ตอนที่ 3 : ตอนที่ 3 อตีด(2/2)
ตอนที่ 3
อตีด(2/2)
ทั้งเจราลและเบอร์เกเนียนั้นก็ใช่เวลาอยู่ร่วมกันตลอดสองวันที่ผ่านมา
ทำให้ทั้งเจราลและเบอร์เกเนียนั้นสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั้ง….
เจราลนั้นได้รับรู้ความลับอะไรบ้างอย่างของเบอร์เกเนีย
ทำให้วันนั้นทั้งวันนั้นเบอร์เกเนียนั้นเดินออกห่างจากเบอร์เกเนีย
“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปพี่ชายไม่ต้องมาหาหนูแล้วก็ได้นะ”
เบอร์เกเนียพูดจบก็รีบวิ่งเข้าถ้ำน้ำแข็งไป
ทิ้งให้เจราลนั้นยืนอยู่หน้าปากถ้ำ
ในความคิดของเจราลนั้นตีกันไปหมด ใจหนึ่งของเจราลนั้นบอกว่าให้ตามไปแต่อีกใจนั้นบอกว่าอย่าตามไป
แต่สุดท้ายเจราลนั้นก็เลือกที่จะไม่เดินเข้าไป
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่นะ…”
เจราลพูดจบก็หันหลังกับและเดินจากไป
.
.
.
วันต่อมาเจราลนั้นก็ได้เดินมาที่ถ้ำน้ำแข็งนี้ในช่วงเย็น
“เบอร์เกเนียจะทำอะไรอยู่นะ…”
เจราพูดจบก็เดินเข้าไปในถ้ำแต่ก็ต้องตกใจเมื่อฝายในนั้นนั้น…
“เบอร์เกเนีย!!!!!!”
เจราลนั้นตะโกนออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าตรงหน้าของตนเองนั้นเป็นน้ำแข็งที่แช่แข็งร่างของเบอร์เกเนียเอาไว้
ซึ่งสภาพที่เบอร์เกเนียนั้นโดนแช่แข็งอยู่นั้นดวงตาทั้งสองข้างของเธอนั้นหรับตาลงพร้อมกับมาหยดน้ำตาที่ตอนนี้นั้นได้กายเป็นหยดน้ำแข็ง
สีผิวของเธอนั้นค่อยๆซีดลงเรื่อยๆอย่างเห็นได้ชัด
แขนทั้งสองข้างของเธอนั้นกำอยู่เหมือนกำลังอดทนกับอะไรบ้างอย่าง
เจราลที่ได้เห็นแบบนั้นน้ำตาก็ค่อยไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างของตนเอง
“เดี๋ยวสิ…ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ละ…”
เจราลนั้นพูดออกมาพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้น้ำแข็งที่แช่แข็งร่างของเบอร์เกเนียเอาไว้
พลางเอามือของตนเองนั้นไปสัมผัสที่น้ำแข็งนั้น
ทำให้น้ำตาของเจราลนั้นยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิม
“นี้มัน…พลังเวทน้ำแข็งนี้…”
เจราลนั้นพูดออกมาแบบนั้นเพราะตนเองนั้นสัมผัสได้ถึงพลังเวทน้ำแข็ง
ก่อนจะหยิบไม้เท้าขึ้นมาพร้อมกับปาดน้ำตาที่อาบแก้มทั้งสองของตนเองนั้นทิ้ง
“เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอเองนะ เบอร์เกเนีย!!!”
เจราลนั้นมีความคิดว่าต้องช่วยเบอร์เกเนียให้ได้จึงจัดการใช่พลังเวทของตนเองนั้นพุ่งตรงไปที่น้ำแข็งอย่างไม่หยุด
ไม่ว่าเจราลนั้นจะทำยังไงก็เปล่าประโยชไปสะทุกอย่าง
แถมยังยิ่งทำให้ตัวเองนั้นเสียพลังเวทไปอย่างเปล่าประโยช
“ทำไมกันละ!!! ทำไม!!! ทำไมฉันถึงได้โง่แบบนี้นะ!!!! ฉันน่าจะอยู่กับเบอร์เกเนียตั้งแต่เมื่อวานนี้!!!!”
เจราลนั้นตะโกนออกมาด้วยความโมโหที่ตนเองนั้นเลือกผิดไป
ทำให้น้ำตาแห่งความสิ้นหวังนั้นของเจราลนั้นไหลออกมาอีกครั้ง
เจราลนั้นมองตรงไปที่หน้าของเบอร์เกเนียก่อนจะพูดคำๆนั้นออกมา
มันเป็นคำพูดสุดท้ายที่เจราลนั้นจะพูดกับเบอร์เกเนียมากที่สุดในตอนนี้
“ฉันขอโทษนะ…เบอร์เกเนีย…”
ในทุกๆวันนั้นเจราลก็มักจะมาหาเบอร์เกเนียในถ้ำน้ำแข็งนั้นทุกวัน
และพร่ำบอกแจ่คำว่าขอโทษแบบนี้อยู่ตลอด
.
.
.
พอมิสกันเล่าจบก็กำมือทั้งสองของตนเองจนแน่น
“ฉันอยากจะพูด ขอโทษกับเธอมาตลอดเลยละเบอร์เกเนีย…”
มิสกันนั้นพูดออกมาพร้อมกับมองหน้าของเบอร์เกเนีย
เบอร์เกเนียที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดก็ออกแรงกระโดดไปกอดคนตรงหน้าของตนเอง
ทำให้มิสกันนั้นเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“พี่ชายไม่ผิดเลยแม้แต่นิด หนูตังหากที่ต้องเป็นคนกล่าวขอโทษกับพี่ชาย ขอโทษนะคะ”
เบอร์เกเนียนั้นพูดออกมาพร้อมกับกอดมิสกันแน่น
ก่อนที่น้ำตาของเบอร์เกเนียนั้นจะไหลออกมา
แต่แทนที่น้ำตาของเบอร์เกเนียนั้นจะเป็นน้ำใสๆที่ค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม
แต่กับกายเป็นหยดน้ำแข็งก้อนเล็กๆที่แปรเปลี่ยนจากน้ำตามาเป็นหยดน้ำแข็งที่ขนาดเท่ากับหยดน้ำตาแทน
มิสกันที่ได้เห็นหยดน้ำแข็งพวกนั้นก็แสดงสีหน้าที่เศร้าสร้อยออกมาฝายในผ้าที่ปิดบังใบหน้าของตนเอง
“ฉันขอโทษ ขอโทษ…”
มิสกันนั้นพูดออกมาพร้อมกับกอดเบอร์เกเนียแน่น
โดยไม่สนใจว่าร่างกายของเบอร์เกเนียนั้นจะเย็นขนาดไหน
ทุกคนที่เห็นแบบนั้นก็ต่างร้องไห้ออกมา
“ทำไมเรื่องมันเศร้าแบบนี้นะ”
ทุกคนต่างพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
“เธอน่าสงสารมากเลยนะ เนียซัง”
เลวี่พูดออกมาพร้อมกับร้องไห้โหออกมา
ทั้งเจ็ตและดรอยก็คิดเหมือนกัน
ลัคซัสที่ได้ฟังจนจบก็เดินออกไปที่นอกกิลด์พลางยกยิ้มที่มุมปาก
มาตเตอร์ที่ได้ฟังจนจบก็ทำหน้าตาจริงจังก่อนจะกระโดดลงมาจากบาร์ที่ตนเองนั้นนั่งอยู่
“เอาละในเมื่อทำความรู้จักกันเสร็จแล้วก็กับไปทำหน้าที่ของตนเองต่อเถอะ เดี๋ยวฉันก็ต้องไปประชุมวาระแล้ว ไปก่อนนะ”
มาคาลอฟพูดจบก็เดินออกไปจากกิลด์
“ว่าแต่เธออกมาจากน้ำแข็งที่แช่แข็งเธอไว้ได้ยังไงกันละ”
เบอร์เกเนียที่ได้ยินแบบนั้นก็หันหน้าไปมองที่ต้นต่อของเสียงๆนั้นที่เอ่ยปากถาม
“ฉันไม่คุยกับคนที่มีเวทน้ำแข็งหรอกนะ”
เบอร์เกเนียพูดจบก็หยุดร้องไห้และทำหน้าตาเย็นชาใส่เกรย์
เกรย์ที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเข้าใจว่านักเวทน้ำแข็งคงจะเป็นคนแช่แข็งเธอเอาไว้
มิสกันที่เห็นแบบนั้นก็เกิดอาการเป็นห่วง
“เบอร์เกเนีย เธอยังเป็นเด็กใหม่ในกิลด์นี้ฉะนั้นเธอต้องไปหาทีมของเธอเองด้วยนะ”
มิสกันพูดจบก็ปล่อยเบอร์เกเนียลงไปเดินอยู่ที่พื้น
“ทำไมต้องหาทีมด้วยละ ในเมื่อหนูอยู่กับพี่ชายก็ได้นี่”
เบอร์เกเนียเอียงคอเล็กน้อย
มิสกันที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอยู่ในภายผ้าที่ปิดบังใบหน้าของมิสกันอยู่
“ฉันดีใจนะที่เธอบอกแบบนั้นน่ะแต่ฉันต้องอยากให้เธอมีเพื่อน ฉันขอตัว”
มิสกันพูดจบก็ใช่พลังของตนเองสร้างควันขึ้นมา
“เดี๋ยวสิ พี่ชาย!!!”
เบอร์เกเนียตะโกนออกมาก่อนจะมองหามิสกัน
แต่มองหายังไงก็หาไม่เจอ
“พี่ชายใจร้ายที่สุดเลย!!!”
เบอร์เกเนียพูดออกมาด้วยความโกรธที่มิสกันนั้นทิ้งให้ตนเองนั้นอยู่ตัวคนเดียว
เบอร์เกเนียนั้นพองแก้มออกมา
ทำให้ทุกคนในกิลด์นั้นต่างมองมาที่เบอร์เกเนียด้วยความเอ็นดู
“ว่าแต่เนียจังจะปั้มตรากิลด์ตรงส่วนไหนงั้นหรอจ๊ะ แล้วสีอะไร"
มิร่าเจนนั้นเอ่ยปากถามเบอร์เกเนีย
เบอร์เกเนียที่ได้ยินแบบนั้นก็ยื่นหลังมือข้างขวาไปให้มิร่าเจน
“ตรงนี้ แล้วก็เอาสีดำคะ”
เบอร์เกเนียพูดออกมาแบบนั้นทำให้ลุซี่และมิร่าเจนนั้นมองตากันสักพักก่อนที่มิร่าเจนนั้นจะพูดออกมาว่า
“สีอื่นจะไม่ดีกว่าหรอจ๊ะ”
ลูซี่ที่เดินมายืนอยู่ข้างๆก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ฉันก็เห็นด้วยกับคุณมิร่าเจนนะ”
เบอรืเกเนียที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำท่าทางครุ่นคิดก่อนจะหันหน้าไปทางเกรย์และมองเกรย์สักพักก่อนจะหันหน้ามาทางมิร่าเจน
“งั้นเอาสีน้ำเงินคะ”
มิร่าเจนและลูซี่ที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมา
“ได้จ๊ะ”
มิร่าเจนพูดจบก็จัดการปั้มตรากิลด์ให้เบอร์เกเนียทันที
“นี้จ๊ะ ที่นี้เนียจังก็เป็นคนอกิลด์แฟรี่เทลของพวกเราแล้วนะจ๊ะ”
มิร่าเจนพูดจบก็หันหน้ามาที่ลูซี่
“ลูซี่จัง เธอเข้ามาเป็นเด็กใหม๋แค่ไม่กี่วันก็ได้เป็นรุ่นพี่ของเนียจังเลยนะเนี้ย”
มิร่าเจนนั้นพูดแซวลูซี่ ลูซี่ที่โดนมิร่าเจนนั้นแซวก็ยิ้มออกมา
ก่อนที่ทั้งสองคนนั้นจะหีนหน้าไปทางเบอร์เกเนียที่กำลังมองดูตราประทับกิลด์อยู่
“แล้วเนียจังได้คอแล้วรึยังจ๊ะ ว่าจะร่วมทีมกับใคร!!!”
มิร่าเจนนั้นนั้นตะโกนออกมาเพื่อประกาศให้ทุกคนนั้นเตรียมตัวที่จะรับเบอร์เกเนียเข้าทีม
เบอร์เกเนียที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำท่าทางเบื่อหน่ายก่อนจะหันหน้าไปหาเกรย์ที่กำลังถอดเสื่อและกางเกงของตนเองออก
“หนูอยากจะรู้จักเวทของเจ้าหมอนั้น งั้นหนูขอไปร่วมทีมกับเจ้าหมอนั้นจะได้รึเปล่าคะ”
เบอร์เกเนียพูดออกมาพร้อมกับชี้นิ้วไปทางเกรย์ที่ตอนนี้ใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว
มิร่าเจนและทุกคนที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับกุมขมับของตังเองไม่ตามๆกัน
ก่อนที่จะมีแม็กซ์นั้นวิ่งเข้ามาในกิลด์ด้วยท่าทางที่รีบร้อน
“ทุกโคนนนนนนน เอลซ่ามาถึงแล้วแล้ว!!!”
แม็กซ์พุดจบก็ทำให้คนในกิลด์นั้นต่างตกใจ
“วันนี้มีเรื่องเซอร์ไพรส์เยอะจังเลยนะจ๊ะ”
มิร่าเจนพึดออกมาก่อนจะมองมาที่ลูซี่และเบอร์เกเนีย
ทุกคนเบื่อนิยายที่ไรต์แต่งขึ้นมารึเปล่าคะ?
ทำไมไรต์ที่นั่งแต่งเองยังรู้สึกว่ามันไม่ค่อยจะสนุกสักเท่าไรเลย
………………
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พอดีไรต์จะต้องทำธุระอะไรนิดหน่อย
ขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆนะคะ
^^