You can't touch me ช่วยหนูที พาหนูหนีจากเหล่าโอปป้า

"อันยองฮาเซโย~ "  ฉันโค้งคำนับตามมารยาทหลังจากที่โดนเรียกมายืนแนะนำตัวหน้าห้อง โดยที่ฉันไม่มีโอกาสได้เงยหน้าไปมองเพื่อนร่วมห้องเลยว่ามีใครบ้าง ก็แหม~ คนมันอายนี่น่า 

ฉันสอบชิงทุนมาเรียนไฮสกูลที่เกาหลีวันแรก หลังจากครูพูดอะไรต่างๆมากมายจนฉันจับใจความไม่ทัน ท่านก็เปิดโอกาสให้ฉันได้ทักทายเพื่อนในห้องหนึ่งประโยค โดยที่ฉันไม่ได้มองหน้าเพื่อนแม้แต่คนเดียว ได้แต่มองที่พื้น ไม่ก็มองหน้าครู 

"เด็กใหม่ชื่ออะไรน่ะ!!" มีนักเรียนชายในห้องคนหนึ่งตะโกนถามชื่อฉันเสียงดัง แต่ฉันก็ไม่กล้าเงยหน้าไปตอบอยู่ดี ก็ฉันกลัวเป็นลมนี่ 

 ฉันน่ะบ้าผู้ชายเกาหลีเข้าขั้นวิกฤติเลยแหละ เพราะเป็นติ่งเกาหลีเลยสอบชิงทุนแทบตายมาเรียนไฮสคูลที่นี่จนได้ เคยมีอยู่ครั้งนึง ฉันไปฮงแด (ย่านที่ขึ้นชื่อของเกาหลี) กับเพื่อนเมื่อปีที่แล้ว มีโอปป้าเดินชนฉันจนล้ม แล้วเขาขอโทษ บอกเลยว่าเขาหล่อมากกกก โซแฟนโซผัว ฉันดีใจจนร้องไห้ที่เจอผู้ชายหล่อ แล้วก็เป็นลมตรงนั้นเลย วุ่นวายกันน่าดู

แล้วถ้าเพื่อนฉันหล่อแบบโอปป้านี่ฉันคงหัวใจวายตายแน่ๆ

"ว่าไง หนูชื่ออะไร บอกเพื่อนไปสิ" คุณครูหันมายิ้มและส่งซิกเป็นเชิงให้ฉันเงยหน้าบอกเพื่อนๆ 

ฉันรวบรวมความกล้าเงยหน้าตอบแบบหลับตาปี๋ 

"อีฟ!!" ฉันกึ่งพูดกึ่งตะโกนแล้วก้มหน้างุดเหมือนเดิม ถ้าพูดเบาเดี๋ยวมีคนไม่ได้ยินละให้ฉันเงยหน้าไปพูดอีกรอบอ่ะดิ ไม่เอาใจไม่ถึงอ้ะ~

"เป็นโรคอะไร ทำไมไม่เงยหน้า คอหักหรอ"

มีใครไม่รู้เสียงผู้ชายตะโกนถามฉันด้วยความกวนส้น จากนั้นก็ตามด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนในห้องตามมาติดๆ แหม รับมุกกันดีจังนะคะ

"เอาล่ะ พอแล้ว แค่นี้เพื่อนก็อายจะแย่แล้ว ใครอาสารับเพื่อนไปดูแลซักเดือน เพื่อให้เพื่อนคุ้นชินกับโรงเรียนเราบ้างจ้ะ" 

โอ้ยตายย อกอีอีฟจะแตก หนูอยู่คนเดียวได้ค่ะครูขาา หนูดูแลตัวเองได้นะคะะ หนูศึกษาข้อมูลโรงเรียนนี่เป็นสิบๆรอบแล้วค่ะครู ไม่เอานะไม่เอา 

"ผมครับ" "ผมว่างทั้งปีนะ" "ผมเองครู" ฯลฯ

เสียงของเหล่าเพื่อนๆผู้ไม่เห็นหน้าตะโกนกันลั่นห้อง แต่ไหงมีแต่เสียงผู้ชายเนี่ย เพื่อนผู้หญิงสักคนสงสารฉันบ้างเถอะพลีสส เออจะว่าไป ก้มหน้านานๆนี่ปวดคอเป็นบ้าเลย

"เอาอย่างนี้ดีกว่า อีฟ เธอเลือกเลยว่าจะให้ใครดูแล" อ้าวอุตส่าห์อยู่เงียบๆ ให้เลือกผู้ชายเลยหรอครูคะะ เกิดมาพึ่งมีโอกาสได้เลือกผู้ชาย ฮือ~ หนูปริ่มจนจะร้องไห้

ฉันรวบรวมพลังที่สะสมมาตั้งแต่อาหารเช้า เงยหน้าขึ้นแต่ไม่ลืมตา แล้วรวมพลังหยินหยางในตัวมารวมไว้ที่ดวงตาเจ้ากรรมทั้งสองข้าง พร้อมเบิกเนตรขึ้นพร้อมกัน ประดุจถูกหวย

...

...

...

..

..

...

 

บ้าน่า ไม่จริงใช่มั้ย 

เพี๊ยะ!!!

ฉันตบหน้าตัวเองไปหนึ่งแรงๆ 

เจ็บเป็นบ้า

ฉันไปได้ฝันไปใช่ปะ

"ครูคะ ตบหน้าหนูหน่อยค่ะ" ฉันหันมองหน้าครู แล้วพยักหน้าให้ครูตบหน้าฉัน แต่ครูดูงงกับสิ่งที่ฉันพูด ฉันพยักหน้าอีกครั้ง เพื่อให้ครูสบายใจ

เพี๊ยะ!!!

เจ็บกว่าอีกสิบเท่า ฉันเอามือลูบที่แก้มแดงๆ พร้อมกับร้องไห้ 

"อีฟ เธอเป็นอะไร ครูขอโท..."

ท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมห้อง มีเพียงเสียงสะอื้นของฉัน

"ฮะ...ฮะ...ฮ่าฮ่า หนูไม่ได้ฝันไปจริงๆด้วย ไม่สิ แต่นี่เค้าเรียกว่าฝันเป็นจริง ครูคะ ฮีก...แง้~ "

ฉันปล่อยโฮเสียงดัง จนคนอื่นเริ่มกระวนกระวายในพฤติกรรมของฉัน ก็ในห้องนี้ 

มีผู้ชายรุ่นเดียวกับฉันที่หล่อแบบโอปป้าแนวหน้าของค่ายต่างๆ บรรจุอยู่ในห้องนี่ถึง 30 ชีวิต

นี่มันฝันเป็นจริง ลืมตามาท่ามกลางหมู่ผู้ชายที่หล่อจนต้องเรียกว่าโอปป้า

แล้วที่สำคัญ ห้องนี่มีฉันเป็นผู้หญิงคนเดียว คือจะกรี๊ดก็กรี๊ดไม่ได้ น้ำตาไหลนองเต็มหน้า ปากก็หัวเราะไม่หยุด เข้าสู้โหมดบังคับตัวเองไม่ได้อีกแล้ว กรี๊ดดด ฉันจะบ้าตายยยย อ้ายยยย ช่วยด้วย ช่วยทีเส้!!!

หลังจากฉันร้องไห้จนหน้าฉ่ำวาวแล้วทรุดจนต้องเกาะครูเอาไว้ ก็มีผู้ชายสูงยาวผิวขาวตาตี่ลุกจากโต๊ะ เดินมาทางฉัน พลางจับไหล่แล้วพยุงให้ฉันยืน แล้วเขย่าตัวฉันไปมา พลางยื่นหน้ามาใกล้ๆ แล้วก็พูดอะไรไม่รู้ได้ยินไม่ชัด ใบหน้าเขาเนียนมาก เนียนจนไม่รู้ว่านี่เคลืบพลาสติกไว้รึเปล่า ดวงตาเรียวเล็ก คิ้วได้รูป ปากสีชมพูดูอวบอิ่ม ไหล่กว้างเหมือนสันเขื่อน ดูจากรูปร่างแล้ว ใต้เสื้อนักเรียนสีขาวของเขาจะต้องมี ซิกแพคแน่นๆอยู่แน่ๆ โอ้ยช็อตนี้อีฟตาย เทพบุตรมาโปรด

"เธอเป็นอะไรมั้ยครับ ยืนไหวมั้ย" เขาเอ่ยถามฉันหลังจากฉันร้องไห้หนักอีกรอบ 

ไม่ไหวแล้ว

ใจมันปริ่มจนระเบิดอีกแล้ว

ควบคุมตัวเองไม่ได้

...

..

...

"นายโคตรหล่อ"

นี่คือคำพูดสุดท้ายที่หลุดปากพูดออกไป ก่อนที่โลกจะมืดดับลง