คคคคค แม่โทรมา”
พวกผมหันไปมองคนที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องนอน..กูบอกว่าอย่าออกมาจากห้องไงล่ะ กันต์พิมุก ภูวกุล แบมแบม!!!!!
“มาร์คมึง..”
“เชี่ยมาร์คซุกเมีย”
“น่ารักอะ จะเอา!!”
ไอพวกเชี่ย ออกไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้เลยนะ!
-End มาร์คคึ’s Talk-
เฮ้อ..ผมถอนหายใจออกมารอบที่ห้าพัน นั่งอยู่ในห้องเล่นโทรศัพท์ก็แล้ว ทำนู้นทำนี่ก็แล้ว เบื่อโว้ยยย ไอมาร์คแม่งจะขังกูไปถึงเมื่อไหร่ ฮือ เบื่อจนจะร้องไห้อยู่แล้ว คือให้นั่งอยู่ในห้องเฉยๆ ทั้งๆที่คนข้างนอกคุยกันเสียงดังขนาดนั้นจะให้ผมทนได้ยังไง
ผมเดินไปเดินมารอบห้องนอน คือเบื่อแรง แต่สายตาที่ดูเป็นใจก็ดันเห็นโทรศัพท์ไอมาร์ควางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง ฮ่าๆ มีข้ออ้างแล้วละนึกแค่นั้นผมก็หยิบโทรศัพท์ไอโฟนหกเอสของไอมาร์คแล้วเดินออกจากห้องทันที จะออกไปแบบไม่มีอะไรมันก็ดูจงใจเกินไปไง อ้างว่าแม่มันโทรมาก็แล้วกัน อิอิ
“มาร์คคคคค แม่โทรมา”
เชี่ย..ไม่น่าออกมาเลยกู
ผู้ชาย 4 คนรวมไปถึงไอมาร์คหันมามองผมเป็นตาเดียวหมด คือ ไม่เคยเห็นคนหรอ? หรือว่ายังไงหื้ม? แล้วอะไรคือการที่ไอมาร์คมันขมวดคิ้วติดกันจนจะเป็นโบว์ขนาดนั้น
“มาร์คมึง..” ผู้ชายตาตี่คนหนึ่งพูดคนแล้วหันไปมองหน้าไอมาร์คแบบอึ้งๆ
“เชี่ยมาร์คซุกเมีย” ร่วมด้วยผู้ชายหน้าตาน่ารักๆที่หันไปมองหน้าไอมาร์คแบบอึ้งกว่า..เมียเชี่ยอะไร กูเพื่อนมันเฉยๆ -///-
“น่ารักอะ จะเอา!!”
แล้วไอผู้ชายที่ใส่หมวกนี่มึงคิดว่าตัวเองฮิปฮอปมากหรอ? มาทำโปรเจ็คไม่ใช่หรือไงล่ะ อยู่ในห้องมึงก็ถอดเถอะไอหมวกนั่นอะ แถมยังมีหน้ามาพูดจาแบบนั้นใส่หน้ากูอีก จะเอาอะไร ใครจะให้มึง!?
“แบมแบม! บอกว่าอย่าออกมาไง!” ไม่รู้แหละ ไม่สนมึงแล้วไอมาร์ค ผมเดินลอยหน้าลอยตาไปนั่งข้างๆผู้ชายตาตี่ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้
“หวัดดี ชื่อแบมแบมนะ เป็นรูมเมทไอมาร์คมัน” ผมแนะนำตัวเองกับเพื่อนๆมาร์คทั้งสามคนก่อนจะหันไปมองไอมาร์คที่นั่งนิ่งไม่ยอมพูดไม่ยอมจา คิดว่าทำหน้างอแบบนั้นแล้วหล่อก็ทำต่อไปเถอะ
“อ่า ชื่อน่ารักเหมือนคนเลย ผมชื่อแจ็คสันนะครับ”
เพื่อนไอมาร์คคนที่ใส่หมวกพูดขึ้น ผมฉีกยิ้มที่กว้างที่สุดไปให้ ไม่..หยุดคิดได้เลยว่าผมจะพิศวาสคนแบบนั้น ดูก็รู้เลยว่าสายตามันดูเจ้าชู้มากขนาดไหนอะ ซึ่งผมก็ไม่ชอบ อีกอย่างคือกูแมนมากด้วยไง ถึงตอนนี้จะเป็นผู้หญิงก็เถอะ ไม่หวั่นไหวให้ใครง่ายๆหรอกนะ
“เราชื่อจูเนียร์ ยินดีที่ได้รู้จักนะแบมแบม” อ่า ผู้ชายหน้าหวานที่นั่งถัดไปจากคนหน้าตี่ข้างๆผมพูดจบก็ยื่นมือมาให้ผม เพื่อไม่เป็นการเสียมารยาทผมเลยส่งมือไปจับเบาๆ นี่ไม่ได้อ่อย พูดเลย..
“ผมเจบีนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักมากๆเลยครับ”
ต่อมาก็ผู้ชายตาตี่ที่นั่งข้างๆผม ยิ้มทีนี่ฟันจะชนหน้ากูอยู่ละ แต่ไอไฝบนตาสองเม็ดนี่ดูมีเสน่ห์เอามากๆเลยครับ เจบีพูดจบก็หวังจะทำเช่นเดียวกับจูเนียร์คือการยื่นมือมาหวังจะให้ผมจบแต่จู่ๆการกระทำของเจบีก็ต้องหยุดกลางคันเพราะเสียงคนที่นั่งเงียบอยู่นานดังขึ้น
“พวกมึงพอใจยัง? รู้จักกันพอแล้วยัง”
ไอมาร์คว่าแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนด้วยท่าทางที่ดูหงุดหงิดแบบปิดไม่อยู่ ผมกับเพื่อนมันก็ได้แต่นั่ง งง ประมาณว่า กูทำอะไรผิดวะ ทำไมมึงต้องทำหน้าเหมือนไม่ได้ขี้มาเป็นเดือนแบบนั้นแล้วกระแทกเท้าปึงปังเดินเข้าห้องนอนไป? เพื่ออะไรมาร์ค เรียกร้องความสนใจหรือว่ายังไง?
“อย่าไปสนใจมันเลย” ผมหันกลับมาสนใจเพื่อนของมาร์คต่อ คือมาร์คก็เป็นแบบนี้ตลอด บางทีที่ผมไม่มีเพื่อนอาจจะเป็นเพราะมันก็ได้ แม่งกีดกันกูทุกทาง
“แบมนี่อยู่กับมาร์คมานานแล้วยัง?” เจบีถาม
“ก็ตั้งแต่ปีหนึ่งอะ”
“แล้วน้องแบมแบมเรียนมหา’ลัยไหนหรอครับ?” น้องบ้านพ่อบ้านแม่มึงสิไอแจ็คสัน รุ่นเดียวกันปะ เอดอก..นี่ก็ไม่ได้อยากหยาบคายนะเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ
“มหา’ลัยเดียวกับพวกนายนั้นแหละ เพิ่งย้ายไป”
พอผมพูดจบทั้งสามคนก็เหมือนถึงบ้างอ้อพร้อมกันสามคนก่อนจะนั่งถกเถียงกันว่าทำไมไอมาร์คไม่บอกเรื่องนี้ กว่าจะเถียงกันจบเล่นเอากูเป็นอากาศเลยสัด พูดคุยกันอีกสักพักผมก็ขอตัวเข้าห้องไปดูไอมาร์คก่อนเพราะเห็นว่ามันเข้าไปนานแล้ว ไม่รู้ป่านี้มันฆ่าตัวตายอยู่ในห้องหรือเปล่า
“เดี๋ยวแบมไปดูมาร์คก่อนนะ”
พูดแค่นั้นผมก็เดินออกมาจากวงสนทนาแล้วเดินเข้าไปหาไอมาร์คทันที
-พี่บีคนชิคขอเซย์ครับ-
“เนียร์มึงว่ามันแปลกๆมั้ย?”
“อืม กูคิดเหมือนมึงแหละ”
“เพื่อนแจ็คก็คิดแบบเพื่อนบีกับเพื่อนเนียร์ครับ”
ผมกับจูเนียร์แล้วก็แจ็คสันรวมหัวกันคุยเรื่องไอมาร์คกับแบมแบมหลังจากที่แบมแบมเข้าไปในห้องนอนได้สักพัก ผมก็ไม่ได้อยากจะคิดอะไรหรอกนะ แต่การที่ผู้หญิงกับผู้ชายเป็นรูมเมทกันมันธรรมดาซะที่ไหนล่ะ อีกอย่างคอนโดไอมาร์คก็มีแค่หนึ่งห้องนอน เพราะฉะนั้น สองคนนี้มันก็ต้องนอนด้วยกัน ถูกมั้ยล่ะครับ ยิ่งคนอย่างไอมาร์ค เห็นเงียบๆจริงๆก็คงเข้าห้องน้ำเล่นว่าวบ่อยแล้วสิไม่ว่าแล้วไอนิสัยที่ค่อนข้างจะขี้เสือกของพวกผมสามคนที่แก้ยังไงก็แก้ไม่หายทำให้ต้องมานั่งรวมหัวกันแบบนี้ไง
“มึงคิดว่าไง? มากกว่าเพื่อนปะ?”
“เลยคำว่าเมียหรือยังถามใจมาร์คดู..” ไอสัสแจ็ค
“กูว่าต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ แม่งไม่ให้มาที่ห้องเพราะงี้นี่เอง” ถูกของจูเนียร์มันครับ ไอมาร์คไม่ค่อยอยากให้พวกผมมาหาที่ห้องเท่าไหร่ พูดแบบนั้นก็ไม่ถูก..ไม่เคยมาเลยก็จะถูกกว่า นี่ก็ถือเป็นบุญของพวกกูมากละที่ได้มาเหยียบพื้นห้องมัน ลงทุนทุกอย่างที่จะไม่ให้พวกผมมาหามันที่ห้อง แต่ครั้งนี้มันคงไม่มีทางเลือกเลยต้องยอมๆพวกผม เป็นอย่างนี้ไม่ให้สงสัยได้ไง
ผมก็พอจะรู้อะครับว่ามาร์คมันขี้หวง ถึงมันจะรวย สปอร์ต ไม่ขี้งกกับเพื่อนฝูงแต่มันขี้หวงมาก หวงทุกอย่างของตัวเอง โทรศัพท์ รถ อ่า…อาจจะรวมไปถึงแบมแบมด้วย คิดว่าไม่เห็นหรือไงล่ะไอสายตาที่ส่งมาให้พวกผมสามคนตอนคุยกับแบมแบมอะ เอามีดมาแทงได้มันคงทำไปนานแล้ว
สรุปนี่กูมาทำงานหรือมาเสือกเรื่องไอมาร์ค..
นี่ก็สงสัยอยู่เหมือนกันครับว่ามาแดกกับเสือกหรือมาทำงาน เห็นว่าน่าจะเป็นอย่างแรกมากกว่า แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ โปรเจ็คนี้ส่งปลายเดือน หน้าจะพอมีเวลาเหลืออยู่ ผมหันไปมองประตูห้องไอมาร์คที่แบมแบมเพิ่งเดินเข้าไป เมื่อไหร่จะออกมา?
สงสัยเคลียร์กันยาว..
-เจบีขอลาก่อน-
ผมเดินเข้ามาในห้องนอนก็เห็นไอมาร์คก็เห็นมันนั่งอยู่ที่ปลายเตียงผมเลยเดินไปนั่งข้างๆมัน แต่คือในห้องเงียบมาก ผมไม่พูดมันก็ไม่พูด เงียบจนได้ยินเสียงถอนหายใจของมาร์คดังมากๆ
“บอกแล้วไงไม่จำเป็นไม่ให้ออกไป”
“ก็แม่มึงโทรมา..”
“โกหก! ไม่มีเบอร์โทรเข้ามาเลย”
“กูก็แค่อยากเจอเพื่อนมึง ทำไมต้องจริงจังขนาดนี้”
จำเป็นต้องทำหน้าดุหรืออารมณ์เสียใส่ขนาดนี้มั้ย? เรื่องแค่นี้เอง ยังไงสักวันเพื่อนมันกับผมก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว ทำแบบนี้เหมือนไม่อยากให้เพื่อนตัวเองรู้เลยว่ามันอยู่กินกับผม ใช้คำถูกปะ? เหมือนจะไม่ถูกแต่ก็ช่างเหอะ ทุกวันนี้ก็อยู่กินกันจริงๆนี่
“กูไม่ชอบ..มึงคุยกับคนอื่นแล้วชอบไม่สนใจกู”
“มึงจะให้กูคุยกับเพื่อนมึงแล้วนั่งจ้องมึงแบบนั้นหรอ? คิดหน่อยดิ”
“……” ไอมาร์คเงียบไม่ตอบอะไร
“กูสนใจมึงตลอดนั้นแหละมาร์ค ไม่สนใจกูจะตามเข้ามามั้ย”
“แต่กว่าจะเข้ามามันก็นาน..” เออขอโทษละกัน ที่กูคุยเพลินไปหน่อย อุตสาห์จะซึ้ง
ห่า..
“พอเลยมึง ไปทำงานเลย กูไม่ออกไปแล้วก็ได้” ผมดันตัวมันให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าประตูเพื่อให้มันออกไปทำงานได้สักที ออกไปเมื่อกี้ไม่เห็นมีอะไรเลยนอกจากกองขยะทั่วพื้นห้องกับร่างสามร่างที่นั่งเหมือนเป็นก้อนอะไรสักอย่าง
“ขอโทษนะที่หวงมึงมากไป”
“...”
“แต่..”
“…”
“กูก็หวงของกู”
ปัง!!
พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งระเบิดไว้ให้กูอีกแล้วนะไอเชี่ยมาร์ค!!! ของมึงบ้านมึงสิ กูไปเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ แล้วไอหัวใจบ้านี่จะเต้นทำไมนักหนา อยากจะกระเด็นไปออกไปอยู่กับเชี่ยมาร์คมันเลยไม่ล่ะ ไอหัวใจไม่รักดี!!
ผมนั่งเล่นอยู่ในห้องอยู่นานจนเผลอหลับไปตื่นมาอีกทีก็เย็นมากแล้ว พอเดินออกจากห้องก็ไม่เห็นเพื่อนมาร์ครวมถึงไอมาร์คเอง จู่ๆผมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อไม่เห็นใครอยู่ในห้องเลย ไปไหนกันหมด?
เพราะรู้สึกเหนื่อยล้ากว่าปกติผมเลยตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัว หวังจะออกไปซื้อข้าวกินแถวๆคอนโดไม่อยากจะโทรหาไอมาร์คตอนนี้เพราะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะควบคุมอารมณ์ที่รู้สึกโกรธเมื่ออีกฝ่ายออกไปไหนโดยไม่บอกไม่ได้ เลยตัดสินใจลงไปคนเดียว
“เป็นยังไงบ้าง?”
เสียงทักทีที่ดูเหมือนจะเป็นห่วงแต่ความจริงแล้วไม่เลยของคนที่จู่ๆก็เดินมานั่งตรงข้ามกับผม คังจุนอีกแล้ว หมอนี่มันโผล่มาได้ในทุกๆที่ที่ผมอยู่เลยจริงๆ
“เสือก..” ถึงจะรู้ว่าอีกคนไม่ธรรมดา ดูเหมือนไม่ใช่คนด้วยซ้ำ..แต่ผมก็ไม่อยากจะพูดดีด้วยหรอก ไม่อยากจะมาพูดจาน่าฟังให้คนที่ตัวเองไม่ชอบได้ยิน นอกจากจะทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้แล้วยังมายุ่งวุ่นวายเพิ่มข้อสงสัยให้ชีวิตผมอีก ยิ่งเห็นหน้ามันคำพูดวันนั้นก็ลอยอยู่ในหัวตลอดเวลา
‘ขอให้สนุกกับชีวิตใหม่ที่ฉันมอบให้นะ’
‘ขอให้สนุกกับชีวิตใหม่ที่ฉันมอบให้นะ’
‘ขอให้สนุกกับชีวิตใหม่ที่ฉันมอบให้นะ’
สนุกเชี่ยไรล่ะ ทุกวันนี้รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มมีอารมณ์เหมือนพวกผู้หญิงจริงๆขึ้นทุกวัน ไหนจะตอนดูซีรี่ย์น้ำเน่าจากที่ไม่เคยรู้สึกอะไรเลย จู่ๆแม่งก็รู้สึกตัวเองอินกับฉากน้ำเน่าขึ้นมาซะอย่างนั้น พูดแล้วก็หงุดหงิดเลยเว้ย
“ปากดีเหมือนเดิม ต่อไปนี้เตรียมรับมือกับบททบสอบอีกมากมายที่ฉันเตรียมให้ได้เลยนะ แบมแบม ขอให้สนุกนะ” พูดจบคังจุนมันก็แสยะยิ้มแบบฉบับมันแล้วเดินออกจากร้านไปปล่อยให้กูนั่ง งง คนเดียวอีกตามเคย แม่ง เกลียดว่ะ ชอบมาพูดอะไรที่ไม่เข้าหูและเข้าใจยากแล้วก็จากไปแบบนี้ตลอด..
“มึงจะมาบังคับทิศทางชีวิตกูได้ยังไงไอคุงจุน..” ผมพูดออกมาพลางมองตามแผ่นหลังกว้างนั่นเดินออกห่างไปเรื่อยๆ มันจริงอย่างที่ผมพูดไม่ใช่หรอ ใครมันจะสามารถบังคับชีวิตของคนอื่นหรือเตรียมบททดสอบชีวิตของคนอื่นได้ล่ะ..
นอกจากว่าคนพวกนั้นจะไม่ใช่คน
ทานข้าวเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินกลับขึ้นห้อง เห็นไอมาร์คเดินออกมาจากห้องน้ำกับผมเปียกๆของมันแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง ผมไม่ได้พูดอะไรกับมันสักคำเดินเข้าห้องน้ำไปแปรงฟันอยากจะรีบเข้านอนเพราะอยู่ดีๆก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาดื้อๆ มันปวดมากกว่าทุกๆครั้ง เหมือนมีอะไรมาบีบรัดลำไส้ \
อาจจะเป็นเพราะผมนอนงอตัวกุมท้องตัวเอง ทั้งนอนคว่ำทั้งจิกผ้าปูเตียงเพื่อระบายความเจ็บที่เหมือนกับมีอะไรมาบีบท้องอยู่บนเตียงจนดูทรมารจนไอมาร์คทนดูไม่ได้เลยเดินเข้ามาถามว่าผมเป็นอะไร
“กูปวดท้อง..ฮึก”
“ร้องไห้ทำไมแบมแบม”
“มันปวดมากเลยมาร์ค” ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังร้องไห้ออกมา ตอนนี้ผมรู้แค่ว่า มันปวดมากปวดมากๆจนทนไม่ไหว ผมร้องไห้หนักมากกว่าเดิม พยายามกุมท้องให้แน่นขึ้นหวังว่ามันจะหายปวด มาร์คดูกระวนกระวายขึ้นมาทันทีที่เห็นน้ำตาของผม มันเดินไปทั่วห้องราวกับจะหาตัวช่วย
สุดท้ายมันก็ทำแค่เดินมานั่งข้างๆผมแล้วกุมมือผมไปบีบก่อนจะบอกให้ผมหยุดร้องไห้ แต่เพราะมันปวดมาก มากจนผมไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้เลย มันทรมารมากๆ
“บะ แบม เลือด..”
ผมมองตามที่มือไอมาร์คชี้ หันไปที่หลังก้นตัวเองก็เห็นเลือด..ชัดเลย เลือดจริงๆด้วย ผมยิ่งร้องหนักมากขึ้นเมื่อเห็นแบบนั้น
“มาร์ค ฮือ ทำยังไงดี”
“มันคงเป็นเลือดประจำเดือน ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวกูช่วยเอง”
มาร์คหยิบโทรศัพท์ด้วยมือที่ว่างอีกข้างหนึ่งขึ้นมากดโทรศัพท์โทรไปหาใครสักคนหนึ่ง ผมหวังว่าจะเป็นคนที่พึ่งพาได้ก็แล้วกันนะ
“ม๊า เวลาผู้หญิงปวดท้องประจำเดือนต้องทำไงอะ?” มาร์คถามคนปลายสาย อ่า..โทรถามม๊ามันนี่เอง ผมมองมันอย่างมีความหวังว่าจะช่วยทำให้ผมหายปวดท้องได้
“ป่าวม๊าผมแค่อยากรู้เฉยๆ” เหมือนม๊าไอมาร์คจะสงสัยว่าจะอยากรู้เรื่องพวกนี้ไปทำไม แต่สุดท้ายมาร์คก็แถจนม๊ามันยอมบอกวิธีที่ทำให้หายปวดจนได้ มาร์คเดินหายเข้าไปในห้องครัวก่อนจะกลับมาพร้อมกับถุงร้อนในมือ มันเดินมานั่งข้างๆผมแล้ววางถุงร้อนไว้บนหน้าท้องผมเบาๆ
“ม๊าบอกว่าเดี๋ยวสักพักก็จะดีขึ้น”
“อือ มึงอยู่ตรงนี้อย่าไปไหนนะ”
“กูต้องไปซื้อผ้าอนามัยให้มึงก่อน มึงจะปล่อยให้เลือดไหลเลอะเตียงแบบนี้ไม่ได้นะแบมแบม” ผมลืมคิดไปเลยว่าตัวเองกำลังนอนทับกองเลือดตัวเองอยู่ ไม่อยากให้มันไปเลย ก็แค่รู้สึกว่าถ้ามีมันอยู่ข้างๆในตอนปวดท้องแบบนี้มันอาจจะรู้สึกดีขึ้นมากกว่าอยู่คนเดียว แต่สุดท้ายผมก็ต้องจำใจให้มาร์คลงไปซื้อผ้าอนามัยให้ ถึงจะแอบเห็นใจมันสุดๆเพราะเป็นผู้ชาย แต่จะให้ลุกขึ้นไปซื้อเองก็คงจะไม่ไหว
-มาร์คคึ’s Part-
ผมรีบวิ่งลงมาจากห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่อยากจะปล่อยให้แบมแบมอยู่คนเดียวนานๆในเวลาแบบนี้ ในที่สุดตอนนี้ผมก็หยุดยืนอยู่หน้าร้านมินิมาร์ทล่างคอนโด ก้าวเข้าไปก่อนจะตรงดิ่งไปถามพนักงานที่ยืนถูพื้นอยู่
“ผ้าอนามัยอยู่ไหน?”
ผมอาจจะพูดเสียงดังเกินไปหรือเปล่าไม่แน่ใจ แต่คนในมินิมาร์คที่ก็ไม่ได้น้อยมากนักหันมามองผม อะไร? กูแค่มาซื้อผ้าอนามัยเอง กูไม่ได้มาปล้นมินิมาร์ทนะ พนักงานที่ดูเอื่อยเฉื่อยทำให้ผมต้องเร่งแล้วบอกให้รีบไปหยิบมันมาก่อนที่ผมจะโมโห
“ของกลางวันหรือกลางคืนคะ?” พนักงานผู้หญิงคนนั้นถามขึ้น หลังจากได้ยินผมก็ได้แต่คิดในใจว่า มันต่างกันยังไง?
“มันต่างกันยังไง?”
“เอ่อ..” พนักงานอ้ำอึ้งจนผมรำคาญเลยบอกให้เค้าหยิบมาทั้งสองแบบ ผมเดินไปจ่ายเงินแล้วรีบเดินออกมาทันที เพราะเป็นห่วงแบมแบมกลัวว่าจะปวดท้องจนร้องไห้อีก
“ดีขึ้นแล้วยัง?”
เปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นแบมแบมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ ก็โล่งใจไปครับ นึกว่าจะยังปวดจนร้องไห้ซะอีก เห็นแบบนี้ค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย ผมก็แค่ไม่ชอบเห็นน้ำตาแบมแบม
“อือ ดีขึ้นเยอะเลย”
“งั้นก็ไปใส่ผ้าอนามัยนี่เหอะ เดี๋ยวกูเปลี่ยนผ้าปูใหม่พลางๆ”
ผมพยุงตัวแบมแบมให้ลุกขึ้นเพื่อให้ไปใส่ผ้าอนามัยแต่เหมือนผมจะลืมอะไรบางอย่าง..
แบมแบมใส่ผ้าอนามัยไม่เป็น
“มาร์คมันใส่ยังไงอะ?” เสียงแบมแบมดังลอดออกมาจากประตูห้องน้ำหลังจากที่เข้าไปได้สักพักใหญ่ๆ ผมหันไปมองประตูห้องน้ำด้วยสายตาว่างเปล่า..
เป็นผู้หญิงแม่งลำบากจริงๆ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเสิร์ชวิธีการใส่ผ้าอนามัย รู้สึกเสียใจจริงๆที่ตอนมัธยมไม่ได้ตั้งใจเรียนวิชาสุขศึกษา ตอนสาธิตวิธีใส่ผ้าอนามัย..ทำไงได้ ตั้งใจเรียนเฉพาะตอนสาธิตวิธีใส่ถุงยางอะ บัดซบ..
ผมอ่านวิธีการใส่ตั้งแต่ข้อแรกให้แบมแบมที่อยู่ในห้องน้ำฟัง ผ่านไป 1 ชั่วโมงก็ยังไม่เสร็จสักที ยืนจนตะคริวแดกละ ถ้ามันจะลำบากขนาดนี้แนะนำให้ลาออกจากการเป็นผู้หญิงเถอะ แบมแบมยังคงอยู่ในห้องน้ำโดยมีเสียงบ่นกระปอดกระแปดดังลอดออกมาตลอดทุกๆ 2 วินาที หูกูชาหมดละ..
“แม่งใส่ยากชิบหาย”
“…”
“มาร์คมันเบี้ยวอะ”
“…”
“ติดอันใหม่ดีกว่า อันนี้ทิ้งไป”
“…” ยัง..
“แม่งใส่ยากชิบหายเลย” ยังไม่หยุด..
“…”
“ได้แล้วมาร์ค มาร์ค มันไม่เบี้ยวแล้ว!” สักทีเถอะ
“มึงออกมาสักทีเหอะ กูจะยืนหลับอยู่แล้วนะ..”
คือมันใส่ได้นานแล้ว แต่แบมแบมก็ยังตะโกนออกมาว่ามันเบี้ยว มันใส่ไม่ถูกอย่างนู้นอย่างนี้ ง่ายๆคือวุ่นวายเหลือเกิน ถ้าทำได้นี่ตอนนี้ก็อยากจะพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำเหลือเกินถ้าไม่ติดว่ากูจะเห็นอะไรต่อมิอะไรของแบมแบม
“มันไม่ได้ยากเลยมึง ใส่ง่ายมาก” แบมแบมเดินออกมาแล้วพูดลอยหน้าลอยตา คือถ้ามันง่ายขนาดนั้นทำไมมึงไม่เดินออกมาตั้งแต่ 10 นาทีแรกล่ะ? ปาเข้าไป หนึ่งชั่วโมงเพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำแล้วบอกว่ามันใส่ง่ายเนี่ยนะ? อยากจะตะโกนด่าถ้าไม่เห็นว่าตอนนี้มันเป็นผู้หญิง
“มึงเข้าไปหนึ่งชั่วโมง แล้วบอกว่ามันใส่ง่าย..”
“ก็ใส่แล้วมันเบี้ยวนี่ มันแปลกใหม่ดี..แต่โคตรอึดอัดเลย T0T”
“ทำใจแล้วนอนเหอะ กูเปลี่ยนผ้าปูเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ก็ซักอันนั้นด้วยแล้วกัน”
“โอเค ไปนอนกันเหอะ”
ว่าจบก็กระโดดขึ้นไปบนเตียงนอนทันที ผมขึ้นไปนอนข้างๆแบมแบมก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟข้างเตียง แล้วหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้คนข้างๆอย่างเคยชิน..
“ฝันดีนะ”
“อือ ฝันดีนะมาร์ค”
รู้สึกเหมือน..
สามีภรรยาเลยแฮะ
TBC..
#กล้าท้าก็กล้าลอง
อ่าว แบมมาประจำเดือน ลองอ่านตรวจคำผิดดูแล้วรู้สึกวุ่นวาย..
พี่มาร์คดูจะเลี้ยงดูแบมยากมาก55555555
มัคไม่ได้อะไรหรอก มัคก็แค่ขี้หวงแค่นั้นเอง #จ้ะ
รู้สึกเหมือนตัวเองอัพถี่ยังไงก็ไม่รู้อะ หรือว่ายังไง อิอิ
ใกล้เปิดเทอมแล้วถามว่าจะอัพช้ากว่าเดิมมั้ย? คงไม่ค่ะ เพราะเป็นคนแบ่งเวลาไม่ค่อยเป็น
อยากทำอะไรก็ทำ เพราะงั้นถ้าปั่นเสร็จก็มาลงให้แน่นอนค่า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
ความคิดเห็น