คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : The Vow..6
“นอนดูดชานมไข่มุกได้อย่างสบายใจขนาดนี้ท่าทางจะไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมลู่ฮาน” เสียงอันอ่อนโยนดังขึ้นพร้อมกับจาง อี้ชิงที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับวางกระเป๋าเป้ของตนลงบนเก้าอี้ที่สอดอยู่ใต้โต๊ะเขียนหนังสือ มือบางที่ติดจะเย็นๆเอื้อมมาอังหน้าผากมน
“อื้ม จริงๆแล้วไม่ต้องมาก็ได้นะงานก็เยอะอยู่แล้วด้วย”คนตัวเล็กเหลือกตาขึ้นมามองพร้อมกับส่งชาไข่มุกให้หากแต่กลับโดนปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไรๆ ฉันเป็นห่วงนายน่ะ แล้ววันนี้ตารางงานก็ไม่มีอะไรมากด้วยให้ผู้จัดการเลื่อนตารางออกไปหมดแล้ว”ร่างขาวราวหิมะของคนพูดค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งข้างๆคนตัวเล็กอีกคนบนเตียง “ไม่สบายเป็นอะไรล่ะ ไข้ก็ไม่มีนะแถมยังกินน้ำแข็งได้อยู่ด้วย”
“ไม่รู้เหมือนกัน คุณหมอบอกว่าพักผ่อนน้อย อยู่ดีๆก็หัวใจเต้นเร็วแล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีสติแล้วก็กัดปากตัวเองด้วยคุณหมอเลยต้องเอานิ้วมาให้กัดแทนน่ะ ดูสิๆเป็นแผลเลยนะ” ไม่ว่าป่าวลู่ฮานก็เบะปากให้ดูริมฝีปากล่างที่เป็นรอยฟันแดงก่ำอยู่ อี้ชิงยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆอย่างสนอกสนใจ “ขนาดนี้เลยหรอ??”
“ผมว่ายื่นหน้าเข้าไปใกล้แผลมากๆเดี๋ยวอาจจะทำให้แผลติดเชื้อได้นะครับคุณจาง อี้ชิง”เสียงทุ้มๆดังขึ้นพร้อมกับมือหนาที่วางอยู่บนไหล่บางจนทำให้อี้ชิงถึงกับสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจก่อนจะรีบหันไปมอง “อ่ะ..ใครครับ..”
“คุณหมอประจำตัวฉันเอง คุณหมอโอ เซฮุนน่ะ”ลู่ฮานตอบ “ คุณหมอผมหายดีแล้วล่ะพรุ่งนี้ก็ไปทำงานได้แล้วใช่ไหม?”เซฮุนมองอี้ชิงด้วยรอยยิ้มบางๆ หากแต่คนที่ถูกยิ้มใส่กลับไม่เห็นว่ามันเป็นรอยยิ้มเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าริมฝีปากหนาได้รูปจะคลี่ยิ้มให้ก็ตาม แต่ดวงตาและแววตากลับไม่แม้แต่จะยิ้มตามไปด้วยเลย
“อื้ม จริงๆหมอว่าน่าจะพักอีกสักวันนึ่ง แต่ถ้างานมันเลี่ยงไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ ทุกอย่างโอเคดีใช่ไหมลู่ฮาน?” คนตัวเล็กพยักหน้าตอบ “ชานมไข่มุกกินมากๆไม่ดีนะลู่ฮาน ยิ่งตอนนี้ไม่ค่อยแข็งแรงด้วยทานข้าวจะดีกว่านะ” คนฟังพยักหน้าอย่างรับรู้ก่อนจะส่งแก้วชานมไข่มุกให้คุณหมอหนุ่ม โดยที่มีสายตาของอี้ชิงมองอยู่ เขามองดวงหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักที่แทบไม่แสดงความรู้สึกนั้นก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาคู่คมที่มีแววของความห่วงใยระคนเศร้าสร้อยฉายอยู่อย่างชัดเจน
ทำไมมันดูแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะ..??
เหมือนมันมีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้องกำลังดำเนินอยู่ระหว่างคนทั้ง2..
“เซฮุนจ๊ะอาลู่เป็นไงบ้าง?” เสียงคุณนายเสี่ยวดังขึ้นทำให้อี้ชิงที่กำลังจะกลับพอดีต้องหยุดชะงักขาของตนที่กำลังจะก้าวต่อทันทีก่อนจะค่อยๆถอยหลังไปหลบมุมอยู่ตรงบันได
“ไม่เป็นอะไรแล้วครับคุณน้า เมื่อกี๊กำลังกิชานมไข่มุกอยู่น่ะครับ” เซฮุนตอบก่อนที่จะดูดชานมไข่มุกที่อยู่ในมือของตน เขาคงไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าแก้วนั้นเป็นแก้วที่ลู่ฮานกินมาก่อนหน้านี้ ?
“คงจะเพราะเซฮุนชอบกินชานมไข่มุกมาตั้งแต่เด็กๆล่ะมั๊งจ่ะ ลู่ฮานเขาเลยกินตามมาจนถึงทุกวันนี้ล่ะมั๊ง” คุณนายเสี่ยวยิ้มบางๆให้ก่อนจะลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนด้วยสายตาที่แสนเอ็นดู “ก็ตอนนั้นผมก็เห็นอาลู่เขามองผมกินก็เลยลองให้ชิมดู หลังจากนั้นก็ชวนผมไปกินด้วยทุกวันเลย ขอโทษนะครับที่มีตั้งหลายครั้งที่แอบไปกินกัน” ประโยคสนทนาที่กำลังดำเนินไปสร้างความแปลกใจให้อีกคนที่กำลังฟังอยู่ไม่น้อย
เซฮุนกับลู่ฮานรู้จักกัน? แต่ทำไมลู่ฮานถึงมีท่าทางเหมือนกับว่าไม่รู้จักกับเซฮุนเลยล่ะ...
“เซฮุนจ่ะให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปจะดีหรอ...” คำถามของคุณนายเสี่ยวที่แสนจะตรงไปตรงมานั้นทำให้ร่างสูงอดชะงักทุกกิริยาไว้ไม่ได้ ดวงหน้าคมก้มลงต่ำ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมต้องทำยังไงอาลู่ถึงจะจำผมได้..ผมคงได้แต่หวังว่าสักวันความทรงจำของอาลู่จะกลับมา..ผม..ผมหมดหนทางแล้วครับคุณน้า..” เสียงทุ้มที่ติดจะสั่นเครือนั้นช่างสะเทือนใจคนฟังเสียจนคุณนายเสี่ยวต้องคว้าเอาร่างสูงมากอดปลอบ
“เซฮุนจะทนได้หรอ..ลูกอย่าเพิ่งท้อสิอาลู่ต้องจำเซฮุนได้แน่ๆ”
“ลูกจะทนได้หรอ ลูกสัญญากับแม่เอาไว้แล้วไม่ใช่หรอจ๊ะว่าจะดูแลอาลู่ต่อจากแม่น่ะ เซฮุน”
“ลูก2คนเป็นคู่หมั้นกันนะจ๊ะ..”
/////////////////////////////////////////////////////////////
กรี๊ดดดดดด"คู่หมั้น!!!!" เซฮุนกะลู่ฮานเป็นคู่หมั้นกัน แต่ลู่ฮานกลับจำอะไรไม่ได้เลย??
แล้วแบบนี้อิฮุนนี่จะดูแลเสี่ยวลู่ต่อจากคุณแม่ได้ไหมนิ???
ต้องติดตามล่ะค่ะอันนี้
หวังว่าจะติดตามและชอบกันนะค่ะ : )
ต้องขอขอบคุณมากค่ะคอมเม้นให้กำลังใจและแสดงความคิดเห็น
รีดเดอร์คนนึ่งบอกว่าไม่น่าเชื่อว่าชานแบคจะเป็นหมอได้
555555ตลกมากค่ะ อยากลองเขียนอะไรที่มันแหวกแนวคาแลคเตอร์เรียลดูน่ะค่ะ : )
ยังไงก็คงต้องหัวงพึ่งทุกๆคนให้กำลังใจและติชมด้วยคอมเม้นกันต่อไปนะค่ะ ขอรบกวนและฝากตัวด้วยนะค่ะ><
1คอมเม้น=กำลังใจ10เท่าในการอัพต่อค่ะ : )
ความคิดเห็น