[EXO]The Vow..ขอแค่ฉันได้รักนาย (HunHan)

ลำดับตอนที่ #11 : The Vow...10

�

�“คุณน้าเป็นแม่ของคุณหมอ...”

� � “ใช่แล้วจ่ะอาลู่” รอยยิ้มบางๆที่แต้มลงบนปากบางของคุณนายโอพร้อมกับมือบางที่ลูบลงบนเส้นผมอ่อนนุ่ม ทำให้เจ้าของเส้นผมอ่อนนุ่มต้องหันไปดูร่างสูงโปร่งของคนตัวสูงที่ตอนนี้กำลังถอดเสื้อกราวหลบสายตาเขาอยู่ “อ่อ...แล้ว..สรุปว่าเรื่องมันเกิดอะไรขึ้น..เรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไงหรอครับคุณน้า...” ลู่ฮานถามเสียงแผ่ว กล้ามเนื้อก้อนเล็กๆในอกข้างซ้ายมันเจ็บจี๊ดขึ้นมาเมื่อยามที่เซฮุนไม่แม้แต่จะหันมาสบตากับตนเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอยู่ท่าเดียว

�มันทำให้นายต้องอึดอัดขนาดนั้นเลยหรอเรื่องของฉันน่ะ...

�

��� “เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนที่อาลู่เกิดมาหนูไม่ค่อยแข็งแรงต้องอยู่แต่โรงพยาบาล จนตอนแรกพวกเราคิดว่าหนูอาจจะไม่รอดแล้วก็เป็นได้ ครั่นถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ขึ้นมาก็กลัวว่าจะไม่มีคนดูแลหนูต่อ..หนูก็รู้ใช่ไหมว่าพ่อกับแม่ต้องคอยบินไปจีนอยู่ตลอดแล้วจะให้ใครที่ไว้ใจได้มาคอยดูแลหนู พ่อกับแม่ก็ไม่เห็นใครเลยต้องหวังพึ่งตระกูลโอที่สนิทกันมาแต่ไหนแต่ไร” มารดาของตนเป็นคนอธิบายเรื่องราว







� “ทั้งๆที่โอ เซฮุนก็เป็นผู้ชายเหมือนกันน่ะหรอครับ?” ลู่ฮานถามผู้ใหญ่ทั้งสองที่นั่งอยู่ใกล้ๆกัน

�
���� “ใช่แล้วล่ะจ่ะ..แม่ไม่มีทางเลือกจริงๆนอกจากจะหันไปพึ่งตระกูลโอ”� “มันไม่บังคับเซฮุนเขาหรอครับ..แม่ไม่คิดว่าเขาจะรู้สึกอึดอัดบ้างหรอที่ต้องมาหมั้นกับผู้ชายด้วยกันเองน่ะ” ไม่รู้เป็นเพราะอะไรในใจของเขามันถึงปั่นปวนกับเรื่องราวที่ได้รับฟัง กลัวว่าร่างสูงตรงหน้าจะไม่มีความสุข.. � กลัวว่าเขาจะเป็นคนที่พรากเอาความสุขของคนๆนี้ไป..

�

�� “ฉันเป็นคนบอกว่าจะดูแลนายต่อจากคุณน้าเองล่ะ..” ในที่สุดเสียงทุ้มก็ดังขึ้น

���� “ฉันเป็นคนที่สัญญาว่าจะดูแลนาย..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม และนายก็ยอมรับและเราก็หมั้นกันด้วยความสมัครใจไม่มีใครถูกบังคับหรอกนะ” ร่างเล็กหันไปมองคนตัวสูงที่จ้องมองตนด้วยสายตาที่ยากต่อการคาดเดา ก่อนจะหันไปหาทางผู้ใหญ่สองคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆอย่างหาคำตอบ ซึ่งคำตอบที่ได้ก็คือการพยักหน้าด้วยรอยยิ้มบางๆ

� “ก็ตามนั้นล่ะจ่ะ..หนูแค่จำไม่ได้เท่านั้นเองอาลู่” คุณนายโอกล่าว

�

� � � ร่างบางถูกจับข้อมือเอาไว้ก่อนจะถูกดึงเบาๆเป็นการบอกให้ตนลุกขึ้นยืน ดวงตาคู่กลมมองคนตัวสูงที่บังคับตนให้ลุกขึ้นอย่างงงงวย “ขอพวกผมคุยกันตามลำพังหน่อยนะครับ” เสียงทุ้มขออนุญาต ก่อนจะพาร่างเล็กเดินตามตนออกไปยังส่วนของห้องครัว

�




������ ความเงียบเกาะกินบรรยากาศรอบตัวเมื่อต่างคนต่างมีแต่มอบความเงียบให้กันและกัน ลู่ฮานรู้สึกอึดอัดทำตัวไม่ถูกยามเมื่ออยู่ด้วยกันเพียงสองคน หัวใจของเขามันเต้นรัวจนน่ารำคาญ ในขณะที่คนตัวสูงก็เอาแต่ยืนนิ่งไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากันอย่างเคยชินก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดลึกๆทีหนึ่ง

����� “รับได้ไหม..เรื่องในวันนี้..” ลู่ฮานเงยหน้ามองคนพูดก่อนจะพยักหน้าเบาๆ จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้รู้สึกไม่ดีอะไรออกจะเฉยๆมากกว่าแต่ที่ทำให้เขาลำบากใจคือความรู้สึกของคนตัวสูงนั้นเอง “เอาเข้าจริงๆผมก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรือว่ารู้สึกไม่ดีหรอกนะครับ..แต่ผมแค่..” โดยไม่ทันได้รู้ตัว มือขาวจิกลงบนหลังมืออีกข้างอย่างแรงจนปลายเล็บกลายเป็นสีขาว

����� “อึดอัดใช่ไหม?..” มือหนาจับมือบางเอาไว้อย่างแผ่วเบา ความอบอุ่นจากปลายนิ้วที่ร่างเล็กสัมผัสได้เรียกให้ต้องช้อนนัยน์ตาคู่สวยขึ้นมามองคนตัวสูง “คือ...มันก็ต้องมีบ้างล่ะครับ ยิ่งผมไม่มีความทรงจำอะไรเหลืออยู่เลยแม้แต่นิดเดียว ผมกลัวว่าอาจจะทำร้ายคุณหมอได้สักวันหนึ่ง” เสียงแผ่วที่กระท่อนกระแท่นคงเป็นเพราะหัวใจที่มันปวดหนึบๆอยู่ในอกก็เป็นได้

�ความรู้สึกแบบนี้..เกลียดที่สุดเลย...

�

��� เซฮุนจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยที่ทำให้เขาตกหลุมรักมาแล้วก่อนจะส่งยิ้มที่แสนห่วงใยไปให้ “ถ้าคนที่จะทำร้ายฉันเป็นนายฉันก็ยินดีถูกทำร้าย”

� � “แต่..ผมไม่อยากทำร้ายใคร แค่ตอนนี้ที่ผมเห็นสายตาของคุณมันก็ทำให้ผมปั่นป่วนไปหมดแล้ว...ผมกลัวว่าสักวันหนึ่งถ้ามันยังเป็นอยู่แบบนี้..” คำพูดผลั่นกลืนหายลงไปในลำคอทันทีที่นิ้วเรียวยาวแตะลงบนกลีบปากบางเป็นเชิงบอกให้หยุดพูด เซฮุนจุ๊ปากด้วยสายตาที่แสนจะจริงจังจนเขาไม่สามารถขัดขืนต่อสายตานั้นได้

���� “ฉันมีเวลาแค่1เดือนต่อจากนี้ก่อนที่จะต้องให้คำตอบกับทางสมาคมแพทย์ว่าจะไปแลกเปลี่ยนบุคลากรกับทางอเมริกาหรือไม่..ถ้าใน1เดือนนี้ฉันไม่สามารถทำให้นายกลับมารักฉันได้เหมือนเดิมหรือทำให้นายไม่สบายใจ ฉันยินดีจะถอนหมั้นและปล่อยนายไป” ท้ายประโยคที่แสนแผ่วเบากับแววตาที่ไหววูบของคนตัวสูงทำให้คนมองนิ่งค้าง

“คุณหมอ...”

“ให้โอกาสกับฉันนะ..เสียวลู่”

คุณใช่ไหม..ที่อยู่ในความฝันของผมเสมอมา..

�

โอ เซฮุน...


/////////////////////////////////////////////////////////////////

มาแล้วค่ะ ตอนนี้ลงให้ยาวหน่อยเป็นการขอบคุณกำลังใจที่ทุกคนให้มาค่ะ : )
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันนะค่ะทุกคนแม้ว่าไรเตอร์คนนี้จะไม่ตรงต่อเวลาก็ตามที แต่ต่อจากนี้จะพยายามค่ะ
พูดถึงต้นฉบับที่หายไปตอนนี้ยังไม่คืบหน้าเลยค่ะเพราะโรงเรียนก็เปิดเทอมแล้วสมองเลยไม่ค่อยแล่น+มีการบ้านต้องทำ
ยังคงต้องสู้กันต่อไป555
เม้น=กำลังใจในการอัพและแต่งต่อนะค่ะ
เม้นยิ่งเยอะ ยิ่งได้อ่านกันเยอะนะค่ะ5555
รักและขอบคุณทุกคนอีกครั้งค่ะ : )

�

�