DARK RAIN | เสี่ยงหัวใจ ท้าทายซาตาน (RE-WRITE.VER)

ตอนที่ 9 : + DR + 08 +

‘ใส่เข้ามาสิคะ อ๊า…’

กึก กึก...

เสียงดังกล่าวทำเอาต้องหันมอง สันหลังเสียววาบเมื่อเห็นว่าประตูห้องนอนเปิดแง้มไว้ ฉันเอี้ยวแขนไปจับกระเป๋าด้านหลังไว้แน่น ลูบไล้ไปมาราวกับว่าเพิ่งขโมยเพชรราคาหลายล้านมาแอบไว้ในนี้ ฉันจำได้ดีว่าตั้งแต่ฉันได้มันมาฉันก็ประคบประหงมมันเอาไว้ดียิ่งกว่าเงินเดือนสิบเดือนรวมกันเสียอีก

เสียงแปลกๆ นำพาร่างกายไปหยุดที่หน้าห้องนั้น ฉันยกมือผลักประตูเบาๆ หัวใจเจ็บร้าวไปหมดยามที่ตาสองข้างประสานกับร่างสองร่างซึ่งได้ทำการรัดเกี้ยวพันเกี่ยวกันอยู่บนเตียงกว้าง

เตียงนั่น...

อ๋อออ นี่คงเป็นเหตุผลที่เขาหุนหันออกไปจากห้องวีไอพีสินะ น่าสมเพช

หญิงสาวร่างเปล่าเปลือยนั่งทับร่างหนาที่นอนราบกับเตียง  ยามส่งแรงกระ แทกวินาทีเดียวเธอก็ยกสะโพกขึ้น ทำซ้ำกันเป็นจังหวะซึ่งน่าจะถูกอกถูกใจกันทั้งสองฝ่าย รูปร่างสวยงามบิดอย่างยั่วเย้าเมื่อเขายกมือขึ้นบีบเค้นหน้าอก เขามอบจูบดุดันให้เธอ เธอก็ยินยอมและเปล่งเสียงครางอย่างพึงพอใจ ฉันเลื่อนสายตามองเขา ที่ทำใบหน้าบิดเบี้ยว ริมฝีปากหนาที่เคยขยี้หัวใจฉันกัดเม้มเขาหากัน ฉันมองเขาอยู่ตรงนี้ เขาก็มีความสุขดีนี่นา... แล้วทำไม วันนั้นเขาไม่หาผู้หญิงสักคนมาทำแบบนี้กับเขาล่ะ มาทำกับฉันทำไม

“มีความสุขดีนี่...”

“...”

ที่พูดออกไปนั้นก็แสนแผ่วเบา แต่สองร่างที่แนบนาบกันกลับหยุดชะงัก หญิงสาวเจ้าของเรือนผมยาวจนถึงแผ่นหลัง ไม่ยกมือปิดบังสิ่งใดทั้งๆ มีใครก็ไม่รู้เดินเข้ามา หน้าไม่อายจริงๆ ทั้งคู่นั่นแหละ การกระทำต่ำช้าเหมือนหมาผสมพันธุ์กันแค่นั้นเอง...

หญิงสาวถอดร่างออกจากเขาเหมือนเธอได้ยินคำสั่งในหัวฉัน  แปลกที่พยายามจดจำใบหน้าเธอแต่ไม่เจอสิ่งใดนอกจากภาพใบหน้าเลือนรางสีขาวขมุกขมัว หรืออาจเบลอไปกันใหญ่แค่จะมองหน้าผู้หญิงที่โง่เง่ามาถวายร่างให้คนอย่างเขาก็ยังทำไม่ได้

“มาทำไม”

“...” ฉันไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้ร่างสูงที่นอนอยู่บนที่นอน เขาหรี่ตามองฉันด้วยอาการคนไม่ตื่นตกใจใดๆ ร่างสูงหาเสื้อคลุมมาสวมเพื่อปกปิดร่องรอยความอัปรีย์ แล้วทำท่าจะลุกมาคว้าตัวฉันไว้  แล้วฉันก็ไม่ไปไหน  ยืนนิ่งเหมือนรอให้เขาเข้ามาอย่างท้าทาย เสียงสลิปเปอร์ดังขูดกับพื้นใกล้เข้ามาจังหวะนั้นก็เบี่ยงแขนพลิกข้อมือปลดซิปกระเป๋าสะพาย สีหน้ากรุ่นโกรธแต่ไร้ยางอายของเขามันกระตุ้นให้สำนึกชั่วของฉันทำงานอย่างเต็มที่

หัวใจเต้นแรง เลือดร้อนแย่งกันวิ่งพล่านไหลผ่านอวัยวะต่างๆ อย่างกดดัน พอเปิดซิปได้ฉันจับมีดพกขนาดถนัดมือไว้ สายตาเจือน้ำอุ่นๆ มองหน้าผู้ชายที่เข้ามาใช้สีที่เรียกว่าการรุกล้ำวาดโลกสีเทาของฉันให้มืดดำจนไร้แสงสว่าง

“มาทำไม...”

ฉึกกกกกกกกกก!

“เอื้อกกกก...” แววตาทรงอำนาจเบิกค้างสบกับดวงตาพร่างพร่าไปด้วยน้ำตาแห่งความสะใจของฉัน

“ฮึก!” ฉันน่ะ ได้รับพรวิเศษที่ขอในวันเกิดแล้วล่ะ...  

ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งไม่สมควรได้รับโอกาสให้ใช้ชีวิตอยู่ เขาถูกฉันตัดสินให้ลงไปชดใช้เวรกรรมที่กระทำในนรก เจ้าของดวงตาดุจราชสีห์ต้องพบกับความยากลำบาก ดวงตาที่ว่าเบิกกว้างมองดูก็รู้ว่าอยู่ในช่วงทุกข์ทรมานหากแต่ยิ่งมองยิ่งสะท้อนถึงตัวเอง วันนั้น ในสายตาเขาฉันก็คงแสดงอาการรวดร้าวแบบนี้ แต่เขาไม่ปล่อยฉันเลย ในเมื่อเขาไม่ปรานีฉัน แล้ววันนี้ฉันจะทำแบบนั้นทำไม

ไถ่ชีวิตสัตว์แล้วไม่ได้บุญ มีเหตุผลอันใดที่ฉันจะทำแบบนั้นไปอีก ในเมื่อชีวิตนี้มันบัดซบนัก ฉันก็อยากลองฆ่าคนดู ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจของเขามันตายด้านดีนัก ฉันจะชำแหละมันเพื่อเปิดทางให้สัตว์เดรัจฉานในขุมนรกกัดกินมันง่ายขึ้น

สวบบบ ฉึกกกกกก!

เลือดเหม็นเน่าคละคลุ้งทำเอาฉันยินดีจนต้องร้องไห้ออกมา ฉันดึงมีดออกอย่างยากลำบาก อวัยวะภายในร่างกายของเขาอาจบีบคมมีดไว้ไม่ก็เป็นเพราะว่าฉันนั้นแรงกำลังน้อยไป หรือไม่ว่าอะไรแล้วแต่... ฉันก็คงใช้ปลายมีดแหลมเสียบเข้าไปในร่างกายแข็งแกร่งนั้นอีกครั้ง

อีกครั้ง!

อีกครั้ง!

อีกครั้ง!

เอามีดขยี้เขาจนร่างกายหนาใหญ่สิ้นไร้พิษภัยกับฉัน

“อึก!” ตัวเขาเกร็งและกระตุก ใบหน้าหล่อคมแนบกับร่างกายฉันเหมือนเด็กน้อยวอนขอชีวิต ร่างคนตัวสูงสง่ากำลังคดง้อ กายหนาอ่อนเปลี้ยเหมือนคนไร้ข้อกระดูก ศีรษะทรงสวยแนบหนุนกับหน้าอกที่เขาเคยใช้ลิ้นละเลง และขยี้จนเป็นรอยแดง และกว่าจะทรุดลงอย่างสมบูรณ์ เขาก็พยายามเอาตัวซุกเข้ากับร่างกายฉันทำเหมือนอยากให้ล้มลงไปด้วยกัน ไม่นานคนแข็งแกร่งที่บังอาจใช้แรงกำลังฝังเรื่องคาวราคีไว้ในร่างกายฉันก็ล้มลงนอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น

แม้จะอยู่ที่มืดมนแต่ฉันกลับเห็นว่ามีลิ่มเลือดก้อนใหญ่ไหลออกมาจากตัวเขา ฉันก้าวเขาหาร่างสูงที่ถดถอยหนี เขามองฉันเหมือนยังคงคิดว่า ยังไงเขาก็รอด ยังไงเขาก็จะดื้อดึงใช้ชีวิตอยู่ต่อ

ฉันเอาเท้าขยี้รอยเลือดของเขา วาดปลายเท้ากับพื้นแล้วยกมันไปเหยียบที่หน้าของเขา มุมปากบอบช้ำกำลังแสยะยิ้มยามที่ลมหายใจนายคนนี้อยู่ใต้ฝ่าเท้าของฉันจริงๆ

“เป็นยังไงบ้าง... ใกล้ตายหรือยัง” ประโยคเลวทรามที่ถูกเขาถามยามที่ร่าง กายของฉันถูกเบียดแทรกพาแหลกสลาย ตอนนี้ฉันนำกลับมาใช้กับเขาบ้าง คนตัวสูงส่ายหน้าเอามือหนากุมท้อง สองปลายเท้าตะเกียกตะกายจิกที่พื้นฝืนจะยืนแต่ล้มลงเข่ากระแทกพื้นดังปุกๆ อยู่หลายครั้ง ฉันไม่รอเวลาเพราะกลัวว่าถ้าปล่อยไป คนๆ นี้จะกลับมาทำร้ายอีก ฉันเดินเข้าหา กางขาแล้วนั่งทับแผลเขา กลิ่นคาวเลือดคนชั่วลอยคละคลุ้งจะว่าเหม็นก็ไม่น่าใช่ เพราะฉันรู้สึกชื่นใจจนอยากจะลองใช้ลิ้นแตะชิมดูสักครั้ง เหมือนสมองสั่งการว่า ถ้าเธอจะบ้าต้องบ้าให้สุด! ทำเหมือนที่เขาทำฉัน ทั้งๆ ที่ฉันเลือดออก แต่เขาก็เอาแต่ทำร้ายอย่างไม่ละเว้น

ฉึก...

หยุดความคิดพวกนั้นแล้วปักลงใหม่คราวนี้เลือกเสียบลงกลางใจ เอาให้ตายในทีเดียว คนเหมือนจะมีอิทธิพลไปซะทุกสรรพสิ่งกำลังถูกฉันดึงชีวิตเขาทิ้งไป พรุ่งนี้อาจจะมีข่าวใหญ่ให้สื่อหรือสำนักข่าวได้ใช้ตีเล่น งานนี้เห็นทีตำรวจคงหาฆาตกรกันให้วุ่น น่าสนุกดีไม่ใช่หรือไง  

“อ๊ากกกกก ฮืออออ อื้ออออออ” เสียงร้องโหยหวนเฮือกสุดท้ายดังหลอกหลอน เขาดิ้นซ้ายดิ้นขวาเหมือนคนใกล้ตายเสียเต็มประดา ร่างฉันโยกไหวบนตัวเขาเหมือนผู้หญิงคนนั้น แต่คนใต้ร่างคงรู้สึกแตกต่างคนละอารมณ์ มือไม้คนตัวสูงแปะป่ายร่างกายหมายจะบีบคอฉัน แต่ว่ามันก็ไม่เป็นอย่างที่เขาหวังหรอกนะ... ฉันมองเขาด้วยแววเย้ยหยัน สายตาพลันเปลี่ยนจุดโฟกัสเลื่อนมาดูนาฬิกาจ้องเวลาเอาไว้ คิดว่าจะใจดีเขียนเวลาตายฝากให้เจ้าหน้าที่ไป ไม่ได้ใจกว้างแต่อยากให้พวกเขาทำ งานง่ายขึ้น   

“เธอ... ย.. อย่า อย่า...” 

“เธอ... ย.. อย่า อย่า...”

ฉึก...

ดึงมีดออกจากอกเขามากำไว้แน่น ฉันอิงหลังมือเข้ากับใบหน้าคนนอนแน่นิ่งจากนั้นก็ลากไล้เคลื่อนไหวไปมา ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะและตอนนี้ฉันคงเหมือนคนโรคจิตในสายตาเขาใช่มั้ย เขาเริ่มไม่ไหวลมหายใจหืดหาดใกล้ขาดผึงเข้าไปทุกที สายตาเลื่อนลอยเหมือนคนบ้ามองที่ดวงตาของเขา ผู้ชายคนแรกที่แย่งชิงความบริสุทธิ์ ผู้ชายคนแรกที่แย่งความสุขในชีวิตจากไป

ค่อยๆ กดปลายมีดลงใบหน้า หลังจากที่ดูเวลาแล้วพอกะระยะในใจว่าเมื่อ ไหร่ขั้วหัวใจเขาจะขาดสะบั้น เสียงกรีดเนื้อดังคลอกับเสียงฝนด้านนอก น้ำตาฉันไหลรอเวลาอันน่าอึดอัดให้ผ่านพ้น มือลากเป็นตัวเลขไม่รู้ว่าคนอื่นจะดูออกหรือเปล่า เพราะยามที่เนื้อถูกมีดกรีดลงไปก็มีแต่เลือดเท่านั้นที่ทะลักขึ้นมากลบทับรอยบาดแผล ฉันเม้มปากแน่น หัวเราะสะใจยามที่เขาร้องไห้ น้ำใสๆ ไหลลงอาบแก้มผสมกับเลือดคนชั่ว ฉันทำอย่างไม่ปรานียิ่งเขาแน่นิ่งยิ่งได้ใจใหญ่

คนเรากว่าจะใจแข็งถึงจุดนี้ได้มันก็ต้องเจออะไรมาอย่างมากมาย ยิ่งยอมรับในโชคชะตาเท่าไร ฉันก็ยิ่งแพ้ภัยความใจดีของตัวเองเท่านั้น ซึ่งต่อจากนี้ จะไม่มีอีกแล้ว

เกร้งงงงง...

จบการกระทำอำลาคนตาย ฉันย้ายตัวออกมาจากร่างกายเขา กลิ่นเน่าของคาวเลือดติดกายฉันมาด้วย เหมือนมันช่วยเตือนว่าฉันฆ่าคนสำเร็จ.. เพราะต้องรักษาเวลาฉันจึงยืดร่างขึ้นพลางเดินไปคว้าแขนเขาลากร่างไร้วิญญาณให้เดินตามใจอยากอย่างไม่มีความลำบากแวะเวียนเข้ามาเลยสักนิด ตัวคนตายเบาจนฉันแสยะยิ้มให้ความใจดีของสิ่งที่มองไม่เห็น

พวกเขาคงเข้าใจว่าฉันทุกข์ทนเลยให้พรอีกข้อนั้นคือทำให้ทุกอย่างง่ายดายใช่มั้ย ฉันเดินผ่านพ้นห้องใหญ่ ลากร่างไร้วิญญาณเดินออกไปที่ระเบียง

ครืดดดด...

ซ่า...

เม็ดฝนกระทบหล่นโดนผิวฉันจนเจ็บ ร่างใหญ่ถูกลากกับพื้นปูน ฉันยึดร่างเขาเดินทีละก้าวอย่างใจเย็น แต่ไม่นานก็ถึงขอบสระน้ำซึ่งไม่รู้เลยว่าลึกกี่เมตร... แล้วคนที่รู้ก็มีแต่เจ้าของห้องใช่มั้ยล่ะ

“งั้นคุณลงไปนอนในนั้นก็แล้วกันนะ!” ฉันจัดการตัดสินใจหาที่นอนให้คนตาย เรียวขาอ่อนล้าก็ยกขึ้น อวดความก้าวร้าวส่งแรงถีบร่างหนาซึ่งสายตาเบิกค้างของเขาเอาแต่มองฉัน เชื่อเถอะหากว่าไม่เกลียดขนาดนี้ ฉันจะใจดีจูบลาสักหน่อย แต่ที่ได้ไปเขาก็น่าจะพอใจแล้วนี่นา...

ครืดดดด

ตู้มมมมมมมมมม!

สายฟ้าแผดลั่นเหมือนให้คะแนนคนเก่ง ฉันมองร่างหนานั้นจมดิ่งนอนลงไปในน้ำที่กลายเป็นสีแดงฉาดแล้วกลั้นใจเลิกร้องไห้ หมุนร่างพาหัวใจบอบช้ำหนีออกมาด้วยสภาพที่เลอะไปด้วยเลือด ก้าวฉับๆ กลับหาลิฟต์ตัวนั้น

...

บรรยากาศตอนมาไม่เหมือนตอนไป...

จังหวะการเต้นของหัวใจก็เฉกเช่นกัน จำได้ว่าตอนมาหาเขานั้นฉันตื่นเต้นจนแทบบ้า แต่ทว่าตอนนี้ความรู้สึกมันเหมือนถูกวิญญาณของเขาสูบให้จมลงไปในสระน้ำอันเย็นเฉียบนั่นด้วย

ห้องแสนกว้าง เขาตายอยู่ตรงนั้นคนเดียว

“...”

ฉันกลั้นลมหายใจรอประตูลิฟต์ปิด ระหว่างรอ ฉันก็คงมองไปที่สระนั่นไม่วางตา ชั่วเวลาไม่กี่นาทีก่อนประตูจะปิดลง ความสำนึกผิดพลันแล่นขึ้นมาสู่หัวใจ

ชั่ววินาทีสมองสั่งให้ยื่นมือหมายจะออกไปหาเขา ไปช่วยเขาขึ้นมาจากตรงนั้น แต่ก็สายไปแล้ว...

ประตูปิดลงกดให้เปิดกว้างยังไงก็ทำไม่สำเร็จ

หนึ่งใจบอกให้ปล่อยเขาตกนรกไป หนึ่งใจบอกว่าถ้าไม่ช่วยให้เขากลับคืนมา ตัวเองต่างหากละที่จะเป็นฝ่ายตกนรกทั้งเป็น เกิดความสับสนจนทนไม่ไหว ฉันตะเกียกตะกายทุบตีประตูลิฟต์ที่กำลังดูดให้ฉันดิ่งลงเหวลึก มันทั้งเร็วและน่ากลัว กลิ่นเลือดเขาอยู่กับฉัน ฉันจะทำยังไง... จะลบล้างยังไง

นี่ใช่มั้ยที่พ่อเคยสอนว่า หากคนเราทำร้ายกันไปมา จุดจบมันจะอยู่ที่ไหน เขารังแกฉัน ฉันฆ่าเขา และรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะตกมาอยู่ฉันเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น...

ฉันจะทำยังไงดี... ช่วยปลดปล่อยฉันหน่อยเถอะ

“เฮือกกกกกกกก”

ฉันรู้สึกหายใจไม่คล่องคอ จะว่าแห้งผากก็ไม่ได้เพราะฉันกลืนน้ำลายลงไปทำลายความรู้สึกนั้นทันทีที่รู้สึกตัว จำได้ว่าผ่านพ้นสภาพอากาศเลวร้ายมาแต่ทำไมตอนนี้สว่างจ้า พยายามตั้งสติมองไปมองมา ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก โล่งแบบโล่ง โล่งอย่างที่เคยเป็นมาก่อน

ไม่มีสายฝน ไม่มีเสียงฟ้าร้อง ไม่มีกลิ่นคาวเลือด ไม่มีการจ้องมองอย่างเคียดแค้น มีแต่เสียงจอแจจากมนุษย์ร้อยพ่อพันแม่นับหลายสิบชีวิต

ณ ที่แห่งนี้ มหาวิทยาลัยของฉัน

เพิ่งรู้ว่าฟุบหลับคาโต๊ะเรียนไป แล้วก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองนั้นงีบนอนนานเท่าไร เพราะแขนข้างที่ใช้หนุนแทนหมอนน่ะเกิดอาการชาไร้ความรู้สึกขึ้นมาแบบฉับพลัน

“เจ๊... น้ำลายยืดแล้วมั้งน่ะ”

“ห๊ะ... อ๋อๆ”

ไม่มีอะไรมาล้มล้างฉากนี้ของแพทได้เลย ยังตราตรึง ตื่นเต้นทุกครั้งที่นำมาให้ทุกคนได้อ่าน เอาคืนไม่ได้ก็ฝันเอาเนอะฮานะ 55555555 ฝาก E-BOOK ด้วยนะคะ ไปโหลดอ่านกัน หนทางยังอีกยาวไกล อ่านยาวๆ จุกๆ ไปเลยจ้า

มีใครต้องการสั่งหนังสือมั้ยคะ จากราคา 466 ตอนนี้ลดเหลือ 400 บาทพร้อมส่ง มีปกแจ็กเก็ตให้ด้วยค่าาาา

ฝากผลงานเรื่องอื่น ๆ ด้วยค้าบบบบบ

จอมร้ายเกี้ยวรัก

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiODg1MjUwIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NjoiMTEzNDQ1Ijt9

Dark Rian เสี่ยงหัวใจท้าทายซาตาน

https://bit.ly/32OtCoj

I Need Love ปรารถนาหัวใจซาตาน

https://bit.ly/37cZpTi

You Are My Peach เมื่อหัวใจมันสั่งให้คลั่งคุณ

https://bit.ly/2rHMUPo

 

You In Me คนโปรดในกรงรัก

https://bit.ly/2q9frx8

I Don't Mind ไม่อยากเสียโอกาสรัก

https://bit.ly/2qidM8q