คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : The Vow..4
“ลู่ฮาน ทำใจดีๆเอา หายใจเข้าลึกๆ” เสียงทุ้มของร่างสูงดังปลอบร่างบางที่กำลังนั่งขดอยู่กับพื้น ดวงหน้าขาวของเจ้าตัวยิ่งเปลี่ยนเป็นขาวซีดขึ้นไปอีก ฟันขาวๆกัดเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่นจนห่อเลือดไปหมด คำปลอบของเซฮุนดูท่าทางจะไม่เป็นผล เขาตัดสิ้นใจนั่งลงข้างๆแล้วรวบร่างเล็กนั้นเอาไว้ในอ้อมกอดของตน ก่อนจะใช้นิ้วเข้าเขาค่อยๆสอดเข้าไปในโผลงปากเล็กๆนั้นเพื่อไม่ให้ร่างเล็กตรงหน้ากัดริมฝีปากตัวเองจนเป็นแผลไปมากกว่านี้
“เสี่ยวลู่ใจเย็นๆ..อย่าตกใจ..หายใจเข้าลึกๆ...เดี๋ยวก็หายแล้ว” คำปลอบโยนที่แสนจะคุ้นเคยที่เขามักจะได้ยินมาโดยตลอดดังขึ้นข้างๆหู เรียกให้ดวงตาที่รื้อไปด้วยหยาดน้ำใสๆของความตกใจค่อยๆจับจุดโฟกัสไปที่ดวงหน้าคมคายราวรูปสลักตรงหน้า ทั้งสายตาที่แสนอ่อนโยนและไออุ่นจากอ้อมกอดที่ส่งผ่านมายังตัวเขา ทำให้ร่างเล็กๆรู้สึกผ่อนคลายและสงบลงอย่างน่าประหลาด
มือหนาลูบเบาๆบนเส้นผมอ่อนนุ่มของคนตัวเล็กก่อนจะค่อยๆเอามืออีกข้างหนึ่งออกจากปากอย่างแผ่วเบาด้วยเกรงว่าคนตัวเล็กอาจจะเจ็บก็เป็นได้ ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยซับหยาดน้ำที่ไหลออกมาอาบแก้มขาว เซฮุนสวมกอดร่างบางเอาไว้แน่น ราวกับจะช่วยปลอบประโลมร่างในอ้อมกอดของเขาเอาไว้
ครั้นสติที่เลื่อนลอยจวนเจียนจะดับมืด เขากลับได้กลิ่นคาวของเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก ลู่ฮานค่อยๆยกมือที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาแตะริมฝีปากของตัวเองเบาๆด้วยกลัวเจ็บสำรวจดูว่ามีเลือดออกรึป่าว ก่อนที่สายตาจะเลยไปจ้องมองดูมือที่กอดเขาเอาไว้แน่นที่นิ้วมือเรียวยาวของคุณหมอกลับมือเลือดออกจนน่ากลัว...
“คุณหมอ...”
“อะไร..ปวดตรงไหนเจ็บตรงไหนหรอเสี่ยวลู่” น้ำเสียงที่ฟังดูร้อนรนกับสายตาที่ฉายแววความเป็นห่วงออกมาอย่างชัดเจนนั้นทำให้คนที่มองอยู่อดสับสนไม่ได้ว่า..
ทำไมหมอคนนี้ถึงได้ดูเป็นห่วงเป็นใยเขามากเหลือเกิน..
แล้วทำไมถึงเรียกเขาแบบนั้น..
มันช่างคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด..
มันราวกับความฝันที่เขามักจะฝันถึงอยู่บ่อยๆ...
“อาลู่!!!!..อาลู่เป็นอะไรน่ะ!!!” คุณนายเสี่ยวกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทันทีที่เห็นร่างขาวซีดของลูกชายตัวเล็กถูกร่างสูงโปร่งของเซฮุนอุ้มมา “คุณน้า อาลู่ไม่ค่อยสบายน่ะครับดูท่าทางจะพักผ่อนน้อยแล้วก็น้ำหนักก็ลดลงไปจากครั้งก่อนอีกด้วย ผมสั่งวิตามินให้แล้วนะครับ แล้วถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้อาลู่ได้พักสัก1-2วันน่ะครับ” เซฮุนอธิบายก่อนจะยื่นถุงใส่ยาที่เขาสั่งให้กับคุณน้าที่แสดงสีหน้าท่าทางเป็นห่วงอยู่มาก
“คุณน้าไม่ต้องห่วงนะครับอาลู่แค่เหนื่อยไมได้เป็นอะไรมาก เดี๋ยวผมพาอาลู่ไปนอนก่อนล่ะกันนะครับ ยังอยู่ห้องเดิมใช่ไหมครับ?” เซฮุนพูดปลอบ “ใช่แล้วจ่ะ”
ร่างสูงค่อยๆวางร่างบางลงกับเตียงที่อ่อนนุ่ม มือหนาหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มคลุมร่างบางที่ดูเหมือนจะไม่รู้สึกตัวอะไรเลย สายตาคู่คมกวาดมองไปรอบห้องสีครีมอย่างละเอียด แทบไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเมื่อ18ปีที่แล้ว จะมีก็แต่เตียงที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิม สีของห้องที่เปลี่ยนจากสีฟ้าอ่อนมาเป็นสีครีม และข้าวของเครื่องใช้ที่มากขึ้นจากตอนยังเด็ก เซฮุนเดินไปเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะเขียนหนังสือออก ก่อนจะหยิบแผ่นซีดีเพลงที่มีรูปของคนตัวเล็กกับดูโอ้ที่ชื่อเลย์ขึ้นมาดู มันทำให้เซฮุนอดนึกย้อนกลับไปในสมัยก่อนไม่ได้
เสียงอันไพเราะที่มักจะขับร้องเพลงออกมากล่อมจิตใจของเขายามเมื่อท้อแท้..ที่ไม่ได้ออกมาเป็นคำพูดที่ให้กำลังใจ แต่แค่ได้ยินเสียงเพลงที่ลู่ฮานเปร่งออกมาเขาก็รู้แล้วว่าคนตัวเล็กคนนี้ต้องการจะสื่ออะไรถึงเขากันแน่ สำหรับเซฮุนที่มีความเป็นเด็กอัจฉริยะมาตั้งแต่กำเนิดนั้นทำให้เขาเรียนจบมัธยมปลายตั้งแต่อายุได้10ขวบและเริ่มเรียนแพทย์ตั้งแต่อายุ11นั้นทำให้เขามีความเครียดมากกว่าคนธรรมดาเป็นเท่าตัว
แต่สิ่งที่คอยประคองให้เขาลุกขึ้นสู้ต่อได้คือคนตรงหน้าของเขา..คนที่ถูกหมั้นหมายให้คอยดูแลกันไปชั่วชีวิต คนที่เขาสาบานกับตัวเองเอาไว้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้พบว่าจะต้องปกป้อง..
“ทั้งๆที่ฉันทำทุกอย่างเพื่อนายเสี่ยวลู่...ทำไมถึงจำฉันเพียงคนเดียวไม่ได้ล่ะ...”
/////////////////////////////////////
หลายๆคนปิดเทอมกันแล้วใช่ไหมค่ะ!!!
ขอบคุณทุกคอมเม้นและกำลังใจค่ะ
รู้สึกจิตใจแจ่มใสยามเมื่อเข้ามาดูแล้วมีคนเม้น555
ช่วงนี้ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตมากค่ะ กำลังทำงานเข้าโคต้าของมหาวิทยาลัยอยู่ค่ะ
(ตอนแรกว่าจะเข้ามาอัพตั้งแต่วันศุกร์ต้อนรับปิดเทอมแต่มัวแต่ทำงานTvT)
เอาใจช่วยให้เข้าได้ได้ด้วยนะค่ะ ถ้าเข้าได้สัญญาว่าจะมาอัพบ่อยและถี่กว่านี้ค่ะ><
ชักจะสงสารฮุนเกินไปแล้วล่ะจริงๆทำทุกอย่างเพื่อพี่ฮานของเราจริงๆ
ยังไงก็ขอให้ติดตามกันต่อไปนะค่ะ : )
ขอเม้นและกำลังใจค่ะ เพื่อตอนต่อๆไปที่ดีขึ้นๆไปค่ะ : )
ปล.ยินดีกับฮุนนี่ด้วยที่จบการศึกษาแล้วนะค่ะ เดี๋ยวจะจบตามฮุนนี่ไปในอีกไม่นานนี้จ่ะ >3<
ความคิดเห็น