คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : The Vow...9
“ไม่ไป...ไม่เอาอ่า..อี้ชิงงงง ปล่อยนะ!!!” เสียงเล็กๆเอาแต่ใจดังขึ้นสร้างรอยยิ้มให้กับทีมงานที่กำลังเก็บอุปกรณ์กันได้เป็นอย่างดี ยามเมื่อเห็นร่างเล็ๆขาวๆสองร่างดึงกันไปยื้อกันมาอยู่เกือบๆห้านาทีได้แล้ว
“วันนี้นายต้องกลับบ้านเร็วๆนะ เสี่ยว ลู่ฮาน!!” อี้ชิงขึ้นเสียงดุเมื่อเพื่อนของเขาเอาแต่ทำตัวเป็นเด็กไม่ยอมโต งอแงไม่ยอมกลับบ้านไปรับรู้ความเป็นจริงตามที่ทางผู้ใหญ่ได้นัดกันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อสามสี่วันก่อน “อี้ชิงไม่สงสารฉันบ้างหรอ อยู่ดีๆก็มาบอกอย่างนั้นน่ะ ทั้งๆที่ฉันไม่เคยจำไม่ได้แม้แต่นิดเดียวเลยด้วยซ้ำไป”
“แล้วนายไม่สงสารเซฮุนเขาบ้างรึไง เขารอนายมากี่ปีแล้ว ความจริงยังไงสักวันหนึ่งนายก็ต้องเจอกับมันหนีไปก็เท่านั้นละลู่ฮาน” อี้ชิงเตือนเพื่อนรักของตนอย่างเห็นใจเมื่อนึกถึงสายตาที่คนตัวสูงมักจะใช้มองเพื่อนของเขา “แต่ว่า..นายคิดว่ามันดีแล้วหรออี้ชิง..” ลู่ฮานถามเสียแผ่วทำให้อี้ชิงถอนหายใจเบาๆก่อนจะยิ้มบางๆให้ “ฉันเชื่อในตัวนาย..พยายามเข้าล่ะ”
“แต่ยังไงก็ยังไม่อยากกลับไปเจอความจริง” ลู่ฮานรีบทิ้งตัวลงนั่งดังเดิมสร้างความเอือมระอาให้เพื่อนคนสวยยิ่งขึ้นไปอีก “ลู่ฮาน นายไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ!!!!”
“เสี่ยว ลู่ฮาน คุณแม่โทรมาหาฉันบอกว่านายยังไม่กลับบ้านทั้งๆที่ปกติแล้วน่าจะถึงได้แล้ว” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาเจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งสุดตัวแล้วค่อยๆหันไปมองอย่างกลัวความผิด “อ่ะ...อาเฉิน...” ร่างสูงยืนเท้าเอวอยู่พร้อมส่งรอยยิ้มเย็นๆให้ “จะลุกกลับบ้านดีๆตามที่ฉันบอกหรือว่าต้องให้ฉันไล่” ร่างบางติดสปิงเด้งตัวขึ้นมาด้วยความเร็วแสง “ผู้จัดการเฉินครับ ผมพร้อมที่จะกลับบ้านตามที่คุณบอกแล้วล่ะครับ”
“เลย์ นายก็มากับฉันด้วยฉันจะไปส่งนาย” เฉินเรียกร่างเล็กๆอีกร่างทียังคงยืนอยู่ที่เดิม พอเขาเรียกหน่อยก็สะดุ้งก่อนจะหันมาหา “เอ๋? เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย..”
“ฉันต้องพานายไปที่ๆนึ่งก่อนต้องถึงภายใน1ชั่วโมงด้วยน่ะ เพราะงั้นรีบขึ้นรถแล้วเดี๋ยวฉันไปส่ง” อี้ชิงได้แต่งงงวยอยูต่อไปอย่างไม่เข้าใจในสิ้งที่ผู้จัดการส่วนตัวบอกแต่ก็ยอมเดินตามขึ้นรถไปแต่โดยดี
“อาลู่ทำไมเพิ่งกลับถึงบ้านเอาป่านนี้ล่ะจ่ะ?” คุณนายเสี่ยวรีบเดินตรงไปที่หน้าประตูเมื่อได้ยินเสียงรถที่วิ่งเข้ามาจอดอยู่หน้าบ้านของตน ยิ่งคำถามใส่ลูกชายตัวเล็กทีตอนนี้แสดงอาการที่บ่งบอกให้รู้ว่ากำลังขัดใจอยู่อย่างชัดเจน ก่อนจะหันไปโค้งขอบคุณผู้จัดร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าบ้านพร้อมกับเพื่อนตัวเล็กอีกคน “เข้ามาข้างให้ก่อนสิจ่ะเฉิน เลย์”
“อ่อไม่ล่ะครับ ขอบคุณคุณแม่มากครับ พอดีว่าเดี๋ยวต้องพาเลย์ไปทำธุระต่อน่ะครับ” เฉินปฏิเสธอย่างนอบน้อมพร้อมๆกับอีกคนทีโค้งให้เธออยู่ “อะไรกันจ่ะ งานยังไม่เสร็จหรองั้นเดี๋ยวให้อาลู่ไปด้วยสิจ่ะที่บ้านไม่ได้รีบอะไรอยู่แล้ว” คุณนายเสี่ยวว่าในขณะที่ลูกชายตัวเล็กของเธอก็หันกลับไปมองเพื่อนร่วมงานอีก2คนที่ยืนอยู่ข้างหลัง “อันนี้เป็นธุระของเลย์เขาคนเดียวน่ะครับไม่เกี่ยวกับลู่ฮาน ยังไงพวกผมขอตัวก่อนนะครับ”
“คุณน้า!!!” ลู่ฮานเปร่งเสียงออกมาทันทีที่เห็นร่างของหญิงวัยกลางคนอีกคนที่เขารู้จักดีนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ร่างเล็กรีบวิ่งไปหาก่อนจะกอดเบาๆอย่างคิดถึง “คุณน้าไม่เจอกันตั้งนาน อาลู่คิดถึงนะครับ” พูดอย่างออดอ้อนจนคนโดนอ้อนถึงกับยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู “อาลู่เมื่อไหร่จะออกเพลงใหม่ล่ะจ่ะ เพลงที่แล้วทั้งร้องทั้งเต้นได้เท่ห์มากเลยจ่ะ” คุณน้าเอ่ยชมด้วยรอยยิ้ม “แหมผมเพิ่งกู๊ดบายสเตจไปเมื่ออาทิตย์ทีแล้วเองนะครับ คงอีกสักพักละครับรอผมก่อนนา” เกิดเสียงหัวเราะดังขึ้นก่อนที่ร่างบางเหมือนจะรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่น่าสงสัยเกิดขึ้น
“คุณน้ามาที่บ้านมีอะไรรึป่าวครับ?”
เสียงรถแล่นเข้ามาในตัวบ้านเรียกให้ทุกคนในบ้านหยุดประโยคสนทนาต่างๆทีกำลังดำเนินอยู่แทบจะทันที ก่อนที่เสียงเครื่องยนต์จะหายไปพร้อมๆกับเสียงของคุณลุงชอนดงพ่อบ้านประจำตระกูลจะดังขึ้น
“คุณเซฮุน ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ครับ”
“คุณลุง คุณแม่มานานรึยังครับ”เสียงทุ้มทีติดจะเหนื่อยหอบอยู่นั้นทำให้ทุกคนต่างรับรู้ได้ว่าคนๆนั้นคงจะเหนื่อยอยู่ไม่มากก็น้อย “อ่อก็พอสมควรแล้วล่ะครับ”สิ้นคำประตูบ้านก็เปิดออกพร้อมๆกับร่างสูงสมส่วนที่หันไปขอบคุณคุณลุงแล้วเดินเข้ามาในส่วนของห้องรับแขก
ร่างสูงที่เดินเข้ามาหอบน้อยๆก่อนจะโค้งทักทายทุกคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ลู่ฮานมองร่างสูงอย่างตกใจดูท่าทางว่าพอเลิกงานก็รีบขับรถกลับมาทันทีโดยที่ยังคงใส่เสื้อกราวสีขาวสะอาดและติดบัตรอยู่เหมือนตอนอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ผิด
“ขอโทษครับ..”
“ไม่เป็นไรจ่ะเซฮุน จริงๆไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้พวกแม่ไม่ว่าอะไรหรอกจ่ะ” คุณนายเสี่ยวเอ่ยขึ้นพรางลูบมือขาวซีดเบาๆ “เซฮุน ไม่โทรบอกแม่ล่ะไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นเลย” ร่างสูงถอดบัตรออกสอดไว้ในกระเป๋าก่อนส่ายหน้าไปมา “ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ใจร้อนไปด้วยเหมือนกัน” ลู่ฮานค่อยๆผละอ้อมกอดออกจากร่างของคุณนายโอช้าๆอย่างตกใจ
“คุณน้า..กับคุณหมอ..” คุณนายโอมองหน้าคนตัวเล็กด้วยรอยยิ้มก่อนจะลูบเส้นผมอ่อนนุ่มอย่างแผ่วเบา
“จ่ะ เซฮุนเป็นลูกชายแท้ๆของน้าเองจ่ะ”
////////////////////////////////////
แม่สามีมาแล้วค่ะ5555555
พยายามเต็มที่แล้วค่ะที่จะกลับมาอัพทุกอาทิตย์ แต่มันยากมาก ไม่อยากให้ต้องรอกันานๆอีกแล้วTvT
ยังไงขอกำลังใจด้วยนะค่ะ เมื่อตอนที่แล้วไมมีใครเม้นให้คู่ชานแบคเลย ไม่ชอบกันหรอค่ะ ;w;
ติ ชมกันด้วยนะค่ะ ขอกำลังใจด้วยค่ะเพราะตอนนี้ไฟล์ฟิคมันหายไปแล้วต้องนั่งแต่งอาทิตย์ต่ออาทิตย์เลยก็ว่าได้TvT
รักทุกคนค่ะ : )
ความคิดเห็น