คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 - มึนๆ@#$%^&*
ตอนที่ 3 - ชื่อตอนอะไรดีเนี้ยะ หาแก่นสารแปป
เช้าวันนี้ แสนสดใส ผมตื่นเช้า
อากาศหนาว ไก่ก็ตื่น เช้าเหมือนกัน
ผมนอนอยู่ ตีสี่ครึ่ง ไก่เสือกขัน
รีบตื่นพลัน ไปเตะไก่ ขันหาภร่อง...เอย 555555 (โคลงสองหยาบคายนะครับแหม)
วันที่สองของผมที่หมู่บ้านฮอร์กระดกเป็นไปได้ด้วยดี...หรอวะ ประเด็นแม่งตั้งแต่ไก่แจ้ไก่งวงที่ย่าผมเลี้ยงไวละ กูไม่เข้าใจจริงๆ จะตื่นก็ตื่นไปดิไก่ ทำไมไก่ต้องปลุกกูด้วย แม่งตื่นทั้งประเทศไทย ไก่ไม่เห็นใจเพื่อนมนุษย์เลยอะ ทำไมอะ ปลุกคนอื่นตั้งแต่ตี4แบบมันไม่เวิร์คนะ มันไม่โออะ แค่นี้ไก่ไม่เก็ทหราาาา
หลังจากตื่นมาเตะไก่แล้ว ผมก็นอนต่อไม่ได้ ใครแม่งจะไปนอนหลับวะ เอาเป็นว่าตื่นมาผมก็ไปชงกาแฟกินแก้ง่วง พร้อมเปิดทีวีดูไปด้วย ตอนแรกกูนึกว่าเคเบิ้ลเข้าไม่ถึงซะละ ที่ไหนได้แม่งมีเป็นร้อยช่องเลยเว้ย ไม่ธรรมดา
รายการทีวีในช่วงเวลานี้ก็จะเป็นกีฬาซะส่วนใหญ่..
“ขอแสดงความยินดีกับน้องเมย์ รัชนก สำหรับรายการแชมป์หญิงเดี่ยวด้วยนะครับ ก็ได้สร้างความภูมิใจให้กับบ้านทองหยอดเป็นอย่างยิ่ง..”
อะไรวะเนี่ย เปลี่ยนไปอีกช่อง..
“และสำหรับเวิลด์แชมป์เปี้ยนชิพแมทช์สำคัญที่พลาดไม่ได้ก็คือแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดนะครับงานนี้เด็กผีแดงไม่ควรพลาด!”
..ช่องนี้แม่งก็พิธีกรพากย์ซะร่าเริงเลยมึง เช้าขนาดนี้มึงเอาความร่าเริงเหล่านั้นมาจากไหน!!
“ขณะนี้เวลา ตีห้าครึ่ง...ได้เวลาแล้ว เรามาเริ่มกันนะค้าา เอ้า! หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า! หก เจ็ดแปด เอ้า! หนึ่ง เอ้า สอง ดูสเต็ปค่าดูสเต็ป เอ้า ซ้าย ขวา หน้า! หลัง! ห้า หก เจ็ด แปด....” แม่งเต้นแอโรบิกอีกแล้ว โอ้ย มึงจะรักสุขภาพอะไรขนาดนั้น กูไม่เข้าใจ!!
ทนฟังได้ไม่นานว่าจะลุกไปเต้นด้วยละ ล้อเล่น ทนฟังได้ไม่นานก็เดินไปหยิบเอาไอพอดในกระเป๋าออกมาฟังเพลง
มือเรียวสวยของตัวเองเลื่อนหน้าจอไอพอดไปมาเลือกเพลงที่เข้ากับสถานการณ์..
‘ทำไมยังต้องรักเธออยู่ ยังคิดถึงเธออยุ่ ยังเห็นเธออยู่ ในฟามฝันนนนนน’ แม่ง ฟังแล้วคิดถึงเทาว่ะ ไม่เอา เปลี่ยน!!
‘แม้ว่าเรานั้นแยกกันไปตั้งนาน แม้ว่าเธอนั้นพบบางคนที่ตรงกับหัวใจ อาจไม่มีฉัน..’ ..นี่ก็ตอกย้ำกูจัง สัสเอ้ย ไม่ฟังแม่งและ
.
.
.
กึก กึก ตึก ตึก.. เสียงอะไรวะ
ตึก ตึก แกร๊ก.. ใครวะ คุณเฉินหรอ...เฮ้ยไม่นิ่ คุณเฉินมาตอนสิบโมง ละใครแม่งจะมาแต่เช้า - -
หรือว่า......โจร!!!!!!!!!!!!
คิดได้ดังนั้นสมองอันชาญฉลาดก็หยิบแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกมาถือไว้ในมือ กระชับไว้แน่นแล้วเดินมาแอบที่ชั้นวางของข้างประตู ก่อนที่ไอ้โจรห้าร้อยนั่นจะเดินเข้ามา
“ขอโทษนะครั..”
เพล้ง!!!
“โอ้ยยย”
เสร็จโจ๋ ไอ้โจรห้าร้อยเอ้ยมึงไม่ได้แอ้มกูหร๊อก คิ ทันทีที่โจรนั่นเดินเข้ามาและกำลังเอ่ยประโยคทักทายผมก็รีบใช้โอกาสนั้นเอาแจกันตีไปที่หัวมัน ..แต่เดี๋ยวนะ โจรเหี้ยไรทักทายเหยื่อวะ
ผมไม่รอช้าหลังจากตีมันไปจนสลบล้มลงกับพื้นก็รีบพยุงตัวมันขึ้นมาก่อนจะจับมันหันหน้ามามองชัดๆ.... เฮ้ย!!! ผู้ใหญ่ชาน!!!!!!
บอกได้สามคำ...ซวยละกู!!
รับทราบดังนั้นก็รีบพยุงตัวผู้ใหญ่ชานขึ้นไปนอนบนโซฟา..ตัวหนักชิบหายครับ
นั่งเฝ้าเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าผู้ใหญ่บ้านจะตื่น ยังไม่กล้าทำอะไร เดี๋ยวจะเจ็บไปมากกว่านี้ ._.
ใครแม่งจะไปรู้วะ มาแต่เช้า แถมยังไม่ให้ซุ่มให้เสียงขนาดนี้
“โอ้ย...”
“คุณผู้ใหญ่ คุณ ชานยอลครับ! เฮ้ๆ” ทันทีที่ผู้ใหญ่บ้านชานยอลฟื้น ผมก็รีบโบกมือทักทายอย่างเป็นมิตร
“เฮ้ นาย.. ผู้ใหญ่!”
“ที่นี่ที่ไหน” ห๊ะ โดนแจกันฟาดแค่นี้ถึงกับความจำเสื่อมเลยหรอวะ พล๊อตในหนังเป๊ะ
“ที่นี่บ้านย่าตุ๊ไงครับ”
“อ๋อ..เมื่อเช้า ฉันจำได้ว่าฉันจะเอาข้าวมาให้นาย แต่ก็โดนคนร้ายมันทำร้ายซะก่อน” อ้าวไม่ได้ความจำเสื่อมนี่หว่า
“คนร้าย?”
“ใช่ ยังไงนายก็ระวังตัวด้วยนะ เดี๋ยวนี้คนมันตกงานเยอะ นี่ขนาดในบ้านนายเองแท้ๆ มันเข้ามานายยังไม่รู้ตัวเลย”
ใครกันแน่วะไม่รู้ตัว - -
“อ๋อ..ครับ เอ้อแล้วนี่เจ็บแผลมั้ย”
“แผลอะไร”
“ก็แผลบนหัว..”
“อ่อ เฮ้ย! โอ๊ย” ทันที..
“เอ่อ รออยู่นี่แป๊ปนึงเดี๋ยวเราเอาของมาทำแผลให้”
.
.
.
กลับมาพร้อมกับกล่องยาสามัญประจำบ้าน ผมนั่งลงข้างๆกับผู้ใหญ่ชาน ก่อนจะเปิดกล่องยาและเอายาใส่สำลีมาเช็ดแผลให้ผู้ใหญ่ ผมค่อยๆบรรจงเช็ดแผลให้ผู้ใหญ่อย่างเบามือ เพราะผู้ใหญ่ชานมีส่วนสูงที่มากกว่าผมนิดหน่อยทำให้ผมต้องยืดตัวขึ้นขณะเช็ดแผลและต้องเพ่งมองดูแผลใกล้ๆ.. ตั้งแต่เมื่อไหร่และนานแค่ไหนไม่รู้ที่ระยะห่างระหว่างใบหน้าของเราทั้งสองคนเหลือไม่ถึงคืบ ........
“โอ๊ย แสบๆๆ”
“เฮ้ยๆเราขอโทษ เราว่าเราทำเบาแล้วนะ”
“คิดไปเองมากกว่ามั้ง” ผู้ใหญ่ชานพูดเบาๆ แต่กูได้ยินจ้า..กวนตีน
“ก็เราไม่ใช่พยาบาลนิ”
“ก็กะไว้อยู่แล้วแหละ” กวนตีนจริงๆ
ผมรีบเช็ดๆรอยแผลก่อนจะจิ้มไปแรงๆทีนึง
“โอ๊ยเจ็บนะเว้ย”
“มาว่าเราก่อน”
‘ก็เรื่องจริง”
“งั้นทำเองละกัน” ผมพูดพร้อมทำท่าจะลุกหนี แม่ง กูไม่ทำให้ละ
“อ่าวเฮ้ย เดี๋ยวก่อน ไหนๆก็ไหนๆทำให้เสร็จเลยสิ” ผู้ใหญ่ชานตะโกนขึ้นมาก่อนจะดึงมือผมไว้ เท่านั้นไม่พอ ยังจ้องตาผมอีก นั่นทำให้ผมเหมือนต้องมนต์สะกด....ขอบอก กูมองหูเป็นจุดโฟกัส...
หลังจากผมทำแผลให้ผู้ใหญ่ชานเสร็จ ก็ได้คุยกันว่ามาทำไม ผู้ใหญ่ชานบอกว่าเฉินให้เอาข้าวสารมาให้ ขอบคุณในความหวังดี - - #นึกว่าโจร #แหม่
วันนี้เซฮุนคนดีเหนื่อยละ เฉพาะทำแผลให้ผู้ใหญ่ชานก็เหนื่อยละ ทำแผลนะครับไม่ได้ทำอย่างอื่น #ป่าวร้อนตัว เหนื่อยครับ บาย เจอกันอีกทีวันที่ท้องฟ้าเป็นสีพาสเทล จุ๊บๆๆๆ
_______________________
ขอพื้นที่เล็กๆให้กับคำว่าเขินแบบฟิค ซึ่งไม่มีในเนื้อหาส่วนนี้
เซฮุนของเราไม่มุ้งมิ้งเลยอะ ออต๊อกเขขขขขขขขขขขขขขข /ล้มโต๊ะ
ความคิดเห็น