คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : The Vow...8
“สรุปว่าสุดท้ายนายก็ให้ฉันรอต่ออีกเกือบครึ่งชั่วโมง” เสียทุ้มดังติดตำหนิร่างบางที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆในรถคันหรูสีเทาสว่างที่กำลังแล่นไปด้วยความเร็วไม่มากนัก ดวงตาคู่เรียวสวยที่ถูกแต่งแต้มด้วยอายไลเนอร์สีดำทำให้ดวงตาคู่นั้นยิ่งมีเสน่ห์กำลังพราวระยับด้วยความไม่พอใจ
“ก็เห็นอยู่นิว่าฉันทำงาน..เลิกช้านิดสายหนอยไม่เห็นเป็นไร” เสียงใสเถียงกลับทำให้คนที่นั่งอยูข้างๆต้องเหล่สายตาจากถนนตรงหน้าไปมองเล็กน้อยก่อนจะส่ายหัวไปมา “มันไม่ใช่เรื่อง เล่นให้มันน้อยๆหน่อยก็ดีนะ บยอน แบคยอล” เสียงทุ้มแหบเตือนอย่างอ่อนใจ เพราะบ่อยครั้งที่คนตัวเล็กนี้จะเล่นมากเกินไปจนลืมหน้าที่การงานของตัวเองไปเสียสนิท เดือดร้อนนางพยาบาลที่ต้องคอยเข้ามาเตือนอยู่เสมอๆว่ายังมีคนไข้รอการตรวจอยู่ข้างนอกอีกมาก
“ฉันเป็นหมอเด็กก็ต้องเล่นกับเด็กเป็นธรรมดานิไม่เหมือนหมออายุรกรรมอย่างนายนินา” ดวงหน้าที่เมื่อแต่งแต้มดวงตาด้วยเส้นสายสีดำมันกลับทำให้ดูสวยปนเซ็กซี่นิดๆต่างจากช่วงเวลาที่อยู่ในหน้าที่การงานที่แลดูน่าตาน่ารักจิ้มลิ้มโดยสิ้นเชิง
ชานยอลได้แต่ลอบยิ้มออกมา เพราะเขานี้ล่ะคือคนที่บอกให้แบคยอลลองเขียนตาดูบ้างตั้งแต่วันแรกที่เขาลองเขียนให้เจ้าตัวก็แลดูเจ้าตัวจะติดใจเอามาก จนทุกครั้งเวลาไปไหนมาไหนนอกเวลางานแล้วเจ้าคนตัวเล็กนี้จะขาดอายไลเนอร์ไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียว...
“ฉันรักษาแต่ผู้ใหญ่นิ ถึงจะอยากทำตัวเป็นเด็กแค่ไหนก็ทำไม่ได้หรอก มันดูไม่น่าเชื่อถือ” ชานยอลแย้งขึ้นมาบ้างอย่างหมั่นไส้ “ช่วยไม่ได้ ฉันบอกให้นายมาเรียนหมอเด็กกับฉันนายก็ไม่มาเองดันทุรังไปเรียนอายุรกรรมเองทำไม ถ้าไม่ได้เซฮุนช่วยก็คงไมจบออกมาสวยแบบนี้หรอก” แบคยอลเหน็บแนม
“ก็ฉันไม่ชอบเด็ก”
“แต่นายมันเด็กชัดๆ ปาร์ค ชานยอล”
อีกครั้งที่เขาต้องเหลือบมองคนพูดที่ตอนนี้กำลังนั่งส่องกระจกจัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทางจนคิดว่าตัวเองดูดีที่สุดแล้วแล้วก็ยิ้มให้กับตัวเองบางๆ คนมองหลุดขำก๊ากออกมาทีนึ่งอย่างห้ามไม่อยู่เพราะเขารับรู้ได้ว่าคนตัวเล็กข้างๆตัวคงกำลังคิดชมตัวเองอยู่ในใจเป็นแน่แท้ถึงได้ยิ้มหวานซะขนาดนั้น
“หัวเราะอะไร?!”
“ปล่าว...ไม่มีอะไร ฮ่ะๆ..” ชานยอลยังคงห้ามเสียงหัวเราะของตนไม่ได้แล้วดูเหมือนแบคยอลก็จะไม่ยอมจะต้องรู้ให้ได้ถึงสาเหตุที่อยู่ๆไอ้เด็กเอ๋อข้างตัวก็หัวเราะออกมา จึงส่งมือบางออกไปหมายจะหยิกแก้มของคนตัวสูงเอาให้ได้ ซึ่งดูเหมือนจะเป็นโชคดีของชานยอลที่เขาได้ขับรถมาถึงร้านเนื้อย่างพอดี เขาหักพวกมาลัยรถเลี้ยวเข้าที่จอดอย่างเร็วทำให้คนที่กำลังจะประทุษร้ายใบหน้าหล่อถูกเหวี่ยงไปหัวโขกกับกระจกรถอย่างแรงจนร้องออกมาเบาๆ
“เฮ้ยเป็นไรมากป่าว?” ชานยอลถอดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะเลื่อนมือไปถอดให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้ก้มหน้าก้มตากุมศรีษะของตัวเองเอาไว้แน่น “แบคยอล เจ็บมากไหมขอโทษไม่คิดว่าหัวนายจะโขกแรงขนาดนั้น..” ดวงหน้าสวยคอยๆเงยขึ้นมาเผยให้เห็นหยาดน้ำใสๆทีเอ่อคลอดวงตาคู่สวย ฟันขาวเรียงตัวสวยกัดกันแน่นก่อนที่เจ้าตัวจะกระโจนเข้าในคนตัวสูงที่ไม่ทันตั้งตัวแล้วเริ่มตีและทุบไปตามลำแขนและอกกว้าง
“นายมันจบหมอมาได้ยังไง แค่หลักการฟิสิกส์ง่ายๆ แรงเหวี่ยงอ่ะนายลืมมันไปแล้วหรอ แล้วถ้ากลัวว่าฉันจะเจ็บใครบอกให้นายขับรถแบบนั้นห๊า มันเจ็บมากรู้รึป่าวไอ้บ้าปาร์ค ชานยอล ถ้าฉันเป็นเอ๋อตามนายไปด้วยอีกคนแล้วฉันจะทำงานได้ยังไง ใครจะเลี้ยงดูฉันต่อล่ะห่ะ??”
“ก็ฉันจะดูแลนายต่อไปเองถ้านายเป็นเอ๋อขึ้นมาจริงๆ” ประโยคที่คนตัวสูงพูดทำเอาคนทีคร่อมอยู่บนตัวถึงกับหยุดชะงักมือไม้ที่กำลังทุบตีคนเบื้องล่างได้อย่างชะงัก แบคยอลมองดวงตาคู่คมทีไม่มีแววล้อเล่นอยู่แม้แต่น้อยสงผลให้ก้อนเนื้อเล็กๆในอกข้างซ้ายของเขากระตุกจนรู้สึกแปลกๆขึ้นมาก่อนจะตบหน้าคนตัวสูงเบาๆด้วยกลัวว่าจะเจ็บแล้วรีบเดินลงจากรถไปทันที
เพราะเขารู้ตัวดีว่าตอนนี้หน้าเขาต้องกำลังแดงไปถึงหูแล้วแน่ๆ...
////////////////////////////////////////////
มาลงตรงวัน happy halloween พอดิบพอดี
ก่อนอื่นต้องขอโทษรีดเดอร์ทุกคนที่เลทขนาดนี้ จริงๆจะลงตั้งแต่เมื่อวสันศุกร์แล้วแต่ไรเตอร์กลับโดนผีหลอกเสียได้
ผีวินโว์ค่ะ วินโดว์เสีย เปิดคอมไม่ได้ต้องล้างเครื่องลงโปรแกรมใหม่หมดเลย
รูปและฟิคที่ฟิมเอาไว้เรียบร้อยอีกไม่ถึง3/4ตอนก็จะจบแล้วหายไปหมดค่ะTT"
ตอนนี้เลยกำลังเร่งนั่งแต่งใหม่หมดอีกรอบนึ่ง จะพยายามค่ะ : )ขอบคุณที่ยังติดตามและขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะค่ะ : )
ชานแบคอีกแล้ว เป็นอย่างไรบ้างค่ะ ติชมได้นะค่ะเพราะว่าไม่ทราบว่าตัวเองแต่งเป็นไง เบลอค่ะ555
เม้นเพื่อกำลังใจนะค่ะ ขอบคุณค่ะ : )
ความคิดเห็น