Across eras ข้ามภพ...มาหารัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ
�

������� "นักเรียนทุกคน...วันนี้เราจะมาเรียนรู้นอกสถานที่ นั่นคือสถานที่ที่คนยุคสมัยก่อนอาศัยอยู่กันนะคะ..."
�������
������� เสียงที่ดังออกจากโทรโข่งทำให้ อนิล หญิงสาววัยสิบแปดปีต้องเบ้ปากพลางหันหน้าไปทางอื่น


������� ...น่าเบื่อชะมัด...�����


������� เธอคิดในใจก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีใครบางคนยื่นน้ำอัดลมเย็นๆ มาแปะที่ข้างแก้มเธอ อนิลหันขวับแล้วยิ้มร่าเมื่อรู้ว่า 'ใคร'

������� "ชชล!"

������� เธอตะโกนดังแล้วโผกอดเขา ชชลยิ้มบางๆ ให้เธอก่อนจะเขกหัวอนิลเบาๆ

������� "ยัยม้าดีดกะโหลก"

������� "ชลอย่าว่านิลนะ" เธอแหวใส่เขา

������� ...ใช่ ทั้งคู่เป็นแฟนกัน อนิลรักชชลมาก ชชลก็รักอนิลมากเช่นกัน ทั้งคู่คบกันตามประสาวัยรุ่นแต่อนิลไม่คิดอย่างนั้น...

������� เธอวาดฝันไว้ว่าจะแต่งงานกับชชล ชายที่อนิลรักนักหนา....

������� "นิลเบื่อจัง"

������� "เบื่ออะไร"

������� "ก็เรื่องมาทัศนศึกษาอะไรนี่สิ"

������� "ดีออก"

������� "นิลไม่ชอบ"

������� "ถ้าถึงแล้วตัวอาจชอบก็ได้ เขาว่าที่นั่นสวยมาก"

������� "แต่นิลชอบเที่ยว"

������� "ก็ได้เที่ยวพร้อมกับเรียนไปด้วยไง"

������� แม้จะไม่ใช่คำพูดที่ชวนตลก แต่อนิลและชชลก็หัวเราะออกมา ...และแล้วรถก็มาจอดยังที่หมาย

������� อนิลก้าวลงจากรถบัสแล้วสูดอากาศเต็มปอด ที่นี่...มันสวยจริงๆ น่ะแหละ เธอคิดในใจก่อนจะมองไปรอบๆ ธรรมชาติที่สดใส ดอกไม้ขึ้นตามชั้นดิน ต้นไม้ก็สูงใหญ่ แถมยังมีบ่อน้ำกว้างใหญ่ที่เทียบกับบ้านคนสองหลังมาติดกัน ดูว่าน้ำจะลึกเสียด้วย

������� "เอาล่ะ นักเรียนทุกคน...ที่นี่คือสถานที่ที่คนยุคก่อนอาศัยอยู่นะคะ จะเห็นได้ว่าธรรมชาติของที่นี่กว้างขวาง และไม่น่าแปลกใจที่จะมีคนมาอาศัยอยู่ใกล้ๆ กับที่นี่ เราจะไปชมบ้านของคนยุคเก่ากันค่ะ"

������� เสียงที่ดังออกมาจากโทรโข่งทำให้อนิลต้องก้าวเท้าตามคนอื่นๆ ที่เดินนำหน้า ชชลคว้ามืออนิลมากุมไว้แน่น อนิลยิ้มเขินๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากยอมให้ชชลจับมือเดินไป

������� "นักเรียนทุกคนระวังนะคะ น้ำในบ่อนี้ลึกมาก เวลาข้ามผ่านก็ระวังด้วยนะคะ แค่ข้ามผ่านตรงนี้ไปก็ถึงบ้านของคนยุคก่อนแล้วค่ะ"

������� เสียงนั่นทำให้อนิลขมวดคิ้ว


������ อะไรเนี่ย...ทำไมไม่ปูพื้นให้ยาวแล้วจะได้เดินสะดวกๆ ด้วย รู้ทั้งรู้ว่าอันตราย


������ เธอพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด เพราะเธอไม่ชอบอะไรที่มันลำบากและยุ่งยาก ชชลหัวเราะเบาๆ กับท่าทางของอนิลจนเธอต้องมองค้อนใส่

������� "หัวเราะอะไร"

������� "หัวเราะตัวนั่นแหละ"

������� "นิลไม่มีอะไรให้น่าขำ"

������� ชชลไม่ตอบแต่อมยิ้มคนเดียว อนิลตีหน้ายุ่งแล้วสะบัดมือออกจากมือของชชลแล้วเดินข้ามน้ำที่เป็นทางแฉะๆ อนิลเบ้ปากทำหน้าแหยเมื่อรองเท้าตนติดโคลนที่ทางนั่น ชชลรีบวิ่งมาหา อนิลพยายามดึงเท้าตัวเองออกอย่างยากลำบาก ชชลหัวเราะลั่นก่อนจะเดินมาช่วยแต่ก็ต้องหัวเราะไม่ออกเมื่อเห็นอนิลดึงเท้าที่ติดอยู่บนโคลนออกอย่างแรงจนเซล้มลงไปในบ่อน้ำที่ว่าลึกนั่น

������� "กรี๊ดดดดดดดดด"

������� ตูม!!!!!!!!

������� อนิลตกลงมาจนถึงก้นบ่อ เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ในน้ำนี่ไม่มีอะไรเลยนอกจากดิน ในนี้มืดมากด้วยความที่มันลึก อนิลพยายามตะเกียกตะกายว่ายขึ้น แต่ยิ่งว่ายก็ยิ่งจมลง เสียงเอะอะ วี้ดว้ายดังลงมาในน้ำ อนิลได้ยินมันรางๆ พลางช่วยตัวเองอย่างสุดความสามารถ...




����� � ...ลมที่กักไว้เริ่มลดลง ตาเริ่มปิด ร่างกายอ่อนเเรงไม่อยากขยับ แต่ก็ตาก็ยังเห็นว่าชชลโดดน้ำลงมาคว้าตัวเธอไว้ อนิลยิ้มบางๆ ก่อนจะหลับตาแล้วปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามเวรตามกรรม จะรอดไม่รอดอนิลไม่อยากรู้สึกแล้ว...

�������
�